Από την εργασία της Ζωής Γκενάκου, Δρ. Φ., Καθηγητρίας Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας, Η επανάσταση μιας γυναίκας. Αγία Φιλοθέη Μπενιζέλου, περιοδικό της Π.Ε.Θ. «Κοινωνία», 1986, τεύχος Γ´, σσ. 281-301, αντιγράφουμε τα εξής ενδιαφέροντα, που έχουν άμεση σχέση με τα όσα συμβαίνουν στις ημέρες μας.

«Το μοναστήρι της αγίας Φιλοθέης συνέχισε τη ζωή του μέχρι και την επανάσταση του 1821. Το 1834 έγινε στρατώνας και αργότερα κατεδαφίστηκε!

Θα θέλαμε να θέσουμε το ερώτημα· Θα κάναμε ποτέ την Ακρόπολη στρατώνα; Θα γκρεμίζαμε ποτέ τον Παρθενώνα για να κτίσουμε καινούργια κτίρια; Φυσικά όχι. Και κάποτε, που οι Τούρκοι θέλησαν να βγάλουν το μολύβι που συνέδεε τα μάρμαρα για να κάνουν βόλια και να μας πολεμήσουν, εμείς τους δώσαμε έτοιμο μολύβι για να μη χαλάσουν τον Παρθενώνα.

Κι όμως τον Παρθενώνα της αγίας Φιλοθέης, πού έσωσε το γένος μας και την παράδοσή μας εκείνη τη δύσκολη στιγμή, τον κάναμε στρατώνα και μετά τον κατεδαφίσαμε!

Αυτό το τελευταίο αποκαλύπτει πολλά.

Απελευθερωθήκαμε από τον τουρκικό ζυγό κι αντί να ζωντανέψουμε πλήρως τον Έλληνα και την παράδοσή του, προσπαθήσαμε μανιωδώς να γίνουμε Ευρωπαίοι αποκομμένοι εντελώς από το παρελθόν μας.

Μόλις γίναμε κράτος το πρώτο κτύπημα που επιφέραμε εμείς οι ίδιοι στο γένος μας υπήρξε η καταστροφή 412 μονών από τις 500 που είχαμε.

Τρία μόνο γυναικεία μοναστήρια μείνανε.

Της Καισαριανής,

του αγίου Νικολάου της Σαντορίνης

και Λουκούς Κυνουρίας.

Επίσης στην Αθήνα 70 ναοί καταστράφηκαν κατά τη διάνοιξη διαφόρων οδών.

Η ελευθερία μας συνδυάστηκε με την πνευματική αμνησία.

Η απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό

κατέληξε σε «απελευθέρωση» από το θρησκευτικό και εθνικό παρελθόν.

Και μάλιστα από την ορθόδοξη παράδοση.

Προσπάθησαν μανιωδώς να κόψουν τη σχέση έθνους και θρησκείας.

Κι όμως η πρώτη μαρτυρία για ύπαρξη κλεφτών βρίσκεται στον βίο του αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω. Τον κατηγόρησαν σπιούνοι στους Τούρκους ότι παρέχει βοήθεια στους κλέφτες.

Κι όμως μέσα στο ναό και από ιερωμένους μάθαινε τα γράμματα τα ελληνικά. Στα μοναστήρια έτρεχε για να σώσει την περιουσία του παίρνοντας δάνειο, αλλά και για να τραφεί. Εκεί ήταν τα κέντρα επισιτισμού, μετά την επανάσταση, όπως και τα κέντρα νοσηλείας.

Δύο αιώνες τώρα πασχίζουμε να καταστρέψουμε την βυζαντινή κληρονομιά.

Πιστέψαμε ότι το Βυζάντιο είναι παρακμή και η τουρκοκρατία ένα σκοτισμένο τούνελ. Αρκεί που μπορέσαμε και βγήκαμε ζωντανοί. Ποιός όμως μας διατήρησε τόσο καιρό; Μόνο ο Καποδίστριας προσπάθησε να διατηρήσει την παράδοση, αναθέτοντας στον Μουστοξύδη να κυκλοφορήσει βιβλία λογίων της τουρκοκρατίας, που μπορούσαν να στηρίξουν το γένος».

* * *

Σήμερα κλαίμε, γιατί διαπιστώνουμε ότι οι Ευρωπαίοι μας υποδούλωσαν οικονομικά και ότι υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε και την εδαφική μας ακεραιότητα.

Πλην όμως δεν κλάψαμε ποτέ ούτε μετανιώσαμε αληθινά, για την πνευματική μας υποδούλωση σ’ αυτούς, που μόνοι μας την ζητήσαμε και την ζητούμε.

Φωνάζουμε για τα Ελγίνεια μάρμαρα του Παρθενώνος, που μας αρπάξανε, και δεν διαμαρτυρόμαστε για τη σύληση και την καταστροφή του πνευματικού μας πλούτου, αλλά απεναντίας και συνευδοκούμε σ’ αυτό.

Φωνάζουμε για την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και δεν θυμόμαστε την καταστροφή των μονών που προαναφέραμε μόλις απελευθερωθήκαμε και την μετατροπή σε στρατώνα του μοναστηριού της αγίας Φιλοθέης, της μεγαλύτερης γυναικείας προσωπικότητας την περίοδο της τουρκοκρατίας (που είναι οι φεμινίστριες να διαμαρτυρηθούν;).

Φωνάζουμε για την Αγία Σοφία και δεν διαμαρτυρόμαστε που μετατρέψαμε τους ναούς μας σε κέντρα γυμνισμού και αθλίας κοσμικότητας και την Ορθοδοξία σε ένα φολκλόρ, που επικρατούν ανθρώπινα ήθη και παραδόσεις και όχι το υπέρλογο και ακατανόητο ανθρωπίνως στοιχείο της πίστεως μας και της εν Χριστώ αποκαλύψεως.

Φωνάζουμε για την Αγία Σοφία και δεν προσέχουμε ότι γίναμε εμείς οι ίδιοι μουσουλμάνοι και τα σώματά μας τζαμιά. Ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος Γιαννουλάτος, ένας πολύ νουνεχής και συνετός ιεράρχης, σε κήρυγμά του για τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό αναφέρει· «Σήμερα υπάρχει ένας μυστικός εξισλαμισμός ακόμα και σε ορθοδόξους χριστιανούς. Όταν θέλουμε έναν χριστιανισμό χωρίς σταυρό, όταν μας αρέσουν οι ακολουθίες, οι γιορτές, οι λιτανείες, τα ευχέλαια, οι φανουρόπιτες, όχι όμως ένας προσωπικός σταυρός. Όταν λέμε «Δόξα σοι ο Θεός» μόνο για τα ευχάριστα γεγονότα της ζωής μας και όχι για τα δυσάρεστα. Όταν δεχόμεθα κοσμικές αξίες ή αρχές που βολεύουν το εγώ μας, αλλά δεν είναι του Χριστού. Τότε τι σημαίνει αυτό; Ότι προσχωρούμε στον μουσουλμανισμό, ο οποίος είναι θρησκεία χωρίς σταυρό».

Ω της υποκρισίας μας και του φαρισαϊσμού μας!

* * *

Κάποιες σκέψεις του Ίωνος Δραγούμη ας είναι ο επίλογος του άρθρου αυτού.

«Είναι σκληρή η ιδέα πως χάνεται η Πόλη, αλλά δεν με ταράζουν βυζαντινά όνειρα τόσο, όσο η γνώση πως, είτε έχουμε ή δεν έχουμε την πόλη, είμαστε ψόφιοι, κακομοιριασμένοι, κοιμισμένοι και μέτριοι. Οι λέξεις να πάρουμε την πόλη είναι σύμβολο, που δεν σημαίνει να ξαναφτιάξουμε την βυζαντινή αυτοκρατορία, αλλά να είμαστε δυνατοί. Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σ' αυτόν έλαχε να σώσει το έθνος μας. Έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα σώσει όποιος μπορεί!!!».

ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ