«Τη σιχαίνομαι αυτή τη χώρα... Θέλω να καταστραφούν τα πάντα. Να πέσουν οι τρούλοι από τις 10.000 εκκλησίες της επικράτειας να μας πλακώσουν. Να γλυτώσει ο πλανήτης από έναν άχρηστο λαό. Τέλος!»

Βίβιαν Ευθυμιοπούλου, σύμβουλος επικοινωνίας Ν.Δ.

https://apagoreuetai-group.blogspot.com/2020/06/10000.html

Οίστρος πνευματικής ακολασίας και ανθελληνισμού έχει καταλάβει τις δυσώδεις ψυχές «των υψηλά ισταμένων», αλλά κατ’ ουσίαν νανοειδών μηδενικών και μηδενιστικών μορφωμάτων. Μέσω αυτής της ακολασίας και του ανθελληνισμού προσπαθούν να μολύνουν το εναπομείναν υγιές­–σφριγηλό τμήμα του Ελληνοχριστιανικού λαού. Ζοφώδης και ασέληνος η ζωή των ανωτέρω, τείνει να συσκοτίσει πλήρως, μέσω της εθνομηδενικής και καταστροφολογικής δραστηριότητός των, την λαμπρά και ζώσα Ελλάδα. Ταλαίπωροι απόγονοι του γραικυλικού καταλοίπου, εξορμούν εκ καθεστηκυίας θέσεως και καταπατούν όλες τις αξίες. Οι εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσες άψυχες ψυχές, κορεσμένες από τον ανώμαλο έρωτα της δαιδαλώδους αμαρτίας, «ὡς χοῖροι ἥδονται κόπροις καί βορβόρῳ». Άνθρωποι απεγνωσμένοι εκ του βίου των και βεβορβορωμένοι ποθούν να μετατρέψουν την κοινωνία σε μία απέραντη χαβούζα αθεΐας. Ω της Ιούδα αθλιότητος! Μοναδικό μέλημά τους το φίλημα της προδοσίας. «Φιλήματι προδοτικῷ» προσεγγίζουν τον Χριστό και τριάκοντα αργύρια λαμβάνουν για την πώληση της αιωνίου Ελλάδος και την μετέπειτα χρησιμοποίησή της ως παλλακίδα της ξεπεσμένης Ευρώπης.

Απορούμε; Γιατί; Εφ’ όσον ξεκοπήκαμε από την πίστη μας, την ζηλευτή απ’ όλους τους Θεούς και δαίμονες της ειδωλολατρίας (ξέρουν και την ζηλεύουν…), κατόπιν απορρίψαμε εντελώς τον Θεό μας και την Eκκλησία του. Στη συνέχεια διεγράψαμε τα ιδιώματα που χαρακτήριζαν τον Ελληνισμό επί αιώνες, δηλαδή την φιλοπατρία και την ελευθερία.

Και τώρα μας φταίνε όλοι.

Φταίνε οι Τούρκοι που μετατρέπουν την Αγία Σοφία σε τζαμί και δεν φταίμε εμείς που επιδιώκουμε και φροντίζουμε για την έγερση δεκάδων τζαμιών στην επικράτεια της πατρίδος μας. Εμείς που συνεχώς υφιστάμεθα ένα μυστικό εξισλαμισμό, με την υποδούλωσή μας στα σαρκικά πάθη και τις ειδωλολατρικές συνήθειες.

Μα η δική μας επανάσταση κατά του Θεού και των εντολών του, μετέθεσε «την φύλαξη» της Αγίας Σοφίας στην φροντίδα τους. Δική τους είναι. Μη μας κακοφαίνεται. Εμείς αξιολογηθήκαμε ελλιπείς και ανάξιοι να την διαφυλάξουμε και αυτή και όλες τις άλλες παρακαταθήκες. Τόσα χρόνια που βεβηλώνεται από την προκλητική και διεφθαρμένη τουριστική γύμνια, δεν μας ενοχλεί; Δεν μας ενοχλεί, γιατί τα ίδια και χειρότερα πραγματοποιούμε εμείς οι ίδιοι στους ναούς μας. Αλλά εμείς οι υποκριτές, μάθαμε να επιρρίπτουμε ευθύνες παντού, εκτός από τον εαυτό μας. Γιατί ο εαυτός μας είναι ο άμωμος και ο αμέτοχος. Άσχετα αν τον ενοχλεί ο ήχος της καμπάνας. Άλλωστε χρόνια ενδιαφερθήκαμε για την υλοποίηση του τάματος του Έθνους. Πλησιάζει η δευτέρα παρουσία και εμείς ακόμη «πασχίζουμε». Θα τα καταφέρουμε όμως. Μάλλον θα το ξανασυζητήσουμε, μόλις καταφθάσει η επόμενη εθνική τραγωδία.

Όλα αυτά… επειδή είμαστε βολεμένοι υλιστικά και αναθεωρούμε συνεχώς τα ύψιστα πνευματικά. Τώρα όμως καταντήσαμε να κινδυνεύουν και τα υλιστικά και λόγω ελλείψεως πνευματικού ερείσματος, οδεύουμε ιλιγγιωδώς στο χάος και στην καταστροφή.

Οι κύριοι αυτοί που θέτουν την ψυχή τους υπέρ σωτηρίας του πλανήτου από έναν άχρηστο λαό, κατ’ ουσίαν ποθούν διακαώς το γκρέμισμα των ιερών συμβόλων, για να διευκολυνθούν στον δρόμο της απωλείας. Ετοιμάζουν φέρετρα για να τα πακετάρουν και να τα εξαποστείλουν. Όμως είναι τόσα πολλά και μεγάλα και αυτοί είναι τόσο λίγοι και μικροί…

Αν αρχίσουμε την καταμέτρηση των συμβόλων, δεν θα μας καλύψει η υπάρχουσα αριθμητική. Θα αναφερθούμε ενδεικτικά σε κάποια.

Το σύμβολο των συμβόλων! Ο Τίμιος Σταυρός!

Όσο πολεμήθηκε από τους σταυροφόρους, δεν πολεμήθηκε από κανένα άλλο. Αυτό εξηγεί αρκετά. Με τον σταυρό σχηματισμένο στην ανθρώπινη πλάτη, πολεμούσαν τον σταυρό σ' όλα τα μήκη της γης. Ξεκινήσαν για την Παλαιστίνη και κτυπήσαν και το ορθόδοξο Βυζάντιο. Γιατί αυτός ο σταυρός μας καλεί σε θυσία και αυταπάρνηση. Κι αυτό είναι πολύ ενοχλητικό για το σαρκικό μας φρόνημα.

Ο σταυρός όμως έχει μυστική δύναμη. Τρέφει και αναπαύει πνευματικά κάτω από τον ίσκιο του όλους. Δροσίζει με την πνοή του όλους. Απλώνεται όσο και ο ουρανός. Υψώνεται από την γη στους ουρανούς. Στηρίζει το σύμπαν. Δένει και αγκαλιάζει τον κόσμο. Η κορφή του αγγίζει τον ουρανό και τα πόδια του στεριώνουν την γη. Ο δε ενδιάμεσος χώρος του, αγκαλιάζει όλη την ατμόσφαιρα με τα άχραντα χέρια ΕΚΕΙΝΟΥ! Εκείνου που μετέδωσε ζωή και δύναμη σ’ όλα τα πράγματα που τρέμανε και το σύμπαν ολόκληρο έγινε σταθερό. Όλα αυτά απαύγασμα της κραυγής και της οδύνης του σταυρού. Του πόνου και του αίματος από τον φόνο του Θεού. Αυτό καθαγιάζει την γη και ανέχεται βλάσφημα στόματα ν’ ανοίγουν και να κοπρίζουν ακατάπαυστα λόγω διαρροίας του υδαρούς μηδενιστικού πνεύματός των. Γιατί είναι το μόνο που γνωρίζουν, λόγω στείρου πεδίου διανοήσεως και ανυπάρκτου ψυχικής καλλιεργείας.

Η ανοχή όμως του Θεού δεν αμφισβητεί ούτε διαγράφει την ύπαρξή του. Γιατί, όταν αποφασίσει να ενεργοποιηθεί το ηφαίστειο της θεότητός του, η θεϊκή λάβα θα καρβουνιάσει ολοσχερώς τα πάντα, για ν' ανανήψουν πνευματικά όσοι έχουν αγαθή προαίρεση.

Από το ύψιστο σύμβολο του σταυρού, ας μεταφερθούμε νοερά σ’ ένα άλλο μεγάλο σύμβολο την Ελλάδα. Το θαύμα των αιώνων. Δεκάδες έθνη μεγαλύτερα και ισχυρότερα εξηφανίσθησαν. Έσβησαν σαν απλό κερί. Αίγυπτος, Βαβυλών, Περσία, Καρχηδών, Φοινίκη κ.λπ. Όμως η Ελλάς όρθια και ακούραστη κρατεί την δάδα του πολιτισμού, το φως το ανέσπερο να φωτίζει και ζωογονεί την ανθρωπότητα, ακόμη και μέσα στην αμαρτία της. Ζει παρ’ όλους τους διωγμούς. Πολλοί αγόρασαν τα σάβανά της για να την θάψουν, βλέποντάς την την ώρα που ξαποσταίνει, αλλά μόλις την αντίκρισαν σηκωμένη να τραβάει τον δρόμο της δόξης, απογοητεύτηκαν πάραυτα και μαζεύτηκαν πανικόβλητοι οι γλοιώδεις σάλιαγκες μέσα στα όστρακά τους. Μέσα στην υγρασία και θολούρα της ζηλοτυπίας και στην άπνοια του ολοκληρωτικού μηδενός.

Αυτό το τέλος επιθυμεί και η ευγενής ύπαρξη του προλόγου, βλέποντας την Ελλάδα ενδεδυμένη με την κόκκινη χλαμύδα και περιτιθέμενη με το ακάνθινο στεφάνι του μαρτυρίου της και χαίρεται. Ποθεί το ΤΕΛΟΣ! Γιατί στην ζωή της δεν αντίκριζε τίποτα άλλο. Καμμία αρχή, καμμία διέξοδο από την πεζότητα του κενού είναι της. Οπότε ο θάνατος είναι γι’ αυτήν μία λύση. Όλοι οι αποτυχημένοι της ζωής, οι λιπόψυχοι, οι λιποτάκτες, οι κηφήνες, ποθούν το τέλος της αυτοκτονίας.

Πρέπει όμως ν’ αντιληφθούν κάτι. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Ετοιμάζεται να εγερθεί και ορθία πλέον να σαλπίσει σάλπισμα καινόν με το οποίο θα αφυπνισθούν οι υπνώττουσες συνειδήσεις από το σφυροκόπημα του υλισμού και από το δηλητήριο της πνευματικής ναρκώσεως, που χρόνια το χορήγησαν οι μαστροποί «της Ελληνικής» διανοήσεως. Η Ελλάδα είναι το δένδρο που φύτεψε η δεξιά του Υψίστου και καμμία θύελλα δεν θα μπορέσει να το ξεριζώσει. Θα θάλλει αιωνίως.

Όμως ας αναφερθούμε επιγραμματικά και στα τέκνα των δύο προαναφερθέντων κορυφαίων συμβόλων.

Το τιμημένο ράσο και την γαλανόλευκη σημαία. Δύο τιμημένα, ιερά σύμβολα που μεταδίδουν ζωή και παλμό. Αμφότερα σκέπαζαν ως το ουράνιο σέλας το μαρτυρικό έθνος μας και ενέπνεαν τους μάρτυρες και ήρωες. Τώρα και τα δύο υπό περιφρόνηση και γελοιοποίηση.

Το ράσο αντικείμενο χλευασμού και οικτράς λοιδωρίας στις απανταχού καρναβαλικές παρελάσεις της πατρίδος μας, αλλά και σε πάμπολλες κινηματογραφικές ταινίες, απ’ αυτούς που συγκινούνται για την σύληση της Αγίας Σοφίας υπό των Τούρκων, μη αναλογιζόμενοι την δική τους φοβερότερη σύληση του εμψύχου ναού του κληρικού. Υποκρισίας το ανάγνωσμα με τα ανάλογα ξηρά δάκρυα, λόγω αποφράξεως των αναλόγων αδένων.

Η γαλανόλευκή μας απολαμβάνει άλλων μεγίστων τιμών. Έχει λάβει την θέση του κουρελοπάνου, που άλλοτε το καίνε κάποιοι ως αναρχικοί και μετέπειτα πολιτικοί και άλλοτε το ξεσχίζουν παρόμοιοι, εκδηλώνοντας την ψυχοπάθειά τους έναντι σ’ ένα ψυχωμένο σύμβολο.

Κι όμως κάποιοι φορώντας το τιμημένο ράσο, αιμόφυρτοι μετετέθησαν στην αιωνιότητα και άλλοι αγκαλιάζοντας την σημαία έπεφταν σε γκρεμούς αυτοκτονώντας ἱερῷ τῷ τρόπῳ, για να την διασώσουν από εχθρικά χέρια.

Τι είπαν οι φιλέλληνες:

Ο Μέγας Πέτρος ιδρυτής της Ρωσικής αυτοκρατορίας ανέφερε… «Οι Έλληνες είναι ο μεγαλύτερος λαός που είδε ποτέ η υφήλιος. Εις αυτούς οφείλομεν τα πάντα. Αν δεν ήσαν αυτοί, ο κόσμος ολόκληρος θα ήταν τυφλός…».

Τι συμπλήρωσαν κάποιοι εκπρόσωποι των γραικύλων.

Νίκος Καζαντζάκης: «Τι ντροπή να ανήκεις σε μία ράτσα ξεπεσμένη, ξεπλυμένη, φελάχα! Με κυριεύει οργή και αηδία για τους Ρωμιούς. Ποτέ δεν τους μίσησα και δεν τους συχάθηκα τόσο. … να πολεμήσουμε μέσα μας ότι μας σμίγει με το ρωμέϊκο αίμα. (400 γράμματα προς Πρεβελάκη).

Οι ψυχίατροι έχουν σοβαρά περιστατικά προς εξέταση…

Ας ξεκινήσουν γιατί χρειάζονται χρόνο…

Αρίσταρχος