«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ,

γινώσκετε ὅτι ἐμέ πρῶτον

ὑμῶν μεμίσηκε» (Ιωαν. 15,18)

Μέγα το κεφάλαιο της διώξεως μέσα στις μαρτυρικές σελίδες της αγ. Γραφής. Δίωξη λυσσαλέα μέχρι αφανισμού του αγωνιόντος φυγάδος. Διώκτες πάμπολλοι. Φαινομενικά ισχυροί και εξουσιαστές. Κατ’ ουσίαν τιποτένιοι και καθολικά υποτελείς των αφορήτων παθών τους. Δίδυμο εγωισμού και αρχομανίας καθοδηγούμενο πλήρως από σκοτεινό φθόνο, με στόχο τον κορεσμό της ανωμάλου ορέξεώς τους με άφθονο αίμα αθώων υπάρξεων. Όπως ερεθίζεται ο ταύρος με το κόκκινο πανί του ταυρομάχου και τις κινήσεις του, έτσι σ’ όλους αυτούς έχει μείνει κατάλοιπο το «ἐταράχθη» (Ματ. 2,3) του Ηρώδη και νομίζουν ότι γιατρεύεται με αίμα χριστιανικό. Μάλλον αυτό τους κατευθύνει στις μέρες μας επιτακτικά να πλησιάσουν με τον τρόπο τους το άγιο Ποτήριο. Έχουν ανάγκη μήπως ιάσεως; Μη ντρέπονται, ας το εκφράσουν. «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες…». Τους καλεί ο Κύριος. Όλους… Εκτός αν επιμένουν μόνο στην πονηρά οδό του Ηρώδη· «ἀπαγγείλατέ μοι, ὅπως καγώ ἐλθών, προσκυνήσω αὐτῷ» (Ματ. 2,8). Είναι διάφοροι οι… προσκυνητές…

Διώκτες λοιπόν· πλήρεις εμπαθείας και πιστά ενταγμένοι σε πολυπληθείς στρατιές φονιάδων, δολοφόνων και παντοειδών κακούργων της κοινωνίας. Γνήσιοι αριβιστές, που επανδρώνουν τις ανάλογες συμμορίες μέχρι των ημερών μας, καμουφλαρισμένοι κάτω από σημαίες διφορούμενες και άκρως ύποπτες. Πρώτοι και καλύτεροι οι επώνυμοι του παρελθόντος με «τα έργα και τις ημέρες τους». Κλασικοί τύποι Ηρώδου και οχλικού συνοθυλεύματος. Ακολουθούν όμως ανώτεροι, οι σύγχρονοι, υποκρυπτόμενοι και αποκρυπτόμενοι λόγω θρασυδειλίας και πονηρίας, κάτω από μαύρα σύννεφα παραπλανητικών συνθημάτων και δεινής Χριστοκαπηλείας, μέχρις ότου ο ήλιος τους ξεσκεπάσει «φωτίζοντας» την γύμνια και την απάτη τους, όπως σταδιακά διαφαίνεται στις μέρες μας. «Οὐδέν κρυπτόν ὑπό τόν ἥλιον». Αυτό το γνωρίζει και ο Διάβολος και το εφαρμόζει πληρέστατα στα θύματά του για να τα … εκθέτει.

Έτσι από παλιά εδιώχθησαν μέχρι θανάτου άνθρωποι δίκαιοι και προφήτες. Ενδεικτικά ο προφήτης Ζαχαρίας κρεμάστηκε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου (Ματ. 23,35). Όλα αυτά συνέβησαν γιατί «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄Τιμ, 3,12).

ΟΜΩΣ ένας, διώχθηκε κατά τρόπο μοναδικό· μόλις γεννήθηκε· από την «κούνια» του· με σκοπό την εξαφάνισή του. Διώχθηκε μ’ όλα τα δόλια, πανούργα και κακοήθη μέσα και από τον ειδεχθέστερο βασιλέα των αιώνων.

Πρώτος διώκτης ο Ηρώδης και πρώτος διωχθείς ο Χριστός. Μισήθηκε, διώχθηκε, κετεδιώχθη, για να θανατωθεί και έφυγε στην Αίγυπτο για να σωθεί. Πρόσφυγας, φυγάς και μέγας ξένος. «Εἰς τά ἴδια ἦλθε καί οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον» (Ιωα. 1,11).

Κάπως έτσι καταντήσαμε στην έρημη πατρίδα μας οι σύγχρονοι εναπομείναντες χριστιανοί και πατριώτες. Φυγάδες και πρόσφυγες μέσα στον τόπο μας. Οι αθώοι, οι έντιμοι, οι ιδεολόγοι, οι φύλακες, οι τηρητές του νόμου, οι σεμνοί, οι στύλοι της κοινωνίας, ξαφνικά χαρακτηρίστηκαν εχθροί του κατεστημένου και σφετεριστές του συγχρόνου θρόνου της αθεΐας.

Γέμισαν οι στράτες από ακριβοπληρωμένους ψευδοενόρκους, και από αλλοτριωμένες συνειδήσεις, που συκοφαντούν την αλήθεια και την εντιμότητα. Γέμισαν οι στράτες διώκτες και σφαγείς της αληθείας, των ανθρώπων του Θεού. Τα αμφιθέατρα και οι κατακόμβες απουσιάζουν από το σύγχρονο σκηνικό. Αλλά τα ετοιμάζουν επιμελώς, για να τιμωρήσουν καθολικά τους εναπομείναντας χριστιανούς. Τους υπαιτίους «της καμμένης Ρώμης». Κρατούν δεσμίους και απόλυτα φυλακισμένους τους χριστιανούς για να περιορίσουν την διάδοση της «πνευματικής ιώσεως». Κατακλύζονται όμως από την πλημμύρα της σωματικής. Κλεισμένος ο κόσμος, φυλακισμένος. Ο δραπέτης ιός όμως προελαύνει… Απαγορευμένες οι ακολουθίες της Εκκλησίας μας, οι λιτανείες για να προστατευθεί η κοινωνία, κι όμως «το κακό παραμονεύει και την χώρα υπονομεύει». Οι άγιοι από την στιγμή που τους περιφρονούμε λόγω απουσίας μας, στις ιαματικές και λυτρωτικές ονομαστικές συνάξεις τους, αυτοί μας «περιφρονούν» ακόμη περισσότερο. Ο σύγχρονος Ιουλιανός ο παραβάτης, ενώ ξεψυχάει, δείγματα μετανοίας δεν παρουσιάζει· αρκείται στην ηττοπαθή ομολογία του «Νενίκηκάς με Ναζωραῖε…». Όμως «ἡ νίκη ἔχει ἑκατόν πατέρας· ἀλλά ἡ ἧττα εἶναι ὀρφανή».

Έτσι λοιπόν στις μέρες μας εμείς, οι τελευταίοι των Μοϊκανών, κεκλεισμένοι εις τα ίδια «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Η ιστορία συνεχίζει και επαναλαμβάνεται. Η ζωή μέγας τροχός περιστρεφόμενος, φέρνει τα πάνω, κάτω, αλλάζοντας τα σημεία επαφής.

Οι προσποιούμενοι τους ευλαβείς προσκυνητές σύγχρονοι Ηρώδες, καβάλησαν το καλάμι και κατεργάζονται την πλήρη ισχυροποίησή τους. Ξεχνούν όμως πρώτον ότι είναι «καλάμι» και δεύτερον ότι το είχαν χορηγήσει στον βασιλιά των ονειδιζομένων παλιότερα για να τον «τιμήσουν», οπότε δεν το δικαιούνται και αυτό. Τα δώρα δεν επιστρέφονται…

Πρώτος διώκτης λοιπόν· πρώτος διωχθείς· οι πρώτοι μάρτυρες και ακολουθούν οι νέοι, σύγχρονοι μάρτυρες που κρατούν τα αποθέματα αίματος σε ικανά επίπεδα για τις ανάγκες της πνευματικής αιμοδοσίας.

«Θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς» (Ματ. 2,18).

Τα αθώα και άκακα νήπια της Βηθλεέμ σφαγιάζονται από τον αρχισφαγέα Ηρώδη. Κραυγή οδύνης, σπαραγμού και… τέλος. Αυτό που δεν μπόρεσε να ομολογήσει το στόμα λόγω ηλικίας, το μαρτύρησε η θυσία. Έτσι οι συνομήλικοι του Χριστού μάρτυρες, γλύτωσαν από τον πειρασμό του μέλλοντος να τον προδώσουν, όπως οι… επιζώντες. Γλύτωσαν και την ψυχή τους, γεννώμενοι εις την αιωνιότητα.

Σφαγή λοιπόν, μαρτύριο βίαιο με σκληρό αποχωρισμό από την ζωή και την τρυφερή αγκάλη της ΜΑΝΑΣ.

Τουλάχιστον τότε υπήρχαν μάνες, γιατί τώρα οι ίδιες οι μάνες θυσιάζουν με έγγραφη άδεια του συγχρόνου αιμοσταγούς Ηρώδου, τα έμβρυά τους. Τα παιδιά τους. Το αίμα τους. Το αίμα όμως σ’ όλους μας είναι επιστρεπτέον στον κύριο αιμοδότη, τον Θεό. Όταν το ζητήσει λοιπόν πίσω, θα είναι δικός μας ο θρήνος.

Εκείνα τα παιδιά τότε είδαν το φως και μετά θυσιάστηκαν. Τώρα η αιμοβόρα ψυχή των συγχρόνων, τα καταδικάζει στο σκότος νωρίτερα., πριν προλάβουν να γεννηθούν. Να οι σύγχρονοι νέοι μάρτυρες…

Κατά τ’ άλλα, ευσυγκίνητοι οι τωρινοί άρχοντες, προπάντων οι προασπιστές της υγείας μας, κάνουν κήρυγμα ηθικό, προστασίας των υπερηλίκων από τον ιό, την ίδια ώρα που επιτρέπουν την ωμή σφαγή του «αφρού» της κοινωνίας. Κατηγορούν παράλληλα τους αυτουργούς της μικρασιατικής καταστροφής και του γενιτσαρισμού. Δεν αναφέρονται όμως σε χειρότερες, παρόμοιες καταστάσεις, που τις υλοποιούν οι ίδιοι, οι κήρυκες. Οι υποκριτές. Τους απασχολεί κατά τ’ άλλα και το έντονο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας. Ο λόγος; Χρειάζονται παιδιά να διαθέσουν στις σύγχρονες πρότυπες οικογένειες των αριθμητικών συμβόλων.

Ο εγωισμός και το πείσμα είναι παράφορες ασθένειες. Κατατσακίζονται πανηγυρικά σ’ όλα τα μέτωπα όσοι τις έχουν, λόγω διανοητικής ανικανότητος και προκλητικού ερασιτεχνισμού, προπάντων λόγω ελλείψεως ηθικής. Κι όμως πιστεύουν ότι είναι σωτήρες. Εθνάρχες…

Ο Σωτήρας όμως είναι ένας, είτε μας αρέσει είτε όχι και αρνείται να γεννηθεί στην βρώμικη ηθικά κοινωνία μας, που συνεχίζει να τον διώκει σε νέα Αίγυπτο.

Έτσι ξεμείναμε στην γενική φτώχεια μας, με χορηγούς τα ερεθιστικά λαμπιόνια να παλεύουν να φωτίσουν το ηθικό σκότος μας. Με θεάματα καρυκευμένα για να σβήσουν την μπόχα της πνευματικής δυσοσμίας μας και με ωραιοποιημένες φάτνες να παλεύουν να καλύψουν την ασχήμια της ψυχής μας.

Ο Χριστός αρνείται να φιλοξενηθεί σε τέτοιες υποκριτικές, επίπλαστες φάτνες. Προτιμά την βρωμιά και την παγωνιά του σταύλου, με την ψυχική όμως καθαρότητα και την ζεστασιά της αγνότητος.

Στις σύγχρονες φάτνες που παλεύουν να διατηρήσουν οι σύγχρονοι υλιστές, ας σταυλίσουν τον Αντίχριστο που τόσο προσδοκούν.

Να γνωρίζουν όμως κάτι. Όπως ο Ηρώδης ενεπαίχθη υπό των μάγων, έτσι θα εμπαιχθούν και οι σύγχρονοι νοσταλγοί της Ηρωδείου αιμοσταγούς συμπεριφοράς και δεινοί λάτρεις της άπιστης εξουσίας απομένοντες με την ταραχή και τον θυμό του (Ματ. 2,3), που θα ψάχνουν να τον σβήσουν στα ψυχοφάρμακα και τους ψυχιάτρους της υλιστικής θεωρήσεώς τους. Στην ορφάνια της δεινής ήττας τους και της ηθικής μοναξιάς τους. Των μετέπειτα δεινών τους όμως «οὐκ ἔσται τέλος».

Αρίσταρχος