Μόλις ο Χριστός βαπτίσθηκε από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και ακούστηκε η φωνή του Θεού πατέρα· «ούτος έστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» (Ματθ. 3,17) αμέσως οδηγήθηκε από το Άγιο Πνεύμα στην έρημο όπου νήστευσε για σαράντα μέρες. Ο διάβολος που καραδοκούσε, για να βεβαιωθεί ποιος είναι, άρχισε να τον πειράζει λέγοντάς του «αν είσαι υιός του Θεού πες τις πέτρες να γίνουν ψωμιά… πέσε από το πτερύγιο του ναού». Και ο Χριστός του απάντησε ότι δεν ζει ο άνθρωπος μόνο με το ψωμί αλλά και με το λόγο του Θεού και ότι δεν πέφτει διότι η Παλαιά Διαθήκη δεν επιτρέπει να εκπειράζουμε τον Θεό. Τότε ο διάβολος πείραξε τον Χριστό με ένα ανθρωποκεντρικό πειρασμό· του έδειξε τα βασίλεια του κόσμου και την δόξα τους και του υποσχέθηκε να του τα δώσει αν έπεφτε και τον προσκυνούσε. Φυσικά ο Χριστός του αρνήθηκε λέγοντάς του τα λόγια της Παλαιάς Διαθήκης ότι στο Θεό μόνο ανήκει η προσκύνηση και η λατρεία.

  Έκτοτε ο διάβολος δημιούργησε πολλά προβλήματα στον Χριστό και στο τέλος χρησιμοποιώντας τους ανθρώπους του τον ανέβασε στον σταυρό. Εκεί ενώ ήταν σταυρωμένος ο διάβολος έβαλε τους ανθρώπους του να τον πειράξουν για τελευταία φορά. Ενώ ήταν κάτω από τον σταυρό άρχισαν να τον περιπαίζουν λέγοντας· «ει βασιλεύς Ισραήλ έστι καταβάτω νυν από του σταυρού…είπε γαρ ότι Θεού ειμί υιός» (Ματθ. 27,42-44). «Ουά ο καταλύων τον ναόν και εν τρισίν ημέραις οικοδομών! Σώσον σεαυτόν και κατάβα από του σταυρού» (Μαρκ. 15,29-32). «Σωσάτω εαυτόν, ει ούτος έστιν ο Χριστός ο του Θεού εκλεκτός (Λουκ. 23,36).

  Ο Χριστός αυτή τη φορά δεν είπε τίποτα. Είχε τελειώσει ο καιρός των διδασκαλιών και νουθεσιών. «Σημεία τέρατα και δυνάμεις» είχε κάνει πολλά και διάφορα και είχε αποδείξει με τετραγωνική λογική τη θεία του φύση και δύναμη. Μίλησαν αντί αυτού ο ληστής (Λουκ.23,41), τα φοβερά γεγονότα που επακολούθησαν μόλις ξεψύχησε (Ματθ. 27,51-53), ο εκατόνταρχος και οι στρατιώτες του (Ματθ. 27,54) ομολογώντας την θεότητά του. Ο ίδιος όμως δεν είπε τίποτα· τους άφησε να καγχάζουν και να θριαμβεύουν και να νομίζουν πως ξεμπέρδεψαν με το πρόσωπό του. Και, αφού άφησε να τον θάψουν και να ασφαλίσουν τον τάφο και να βάλουν φρουρά να τον φυλά μήπως έρθουν οι μαθητές και τον κλέψουν, μετά τρία μερόνυχτα περίπου, αναστήθηκε και βγήκε από τον τάφο χωρίς να ανοίξει η πέτρα που τον έφραζε και χωρίς να τον δει κανένας. Γι’ αυτό στην ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν εικονίζεται η ανάσταση. Οι εικόνες που δείχνουν τον Χριστό να ανασταίνεται πανηγυρικά και οι στρατιώτες να τον κοιτάζουν τρομαγμένοι είναι όλες παπικές.

  Δεν έκανε λοιπόν κανένα κρότο ο Χριστός· κανένα θρίαμβο· κανένα πανηγυρισμό. Δεν πήγε στους σταυρωτές του να τους πικάρει και να τους ρεζιλέψει και να τους ανταποδώσει τα ίσα. Δεν έχει ο Θεός ανθρώπινα πάθη. Δεν διακατέχεται από μίσος και εκδίκηση και σαδισμό. Είναι αιώνιος, αθάνατος, άναρχος, ατελεύτητος, αΐδιος, παντοδύναμος, πανένδοξος, πανεύφημος, πάγκαλος, πανευκλεής. Είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός. Είναι ο σεβόμενος την ελευθερία του ανθρώπου χωρίς να ασκεί κανένα καταναγκασμό. Όλες οι ανθρωποπαθείς εκφράσεις της αγίας Γραφής που μιλούν για το θυμό του Θεού, για την οργή του, για την τιμωρία του, είναι προσπάθειες του να δείξει στο ανόητο -πολλές φορές- πλάσμα του, ότι την ευτυχία θα την βρει μόνο κοντά του. Ότι μακριά απ’ αυτόν η ζωή του θα είναι μαύρη και άχαρη.

  Βεβαίως, όπως προείπαμε, έδωσε και στους σταυρωτές-χλευαστές του κάποια τελευταία σημεία, μήπως και ανανήψουν ή για να είναι αναπολόγητοι εντελώς. Σκοτείνιασε ο ήλιος από 12μ.μ.-3μ.μ., σχίσθηκε το καταπέτασμα του ναού εις δύο, έγινε σεισμός και οι πέτρες σχισθήκαν και τα μνημεία άνοιξαν και πολλοί από τους κεκοιμημένους αναστήθηκαν και μετά την έγερση του Χριστού εισήλθαν στα Ιεροσόλυμα και εμφανίσθηκαν σε πολλούς. Αποτέλεσμα όλων αυτών των σημείων ήταν ο εκατόνταρχος και οι στρατιώτες του να αναφωνήσουν «αληθώς Θεού υιός ην ούτος» (Ματθ. 27,45-54). Επανέλαβαν κι αυτοί την ομολογία του απ. Πέτρου την οποίαν έδωσε πολύ νωρίτερα φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα· «σύ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. 16,16).

  Αναστήθηκε λοιπόν ο Κύριος! Έδωσε το τελευταίο και ακαταμάχητο ντοκουμέντο της θεότητάς του· μαζί με την ανάληψη βέβαια που επακολούθησε. Ένα ντοκουμέντο πολύ πιο ανώτερο και ασύγκριτα εντυπωσιακώτερο απ’ αυτό που ζητούσαν οι εχθροί του. Έπρεπε όμως να κάνει γνωστή την ανάστασή του στους αποστόλους και μαθητές του. Γι’ αυτό άρχισε να εμφανίζεται μόνο σ’ αυτούς που τον πιστεύσαν. Τους άλλους τους εχθρούς του δεν υπήρχε τρόπος να τους μεταστρέψει. Τους άφησε λοιπόν να ζουν στην μακαριότητά τους ότι οι πεθαμένοι δεν ξαναγυρίζουν και ότι απαλλαχτήκαν από τον ενοχλητικό διδάσκαλο. Στους μαθητές του όμως έπρεπε να εμφανισθεί. Εμφανίσθηκε λοιπόν σε μεμονωμένα πρόσωπα, σε πολλούς μαζί, σε άνδρες και σε γυναίκες, σε κλειστό και σε ανοιχτό χώρο, όλες τις ώρες της ημέρας -πρωί, μεσημέρι, απόγευμα- ποτέ νύχτα Στις σαράντα μέρες όμως που μεσολάβησαν μέχρι την ανάληψή του δεν εμφανιζόταν κάθε μέρα. Κι αυτό διότι ήθελε να τους γυμνάσει στην σωματική απουσία του που θα ολοκληρωνόταν στην ανάληψή του. Εμφανίσθηκε όλο κι όλο 11 φορές. Ένδεκα αποστόλους είχε μετά την προδοσία του Ιούδα, ένδεκα φορές εμφανίσθηκε παρατηρεί ο ι. Χρυσόστομος. Όχι με τη γνωστή μορφή και φωνή. Πάντως με κάποιες αποδείξεις ότι είναι αυτός.

  Οι εμφανίσεις του Χριστού ήταν οι εξής·

α) στην Μαρία και τις άλλες γυναίκες

β) στον Πέτρο Λκ. 24,34

γ) στον Κλεόπα και στον άλλο μαθητή προς Εμμαούς Λκ. 24,13-35

δ) στους 10 χωρίς τον Θωμά

ε) στους 11 με τον Θωμά Ιωαν. 20,19-29 στ) σε 500 μαθητές στη Γαλιλαία Α΄ Κορ. 15,6

ζ) στους 7 που ψαρεύανε στη θάλασσα της Τιβεριάδος Ιωαν.21,1-14

η) στον Ιάκωβο Α΄Κορ.15,6

θ) σ’ όλους τους αποστόλους (τους 70) Α΄ Κορ. 15,7

ι) στο όρος της Γαλιλαίας στους 11 αποστόλους Ματθ. 28,16

ια) στο όρος των Ελαιών κατά την Ανάληψη.

  Αυτή ήταν η τελευταία του εμφάνιση και συνοδεύτηκε από το θαυμαστό γεγονός της Αναλήψεως. Η σωματική του απουσία ήταν πλέον οριστική. Έχουμε και μία δωδεκάτη εμφάνιση του Κυρίου στον Παύλο (Α΄ Κορ. 15,8) μετά την Πεντηκοστή και την ίδρυση της Εκκλησίας.

  Ο Χριστός όχι μόνο εμφανίσθηκε, αλλά και συζήτησε και έφαγε μαζί τους, και άφησε να τον ψηλαφίσει ο Θωμάς και έδειξε τα τραύματά του, φανερώνοντας συγχρόνως την νέα διάσταση του σώματός του. Είναι ελεύθερο πλέον από τους περιορισμούς του χώρου, του χρόνου, του τόπου. Ελεύθερο ακόμη και από τα λεγόμενα αδιάβλητα πάθη, δηλαδή από τον ύπνο, την κούραση, τον πόνο, το φαγητό, το φόβο, τον ιδρώτα, το αίμα και τάλλα παρεμφερή.

  Μέσα από το γεγονός της αναστάσεως του Κυρίου μας, που η Εκκλησία μας το γιορτάζει 40 ολόκληρες ημέρες και συνεχίζει να το γιορτάζει και να μας το προβάλει 52 Κυριακές το χρόνο, μπορούμε να διδαχθούμε πολλά. Όταν βρισκόμαστε σε φοβερή κατάσταση λύπης, κατατρεγμού, συκοφαντίας, αποτυχίας, πλήρους καταστροφής της υγείας, του έργου, της σταδιοδρομίας, των σχεδίων και των ονείρων μας, ακόμη και αυτής της πατρίδας μας, να μη τα χάνουμε, να μη απελπιζόμαστε, να μη οδεύουμε προς τα ναρκωτικά, την τρέλλα, ή την αυτοκτονία. Ας παραμένουμε γαλήνιοι, αισιόδοξοι, ακατάβλητοι. Με ήρεμο θάρρος και ακατάβλητο σθένος ας ατενίζουμε την ανάσταση του Κυρίου μας. Δεν είμαστε ληξιπρόθεσμοι· ούτε αδύνατοι· ούτε μπορεί εν Χριστώ να νικηθούμε ποτέ. Η ζωή μας είναι -πρέπει να είναι- μια μικρογραφία της ζωής του Χριστού. Και γίνεται τόσο μεγάλη, ένδοξη, άφθαρτη, αιώνια και ευτυχισμένη όσο πιο πολύ μετέχει στη ζωή Του.