Όλη η ζωή του Χριστού πάνω στη γη αποτελεί την αποτύπωση μιας μοναδικής και ανεπανάληπτης περιπέτειας. Γιατί, μέσα στο αχανές έδαφος της γήινης στέπας, αυτό που σαγήνευε ξέχωρα και άκρως πεισματικά την σκέψη του Χριστού, ήταν να ψαχουλεύει στα χαλάσματα του βίου των συνανθρώπων του, στα ερείπια της ζωής, για να ανασύρει επιζώντες.
Πόσο αλήθεια σπαράσσεται η ανθρώπινη σύγχρονη σκέψη, αντικρύζοντας συνεργεία διασωστών, να πασχίζουν να ανεύρουν κάτω από ερείπια ή μέσα από διαλυμένα τραίνα, τα διαμελισμένα πτώματα των μέχρι πρότινος σφριγηλών υπάρξεων; Πόσες όμως καρδιές χτύπησαν διαφορετικά, αντικρύζοντας το συγκινητικό διασωστικό έργο του Κυρίου πάνω στη γη που επετελέσθη, εξάγοντας σώες και αβλαβείς ψυχοσωματικά, μύριες υπάρξεις, κάτω από τα ερείπια της αμαρτίας;
Κι όμως μετά από 33 χρόνια, αίροντας το βαρύ φορτίο των αμαρτιών μας και βαθειά οδυνώμενος, φτάνει στην κορυφή του σταυρού νικηφόρα και αναφωνεί το ηρωικό “τετέλεσται”. Ο παθιασμένος διασώστης, τερματίζει την επί γης παρουσία του, κυριευμένος από μία και μοναδική έμμονη ιδέα. Αυτήν της ανθρώπινης διάσωσης. Φυσικό και επόμενο είναι να μην μπορεί να ησυχάσει και κατά την μετέπειτα αιώνια δραστηριότητά του.
Έτσι λοιπόν μετά την ηγετική αναχώρησή του για τους ουρανούς, την ενσώματη άνοδό του, ο υιός του Θεού ο αγαπητός, συνεχίζει και από εκεί ψηλά το διασωστικό έργο του. Μέσα από τους πνευματικούς αιθέρες, αγναντεύει την ανθρώπινη δυστυχία και τον πόνο, την φτώχεια και την ανάγκη, τον μαρασμό και την εξαθλίωση. Δεν αρκείται όμως στην ξερή και άψυχη θέα, την υποκριτική, που ερμηνεύει την πωρωμένη συνείδηση ενός φτηνού ηγέτου, ενός κοινού πολιτικού άρχοντα, ενός ελεεινού επαίτου της ψήφου, που την επομένη έχει κιόλας καβαλήσει το καλάμι, “διοικώντας”. Αλλά όπως ήταν πάνω στη γη, ταπεινός αχθοφόρος του ανθρώπινου πόνου, έτσι και τώρα εν μέσω της αιώνιας υψηλής πτήσης του, περιβάλλει τα πάντα και τους πάντες, διδόμενος αφειδώς. Είναι ο ηγέτης που συνεχίζει και θυσιάζεται για τον λαό του. Είναι ο Θεάνθρωπος που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα δόλιο δούλο. Είναι ο καθαρόαιμος βασιλιάς που εγκατέλειψε τον θρόνο του, κατερχόμενος στα κατώτατα της γης, προκειμένου να χαράξει ο ίδιος ανεξίτηλα τον δρόμο που οδηγεί τους υπηκόους του στο ουράνιο βασίλειό του. Τον δρόμο που θα τους χαρίσει τον θησαυρό της ανάστασης. Μιας ανάστασης, που θα ανατείλει μέσω της εξόδου από την νοσηρή κατάσταση της ψυχικής παρακμής, της στασιμότητος και την επιθυμία ανέγερσης–ανοικοδόμησης ενός ξέχωρου παλατιού. Του ανθρωπίνου ναού!
Ίσως τα λόγια αυτά να είναι ακατανόητα στην σύγχρονη πολύγλωσση, όμως απόλυτα άγλωσση Βαβέλ μας. Απαιτείται επιδέξιος μεταφραστής των ρημάτων του Θεού για να διδάξει την εν λόγω γλώσσα στους παραμορφωμένους αναλφάβητους των ημερών μας, ενεργοποιώντας τοιουτοτρόπως τις καρδιές και ζεσταίνοντας και πάλι τις παγωμένες ψυχές. Είναι όμως πολύ δύσκολη διδασκαλία, γιατί απευθύνεται καθαρά στην ψυχική νόηση, προσπαθώντας να την διεγείρει, να την υποψιάσει για κάποιο άλλο τρόπο ζωής. Είναι δύσκολη γιατί έρχεται σε κατά μέτωπον σύγκρουση με έναν άλλο τρόπο ζωής, αυτόν που απωθεί πεισματικά την ιδέα του θανάτου, κατασπαταλώντας, την ύπαρξη μέσα στην ψευδαίσθηση της παντοτινής επί γης παρουσίας. Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος, ο δέσμιος των τεχνολογικών του επινοήσεων, απωθεί τον θάνατο, αρνούμενος κάθε διάλογο μαζί του, οπότε χάνει και την ευκαιρία της ανάστασής του. Γιατί η εωθινή αναστάσιμη ακολουθία, αποτελεί την συνέχεια της Μ. Παρασκευής. Κατά συνέπεια έστω και αν δεν θέλει κάποιος να συνειδητοποιήσει τον θάνατό του, καλό είναι να αποκτήσει την ευγενή συνήθεια να προσέρχεται μερικές φορές στα κοιμητήρια, όπου αναπαύονται οι δικοί του, γιατί έτσι χωρίς να το καταλάβει συνεγείρεται πνευματικά και κάποια στιγμή ενδέχεται να ακούσει έναν “πλούσιο”, να τον καλεί προς μετάνοια. Θνήσκων όμως εν μετανοία, καρτερείς την αναγέννηση, την ανατολή. Ενώ εμμένων στο τέλμα της αμετανοησίας, εξασφαλίζεις την αιώνια δύση. Σε αυτή την εμμονή αναφερόμενος ο Αβραάμ, τόνισε ότι, “ούτε η ανάσταση νεκρού είναι ισχυρή, ώστε να κάμψει την πρακτική απιστία του ασώτου”. Άραγε ποια κουστωδία και ποιος λίθος σφραγίζουν τις ανθρώπινες καρδιές, εμποδίζοντας την αποδοχή της ανάστασης;
Αλλά είναι παράλογο να έχουμε ζήσει όλοι μας με τον Χριστό, να συμφάγαμε, να απολαύσαμε ποικίλων δωρεών, να ευεργετηθήκαμε πολλαπλώς και όμως να παραμένουμε ανέγγιχτοι και αμέτοχοι του δικού του τρόπου ζωής.
Καλό είναι να αφουγκρασθούμε μία παρακλητική φωνή του παρελθόντος, ενώνοντάς την με την πνιγμένη φωνή της ατομικής μας ψυχικής ύπαρξης. “Διαβάς εἰς Μακεδονίας βοήθησον ἡμῖν” (Πραξ.16,9). Αυτή η φωνή καλεί όλους μας να ξεπεράσουμε τα σύνορα του εγωιστικού εαυτού μας, της προσωπικής μας επάρκειας (;) και να βοηθήσουμε πρώτα απ' όλα τον ίδιο μας τον εαυτό ψυχικά και παράλληλα να διασώσουμε και ό,τι άλλο μπορούμε τριγύρω μας. Τα πάντα μέσα μας και έξω μας είναι ερείπια. Ας προσπαθήσουμε να σώσουμε ό,τι προλάβουμε με την στάση μας, την γλώσσα μας μία απλή χειρονομία, μία αλλαγή τρόπου σκέψεως.
Μην ξεχνάμε, ότι η πάθηση που καταδυναστεύει τις ανθρώπινες ψυχές είναι προχωρημένη, με τάσεις αυτοκαταστροφής λόγω απόγνωσης. Γιατί οι πνεύμονες του πνεύματός μας προσβλήθηκαν από τον καρκίνο της χλιδής, της υπερκατανάλωσης, της ευμάρειας και του εγωισμού, με αποτέλεσμα την ψυχική ασφυξία. Συν τοις προτέροις η βρώμικη και παντελώς ανήθικη ερωτοτροπία με αυτό που λέγεται εξουσία (=διαφθορά) και το ένοχο φλερτάρισμα με τα αργύρια, στέγνωσαν τις ανθρώπινες καρδιές και ο άνθρωπος πλέον μετεβλήθη σε ένα εντολοδόχο ρομπότ. Ο άφθονος άρτος και τα βδελυρά θεάματα που πρόσφεραν οι καίσαρες στον όχλο, είχαν ως συνέπεια από θεατή πάνω στις κερκίδες των αμφιθεάτρων, να τον κατεβάσουν μέσα στην αρένα ως μονομάχο της αθλιότητός του. Ο πρότερος θεατής και θύτης, κατήντησε θύμα της καισαρικής δολιότητος και εν γένει παλιανθρωπιάς.
Αφού ετέθη ο Θεός από τους πλείστους, στο περιθώριο της ύπαρξής τους, ανασύροντάς τον κατά το δοκούν και το συμφέρειν, το “κέρδος” είναι ο ανοημάτιστος βίος που συνθλίβει τώρα τα παιδιά μας. Τα σφάγια αυτά, στους ιδιόρρυθμους βωμούς των ψευτοθεών της βδελυρότητος της παντοειδούς εξουσίας.
Εν μέσω αυτής της τραγικής καταστάσεως, έρχεται και φέτος ο Χριστός, να συμπαρασταθεί στην ναυαγισμένη κοινωνία. Δεν επιζητεί να αναιρέσει καταπιεστικά τον τρόπο ζωής μας, ούτε επιχειρεί να δράσει ανασταλτικά κάνοντάς μας ανυπόφορη την πραγματικότητα. Εργασθήκαμε γι' αυτό μόνοι μας. Αυτός μέσω της ανάστασής του, διεισδύει ευγενικά, ανεπαίσθητα, σαν αύρα καθάρια, δροσερή, μέσα στη ζωή μας, θέλοντας να την δροσίσει, να την νοηματοδοτήσει, να την προσανατολίσει, μέσω της ψυχικής οξυγόνωσης.
Ετοιμάζεται να αναληφθεί, απελευθερώνοντάς μας από την οχληρή παρουσία του. Όμως μας υπενθυμίζει: “Πάντες (οι ουρανοί) ὡς ἱματίον παλαιωθήσονται... καί ἀλλαγήσονται” (Εβρ. 1,12). Μόνο ένας θα παραμείνει ο ίδιος. Γιατί αυτός δεν παλιώνει ποτέ. Γιατί είναι ο αιώνιος δημιουργός των πάντων.
Αυτός λοιπόν έχει το δικαίωμα να ρίξει το σύνθημα. “Ἐγείρεσθε, ἄγωμεν” (Ματ. 26,46).
Δεν χωρεί άλλη αναβολή. Η πρόσκληση παραμένει ανοιχτή για όλους τους ανθρώπους. Αφορά μία και μοναδική συνάντηση κορυφής, που θα πραγματοποιηθεί εκεί ψηλά.
Δεν έχει καμία σχέση η εν λόγω, με τις τιποτένιες, αυτοχειροτονούμενες αυτού εδώ του κόσμου, τις κεκλεισμένων των θυρών, όπου μαζεύονται όλα “τα άλαλα και τα μπάλαλα” κατά τον πατρο Κοσμά, το λασπαριό κατ' εμάς, για να ... “κυβερνήσουν” την οικουμένη. Να την βυθίσουν μέσα στην σκλαβιά της αμαρτίας, αποτελειώνοντάς την.
“Ἐγείρεσθε, ἄγωμεν”!
Η γη γερνάει και παλιώνει‧ τα έθνη και οι πολιτισμοί πεθαίνουν‧ οι μεγάλαυχοι ηγέτες των εθνών γίνονται σκόνη μετά την ποθητή καύση του νεκρού τομαριού τους. Από αυτήν την σκόνη δεν έχουν ελπίδα να ξαναδομηθούν πνευματικά, καθότι η επιστήμη τους αδυνατεί να το πράξει. Αλλά εκ της κόνεώς των αναγεννώνται πνευματικά και βλέπουν τον Θεό ως φως μόνο οι άγιοι. Οι πρότεροι δεν υπήρξαν ποτέ άγιοι, οπότε χάνουν και αυτή την ευκαιρία, μένοντας μέσα στο μαύρο σκοτάδι. Σε αυτό που βύθισαν όλη την κοινωνία.
Χριστός Ανέστη! Ας τον χαρούμε ώσπου να αναληφθεί. Προτού αλλάξει τα ενδύματα του απείρου είναι του. Έχουμε ανάγκη για μία ακόμη φορά να δούμε στα χέρια του το σημάδι από τα καρφιά. Να βάλουμε το δάκτυλό μας εκεί, αλλά και στην πλευρά του. Μένει να κατορθώσουμε να αναφωνήσουμε‧ “Ὁ Κύριος μου καί ὁ Θεός μου”.
Αρίσταρχος