«Σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ

ἐν τῷ Παραδείσῳ» (Λουκ. 23,43)

«Τα μεγάλα πράγματα δημιουργούνται αθόρυβα. Οι ήρεμες δυνάμεις είναι οι ουσιαστικά ΙΣΧΥΡΕΣ! Στο πιο ήρεμο, στο πιο σιωπηλό απ’ όλα τα γεγονότα, που δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε καταπίεση, θα στρέψουμε τώρα την σκέψη μας» (R. Guardini).

Ένας περίεργος βασιλεύς γεννιέται. Βασιλεύς, που δεν υπάρχει τόπος να φιλοξενηθεί. «Οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος». Ένας βασιλεύς που το ανάκτορό του είναι ένα φυσικό σπήλαιο, έργο του Θεού Πατέρα, του Δημιουργού. Μακριά από τις δόξες της πρωτευούσης «του Ισραήλ», που αποκτείνει τους προφήτες· ακόμη πιο μακριά από τον περίφημο Ναό, που έχει καταντήσει σπήλαιο ληστών. Επιζητεί την απλότητα την φυσική κοντά στον πλάστη καθότι και ο ίδιος είναι απλός· αλλά και την ψυχική ξέμακρα από τους πολυφθόγγους ρήτορας, που συνεχίζουν αιώνες τώρα να παραμένουν άφωνοι ως ιχθύες και προπάντων νίπτοντες τας χείρας έμπροσθεν ενός βασιλέως που σιωπά. «Ὁ δέ Ἰησοῦς ἐσιώπα». Η σιωπή είναι η μεγαλύτερη αντίσταση των δικαίων. Μάλλον αποτελεί το ισχυρότερο όπλο κατά των ελαφρών, ανικάνων, πνευματικώς στείρων, οι οποίοι κομπάζουν και ναρκισσεύονται μέσα στις φλύαρες και άνοστες φωνασκίες τους.

Άλαλος λοιπόν, γιατί δεν έχει καμία υποχρέωση να απολογηθεί, καθότι δεν είναι ένοχος, ούτε να προασπισθεί το δίκαιό του, γιατί είναι κατοχυρωμένο από τον ίδιο τον Θεό.

Κάπως έτσι αντικρίζει τον κόσμο μέσα στην σιωπηλή φάτνη και τον αποχαιρετά πάνω στον σταυρό.

Σταύλος και Σταυρός μοναδικά πανδοχεία που βρίσκονται «πρόθυμα» να φιλοξενήσουν τον βασιλέα, που «οὐκ ἔστιν έκ τοῦ κόσμου τούτου».

Ένας βασιλεύς με μοναδικό θρόνο έναν ματωμένο σταυρό εν μέσω δύο επίσης σταυρωμένων υπασπιστών του. Αυτόν τον βασιλέα δίωξε ο Ηρώδης και οι άρχοντες του Ισραήλ, αυτόν διώκουν και οι σύγχρονοι εξουσιαστές. Οι πρώτοι «δικαιολογούνται», γιατί δεν γνώριζαν το είδος της βασιλείας και του θρόνου που διεκδικούσε. Οι σύγχρονοι όμως τι ζητούν; Έρχεται περίλυπος ο Χριστός και απαντά· «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε». Πόσο διακριτικά συνεχίζει και μιλάει στους ισχυρούς, αλλά και σ’ εμάς τους μαθητάς του, που επιθυμούμε πρωτοκαθεδρίες εξ’ αριστερών και εκ δεξιών, επιζητούντες τον θρίαμβο μόνο, χωρίς όμως την δοκιμασία.

«Ὅς ἐάν θέλῃ γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος». Μπορείτε να γίνετε δούλοι; Τότε δικοί σας οι περιπόθητοι θρόνοι. Αλλά προσέξτε· μη σας στραβώνει το φως του ηλίου, γιατί είναι καθέδρες μαρτυρίου, ικριώματα. Τα γνωρίζετε άλλωστε εσείς οι πρώτοι κύριοι και κυρίες, γιατί σ’ αυτά καταδικάζετε τους αθώους και εντίμους πολίτας, ενώ την ίδια ώρα πεισματικά καταλαμβάνοντες τα θεωρεία των αμφιθεάτρων, περιστοιχιζόμενοι από καλοπληρωμένες φρουρές και άκρως ηδονιζόμενοι, θωρείτε απαθώς τους μάρτυρας που μεταβαίνουν στην αιωνιότητα για να σας δικάσουν.

Και συνεχίζει…

Γίνεται δούλος, ως δούλος του Καίσαρα απογράφηκε στην Βηθλεέμ, υπηρετώντας βασιλικά τις ανθρώπινες ψυχές. Σκύβει με την γέννησή του και φανερώνει πατρικό πόνο και φροντίδα για το γένος των βροτών. Προπάντων στέλνει ένα ιδιότυπο μήνυμα, σωτήριο, απαλλαγής μας από τους αυτοκλήτους σωτήρας. Το μήνυμα αυτό δεν θα μπορέσουν να το κατεβάσουν μέσα στην στυγνή και άνευ προηγουμένου διαδικτυακή κατασκοπεία και παρακολούθηση, γιατί μεταδίδεται δια ζώσης και θα διαφύγει της προσοχής τους καθότι είναι «κοῦφοι καί ἄλαλοι πνευματικῶς», αλλά και «κύμβαλα ἀλαλάζοντα».

Έτσι λοιπόν μέσα στη δεινή σύνθλιψη των ηθικών αξιών, μέσα στον επαιρόμενο υλικό παροξυσμό, μέσα στην φαινομενική αποδυνάμωση της θρησκείας, μέσα στην ανεξέλεγκτη προσωρινή κυριαρχία των θρασυτάτων, αλλά και θρασυδείλων εξουσιαστών, μέσα στην διασάλευση της ισορροπίας του ψυχικού και πολιτιστικού βίου, τέλος μέσα στην αβεβαιότητα και καταρράκωση της ανθρωπίνης ζωής, εμφανίζεται ο πραγματικός Σωτήρ.

Αυτός που από την φάτνη μέχρι τον Γολγοθά υπέφερε. «Είναι ο αγωνιών Χριστός, που θα βρίσκεται σε αγωνία ως τη συντέλεια του κόσμου. Γι’ αυτό κι’ εμείς πρέπει ν’ αγωνιούμε μαζί του μέχρι τότε» (Πασκάλ).

«Καιρός τοῦ σιγᾶν καί καιρός τοῦ λαλεῖν».

Έρχεται ο σιγών και λαμβάνει τον λόγο, γιατί ο ίδιος είναι ο Λόγος, Απευθύνει ηχηρό μήνυμα στους συγχρόνους φωστήρας. «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω».

«Κοσμοκράτορες του πολιτικού και θρησκευτικού μετώπου. Ζυγιστήκατε, μετρηθήκατε και βρεθήκατε ανυπόστατοι, φελλοί πλέοντες από το ξέβρασμα της πνευματικής θαλασσοταραχής. Μεριάστε, γιατί δεν έχετε να προσφέρετε απολύτως τίποτα στην δεινώς χειμαζομένη πνευματικώς κοινωνία, εκτός από την τελική ηθική θανάτωση που την οδηγείτε αποφασιστικά.

Εσείς οι δακρύβρεχτοι προασπιστές της ανθρωπίνης ζωής, οι εξαιρετικά πονόψυχοι.

Οι θανατώνοντες δεινώς την νεολαία μέσω των εκτρώσεων, των ναρκωτικών, της ακολάστου ζωής, της ανεργίας και καταδικάζοντες στον θάνατο δι’ ασιτίας ολόκληρη ήπειρο, όπως η Αφρική.

Υιοί της ανομίας, που πουλάτε τα πρωτοτόκια της θεόδοτης εξουσίας αντί τριάκοντα αργυρίων, έτσι απλά, ανεύθυνα, προδοτικά.

Μεριάστε. Δεν έχετε δικαίωμα να λέγεστε ούτε εσείς πρώτοι, ούτε πολύ περισσότερο οι κυρίες σας, αν υπάρχουν φυσικά τέτοιες στις μέρες μας.

Η πρωτιά ανήκει σε μένα τον αιώνιο δούλο, να υπηρετήσω μέχρι συντελείας την κοινωνία. Εσείς είσθε δούλοι των αφορήτων παθών σας και ουσιαστικά δουλέμποροι αδυνάμων ψυχών. Εγώ κατήργησα την δουλεία και εσείς της επαναφέρετε με πονηρό τρόπο. «Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν…».

Το μήνυμα της γεννήσεως του Χριστού σταματά λαχανιασμένο από την ανηφορική πορεία πάνω σ’ ένα λόφο που έχει σχήμα κρανίου. Ξανασταυρώνεται…

Την ίδια ώρα όμως επιτελείται η πραγματική γέννησή του, την στιγμή που νικάει τον θάνατο!

Έναν τέτοιο βασιλέα συνεχίζει να τρέμει η σύγχρονη αμαρτωλή κοινωνία των συγχρόνων δυναστών, αλλά και του πιστού ακολούθου όχλου.

Έναν βασιλέα άμορφο από τα ραπίσματα, χωρίς είδος και κάλλος, προδομένο απ’ όλους, έρημο και εγκαταλελειμμένο.

Η μόνη φρουρά του, δύο ματωμένοι σταυροί εις εκ δεξιών και εις εξ ευωνύμων που πλαισιώνουν το τελευταίο κατάλυμα επί γης, τον φρικτό σταυρό του. Τον περιζήλευτο θρόνο επί γης.

Ας ατενίσουμε την πραγματική δόξα και το αληθές μεγαλείο.

Χτυπήθηκε λυσσαλέα με τα υψηλά και μεγάλα· την έπαρση και την αλαζονεία· το θηρίο της ανθρωπίνης εξουσίας· και μαρτύρησε για τους ταπεινούς και αδυνάτους. Αυτούς όμως που στεριώνουν, υποβαστάζουν και ανυψώνουν το κοινωνικό σύνολο.

Τους αφανείς, τους εσχάτους, τους ταπεινούς, τους δούλους, τους διακόνους, τους πιστούς μαθητάς του που κείτονται ξανά υπόδικοι στο σύγχρονο πραιτώριο, επειδή τολμούν και προσκυνούν έναν βασιλιά εξόριστο και ανεπιθύμητο. Σταυρωμένο! Επειδή δεν υποτάσσονται στα ξεπεσμένα σύγχρονα είδωλα. Στους παντοειδείς καιροσκόπους που έχουν αναλάβει την οποιαδήποτε εξουσία από ψηλά έως χαμηλά εκφράζοντας νόμο και μοιράζοντας τιμωρία. Οι καθ’ όλα έντιμοι. Αυτοί που κομπάζουν για την μεγαλοσύνη τους, ενώ στην ουσία προξενούν ανατριχίλα με το κρύο σύρσιμό τους και αηδία με τα άνοα τεχνάσματά τους.

Είναι πολύ επίκαιρη η φράση του Γάλλου μαθηματικού και φιλοσόφου Ιωάννου Ντ’ Αλαμπέρ: «Οι υψηλές θέσεις μοιάζουν με τις πυραμίδες· δύο ειδών ζώα ανεβαίνουν στην κορυφή· οι αετοί και τα ερπετά». Περί ερπετών, ο παρών λόγος.

Συναφές και ένα σχετικό ανέκδοτο. Αετός αναπαυόμενος στην κορυφή του πύργου του Άιφελ παρετήρησε κοντά του έναν σαλίγκαρο. Τον ρώτησε πως κατόρθωσε να φθάσει τόσο ψηλά; Εκείνος απήντησε· «έρπων, γλύφων και με τα κέρατά μου».

Αυτοί είναι λοιπόν που με τα αμαρτωλά έργα τους, με την φαύλη και υλιστική ζωή τους εκθρονίζουν τον Χριστό από την βασιλεία της γης ωθούντες παραλλήλως τον όχλο να κραυγάζει κάτω από το πραιτώριο «οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μή καίσαρα».

Μέσα όμως στην ηθική φτώχεια της συγχρόνου κοινωνίας, οι εναπομείναντες εκλεκτοί, αναμένουν εναγωνίως έναν γενναίο ηγέτη, που προσταγή παίρνει μόνο από την συνείδησή του και από τον Θεό και όχι από ύποπτα κέντρα.

Έναν ευσχήμονα βουλευτή που «τολμών θα απαιτήσει το σώμα και το αίμα του Χριστού να μείνει ιερό και ανέπαφο από τους συγχρόνους κύνας».

Ευελπιστούμε ότι ο Κύριος θα ποδοπατήσει τους συγχρόνους σκώληκας. Γιατί «ὅστις μεταβάλλεται εἰς σκώληκα δεν πρέπει κατόπιν νά μεμψιμοιρεῖ ὅτι ποδοπατεῖται» (Κάντ)

Η μοίρα των σκωλήκων κατά κύριον λόγον είναι να γίνουν δολώματα· προς χρήση στην αλιεία.

Αρίσταρχος