Συνηθίζεται σ’ όλα τα μεγάλα γεγονότα ενός έθνους, σ’ όλες τις μεγάλες και επίσημες στιγμές της ζωής κάθε λαού, να γίνονται τελετές, εορταστικές εκδηλώσεις, παρελάσεις και τέλος ν’ ανακρούεται ο εθνικός ύμνος της χώρας, μέσα στον οποίον βρίσκονται συμπυκνωμένα όλα τα ιδανικά και τα πιστεύω του λαού αυτού. Το ίδιο συμβαίνει και στην Εκκλησία μας. Γιορτάζει όλα τα πνευματικά γεγονότα της με λιτανείες, με αγρυπνίες, με ψαλμωδίες, με κωδωνοκρουσίες, με διάφορα επίκαιρα τροπάρια.

  Προ παντός όμως γιορτάζει και ο εορτασμός της είναι ιδιαίτερα πανηγυρικός, την εθνική θα λέγαμε επέτειό της, την ανάσταση του Ιησού Χριστού. Και ο εορτασμός αυτός δεν εξαντλείται μόνο την Κυριακή του Πάσχα, αλλά επαναλαμβάνεται κάθε Κυριακή, με τα αναστάσιμα καθίσματα, ευλογητάρια, και τ’ άλλα τροπάρια που ψάλλουμε στον όρθρο, με την προσευχή «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι», που λέμε μετά το ευαγγέλιο του όρθρου, που κι αυτό είναι αναστάσιμο και το λέει ο ιερεύς καθήμενος στη πλάγια δεξιά πλευρά της αγίας Τραπέζης, αφού εκεί στεκόταν ο άγγελος που είπε στις μυροφόρες το «Ανέστη ο Κύριος». Και τέλος με τ’ αναστάσιμα απολυτίκια της λειτουργίας, το αναστάσιμο εισοδικό, το «Πιστεύω», όπου ομολογούμε την πίστη μας στον σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο μας Ιησού Χριστό και με τόσα άλλα.

  Γιατί όλη αυτή η πρόνοια της Εκκλησίας μας, γιατί αυτό το ενδιαφέρον της, να μας θυμίζει συνεχώς και ακαταπαύστως τη ταφή και την ανάσταση του Κυρίου μας; Γιατί η πίστη μας, η Εκκλησία μας, τα δόγματα και τα μυστήρια βασίζονται όλα πάνω στο γεγονός της αναστάσεως του Κυρίου μας. Χωρίς την ανάσταση μάταια η πίστη μας, άχρηστο και ψεύτικο το κήρυγμα του ευαγγελίου, ανύπαρκτες και φανταστικές οι ελπίδες για αιώνια ζωή, χαρά και ευτυχία.

  Άλλες θρησκείες στηρίζονται σε διδασκαλίες, σε θεωρίες, σε φιλοσοφίες, σε φτιαχτούς μύθους (Β΄ Πέτρ. 1,16), σε ηθικολογίες. Δεν έχουν να διδάξουν κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, κάτι ιστορικά βεβαιωμένο, που να μας δίνει ντοκουμέντα, αποδείξεις, εγγυήσεις ότι αυτό που υπόσχονται και διδάσκουν είναι αληθινό.

  Πώς να πιστεύσω στον βουδισμό, στον μωαμεθανισμό, στον κομφουκιανισμό, στον πλατωνισμό, στην οποιαδήποτε θρησκεία και στο οποιοδήποτε σύστημα, όταν ξέρω ότι ο Μωάμεθ, ο Βούδας, ο Κομφούκιος, ο Πλάτων και τόσοι άλλοι, που μπορεί να είπαν και ωραία και όμορφα και ηθικά πράγματα, σαπίσανε μέσα στο χώμα και το σώμα τους το έφαγαν τα σκουλήκια; Πώς να πιστεύσω σ’ αυτούς που κανένα καπάρο και καμμία εγγύηση δεν μου προσφέρουν;

  Και έρχεται το ευαγγέλιο, έρχεται το κήρυγμα της Εκκλησίας μας να διακηρύξει ότι ο Χριστός πέθανε και θάφτηκε· αναστήθηκε και φανερώθηκε. Το ότι πέθανε το αποδεικνύει το ότι θάφτηκε· και το ότι αναστήθηκε το αποδεικνύει το ότι φανερώθηκε στις μυροφόρες, στους μαθητές, στο Θωμά, στον Παύλο, στους δύο προς Εμμαούς, σε συγκέντρωση 500 ατόμων, όπως λέγει ο Παύλος, και σε τόσους άλλους. Πέθανε και θάφτηκε, άρα είναι άνθρωπος. Αναστήθηκε και φανερώθηκε και αναλήφθηκε αργότερα, άρα είναι Θεός. Να τα δόγματα της Εκκλησίας μας, να τα πιστεύω μας. Μπορεί να μη τα καταλαβαίνουμε διανοητικώς με το φτωχό μας μυαλουδάκι, αλλά είναι αληθινά και εμπειρικά αποδεδειγμένα.

  Γι’ αυτό η Εκκλησία μας τονίζει το γεγονός της αναστάσεως τόσο πολύ. Γι’ αυτό ψάλλουμε αμέτρητες φορές το «Χριστός ανέστη», που αποτελεί τον εθνικό ύμνο της Εκκλησίας μας. Γι’ αυτό τις ημέρες της Διακαινησίμου Εβδομάδος υπάρχει ειδική αναστάσιμος ακολουθία, που αντικαθιστά το Μεσονυκτικό, τις Ώρες, και το Απόδειπνο, για να δώσει πιο εμφανέστατα το αναστάσιμο χρώμα αυτής της εβδομάδας. Η Εκκλησία μας θέλει με αυτό το συνεχή τονισμό να γίνει ακράδαντη η πίστη μας ότι ανέστη ο Χριστός, πικράθηκε ο Άδης, νικήθηκε ο θάνατος, γκρεμοτσακίστηκαν οι δαίμονες, χαίρονται οι άγγελοι, κυριαρχεί η ζωή, συγγνώμη από τον τάφο ανέτειλε, νεκρός δε θα μείνει κανείς στα μνήματα. Διότι, όπως ακούμε στον κατηχητικό λόγο του αγίου Χρυσοστόμου, ο Χριστός εγερθείς εκ των νεκρών, έγινε η αρχή της αναστάσεως εκείνων που κοιμήθηκαν τον ύπνο του θανάτου. Εις αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ