Παραθέτουμε έκθεση μαθητού τρίτης δημοτικού (Δεκέμβριος 2014). «Εξ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον» (Ψαλμ. 8,3).

Εγώ προσωπικά πέρα από όλα τα συνηθισμένα έθιμα που έχουμε τώρα τα Χριστούγεννα –δηλαδή, τα κάλαντα, ο στολισμός των σπιτιών, τα παραδοσιακά γλυκά, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο κ.α.– δύο έθιμα αγαπώ πιο πολύ.

Πρώτο έθιμο είναι ο πρωινός Χριστουγεννιάτικος εκκλησιασμός. Είναι η μοναδική μέρα του χρόνου, που πάμε πολύ πρωί, πριν ξημερώσει, στην εκκλησία, για να γιορτάσουμε τη γέννηση του Χριστού μας, ακούγοντας τους υπέροχους Χριστουγεννιάτικους ύμνους. Η καμπάνα χτυπώντας χαρμόσυνα στις έξι ώρα, μας λέει: «Ξυπνήστε, μη κοιμάστε, γεννήθηκε ο Χριστός μας, ελάτε να γιορτάσουμε όλοι μαζί». Παρ’ όλο που είναι δύσκολο το ξύπνημα αυτήν την ώρα, πρέπει να το κάνουμε προς τιμή του Χριστού μας, ειδικά εμείς τα μικρά παιδιά, για να τον υποδεχτούμε σαν μικρό παιδί.

Το δεύτερο είναι το κόψιμο της παραδοσιακής πίτας, αργά το βράδυ, παραμονή της πρωτοχρονιάς. Η μαμά μου, που είναι άριστη νοικοκυρά, το απόγευμα της παραμονής ετοιμάζει με όλη της τη φροντίδα τη πίτα και κάποια στιγμή, κρύβει στο ζυμάρι ένα χρυσό φλουρί. Μετά την ψήνει και όλη η οικογένεια συγκεντρωμένη το βράδυ, κάθεται στο τραπέζι για να κοπεί η πίτα. Ο μπαμπάς μου όρθιος, κρατώντας ένα μεγάλο μαχαίρι, σταυρώνει τρεις φορές την πίτα. Μετά την κόβει σε κομμάτια και αρχίζει να τα ονομάζει. Πρώτο στο γεννημένο Χριστό, δεύτερο στον πραγματικό άγιο Βασίλειο και μετά στα μέλη της οικογένειας. Η αγωνία μας είναι, σε ποιον θα πέσει το φλουρί. Όποιος το κερδίσει, οι υπόλοιποι του εύχονται με χαρά, να έχει ευλογημένη χρονιά!

ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ