Ο σταβλάρχης και οι αγέλες του

«Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον

καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ

κυρίου αὐτοῦ» (Ησ.1,30)

Διαβάζουμε σχετικό απόσπασμα από εφημερίδα για τα τεκταινόμενα εν μέσω κορωνοϊού. «Στην Ισπανία και άλλες χώρες, η αστυνομία συνέλαβε πολλές ομάδες ανθρώπων να επιδίδονται κατ’ οίκον σε ομαδικά όργια και να διαπράττουν ανήκουστες αμαρτίες. Στο Βέλγιο η πρωθυπουργός έκαμε έκκληση να απέχουν οι πολίτες από ομαδικούς έρωτες. Φυσικά μπροστά σε τέτοιου είδους αποστασία, εν μέσω θανατικού λοιμού, ωχριούν ακόμη και τα Σόδομα και τα Γόμορρα! Τα πορνομάγαζα, και στην χώρα μας, ξεπούλησαν την αισχρή πραμάτεια τους! Οι ιστοσελίδες με πορνογραφικό υλικό «χτύπησαν κόκκινο» από την πρωτοφανή επισκεψιμότητα…».

Η αμαρτία λοιπόν θεωρείται πλέον «φυσική», ενώ η αρετή «βλακεία» και «αναχρονισμός». Μέγας πνευματικός στάβλος λοιπόν η σύγχρονη κοινωνία, με σταβλάρχη τον Διάβολο και ιπποκόμους του τους διεστραμμένους άρχοντες του κόσμου. Τους ομοφυλοφιλούντες και κτηνοβατούντες μεταξύ τους, αλλά και πάνω στα λοιπά δίποδα ανθρώπινα ζώα, που ολονέν τα μαρκάρουν ποικιλοτρόπως, για να τα αναγνωρίζουν εύκολα μέσα στις πολυάριθμες αγέλες και να τα χειραγωγούν ακόμη καλύτερα μέσω σατανικών τηλεχειριστηρίων από τα εκθαμβωτικά ανάκτορά τους.

Η λαχτάρα μας και ο βαθύς πόθος μας να πισωγυρίσουμε και να ενταχθούμε, βιώνοντάς την, στην πρότερη «ρωμαϊκή αίγλη» αποτελεί πλέον πραγματικότητα. Διαφωνούμε; Γιατί; Ποια η διαφορά μας με τότε;

Η γυναίκα εκείνα τα χρόνια θεωρούνταν πράγμα. Και τώρα με την συγκατάθεση της ιδίας και την πολυθρύλητη χειραφέτησή της, έχει ξεπέσει σε αντικείμενο ευρύτατης χρήσης από το ανδρικό στοιχείο. Αυτό που χειροθετεί ανεμπόδιστα την κατά τα άλλα χειραφετημένη φεμινίστρια. Δουλευόμαστε αγρίως μέσα σε φυγόδικες ψευδαισθήσεις.

Τα βρέφη τότε εκσφενδονίζονταν στον Καιάδα ή τα έτρωγαν τις νύχτες στους δρόμους της Ρώμης οι λύκοι. Τώρα πιο προηγμένοι εμείς, πιο σατανικοί, τα σφάζουμε πριν ξεπροβάλλουν από την «φάτνη» της μάνας τους.

Όλοι οι άνθρωποι τελικά δούλοι των παθών μας. Μαρκαρισμένοι από μόνοι μας με πληθώρα σκουλαρικιών και πληθώρα ηλιθίων μεταλλικών αντικειμένων, καθώς επίσης και εκπάγλων τατουάζ στα πιο περίεργα και άκρως λειτουργικά μέρη του σώματος μας. Οπότε, βλέποντας ο μέγας σταβλάρχης και οι πέριξ επιστατούντες ιπποκόμοι του τον ανθρώπινο πόθο για μανδροποίηση και ένταξη στα τεράστια κοπάδια της αισχύνης, προχωρεί ακάθεκτος και σε ψυχικό μαρκάρισμα.

Μέσα λοιπόν σ’ αυτόν τον πνευματικό στάβλο της κοινωνίας αυτές τις μέρες προβάλλει ένας άλλος, εξωραϊσμένος από ζωγράφους, ποιητές, λογοτέχνες. Βγαίνει στην κοινωνική σκηνή μία φάτνη ειδυλλιακή, ευπρεπισμένη και ένας Χριστός επιστατών στην κορυφή λόφου από κουραμπιέδες και λοιπά γαστρονομικά «ειδωλόθυτα», για να μας θυμίζουν ένα ρομαντικό γεγονός μιας ιδιότυπης γέννησης, ενός γλυκυτάτου βρέφους. Το σκηνικό προστρέχουν οι πολυπληθείς διακοσμητές να το ωραιοποιήσουν με φωτάκια και δεντράκια, για να «φωτίσουν» την σκοτεινή ανθρώπινη ζωή.

Οι περισσότεροι από εμάς επιθυμούν την «άφιξη» της φάτνης για να πάρουν μία άδεια επιπλέον να ριχτούν με βουλιμία στις ασωτίες, στις μέθες, στις διαχύσεις, στις ασέλγειες και τα παντοδαπά έκτροπα της ειδωλολατρίας, με τα οποία γιόρταζαν οι αρχαίοι πρόγονοι τους ψευδείς θεούς τους.

Έτσι λοιπόν ο Χριστός «ἐν τῷ κόσμῳ ἦν… καί ὁ κόσμος αὐτόν οὐκ ἔγνω» (Ιω. 1,10). Πολύ παραπάνω «Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνη τοῦ κυρίου αὐτοῦ· Ἱσραήλ δέ με οὐκ ἔγνω καί ὁ λαός με οὐ συνῆκεν» (Ησ. 1,30).

Τον φιλοξένησαν τα τετράποδα ζώα που τον ανεγνώρισαν αμέσως, ενώ την ίδια ώρα τα ανθρωποειδή δίποδα κτήνη δεν άνοιξαν πόρτα να τον δεχθούν. Αλλά το επέτρεψε αυτό η θεία οικονομία να συμβεί, καταδεικνύοντας την ηθική, κοινωνική και θρησκευτική κατάπτωση του στάβλου της ανθρωπότητος. Οπότε ο ζωικός στάβλος προτιμότερος καθότι φυσικώτερος και αγνότερος. Τα ζώα πάντοτε αναγνωρίζουν τον αφέντη τους και πάντοτε τον ανταμείβουν με την προσφορά εργασίας τους, σε αντίθεση με τον άνθρωπο που «οὐκ ἔγνω τόν κύριον». Ποτέ ο ευεργετηθείς άνθρωπος δεν αναγνωρίζει τον ευεργέτη Θεό. Μόνο όταν τον χρειάζεται, γιατί οι άλλοι δίπλα σηκώνουν τα χέρια, τότε τον θυμάται και κλαψουρίζει δουλοπρεπώς, γιατί η δουλοπρέπεια είναι το μόνο σταθερό στοιχείο που συνοδεύει πάντοτε την ανθρώπινη ύπαρξη.

Όμως· «μείνατε ὧδε καί γρηγορεῖτε μετ’ ἐμοῦ» (Ματ. 26,39).

Μέσα στις άσωτες μέρες μας· μέσα στον καθολικό μηδενισμό μας· μέσα στην ποταπή και χυδαία άρνησή μας· μέσα στην ιδιότυπη σύγχρονη φυλακή της κοινωνίας, που όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η βαριά σκλαβιά· ξάφνου γεννιέται η δυνατότητα να σωθούμε. Να σωθούμε από τι; Από κάθε τι που φοβόμαστε: από τον θάνατο λόγω «κορωνοϊού», από το άγχος, από την απελπισία, από το δυσαναπλήρωτο κενό που έχουμε μέσα μας, από την μοναξιά μας λόγω απομάκρυνσης από τον Θεό. Πώς δε γεννιέται η ευκαιρία της σωτηρίας μας; Πολύ απλά. Με την γέννηση του Χριστού μας σήμερα. Τώρα. Στο παρόν μας. Γιατί η γέννησή του δεν είναι παρελθόν. Λάθος! Αποτελεί παρόν. Ένα συνταρακτικό παρόν, που διώκει τους «απόντες». Γεννηθήτω ο Χριστός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού… Γιατί όπως λέγει ο Χρυσόστομος, κατεβαίνει ο Ήλιος από τους ουρανούς και τρέχει πάνω στην γη, αφήνοντας γύρω του όλη τη λάμψη του. Έτσι όμως στραβώνονται λόγω του υπερβολικού θάμβους όλοι οι άνθρωποι του σκότους. Όλοι οι σατανάδες, οι ήδη στραβωμένοι.

«Δεῦτε οὖν καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα φῶς».

Ας λησμονήσουμε έστω και την τελευταία στιγμή την εικόνα του μικρού Χριστού, μέσα σε μία σοκολατένια φάτνη ή έστω σε μία καλαίσθητη και ωραιοποιημένη αχυρένια φάτνη ή σε ένα μεγαλοπρεπές ειδυλλιακό σπήλαιο… Ας ξελιγουρευτούμε από τους λόφους των κουραμπιέδων, όπου επιστατεί ο Χριστός «ευλογώντας» την γαστριμαργία μας. Προπάντων ας τσακίσουμε τα εκνευριστικά αναβοσβήνοντα λαμπιόνια, που μπερδεύουν την σήμανση του δρόμου που οδηγεί στον πραγματικό Χριστό. Τέλος ας απωθήσουμε στην εξορία της μνήμης μας την εικόνα «του ξανθού Ναζωραίου», όπως θέλουν να τον ονειρεύονται μερικοί απροσγείωτοι ρομαντικοί, που σαν μόνο μέλημα τους έχουν τα θρησκευτικά ιδιοκατασκευάσματά τους και τους ψευτομυστικισμούς τους. Όλα τα πρότερα αποτελούν μία απάτη και συνθέτουν ένα ασύστολο ψεύδος, που το διέσπειραν όλοι οι αντίχριστοι, για να νοθεύσουν την γνησιότητα και καθαρότητα της γεννήσεως και της μετέπειτα ζωής του Χριστού.

Η αλήθεια είναι μόνο ΜΙΑ!

Ήλθε ο Χριστός και περιφρονημένος γεννήθηκε μέσα σε ένα φυσικό σπήλαιο, που είχε την χρήση στάβλου. Γεννήθηκε μέσα στην αποπνικτική δυσοσμία και τις αναθυμιάσεις από τα ούρα και τα κόπρανα των ζώων, μέσα στο κρύο, στην παγωνιά, στριμωγμένος σε ένα παχνί, παρέα με ένα βόδι και ένα γαϊδούρι. Γιατί η ωραία φάτνη, που συζητάμε, δεν είναι τίποτα άλλο από το στενόχωρο, στριμωχτό παχνί, γι’ αυτούς που ξέρουν από αγροτική ζωή, όπου εναποθέτουν την τροφή για τα ζώα οι κτηνοτρόφοι. Εκεί εναπέθεσε η Παναγία το βρέφος, για να το φάει η κτηνώδης ανθρωπότης, ευφραινόμενη ηδυπαθώς.

Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια και ας ζητήσουμε συγγνώμη από τους νοσταλγούς «της φάτνης της δικής τους», γιατί τους χαλάμε την διάθεση. Πρωτεύει όμως η αλήθεια! Πέρα απ’ αυτό ο Χριστός γεννήθηκε κατά την διάρκεια ταξιδιού, λόγω της απαιτούμενης απογραφής. Ενός άλλου μαρκαρίσματος, που στόχο είχε την φορολογία. Το άρμεγμα της αγέλης. Να μη ξεφύγει κανένας…

Οι ποιμένες οι παλιοί και γνήσιοι, οι ακόλουθοι του μεγάλου ποιμένος Χριστού, γνώριζαν το ποιμνιοστάσιό τους απ’ έξω και το μετρούσαν με μία εγκάρδια περιφερόμενη ματιά. Αυτοί όμως οι άλλοι, οι λύκοι οι βαρείς, καθότι ξένοι προς την γνησιότητα του θέματος και πιστά προσηλωμένοι στην κοινωνία των αριθμών, καταμετρούν το εμπόρευμα… Η αγοραπωλησία των δούλων, πάλι στο προσκήνιο…

Συνεχίζοντας λοιπόν, περνάει ο Χριστός τον πρώτο χρόνο της ζωής του στην εξορία. Οι δικοί του δεν τον δέχονται. Οι πατριώτες του τον διώχνουν από την πατρίδα του σκοπεύοντας να τον γκρεμίσουν κιόλας. Ο ίδιος ομολογεί δεν έχει «ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ». Ο ίδιος δεν έζησε στην ησυχία και στην ασφάλεια. Η ζωή του συνώνυμη της αδιάκοπης πάλης και του σκληρού αγώνος. Από την μάχη της ερήμου με τον πονηρό ως την σύγκρουση γύρω από το σταυρό. Τον σταυρό του! Την μόνη ιδιοκτησία του, πάνω στη γη. Ένας μοναδικός πόλεμος εκτυλίσσεται διαρκώς μέσα σε εκτυφλωτικές λάμψεις θεϊκού μεγαλείου. Μάχεται με το πολυπρόσωπο κακό, οπουδήποτε και αν το συναντήσει. Χτυπάει την ειδωλολατρία και τον φαρισαϊσμό, που σαν άλλη Λερναία Ύδρα προβάλλει σε κάθε του βήμα με χίλια φαρμακερά κεφάλια. Με μοναδική παρρησία θα στηλιτεύσει τον εγωισμό και την υποκρισία, το ψέμα και την απάτη…

Αυτή εν ολίγοις, η ζωή του βρέφους που ήλθε και πλάγιασε μέσα στην αθλιότητα και στην βρωμιά του σπηλαίου, για να έχει δικαίωμα να ζητήσει την καρδιά μας. «Δός μοι σήν καρδίαν» (Παροιμ. 23,26). Γιατί «ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματ.15,19).

Ζητάει λοιπόν την καρδιά μας ο Χριστός, για να την διαφυλάξει, καθότι εμείς είμαστε ανάξιοι να την προστατέψουμε, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε πνευματική ανακοπή.

Μέσα σ’ εκείνο το στάβλο λοιπόν τότε μαζεύτηκε σε λίγο το κατά Θεό λείμμα των ανθρώπων, ενώ τα ουράνια ανοιχτά στάλαζαν μαλάματα και οι άγγελοι ανεβοκατέβαιναν ψάλλοντες και δοξολογούντες.

Εμείς τι πρόκειται να κάνουμε στις μέρες μας; Θα παραμείνουμε στάβλοι στην ιδιοκτησία του σταβλάρχη Σατανά και των υπηκόων του ή θα παρακαλέσουμε· «Να ’μουν του στάβλου ένα άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι, την ώρα π’ άνοιξε ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι»;

Αρίσταρχος