«Μάγοι καί ποιμένες ἦλθον

προσκυνῆσαι Χριστόν τόν

γεννηθέντα ἐν Βηθλεέμ τῇ πόλει»

Συναγερμός ουράνιος λαμβάνει χώρα κατά την ιερά εκείνη νύχτα. Με τα πνευματικά όπλα «ὑπό μάλης» ο κόσμος των αγγέλων, ξεσηκώνεται για να φέρει το χαρμόσυνο μήνυμα στη γη, δοξολογώντας τον Θεό παράλληλα, για την λύτρωση που στέλνει στον λαό του.

Αυτά στον ουρανό! Στη γη όμως η ανθρωπότης ναρκωμένη από το όπιο της αμαρτίας, κοιμάται αμέριμνη τον ύπνο του ψυχικού θανάτου. Αν και περίμενε τον λυτρωτή με λαχτάρα, ποθώντας την ημέρα εκείνη, τώρα δεν συγκινείται, γιατί δεν πήρε είδηση. Το κακό διέβρωσε την ανθρωπίνη κοινωνία καταστώντας αναξίους τους ανθρώπους να υποδεχθούν και να λατρεύσουν τον Θεό.

Έτσι τρέχουν λίγοι· η εκλεκτή μερίδα όπως πάντα, που σέβεται τον Θεό και τον προσμένει όπως οι φρόνιμες παρθένες. Εδώ τρέχουν με πόθο οι ποιμένες και οι μάγοι. Οι ποιμένες της Βηθλεέμ από τα πλήθη των Ιουδαίων και οι μάγοι της ανατολής από τον κόσμο των εθνών.

Οι απλοί και άκακοι βοσκοί της Βηθλεέμ που λατρεύουν τον Θεό με πηγαία ευσέβεια και συνείδηση αγαθή· ήσυχη! Αυτοί που ξενυχτούσαν φυλάγοντας τα ποίμνιά τους, ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό, ενημερώθηκαν υπό των αγγέλων για την νυχτερινή επίσκεψη του Θεού στη γη και αμέσως επειδή τελούσαν εν ψυχική ετοιμότητι, ανέτρεξε η σκέψη τους στις προρρήσεις των προφητών, και κατάλαβαν ότι σίμωσε η πραγματοποίηση των θείων επαγγελιών.

Από την άλλη μεριά οι μάγοι της ανατολής, άνθρωποι του εθνικού κόσμου, της ειδωλολατρίας. Είχαν και αυτοί τον πόθο τους για την προσδοκία του λυτρωτού. Ο Θεός δέχεται την ευσέβειά τους, ακούει τους μυχίους ψυχικούς πόθους και τους καθοδηγεί προς τον Σωτήρα. Γιατί «ἐν παντί ἔθνει ὁ φοβούμενος τόν Θεόν καί ἐργαζόμενος δικαιοσύνην, δεκτός αὐτῷ ἐστί» (Πραξ. 10,35).

Έτσι λοιπόν σμίγουν ποιμένες και μάγοι· Ιουδαίοι και εθνικοί· αμαθείς και σοφοί· πένητες και πλούσιοι· ιδιώτες και άρχοντες. Όλοι μαζί δε ξεκινούν προς υποδοχή και προσκύνηση του εναθρωπήσαντος Θεού.

Μεγάλη η τιμή που τους γίνεται. Στέκονται δίπλα στον χορό των αγγέλων. Οι άγγελοι δοξολογούν τον εν υψίστοις, οι θνητοί προσκυνούν τον επί της γης. Κάπως έτσι η αναζήτηση των ποιμένων στην μελέτη των γραφών και των μάγων στην σπουδή των αστέρων, βρίσκει τον στόχο τους. Τρέχουν λοιπόν ασθμαίνοντες και βρίσκουν μία πτωχή μάνα, την παρθένο μητέρα! Κι έναν άσημο αλλά θεοσεβή άνδρα, μέσα στον οποίο είχε κατασκηνώσει η χάρις του Θεού, τον πατέρα του Χριστού επί γης· «ἰδού ὁ πατήρ σου κἀγώ ὀδυνώμενοι ἐζητοῦμεν σε» (Λουκ. 2,48), κι ένα αδύνατο και πτωχό βρέφος μέσα στην παγερή και βρώμικη φάτνη.

Ποιμένες και μάγοι! Είναι τα αθάνατα μνημεία μέσα στο διάβα του χρόνου για να ενθυμίζουν το γεγονός από ανθρωπίνης πλευράς στην παγωμένη καρδιά μας, θερμαίνοντάς την και στην φτωχή ψυχή μας, εμπλουτίζοντάς την με θείες δωρεές.

Ποιμένες και μάγοι! Ένα δίδυμο στενά συνυφασμένο και αρρήκτως συνδεδεμένο, που εκφράζει πίστη και ευλάβεια. Ευλογημένη συνύπαρξη, πρότυπο αγάπης και βαθείας ταπεινώσεως που τελείως άδολα και πηγαία έρχεται με την προσκύνηση του Σωτήρος και κατατίθεται στα πόδια του, εις ένδειξη πιστής αφοσιώσεως και βασιλικής αναγνωρίσεως.

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

Αυτή την ειρήνη αποζητάει απεγνωσμένα ο Jacques Riviere από τον «φίλο» του Paul Claudel. «Η ειρήνη. Δώσε μου την ειρήνη! Ξέρω ότι ο Θεός σάς έχει ελεήσει και ότι ζείτε «ἐν τῷ Θεῷ». Δείξετέ τον και σε μένα, κάνετέ με να τον γευθώ, βοηθήστε με να νοιώσω τα βήματά του πάνω στην καρδιά μου».

Αυτήν την ειρήνη ζητά επιμόνως και η σύγχρονη κοινωνία. Την ειρήνη της ψυχής και την αρμονική συνύπαρξη με την συνείδηση. Αυτή την ειρήνη, ήλθε ο Χριστός με την γέννησή του και την διέχεε άφθονη στη γη. Αλλά η ψυχική αδιαφορία μας την απέκλεισε, ώστε απονενοημένα ζητούμε λύτρωση την στιγμή που η λύτρωση είναι δίπλα μας και συντελείται με την επιστροφή στο σπίτι του πατέρα. Απουσιάζει όμως η θέληση και η απόφαση να εγκαταλείψουμε τα άχρηστα και περιττά εγκόσμια (που ήδη λόγω καταστάσεως τα στερούμαστε αυτόν τον καιρό) και να ρίξουμε ένα βλέμμα συμπαθείας και αγάπης προς τον γεννώμενο Χριστό, που πάλι θα επιστρέψει σ’ εμάς. Τι περιμένουμε; Ο τολμών νικά. Ας γκρεμίσουμε τα ψυχικά οδοφράγματα που έστησαν οι σύγχρονοι Ηρώδες στον χώρο του πνεύματος, τον αδιερεύνητο και άκρως ανέλεγκτο. Οδοφράγματα φραγής του λόγου του Θεού και απαγορεύσεως της πνευματικής αιμοδοσίας. Οι εμπνευστές των υλικών οδοφραγμάτων και των κοινωνικών αναταραχών που έσπερναν με την ιδιότητα του φοιτητού ή του καλυμμένου αναρχικού, την συνεχίζουν και τώρα μ’ άλλο ένδυμα. Επιπλέον θρασύτατα κάνουν ένα βήμα παραπέρα επιχειρώντας να ανατρέψουν την βουλή του Θεού. Αγνοούν όμως τους φυσικούς νόμους που έθεσε ο ίδιος ο Θεός, ότι ένας χείμαρρος ή ένας ορμητικός ποταμός, παρ’ όλη την τεχνολογική εξέλιξη δεν μπορεί ν’ ανακοπεί ούτε να εκτραπεί. Πολύ παραπάνω ο λόγος του Θεού «οὐ δέδεται».

Όπως επίσης η ηφαιστειακή λάβα ασυγκράτητη ξεχύνεται κατακαίγοντας στο πέρασμά της τα πάντα –ακάθεκτη και ανεμπόδιστη– έτσι και η θεϊκή αιμορραγία, η θεία κοινωνία, δεν μπορεί ν’ ανακοπεί από καμία ανθρώπινη επέμβαση. Κρατά τις αστείρευτες πηγές της και τα δικαιώματα στον Γολγοθά κάτω από τον Σταυρό και δεν μπορεί κανείς σύγχρονος ιατρός να καταπαύσει αυτή την ακατάσχετη αιμορραγία. Γιατί; Γιατί κάποιοι την ζήτησαν να πέσει πάνω τους και στα παιδιά τους και έπεσε και θα πέφτει, σ’ άλλους όμως την χορήγησε μόνος του σαν πνευματική αιμοδοσία για να τους ταΐζει αιώνια.

Λοιπόν τι περιμένουμε; Οι μάγοι κινδύνευσαν χιλιόμετρα ολόκληρα εν μέσω πολλαπλών αντιξοοτήτων κι όμως δεν δειλίασαν, ούτε ανέκοψαν την προσπάθεια και την επιθυμία τους. Έτσι από τον λαμπρό αστερισμό έφτασαν στον ήλιο της δικαιοσύνης νοιώθοντας βαθύτατη ικανοποίηση και ασφάλεια. Κι εμείς ας εγκαταλείψουμε την ταραχή και την αγωνία που έσπειραν οι σύγχρονοι Ηρώδες με την κήρυξη ψυχολογικού πολέμου στον λαό τους.

Δεν μας συγκινούν ούτε τα εναγώνια κηρύγματα αγάπης που μας απευθύνουν δεκαετίες τώρα, ούτε πολύ περισσότερο μας ευφραίνουν τα μηνύματα, εξ’ υποχρεώσεως, αυτών των ημερών. Μηνύματα άνοστα, ανιαρά, ανούσια, τυποποιημένα, άψυχα, άκρως υλιστικά, προπάντων υπαγορευμένα… Μηνύματα που δεν αναφέρεται πουθενά Θεός, σωτήρας και λύτρωση. Αλλά έχουν χαλινό στη γλώσσα τους από τον Διάβολο και δεν μπορούν να προφέρουν τέτοιο όνομα. Όπως επίσης αδυνατούν να σταυροκοπηθούν λόγω αισθήματος κατωτερότητος αριστεράς κατακρίσεως, οπότε το κάνουν κρυφίως καθότι κρυπτοχριστιανοί και πιστά εφαρμόζοντες το «μη γνώτω ἡ ἀριστερά, τί ποιεῖ ἡ δεξιά».

Συν όλοις τοις άλλοις προσπαθούν να μιμούνται και τον αντίχριστο φαραώ. Τόσες πληγές είχαν ανοίξει στο σώμα της αιγυπτιακής κοινωνίας και αυτός δεν εννοούσε να συνέλθει. Έτσι και αυτοί…

Θέτουν οδοφράγματα στους ιερούς ναούς· απαγορεύουν τις ιερές συνάξεις και τις αγιασμένες λιτανείες και τα δεινά κατακλύζουν την πατρίδα μας. Κλεισμένοι μέσα και το κακό έξω θριαμβολογεί… Τα άκαρπα μέτρα τους, μέτρα κατά του Θεού, δεν αποδίδουν ποσώς, τουναντίον επιδεινώνουν την κατάσταση ώσπου «πεσόντες προσκυνήσουσι αὐτῷ».

Έτσι θα μάθουμε όλοι μας· άρχοντες και λαός να γονατίζουμε κάθε μέρα πιο πολύ. Να αισθανόμαστε την ανάγκη να γονατίζουμε. Να καταλαβαίνουμε πια πολύ καλά, πώς δεν μπορεί κανείς να ζήσει αλλιώς, παρά μόνο γονατιστός…

Αρίσταρχος