«Φωνή ἐν Ραμᾶ ἠκούσθη, θρῆνος

καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς·

Ραχήλ κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς»

(Ματθ. 2,18)

Ένα μέγα μυστήριο καλύπτει την επίμονη αναζήτηση του Χριστού στα βάθη των αιώνων. Ο Χριστός «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34).

Αλλεπάλληλα ερωτηματικά και βαθιές υποψίες δεν παύουν να είναι οι συνοδοί της μεγάλης αναζητήσεως και να παίζουν τον ρόλο του κομπάρσου στη σκηνή ενός μοναδικού έργου. Μιλάμε για το ΓΕΓΟΝΟΣ στην ανθρώπινη ιστορία. Μιλάμε για το ΕΡΓΟ της ιστορίας! Αυτό που έκλεψε επαξίως όλες τις υπόλοιπες ευτελείς υποκριτικές παραστάσεις, καθιερώνοντας την μία. Αυτήν της ελεύσεως του Σωτήρος. Του προσδοκωμένου, του εμφανιζομένου πρωταγωνιστού πάνω στη σκηνή της ζωής, αλλά και του μετέπειτα αναληφθέντος μεν, αλλά ενεργητικά και ουσιαστικά παρόντος στην πορεία της ανθρωπότητος. Του μοναδικού αξίου κυβερνήτου όλης της πλάσης! Γιατί· «Κύριος ὕψιστος, φοβερός, βασιλεύς μέγας ἐπί πᾶσαν τήν γῆν».

Ήταν φυσικό λοιπόν αυτός ο ξεχωριστός πρωταγωνιστής, που έσπειρε ελπίδα και αγάπη στον αγρό της κοινωνίας, να δημιουργήσει έντονες αντιπάθειες και δεινές αντιζηλίες στους εκτοπισθέντες ετέρους «πρωταγωνιστές». Τους θεατρικούς υποκριτές. Τους ξεπεσμένους άρχοντες. Έτσι άρχισε η ανάφυση πολλαπλών ζιζανίων και παρασίτων, προκειμένου να καταπνιγεί το υγιές φυτό του αγρού. Γιατί η αναζήτηση, οδήγησε στην αποκάλυψη της θέας ενός ευγενούς καταζητουμένου. Ενός ανθρώπου ξεχωριστού και άκρως υποδειγματικού. Ενός Θεού ζωντανού. Ενός θεανθρώπου. «Ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καί ὁ κόσμος αὐτόν οὐκ ἔγνω» (Ιω. 1,10). Αποτέλεσμα· το ξεσκέπασμα της έως τότε ξεπερασμένης έκφυλης, ανιαρής και άκρως υποκριτικής ειδωλολατρίας. Κάπως έτσι η αναζήτηση λαμβάνει μορφή διώξεως, καταδιώξεως και ανηλεούς διωγμού…

Πρώτος ο Ηρώδης «ο γενάρχης» απέκτησε την ηρωστράτεια αθανασία κατέχοντας τα αιμοσταγή πρωτεία της διώξεως. Στη συνέχεια ο οχετός της διεφθαρμένης εξουσίας ξέβραζε ακατάπαυστα τα λύματα των πιστών ακολούθων. Έτσι ο Ηρώδης Αντίπας υιός του Ηρώδη του μεγάλου (μεγάλος στα ειδεχθή εγκλήματα), που ο Χριστός αποκαλούσε αλεπού, φονεύει τον τίμιο Πρόδρομο. Ο Ηρώδης Αγρίππας ο Α´, εγγονός του Ηρώδη του μεγάλου ασχολήθηκε επισταμένως με τους μαθητές του Χριστού, φυλακίζοντας, θανατώνοντάς τους και κηρύσσοντας άγριο πόλεμο κατά της Εκκλησίας. Η χορεία των εξουσιαστών διωκτών, συμπληρωνόταν από τους άρχοντες του Ισραήλ και τον «πιστό» όχλο.

Άθεοι ηγέτες, ποδηγέτες ενός συμφεροντολογικού λαού. Ένα εργαλείο απόλυτα πολυχρηστικό στα χέρια του Διαβόλου, που το χειριζόταν και το χειρίζεται ανάλογα κάθε εποχή για να διώκει τον ανεπιθύμητο άρχοντα της αληθείας, ώστε η επικράτεια του ψεύδους να βασιλεύει απόλυτα. Μία δόλια και άκρως ανέντιμη χειραγώγηση κατευθυνομένη από τον αρχηγό του δόλου, για να πληγώνει τον Χριστό στην «πτέρνα».

Κάτι ανάλογο συμβαίνει στις μέρες μας από Χριστοκάπηλους ηγέτες που χτυπούν ανελέητα τον Χριστό και τους συγχρόνους μαθητές του. Απηγόρευσαν καταθέσεις στεφάνων στους ήρωες των εθνικών εορτών, ενώ την ίδια ώρα «επιτρέπουν» στους Τσίπρα, Βαρουφάκη και εκπροσώπους ΚΚΕ να καταθέσουν στους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Την ίδια στιγμή και στον ίδιο χώρο τιμωρούν μία μεμονωμένη γυναίκα που καταθέτει ένα λουλούδι τολμώντας το μόνη της και πλήρως ενταγμένη στην λαϊκή μοναξιά της ασημότητός της. Ασύγκριτη παλληκαριά από τους τηρητές της τάξεως και του ανόμου νόμου. Απαγορεύεται… αλλά επιτρέπεται, για τους ημετέρους. Τους ισχυρούς εξουσιαστές. Ο Χριστιανός επίσης που επιθυμεί να καταθέσει στέφανο, την αμαρτωλότητά του στα πόδια του Χριστού κατά την λειτουργία της Κυριακής, παρεμποδίζεται τρομοκρατικά. Δύο μέτρα, δύο σταθμά, εν πλήρει ισονομία. Ξεχάσαμε όμως ότι στον Χριστιανισμό αντικρίζουν τον πιο επικίνδυνο αντίπαλό τους. Εκμεταλλεύονται όμως την παθητική πορεία με την έννοια της «μη βίας»· εκμεταλλεύονται το χαμόγελο και την γλυκύτητα του Ναζωραίου, αλλά τους τρομάζει παράλληλα το φραγγέλιό του. Μάλλον οι πιο έξυπνοι το έχουν κατά νουν και τελούν εν ετοιμότητι λακίσματος, αλλαξοπιστώντας ταυτοχρόνως στο πρώτο σαΐτισμα του μαστιγίου. Οι ποιήσαντες τον οίκον του Πατρός οίκον εμπορίου, γνωρίζουν ότι το «ἄφες αὐτοῖς» έχει τα όριά του και το «τετέλεσται» σηματοδοτεί πλέον το δικό τους άνομο τέλος.

«Τίνα ζητεῖτε;» (Ιωα. 18,4) ρώτησε ο Χριστός τους νυχτερινούς «επισκέπτες» εκείνο το βράδυ… «Καί αὐτοί ἔπεσαν κάτω» (Ιω. 18,6). Οι διώκτες καταποντίζονται έμπροσθεν του διωκομένου, του θύματός των. Η ΙΣΧΥΣ της εξουσίας! Γιατί μία λέξη του, ένα νεύμα του υπογράφουν την καταδίκη όλων… των ισχυρών.

Όμως τελικά τον σταύρωσαν. Τον σταύρωσαν και νόμισαν ότι γλύτωσαν. Αλλά στην ουσία φορτώθηκαν και αυτόν και τον σταυρό των τύψεων και πλακώθηκαν από τον λίθο του μνημείου ο οποίος ήτο μέγας σφόδρα. Μέσα στο οδυνηρό πλάκωμά τους, πνέοντας τα λοίσθια κάτω από την ταφόπλακά τους, ψάχνουν απεγνωσμένα να τον βρούνε μέσα στο άγιο ποτήριο. Επιθυμούν να εξακριβώσουν αν υπάρχει μέσα εκεί το σώμα του και το αίμα του. Μακάρι αυτή η εσχάτη, λυσσαλέα και απεγνωσμένη αναζήτησή τους, να αποτελέσει τον δρόμο τους προς την Δαμασκό. Αυτόν που περπάτησε ένας άλλος σκληρός διώκτης του Χριστού, ο απόστολος Παύλος. Εκείνος όμως είχε μία διαφορά. Διακατεχόταν από ιερό ζήλο και θεωρούσε, ότι ποιούσε θεάρεστο έργο με τους διωγμούς που εξαπέλυε. Ενώ αυτοί θυμίζουν τον πατέρα τους Διάβολο, που αναζήτησε πονηρά τον Χριστό στην έρημο για να τον «θανατώσει», εκπειράσσοντάς τον. Έφαγε όμως το «βλήμα» στο κεφάλι και ησύχασε… «Πορεύου ἀπ’ ἐμοῦ κατηραμένε εἰς τό πῦρ τό αἱώνιον τό ἠτοιμασμένον διά ἐσέ καί τά ὄργανα σου» (Ματ. 25,41).

Τον ρόλο του διώκτου όμως κατά την επί γης πορεία του Χριστού,

τον έπαιξαν και άνθρωποι δικοί του.

Πρώτος ο Ιούδας ο δόλιος, προδότης και διώκτης. Οδήγησε τους διώκτες κοντά στον Χριστό και αμείφθηκε με την αγχόνη, αμετανόητος. Κι όμως ζούσε δίπλα στον Χριστό…

Αλλά και οι ίδιοι οι μαθητές του Χριστού τον εδίωξαν μέσα στον κήπο της Γεθσημανή, λόγω πνευματικής ηττοπαθείας. Αντί να προσεύχονται και να αγρυπνούν, φυλάγοντες το όρυγμα «ΧΡΙΣΤΟΣ», εκοιμήθησαν. Όμως σκοπός, κοιμώμενος εν εκστρατεία, τυφεκίζεται ένεκα προδοσίας. Διευκολύνει τον διώκτη εχθρό στο έργο του.

Διώκτες ήταν και οι Γαδαρηνοί που τον φώναξαν· «φύγε από ανάμεσά μας Ναζωραίε· δεν ανεχόμαστε την παρουσία σου στην ζωή μας. Εμείς ενδιαφερόμαστε για τις επιχειρήσεις μας και όχι για τα πνευματικά σου διδάγματα».

Διώκτες ήταν και οι πατριώτες του που τον χαρακτήρισαν τρελλό και ήθελαν να τον γκρεμίσουν στο χάος.

Διώκτες όμως είμαστε όλοι εμείς που αυτοαποκαλούμαστε Χριστιανοί και στην πράξη εκθέτουμε τον Κύριο. Εμείς το υποτιθέμενο άλας και η επάνω όρους πόλη κειμένη.

Έτσι ο Χριστός 2020 χρόνια βρίσκεται σε αγωνία, μέσα σ’ όλα τα μέτωπα του κόσμου. Προπάντων όμως όπου υπάρχουν «Χριστιανοί» και υποκρύπτονται σε κήπους προδοτικής Γεθσημανής. Γι’ αυτό είχε πει ο Γκάντι: «Θαυμάζω τον χριστιανισμό, αλλά αποστρέφομαι τους χριστιανούς». Φαίνεται μας είχε καταλάβει από ενωρίς τι «κουμάσια» είμαστε.

Ο Χριστός διώκεται, αλλά ο διωγμός ξεσκεπάζει κάθε πλάνο και κατήγορο που μέχρι εκείνη την ώρα υποθάλπει και καραδοκεί στα ασφαλισμένα μετόπισθεν του καιροσκοπισμού.

Με τον διωγμό όμως ελέγχεται η αχρειότης του αμαρτωλού, διαχωριζομένη από την αγαθότητα του πραγματικού χριστιανού. Διωγμός υπάρχει, γιατί υπάρχει αντίσταση. Διώκεται η αλήθεια για να επικρατήσει το ψεύδος. Οι διώκτες πολεμούν κάτι που έχει δύναμη, που το φοβούνται (το άγιο ποτήριο), οπότε η εχθρότης τους είναι η απόδειξη της δυνάμεώς μας.

Ο διωγμός δεν πρόκειται να σταματήσει, γιατί δεν πρόκειται κι εμείς να παύσουμε να τους πολεμάμε. Είμαστε η απειλή τους. Όμως ο μεγαλύτερος εχθρός τους είναι οι άπειροι μάρτυρες όλων των διωγμών. Αποτελούν έναν ισχυρό έλεγχο συνειδήσεως όλων αυτών των ψυχικών εκμαυλιστών της οικουμένης.

Οι μεγαλύτεροι διώκτες όμως της συγχρόνου εποχής είναι η ρυπαρή τέχνη που διακωμωδεί–διασύρει όσια και ιερά, αλλά και η ελεεινή και δυσώδης σκέψη όλων των ψευτοδιανοουμένων και των ευτελών –καλοπληρωμένων όμως– οργάνων της ψευδοδημοσιογραφίας. Η δίωξή τους επικεντρώνεται στην ψυχή του ανθρώπου. Γι’ αυτό και είναι άκρως επικίνδυνη. Τσακίζει τα φτερά της ψυχής και ο «αετός» καθίσταται πλέον ένα ανίσχυρο πουλερικό. Μία κότα, όπως ειπώθηκε. Όμως καταδυναστεύονται από το κόμπλεξ κατωτερότητος που δεν μπόρεσαν να κατακτήσουν· το «ἔσεσθε ὡς θεοί» της Γενέσεως. Τους γέλασε ο «περιγελαστής» του υποκόσμου και αισθάνονται άσχημα, χωρίς όμως διάθεση μεταμελείας.

Ας ξεφύγουμε όμως από το τρομοκρατικό πνεύμα των ημερών μας, που συνάδει με την δίωξη του παρελθόντος. Ας απολαύσουμε την ευγενή αναζήτηση του Κυρίου. Όπως βιώθηκε πριν την γέννηση από τους προφήτες του Θεού που προείπαν, προανήγγειλαν επισημαίνοντας την προτύπωσή του, αναμένοντας με πόθο στις καρδιές τους την λυτρωτική έλευσή του. Ας ευφράνουμε την ψυχή μας με τους ύμνους των ψαλμωδών που υμνούσαν την μελλοντική έλευση. Έτσι όπως λέγει ο Χρυσόστομος «όσα οι πατριάρχες λαχταρούσαν, όσα οι προφήτες προέλεγαν και οι δίκαιοι επιθυμούσαν να δουν, αυτά πραγματοποιήθηκαν και έλαβαν την εκπλήρωσή τους κατά την ημέρα της γεννήσεως του θείου βρέφους.» Οπότε πλέον πιο ουσιώδης και απτή συνεχίζεται η ευγενής δίωξη του Χριστού. Μάγοι εξ’ ανατολών προσκυνούν τον μέγα βασιλέα. Ο Συμεών ο Θεοδόχος κρατώντας τον στην αγκαλιά του δεν θέλει πλέον άλλο να ζήσει και η Παναγία, η γνήσια η μάνα, αναζητεί τον γιο της και καθώς τον βρίσκει μέσα στον ναό του… ησυχάζει. Έκτοτε τον αναζητούν πάμπολλοι να χορτάσουν την πείνα τους ψυχική και σωματική. Να γιατρέψουν ασθένειες ψυχοσωματικές. Να τον… συλλάβουν και να τον εγκλείσουν στην αγία φυλακή της ψυχής τους, για να μη δραπετεύσει ποτέ.

Εμείς οι σύγχρονοι ας λάβουμε θέση. Οι αμέτοχοι είναι παρεξηγήσιμοι και προπάντων ένοχοι. Μάλλον είναι οι σιωπηλοί διώκτες. Αυτοί είναι πιο επικίνδυνοι απ’ όλους.

Αρίσταρχος