"Αγαπημένο μου παιδί, την ημέρα που θα προσέξεις ότι γέρασα, κάνε υπομονή και προσπάθησε να καταλάβεις.''

Με αυτή τη φράση ξεκινά η επιστολή μιας μάνας προς το παιδί της, καθώς βλέπει τα χρόνια της να περνούν και τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν. Λόγια που δίχως αμφιβολία προκαλούν ένα σφίξιμο στο στομάχι αυτού που τα διαβάζει. Σκληρό πράγμα να βλέπεις τους παντοδύναμους γονείς σου, που μέχρι χθες φρόντιζαν για τα πάντα, πλέον να χρειάζονται τη βοήθειά σου... Οι περισσότεροι καλούμαστε ν' αντιμετωπίσουμε αυτή τη δοκιμασία, στην οποία στεκόμαστε απο τη μία γεμάτοι αγάπη και κατανόηση και από την άλλη γεμάτοι φόβο και αγωνία. Ό,τι και να πούμε, όσο προετοιμασμένοι κι αν είμαστε η κατάληξη αυτή είναι πολύ οδυνηρή και αναπόφευκτη. Τα γηρατειά συνεπάγονται προβλήματα υγείας, συχνές επισκέψεις στους γιατρούς, έξοδα φαρμάκων και πολλά άλλα πράγματα. Πέρα όμως από την ταλαιπωρία που επιφέρουν σε πρακτικό επίπεδο αυτές οι δυσκολίες, αυτό που κάνει την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη είναι η αδυναμία συνύπαρξης του βάρους των γηρατειών με την ελευθερία της νεότητας. Τα παιδιά δυσκολεύονται να αφιερώσουν ποιοτικό χρόνο στους ηλικιωμένους γονείς τους γεγονός που τους γεμίζει με ενοχές και θυμό. Τα παιδιά πρέπει να γίνουν “γονείς” των γονιών τους, πράγμα δύσκολο μιας και πάντα χρειάζονται τη στήριξή τους για να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες.

Στη συνέχεια της επιστολής της η μητέρα γράφει: ''Ο χρόνος είναι αδυσώπητος και οι αλλαγές επάνω μας είναι ορατές... Γι' αυτό αν κάποια φορά λερωθώ την ώρα που τρώω ή εάν δυσκολεύομαι να ντυθώ, δείξε κατανόηση... Θυμήσου με πόση υπομονή ξόδευα ώρες ατελείωτες να σε βοηθώ...''

Τα λόγια αυτά μας θυμίζουν πόσα κάνει ένας γονιός για το παιδί του. Δυστυχώς όμως όταν έρθει η αντίστοιχη στιγμή, τα παιδιά δυσανασχετούν με την αδυναμία των γονιών τους και τους βάζουν τις φωνές λέγοντας χαρακτηριστικά: “Μην γκρινιάζεις συνέχεια... Εμένα με ρώτησες καμιά φορά τι προβλήματα έχω;” Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια και όσο κι αν πονάει μπορεί να γίνει αντιληπτή από όποιον πέρασε από αυτό το στάδιο. Οι νεότεροι χρησιμοποιούν την ισχύ τους για να επιβληθούν, προτάσσοντας τα δικά τους θέματα ως πιο σημαντικά. Πόση υπομονή έκαναν οι γονείς για να μας μεγαλώσουν κι εμείς τους το ανταποδίδουμε με αυτόν τον τρόπο.

Επιστρέφοντας και πάλι στην επιστολή της μητέρας διαβάζουμε: ''Και όταν τα κουρασμένα πόδια μου δεν μου επιτρέπουν να περπατώ, δώσε μου το χέρι σου να κρατηθώ. Το ίδιο έκανα κι εγώ όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα... Δώσε μου το χέρι σου και βοήθησέ με να τελειώσω τον δρόμο μου με υπομονή, αγάπη και ειρήνη...''

Κάπως έτσι συνειδητοποιούμε το αναπόφευκτο του τέλους. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε τόσο καλύτερα. Και τότε αρχίζει η πάλη δύο κόσμων μέσα μας. Η μία πλευρά εκπροσωπεί το προσωπικό συμφέρον. Σε επαναπαύει με τη σκέψη πως είναι καλύτερα ο άνθρωπός σου να πάρει τον δρόμο του Θεού, γιατί εδώ στη γη τυραννιέται και τυραννά και τους γύρω του. Και ξάφνου εμφανίζεται η άλλη πλευρά, η οποία μας θυμίζει πως στη ζωή μας έχουμε πότε γαλήνη και πότε φουρτούνα και πως δεν είμαστε εμείς οι αρμόδιοι να αποφασίσουμε για την τύχη ενός ανθρώπου. Ο Θεός μας στέλνει δοκιμασίες για να μας αποδείξει πως έχουμε τα ψυχικά αποθέματα να τις αντιμετωπίσουμε και να γίνουμε πιο δυνατοί μέσα από αυτές.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της συναισθηματικής σύγκρουσης μέσα μας, κάποια στιγμή ο Θεός αποφασίζει να δώσει ένα τέλος. Κι ενώ πιστεύουμε πως μετά από αυτό θα έρθει γαλήνη και ηρεμία, ξεκινά μια περίοδος αμφιβολιών και ψυχικού μουδιάσματος. Επαναφέρουμε στη μνήμη μας όλες τις φορές που δεν φερθήκαμε σωστά και μετανιώνουμε γι' αυτές, παρόλο που ξέρουμε ότι θα ξανακάναμε τα ίδια σε ανάλογη περίσταση. Ξαναθυμόμαστε όμως και τις στιγμές που συμπεριφερθήκαμε με υπομονή και κατανόηση και αυτό είναι που μας ανακουφίζει.

Περνώντας και από αυτό το στάδιο, όλα γίνονται μια ανάμνηση και κυρίως ένα μάθημα ζωής στο δισάκι των εμπειριών μας. Τέτοια βιώματα μπορεί να μας ταλαιπωρούν για κάποιο διάστημα της ζωής μας, ίσως μεγάλο, αλλά σίγουρα όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος τους μας θυμίζουν πως τελικά τα καταφέραμε και βγήκαμε νικητές, εφόσον αγωνισθήκαμε να νικήσουμε τον κακό εαυτό μας. Και όπως διάβασα κάπου: “Η θλίψη που περνάς σήμερα είναι η δύναμη που θα σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις το αύριο. Και μη φοβάσαι για τα σημάδια από τις πληγές... Είναι τα παράσημα για να θυμάσαι ότι κάποτε τα έβαλε μαζί σου η ζωή κι εσύ την νίκησες...”

Β. Β.