Με την άφιξή τους στους Φιλίππους, ο Παύλος και οι συνεργάτες του, συναντούν δύο γυναίκες. Η μία είναι η Λυδία, η οποία πιστεύει και γίνεται χριστιανή, η άλλη είναι μια δούλη, η οποία είχε μαντικό πνεύμα και παρείχε με τις μαντείες της κέρδη στους κυρίους της. Η Γραφή λέγει ότι δούλη αυτή είχε «πνεύμα πύθωνος». Ο Πύθων κατά την μυθολογία ήταν θεός με μορφή φιδιού. Τον σκότωσε όμως ο Απόλλων και κυριάρχησε αυτός σαν θεός στην Στερεά Ελλάδα, όπου προηγουμένως λατρευόταν ο Πύθων. Έτσι το μαντείο των Δελφών, όπου η Πυθία (ιέρεια και μάντης) έδινε χρησμούς με την έμπνευση του Πύθωνα, τώρα έγινε ναός του Απόλλωνα και συνέχισε την ίδια αποστολή. Οι θεοί όμως των εθνών δαιμόνια (Ψαλ. 95.5). Επομένως «πνεύμα πύθωνος»=πνεύμα δαίμονος. Η κοπέλα είχε δαιμόνιο με ειδική αποστολή να χρησμοδοτεί, να πληροφορεί, δηλαδή ήταν μέντιουμ.

Η Λυδία δέχεται, πιστεύει και στηρίζει τους αποστόλους και καθίσταται έτσι συνεργός τους στην ιεραποστολή. Η δούλη στην αρχή τους διαφημίζει και τους προβάλλει, μετά όμως οι κύριοι της, όταν αυτή χάνει την μαντική της ικανότητα, τους δυσφημούν και φανατίζουν τον όχλο εναντίον τους, κινούν δε τις κρατικές αρχές, αφού τους γδύσουν ξευτελίζοντάς τους έτσι, να τους ραβδίσουν και μετά να τους φυλακίσουν με τις χειρότερες συνθήκες, στο πιο βαθύ και ασφαλές μπουντρούμι.

Ας μελετήσουμε την μαντευόμενη των Φιλίππων. Ήταν δούλη σωματικά και ψυχικά. Σωματικά στους κυρίους της και ψυχικά στον Σατανά. Οι κύριοί της κι αυτοί, άσχετα αν δεν το καταλαβαίνανε, ήταν δούλοι στον Σατανά, γιατί εξαρτώντο χρηματικά από αυτόν. Ο Σατανάς θέλησε να κάνει και τον Παύλο και τους συνεργάτες του δούλους του διαφημίζοντάς τους. «Ούτοι οι άνθρωποι δούλοι του Θεού του υψίστου εισίν, οίτινες καταγγέλουσιν υμίν οδόν σωτηρίας». Ας προσέξουμε ότι κι αυτοί που μας στηρίζουν, ουσιαστικά, μας υποδουλώνουν κι όποτε θέλουν, μπορούν, σταματώντας την στήριξή τους και να μας εξουθενώσουν. Αυτό συμβαίνει κι όταν άνθρωποι υλόφρονες, άπιστοι ή σατανιστές ενισχύουν την ιεραποστολή. Την ενισχύουν για να κάνουν την δική τους τη δουλειά. Να αυξήσουν το κύρος τους και την επιρροή τους και με εκκλησιαστικές περγαμηνές και βραβεύσεις. Πόσο προσεκτικοί πρέπει να είναι οι άνθρωποι της Εκκλησίας και πόσο πρέπει να προσέχουν τις ενέργειές τους. Πόσο πρέπει να βασίζονται μόνο στον παντοδύναμο Θεό και σε κανένα άλλον!

Ο Παύλος χαρισματούχος στο έπακρον και πολύπειρος στην αντιμετώπιση του Σατανά και των ανθρώπων του, δεν ανέχθηκε να τον διαφημίζουν δαιμόνια. Αμέσως πήρε αρνητική και επιθετική στάση κι έβγαλε το δαιμόνιο από την δούλη, στερώντας έτσι τα κέρδη από τους κυρίους της αλλά και απελευθερώνοντάς τους κι αυτούς από την επήρεια και επιρροή του Σατανά. Αλλά δυστυχώς η σκλαβιά του Σατανά για μερικούς είναι τόσο γλυκεία. Ο Σατανάς, που έφυγε από την δούλη, δεν έφυγε από τους κυρίους της, γιατί με τη θέλησή τους τον κρατούσαν, χάριν των οικονομικών κερδών. Είχανε εσωτερικό, ψυχικό δαιμονισμό. Εξωτερικά δεν είχαν ούτε την άγρια συμπεριφορά των δαιμονισμένων ούτε δαιμονικά χαρίσματα όπως η υπηρέτριά τους. Αλλά είχανε την αμαρτία της θεοποιήσεως του χρήματος, ασχέτως από που προερχόταν. Κι έτσι η ψυχή τους ήταν κατεχόμενη από τον Σατανά. Ας θυμηθούμε τον Ιούδα στον οποίον λόγω της φιλαργυρίας του μπήκε ο Σατανάς μέσα του. Έτσι ο Σατανάς έπαψε να μιλάει με την υπηρέτρια και άρχισε να μιλά με τη φωνή των κυρίων της. «Ούτοι οι άνθρωποι εκταράσσουσι ημών την πόλιν Ιουδαίοι υπάρχοντες, και καταγγέλουσιν έθη α ουκ έξεστιν ημίν παραδέχεσθαι ουδέ ποιείν Ρωμαίοις ούσι». Χαλάνε τα ήθη και τα έθιμά μας. Την παράδοσή μας. Πόσες φορές ζηλωτές κληρικοί προσπαθώντας να εξαλείψουν ειδωλολατρικά και δαιμονικά έθιμα των «πιστών» δεν ακούνε τα ίδια λόγια! Ο Διάβολος διαχρονικά μιλά κατά τον ίδιο τρόπο. Το αποτέλεσμα των ενεργειών τους· «Συνυπέστη ο όχλος κατ’ αυτών. Και οι στρατηγοί περιρρήξαντες αυτών τα ιμάτια εκέλευον ραβδίζειν». Στο τέλος για να ικανοποιηθεί πλήρως ο Σατανάς τους έβαλαν σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, δεσμεύοντας τα πόδια τους με το βασανιστικό ξύλο, ώστε να μη μπορούν να περπατούν. Ο Σατανάς, χωρίς να το καταλαβαίνει, αυτή τη φορά βοηθά ουσιαστικά το κήρυγμα των αποστόλων με αυτές του τις ενέργειες. Οι απόστολοι είχαν σπείρει τον σπόρο. Τώρα τον ραντίζουν και τον λιπαίνουν συγχρόνως με το αίμα τους. Και σπόρος, που ραντίζεται και λιπαίνεται με το αίμα ή τα δάκρυα των αποστόλων, σίγουρα θα φυτρώσει και θα παράγει και άλλους καρπούς.

Θα περίμενε κανείς μετά από την άσχημη εξέλιξη των γεγονότων οι απόστολοι να απελπισθούν, να απογοητευθούν, να τα χάσουν, να τα βάλλουν με το Θεό, να βαρυγκωμήσουν, να χάσουν κάθε όρεξη για την ιεραποστολή. Τίποτα από αυτά όμως δεν συνέβη. Οι απόστολοι ατάραχοι, γαλήνιοι, νηφάλιοι και ευρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση και νήψη. Υμνούν τον Θεό κατά το μεσονύκτιο, τη στιγμή που οι άλλοι φυλακισμένοι βρίζανε την άτιμη κοινωνία και την άδικη ζωή και κλαίγανε τη μοίρα τους. Γνωρίζουν ότι αφού ο Θεός τους κάλεσε με όραμα κι αφού οι ίδιοι κράτησαν ανόθευτο το κήρυγμα και σωστή ιεραποστολική τους εργασία, αργά ή γρήγορα θα θριαμβεύσουν.

Και πράγματι ο Θεός μένει έκθαμβος από το μεγαλείο, την υπομονή, την εγκαρτέρηση, την ψυχραιμία, την αποφασιστικότητα και γενναιότητα των αποστόλων του. Οργίζεται με την άδικη μεταχείρισή τους και με τη λύσσα που τους καταδιώκει ο Σατανάς και κάνει σεισμό. Σεισμό που σείει την φυλακή, ανοίγει τις πόρτες της, σπάζει τα δεσμά των φυλακισμένων όλων. Όπως μετά τη σταύρωση του Χριστού έγινε συν τοις άλλοις και σεισμός και ανοίξανε τα μνήματα των Ιεροσολύμων και ελευθερώθηκαν από τα δεσμά του θανάτου αυτοί που είχαν πεθάνει, έτσι συμβαίνει και τώρα. Το άδικο μαρτύριο των ανθρώπων του Θεού ενεργοποιεί τα μέγιστα την δράση και την ενέργεια του Θεού και μάλιστα εκδηλώνεται η δράση αυτή κατά εκπληκτικό και μεγαλοπρεπή τρόπο προς τους ανθρώπους.

 Ο Παύλος όμως συνεχίζει να εκπλήττει τους πάντας. Ο δεσμοφύλακας ξυπνώντας από το σεισμό και βλέποντας τη φυλακή ρημαδιό και τα δεσμά όλων κατεστραμμένα,  θεωρεί ότι θα του ζητηθούν ευθύνες για την όλη κατάσταση και πάνω στην ταραχή του παίρνει το ξίφος του και επιχειρεί να αυτοκτονήσει. Οποιοσδήποτε άλλος να βρισκόταν στη θέση του Παύλου θα έλεγε· «Άστο το παλιόσκυλο να πληρώσει· ο Θεός το τιμωρεί». Ο Παύλος όμως γεμάτος ενδιαφέρον και αγάπη του κραυγάζει· «Μη κάνεις κανένα κακό στον εαυτό σου. Όλοι είμαστε εδώ». Ο δεσμοφύλακας τραντάζεται ολόκληρος. Ένας νέος σεισμός, αυτή τη φορά ψυχικός, τον διαλύει. Παίρνει φώτα και βλέποντας ότι ο Παύλος του λέγει την αλήθεια, έντρομος, πέφτει στα πόδια των αποστόλων και βγάζοντας τους έξω από τη φυλακή τους ρωτά τι πρέπει να κάνει για να σωθεί... Να ο θρίαμβος των αποστόλων και η ολοσχερή ήττα του Σατανά!

ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ