“ Ἐδόθη μοι σκόλοψ τῆ σαρκί,

ἄγγελος Σατᾶν ἵνα με κολαφίζη

ἵνα μή ὑπεραίρωμαι”

Β΄ Κορ. 12,7

Μία γνωριμία με την λέξη “σκόλοψ”, θα μας οδηγήσει σε μία ελκτική εγκαταβίωση στο βαθύτερο νόημα του θέματός μας. Έτσι λοιπόν, η εν λόγω λέξη προσδιορίζει τον πάσσαλο, το “παλούκι”, κάθε τι που απολήγει σε οξύ μέρος‧ σουβλερό. Στον πληθυντικό δε, ως σκόλοπες, νοούνται οι πάσσαλοι προς οχύρωση‧ το χαράκωμα.

Εν προκειμένω, η λέξη “σκόλοψ” μας είναι απόλυτα γνωστή, τουλάχιστον ακουστικά, καθότι αποτελούσε ένα σπάνιο “παράσημο” για τον πολέμαρχο του πνεύματος Παύλο, που του απένειμε ο ίδιος ο Θεός, για να τον διατηρεί πάντοτε μάχιμο, ενεργητικό, ισορροπημένο και προσγειωμένο, για όσο καιρό θα πατούσε πάνω στη γη. Γιατί ο Παύλος απηύλασε την υψίστη τιμή, ενώ ήταν ακόμη επί της γης ζων, οδοιπορών και κηρύττων, να ανέλθει μέχρι τον τρίτο ουρανό κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, να επισκεφθεί τον Παράδεισο και να ακούσει άρρητα ρήματα. Λόγια που δεν μπορεί να εκφράσει ο άνθρωπος. Όμως κάθε παράτολμο εγχείρημα και απόλυτα ριψοκίνδυνο από πλευράς ανθρώπου, άσχετα αν υποθάλπεται και κατευθύνεται από τον ίδιο τον Θεό, ενέχει και κάποιες επιπτώσεις. Περατούται, συνοδευόμενο από κάποια τιμήματα και αφήνει κατά το κοινώς λεγόμενο “κουσούρια”.

Κάπως έτσι λοιπόν και ο Παύλος, μετά την μοναδική του απογείωση και ιδιάζουσα πτήση στους ουράνιους αιθέρες, καλείται από το θεϊκό αρχηγείο να προσεδαφισθεί στην πρότερη κατάσταση, τελών όμως εν πλήρει ψυχική ετοιμότητι και προπάντων, ενθυμούμενος εκείνο το “σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν”. Πραγματικά, τώρα ο Παύλος, συνειδητοποίησε ποιόν “λάκτιζε” κάποτε. Παράλληλα όμως, τώρα ο Χριστός με την σειρά του, έρχεται να τον κεντρίσει με ιδιόρρυθμο τρόπο. Του εξασφαλίζει ένα είδος μαρτυρίου, άγνωστο σε εμάς τους αστράτευτους, μέσω του οποίου κάποια “κέντρα”, θα τον τρυπούν οδυνηρά για όσο καιρό θα πατάει πάνω στη γη.

Κάποια κέντρα θα τον κρατούν καθηλωμένο κατάχαμα στη γη, γκρεμισμένο από το άλογο της υπεροψίας, όπως εκείνη τη μέρα στην Δαμασκό. Κάποια κέντρα θα διατηρούν νωπή την θύμηση του μαρτυρίου του πρωτομάρτυρος Στεφάνου. “Σαῦλος δέ ἦν συνευδοκῶν τῆ ἀναιρέσει αὐτοῦ” (Πραξ. 8,1). Αυτά τα κέντρα όμως αποτελούν το μοναδικό αντίδοτο μιας επικίνδυνης νόσου‧ της υπεροψίας. Αυτή που γκρέμισε τον ίδιο τον Διάβολο από τα ουράνια πετώντας τον στην άβυσσο. Από τα ψηλά, στα χαμηλά. Από τα πολλά, στο τίποτα. Από το δυσανάβατο ύψος, στο δυσθεώρητο χάος‧ στο απύθμενο βάθος.

Έρχεται λοιπόν τώρα ο βετεράνος Παύλος, να μας προφυλάξει από τον ίλιγγο της αμαρτίας που ενέχει δεινή πτώση, καταδικάζοντας “την αδικία, την πορνεία, την πονηρία, την πλεονεξία, την κακία, τον φθόνο, τον φόνο, την έριδα, τον δόλο, την κακοήθεια, τον ψιθυρισμό, την καταλαλιά, την θεοστυγία (= το μίσος κατά του Θεού), την ύβρη, την απείθεια προς τους γονείς, την υπερηφάνεια και την αλαζονεία...” (Ρωμ. Α΄29,30).

Επί του παρόντος όμως, την προσοχή μας την έλκει το φαινόμενο της υπερηφάνειας με την έννοια της έπαρσης και της αλαζονείας. Δηλαδή της υπερβολικής έπαρσης, της οίησης και της υπεροψίας, συνοδεία όλων των συνωνύμων της μεγαλαυχίας, του κομπασμού, της καύχησης και της ματαιοδοξίας, μέσω των οποίων οδηγείται ο υποκείμενος άνθρωπος στο φαινόμενο της ύβρης κατά του Θεού και της περιφρόνησης του λόγου του.

Ο Βιργίλιος λέει‧ “Να συγχωρείς τους ταπεινούς και να δαμάζεις τους υπερηφάνους”.

Ο Θεός, λοιπόν, προκειμένου να προλάβει αυτή την επικίνδυνη κατάσταση της υπερηφάνειας, κατά καιρούς προειδοποίησε και σήμανε συναγερμό για την αποφυγή παραβάσεων, ανακοινώνοντας παράλληλα και τα επιτίμια προς τους αποστάτες.

Εκ των προτέρων δηλαδή, ενεφάνιζε σκόλοπες μέσω των οποίων κέντριζε, “τσιμπούσε” τον άνθρωπο, ώστε να τον κρατάει σε εγρήγορση, αλλά και σε πνευματικό... πειρασμό. Όταν όμως δεν απέδιδαν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, τα εν λόγω σουβλίσματα, μέσα στην απείθεια και την εσχίστη πτώση του ανθρώπου, έστελνε ο Θεός άλλους σκόλοπες πιο αιχμηρούς μέσω των οποίων “παλούκωνε” τον απείθαρχο και ασεβή άνθρωπο, προκειμένου μέσα στον πόνο του, να τον κάνει να συνέλθει από την αμνησία του, ενθυμούμενος τον οίκο του πατρός του. Άλλες φορές όμως τον εξαφάνιζε από προσώπου της γης προκειμένου να ξεπλυθεί η εν λόγω, από τα έργα της ακολασίας και της προκλητικής υπεροψίας.

Ιεραρχώντας όμως τις σκέψεις μας, ας προσεγγίσουμε στο κεντρικό νόημα του θέματος, έχοντας ως αφετηρία την εμφάνιση του ανθρώπου επί της γης. Δηλαδή την δημιουργία του μέσα στον Παράδεισο. Η εν λόγω αρχή αποτελεί το ήμισυ του παντός. Τώρα αν θα επακολουθήσει το τέλος καλό, όλα καλά, αυτό υπόκειται στην σωστή διαχείριση της ζωής μας από τον καθένα μας. Όπως έλεγε ο Δημοσθένης “προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται”. Δηλαδή από την τελική έκβαση, κρίνονται όλα τα προηγηθέντα.

Μέσα στον Παράδεισο λοιπόν ο Θεός χάρισε τα πάντα στους πρωτοπλάστους. Όμως άφησε ένα μικρό αγκαθάκι να τους κεντρίζει την περιέργεια. Την αποχή και την μακράν στάση από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού. Ένας μικρός σκόλοπας λοιπόν είχε αναλάβει το έργο της δοκιμασίας και της σφυρηλάτησης των πρωτοπλάστων. Της τιθάσευσής τους. Δυστυχώς όμως οι εν λόγω νικήθηκαν, λόγω υπεροψίας και δεινής αθέτησης των θείων εντολών, με αποτέλεσμα να βρεθούν εκτός Παραδείσου, ανασκολοπισθέντες πνευματικώς βλέποντάς τον μακρόθεν, αλλά και ενθυμούμενοι την πρότερη δόξα.

Έκτοτε ο λόγος του Θεού που μεταφερόταν στον άνθρωπο ποικίλοις τρόποις, είτε με τους προφήτες του, είτε με τους αγίους του, αποτελούσε ένα σκόλοπα που δεν άφηνε τον άνθρωπο να λουφάξει στο λημέρι της αμαρτίας. Οι τύψεις της συνειδήσεως είχαν επωμισθεί το βαρύ έργο του σουβλίσματος του ανθρώπου, προκειμένου να ξυπνήσει από τον λήθαργο της κραιπάλης. Κάποιες φορές όμως η πώρωση κάλυπτε τα πάντα επί της γης, οπότε ο Θεός έστελνε κατακλυσμό να ξεπλύνει την αμαρτία. Προξενούσε ρήγμα στο σκάφος της ανθρώπινης κοινωνίας και ο υπερφίαλος “Τιτανικός”, που δεν φοβόταν ούτε τον Θεό, βυθιζόταν τελικά στα παγωμένα νερά “20.000 λεύγες υπό την θάλασσα”. Στο άντρο του Διαβόλου. Στην άβυσσο. Και όλα αυτά γιατί; Για το “εἶναι αὐτούς σάρκας”.

Να θυμηθούμε και κάτι ακόμη; Όταν ο Θεός “κατέβηκε” στη χώρα των Σοδόμων και της Γομόρρας, να αντικρίσει ιδίοις όμμασι τους ψυχοσωματικά ανώμαλους, τους επαιρόμενους, “παραφυσίτες”, τότε πήρε άμεσα την απόφαση της καταδίκης τους, στον “δι' ανασκολοπισμού” θάνατο. Τους έλιωσε μέσα στην θεϊκή λάβα.

Γι' αυτό μετέπειτα ο Παύλος (Πραξ. 9,15), “το σκεύος εκλογής του Κυρίου”, ο διερμηνέας και κήρυκας του Ευαγγελίου, συνέχισε να νουθετεί τους πιστούς να στέκουν μακριά από την παρά φύση ζωή. Συνέχισε ο ίδιος σαν έτερος σκόλοπας, να “σουβλίζει” τις αμαρτωλές τάσεις των ανθρώπων και ένεκα τούτου οδηγήθηκε εν τέλει στον θάνατο δι' αποκεφαλισμού στη Ρώμη, κατόπιν διαταγής του Νέρωνα, αφού όμως πρότερον “βάσταξε” τον λόγο του Θεού ψηλά. Αλλά γι' αυτό απεκεφαλίσθη και ο Πρόδρομος νωρίτερα. Πολύ σωστά είχε παρατηρήσει ο Μπέρναρ Σω ότι “Είναι συνήθεια σε αυτόν τον κόσμο να τιμάμε τους πεθαμένους αγίους και να καταδιώκουμε τους ζωντανούς”.

Είναι το πεπρωμένο των ανθρώπων του Θεού τελικά να αποκεφαλίζονται. Όχι πάντοτε με την υλική μάχαιρα, αλλά και την πνευματική. Το γνωρίσαμε αυτό εν μέσω κορωνοϊού, πώς οι σύγχρονες Ηρωδιάδες απεκεφάλισαν την στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού. Βούβαναν τα στόματα των εκκλησιαστικών ταγών στο μείζον μέρος, απηγόρευσαν τον ήχο της καμπάνας, γιατί μετέδιδε πνευματικούς ιούς, σφράγισαν τις πόρτες των εκκλησιών ανακόπτοντας τον λόγο του ευαγγελίου και ενοχοποίησαν την Θεία Κοινωνία για μετάδοση ασθενειών. Την ίδια ώρα όμως οι εν λόγω εταίρες, οι μισθωμένες ιερόδουλες του Διαβόλου, συνέχιζαν τα γλεντοκόπια τους εν μέσω ιδιορρύθμων συνάξεων, λοιδορώντας τον λαό του Θεού.

Όμως επί του θέματος. Ο ίδιος ο κορωνοϊός κατά θεϊκή παραχώρηση, στάθηκε και στέκει ως ένας σκόλοπας αφύπνισης των εν οίστρω ακολασίας και δεινή υπεροψία ευρισκομένων ανθρώπων. Όμως δυστυχώς το σπιρούνισμα στην κοιλιά του αλόγου της υπεροψίας, δεν ήταν αρκετά επώδυνο, ώστε να το οδηγήσει στον καλπασμό της μεταστροφής δια της μετανοίας.

Οπότε σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, ο Θεός μάλλον καταλήγει στην απόφαση της τιμωρίας της αποστατούσας κοινωνίας με επέλαση ετέρων μυρίων φονικών δεινών, που επισύρουν έναν αργό και επώδυνο θάνατο...

Να ευχηθούμε ο έλεγχος της συνειδήσεως, που αποτελεί τον κατ' εξοχή ευεργετικό σκόλοπα εν Θεού, να οδηγήσει τις υγιείς συνειδήσεις στην επιστροφή στον οίκο του Θεού πατέρα εγκαίρως.

Οι έτεροι, οι πολλοί, οι πωρωμένοι, μαζί με τις εταίρες τους και όλο το ομοφυλοφιλικό ασκέρι, ας συνευρίσκονται στους ποικίλους οίκους ανοχής δημοσίως ή κατά μόνας, ικανοποιώντας τα κτηνώδη ένστικτά τους.

Κάτι ανάλογο όμως έγινε στον καιρό του Λωτ. Έτρωγαν και έπιναν, αγόραζαν και πουλούσαν, φύτευαν και έχτιζαν. Την ημέρα όμως που βγήκε ο Λωτ από τα Σόδομα, έβρεξε φωτιά και θειάφι από τον ουρανό αφανίζοντας τα πάντα.

Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος· “ Ένας μόνο άνθρωπος, που ζει ενάρετα, μπορεί να σώσει ολόκληρη πόλη από την οργή του Θεού”. Μάλλον αυτό συμβαίνει και στις μέρες μας και δεν ξεσπάει η οργή του Θεού. Όμως ως πότε;;;

Αρίσταρχος