«Ο χρίσας ημάς Θεός ο και σφραγισάμενος ημάς». Ο Θεός μας έχρισε και μας έδωσε το Άγιο Πνεύμα λέγει ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους. Και ο άγιος Χρυσόστομος παίρνοντας το ρητό αυτό κάνει ζωντανή και χειροπιαστή την ερμηνεία του αναλύοντάς το ως εξής·

Μας έδωσε το Άγιο Πνεύμα και μας έκανε έτσι προφήτες ιερείς και βασιλείς. Γιατί αυτοί χριόταν τον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης. Και χριόταν παίρνοντας μόνο ένα αξίωμα ο καθένας. Εμείς στην Καινή Διαθήκη παίρνουμε και τα τρία αξιώματα συγχρόνως. Και βασιλεία πρόκειται να απολαύσουμε· και ιερείς γινόμαστε προσφέροντας θυσία τα σώματά μας, διότι λέγει «κάντε τα μέλη σας θυσία ζωντανή και ευάρεστη στο Θεό» (Ρωμ.12,1)· και συγχρόνως γινόμαστε και προφήτες, διότι λέγει «αυτά που δεν τα είδε μάτι και αυτί ανθρώπου δεν τα άκουσε και ούτε καν τα σκέφθηκε η καρδία του ανθρώπου, αυτά που ετοίμασε ο Θεός γι’ αυτούς που τον αγαπούν, αυτά τα αποκάλυψε σε μας δια Πνεύματός του» (Α´Κορ. 2,9-10).

Γινόμαστε βασιλείς λοιπόν, διότι θα απολαύσουμε τη βασιλεία του Θεού, αλλά γινόμαστε βασιλείς και κατ’ άλλο τρόπο.

Πρώτον αν θελήσουμε να εξουσιάσουμε τους παράλογους λογισμούς. Αν το κάνουμε αυτό γινόμαστε βασιλείς περισσότερο από αυτόν που φορά το στέμμα. Διότι εκείνος έχει και εξουσιάζει και διοικεί πολλούς στρατιώτες. Αλλά οι λογισμοί που έχουμε μέσα μας είναι αναρίθμητοι. Και ορισμένοι εξ αυτών έχουν ηγεμονική επιβολή. Για να μιλήσουμε με στρατιωτική ορολογία είναι στρατηγοί, ταξίαρχοι, λοχαγοί, ελεύθεροι σκοπευτές, επίλεκτες και πολεμόχαρες δυνάμεις. Λοιπόν αν αυτούς τους εξουσιάζουμε και τους ελέγχουμε απόλυτα τότε είμαστε βασιλείς και μάλιστα ανώτεροι από τους συνηθισμένους οι οποίοι ελέγχουν πολλές φορές το στρατό τους αλλά δεν ελέγχουν τις άλογες δυνάμεις και τα κατώτερα ένστικτά του εαυτού τους. Είναι αυτοκράτορες με ψιλή αλλά όχι και με δασεία.

Δεύτερον αν φοράμε τα θεϊκά βασιλικά ρούχα. Αν φοράμε το στεφάνι του ελέους και της ευσπλαχνίας του Θεού. «Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριο» λέγει ο ψαλμωδός. «Τον στεφανούντα σε εν ελέει και οικτιρμοίς (Ψαλ. 102, 2 · 4). Αν φοράμε το στεφάνι της δόξας του Θεού· «Δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν» (Ψαλ. 8,6). Αν φοράμε το στεφάνι της ευδοκίας και των χαρίτων του Θεού· «ως όπλω ευδοκίας εστεφάνωσας ημάς» (Ψαλ. 5,13) και «στέφανον χαρίτων δέξη ση κεφαλή» (Παρ. 1,9). Πόσο πιο πολύπλοκο και πιο χαριτωμένο από το στεφάνι του βασιλιά είναι το στεφάνι του Θεού!

Ας δώσουμε και μερικά παραδείγματα βασιλικής εξουσίας των αγίων του Θεού και μάλιστα από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης ακόμη.

Ο Αβραάμ περιμένει 25 χρόνια να αποκτήσει παιδί, υποφέροντας τα πάνδεινα λόγω ποικίλων περιπετειών της ζωής του. Περιμένει να μεγαλώσει και να γίνει παλληκαράκι και, τότε, λαμβάνει την εντολή από το Θεό να τον θυσιάσει. Πόσοι λογισμοί παρουσιάστηκαν και επαναστάτησαν μέσα του. Πόσα στίφη ατάκτων και ενστικτωδών αντιδράσεων δεν τον πολιόρκησαν. Κι όμως όλα τα υπέταξε. Ακόμη και την τυραννία της φύσεως, που ξέσχιζε την ψυχή του. Σε όλα επικράτησε και πέτυχε τέλεια υπακοή στο θέλημά του Θεού. Ο γιος του τον ρωτά παιδικά και αθώα που είναι το πρόβατο για τη θυσία και κείνος απαντά ότι θα φροντίσει ο Κύριος γι’ αυτό. Δεν κάμπτεται, δεν λιποψυχεί, δεν δίνει εξηγήσεις στο παιδί του· το δένει, το τοποθετεί στα ξύλα του θυσιαστηρίου και σηκώνει το χέρι του με το μαχαίρι, για να το σφάξει.

Πιός βασιλιάς είχε τόση τόλμη και τόση δύναμη και τόση αποφασιστικότητα; Τον χειροκρότησαν οι άγγελοι και τον επαίνεσε ο ίδιος ο Θεός, χωρίς να τον αφήσει να κάνει εκείνο που εκείνος διέταξε. «Αβραάμ, Αβραάμ, μη κατεβάσεις το χέρι σου πάνω στον Ισαάκ, και μη κάνεις κανένα κακό σ’ αυτόν. Γιατί τώρα γνώρισα ότι σέβεσαι το Θεό και δεν λυπήθηκες τον γιο σου τον αγαπητό για χάρη μου» (Γεν. 22,12). Χρωστάμε τη σωτηρία μας στον Αβραάμ λέγει ο άγιος Χρυσόστομος. Επειδή εκείνος αγάπησε το Θεό παραπάνω από το παιδί του, μας αγάπησε και μας ο Θεός περισσότερο από τον Υιό του τον μονογενή. Και τον υιό του Αβραάμ δεν τον άφησε να θυσιαστεί ο Θεός, τον Υιό του όμως τον θυσίασε για το χατίρι μας.

Είναι λοιπόν ο Αβραάμ βασιλιάς που εξουσιάζει όλο το είναι του. Όλες τις επιθυμίες του και τα ένστικτά του. Είναι όμως και ιερέας. Κρατά φωτιά και μαχαίρι και θυσιάζει, όχι ζώο, αλλά το σπλάχνο του. Θυσιάζει το πατρικό του φίλτρο, την φύση του, τα όνειρά του. Είναι όμως και προφήτης, ασχέτως αν δεν καταλαβαίνει την προφητεία που λέγει. Όταν τον ρώτησε ο Ισαάκ που είναι το σφάγιο, είπε ότι θα φροντίσει ο Θεός γι’ αυτό. Και πράγματι ο Θεός φρόντισε. Ο πιστός άνθρωπος λοιπόν είναι όπως και ο Αβραάμ και βασιλιάς και ιερεύς και προφήτης.

Ας μη θαυμάζουμε μόνο τον Αβραάμ, αλλά ας γίνουμε και μιμητές του. Ας μη θυσιάζουμε στο Θεό μόνο τα αμαρτήματά μας, αλλά και τους πιο υγιείς πόθους μας, και τα πιο ωραία ιδανικά μας, και τις πιο θεοφιλείς επιθυμίες μας· αν εκείνος το θελήσει. Ας μην αφήνουμε μόνο την πατρίδα μας, τους δικούς μας, αλλά και τη φύση μας και το είναι μας χάριν του Θεού.

Ας δούμε και το μεγαλείο του Ισαάκ. Δεν ένιωσε έκπληξη που έβλεπε να δένονται τα πόδια του, να τοποθετείται πάνω στα ξύλα του θυσιαστηρίου, να σηκώνει ο πατέρας του το χέρι, έχοντας μαχαίρι σ’ αυτό! Δεν κατηγόρησε τον πατέρα του ούτε τον μίσησε ούτε σκανδαλίστηκε, αλλά υπέμεινε τα πάντα αδιαμαρτύρητα και σιωπηλά σαν το αρνάκι ή καλύτερα ως «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιω. 1,29)· ως ο ταπεινός και πονεμένος «Βασιλεύς της δόξης». Ήταν τέλειος τύπος του Χριστού. Η στάση του την ώρα της θυσίας ήταν μια άφθογγη προφητεία.

 «Σαν πρόβατο οδηγήθηκε στην σφαγή και σαν αμνός μπροστά σε κείνον που το κουρεύει, χωρίς να βγάζει φωνή» λέγει ο προφήτης Ησαΐας (53,7). Ο άγιος Χρυσόστομος παρατηρεί ότι ο Χριστός δεν ήταν άφωνος αλλά μίλησε πάνω στον σταυρό. Αλλά δεν είπε τίποτα το αυθάδες και θυμώδες. «Εάν μίλησα κακώς, πες μου πιο είναι το κακό. Αν όμως μίλησα σωστά, γιατί με δέρνεις;» (Ιω. 18,21). Επίσης πάνω στο σταυρό λέγει «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λκ. 23,34). Έτσι και ο Ισαάκ μιλά και εκφράζει αθώα την απορία του· «Πού είναι το αρνί» (Γεν. 22,7);

Ας γίνουμε βασιλείς, ιερείς και προφήτες όπως έγιναν οι άγιοι. Έχουμε χρισθεί για τον σκοπό αυτό.

ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ