«Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

(Γαλ. 5,22-6,2)

Όταν ζούσε ο Αδάμ και η Εύα μέσα στον παράδεισο, πριν την πτώση, είχανε κοινωνία με τον άγιο Τριαδικό Θεό. Με την αμαρτία των πρωτοπλάστων η κοινωνία αυτή έσπασε. Ο άνθρωπος έγινε ακοινώνητος· δεν μετείχε του θείου. Και ο Θεός από αγάπη, με την ενανθρώπησή του, θέλησε να φέρει τον άνθρωπο ξανά σε κοινωνία με Αυτόν. Έτσι «ο ένας της Αγίας Τριάδος», ο Υιός, μετά την σταύρωση και την ανάστασή του αναλαμβάνεται εις τους ουρανούς μαζί με την ανθρώπινη φύση, για να καταλλάξει τον Θεό πατέρα. Είναι σαν να έλεγε ο άνθρωπος αμάρτησε· αλλά κι’ εγώ είμαι άνθρωπος και τήρησα τις εντολές. Ο Αδάμ παράκουσε· εγώ όμως ο απόγονος του Αδάμ υπάκουσα. Έτσι συμφιλιωθήκαμε μετά του Θεού. Έτσι αποκαταστήσαμε τις σχέσεις μας με τον Θεό. Και το σπουδαιότερο· επειδή ο Θεός συμφιλιώθηκε με τους ανθρώπους, στέλνει τον άλλο Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο στον κόσμο την ημέρα της Πεντηκοστής.

 Έκτοτε το Άγιο Πνεύμα μένει συνεχώς μέσα στην Εκκλησία καιτο λαμβάνουν όλοι οι πιστοί.Ο Λουκάς γράφει ότι όλοι όσοι ήσαν στο υπερώο, δηλαδή τα 120 άτομα (Πρξ. 1,16), επλήσθησαν Πνεύματος Αγίου. Όλη η Εκκλησία είναι πνευματοφόρος. Οι άλλοι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, εφ’ όσον πιστέψαν έγιναν και αυτοί πνευματοφόροι, π.χ. οι 3.000 που πιστέψαν στο κήρυγμα του Πέτρου (Πρξ. 2,42). Γι’ αυτό ο Χριστός έλεγε στους μαθητές του ότι συμφέρει σε σας ν’ απέλθω. Μη λυπήστε, διότι θα έρθει το Πνεύμα το Άγιο που θα μένει συνεχώς μαζί σας. Έτσι λοιπόν αποκαταστάθηκε η κοινωνία με τον Θεό.Μόνο που αυτή η κοινωνία επιτυγχάνεται μόνο μέσα στην Εκκλησία, σ’ όσους πιστεύουν στο πρόσωπο του Χριστού, που είναι ο αντιπρόσωπός και ο μεσίτης μας στον ουρανό. Ο Χριστός φέρει την ανθρώπινη φύση σε επικοινωνία με τον Θεό.

Αλλά τίθεται το ερώτημα. Πέρασαν από τότε περίπου 2.000 χρόνια. Εμείς σήμερα έχουμε το Πνεύμα το Άγιο; Και πως μπορούμε να το γνωρίζουμε. Το ερώτημα αυτό το θέτει ο άγιος Χρυσόστομος ήδη από την εποχή του, που είναι πολύ κοντά στην πρώτη Εκκλησία.Τι λοιπόν θα απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό;

Φυσικά το Πνεύμα μένει στην Εκκλησία, δεν απέρχεται. Και όλοι όσοι μπαίνουν στην Εκκλησία το έχουν. Και πως μπαίνουν στην Εκκλησία; Δια του βαπτίσματος. Είναι λοιπόν δυνατόν κανείς να βαπτισθεί και μη έχει Πνεύμα Άγιο; Όχι. Το έχω· αλλά λένε οι Πατέρες, λόγω των αμαρτιών μου, λόγω ελλείψεως νήψεως, εν τέλει μένει ανενέργητο και τελικά καταδικάζομαι. Είναι φοβερό αυτό. Εάν εγώ δεν δώσω άδεια, δεν ενεργεί το Πνεύμα το Άγιο. Εδώ είναι η ελευθερία του ανθρώπου. Εδώ βρίσκεται η συνεργία του με το Θεό.

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος πως τα λαμβάνουμε; Με το μυστήριο του χρίσματος, που τελείται αμέσως μετά την βάπτιση. Μπορώ λοιπόν με αισθητό χειροπιαστό τρόπο να γνωρίζω την ύπαρξη ή μη του Αγίου Πνεύματος; Την ύπαρξη των χαρισμάτων Του; Όπως βλέπουμε στις «Πράξεις των αποστόλων» να μιλούνε γλώσσες, να κάνουν σημεία κ.λ.π. Εμείς σήμερα δεν τα έχουμε αυτά· άρα δεν έχουμε Πνεύμα Άγιο θα πει κάποιος. Ή θα το πει κάποιος αιρετικός και μάλιστα οι πεντηκοστιανοί, που θεωρούν το άκρον άωτον της πνευματικότητας την γλωσσολαλία. Η γλωσσολαλία όμως ήταν ένα έκτακτο χάρισμα, όπως και άλλα παρόμοια χαρίσματα. Ήταν για τους απίστους. Για να στερεωθεί η Εκκλησία που ήταν σε νηπιακή κατάσταση τότε.

Ο σημερινός «Απόστολος» μας βοηθεί να κάνουμε μια δοκιμή αν έχουμε Πνεύμα Άγιο,παρουσιάζοντας τα μεγάλα και όντως ζηλευτά εσωτερικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια (Γαλ. 5,22). Παρόμοια μας παρουσιάζει και ο ευαγγελιστής Ματθαίος στους μακαρισμούς του Κυρίου (Ματθ. 5,1-12). Αν τα έχουμε αυτά μακάριοι και τρις μακάριοι. Δεν χρειαζόμαστε άλλα πιστοποιητικά και διαβεβαιώσεις αν έχουμε το Άγιο Πνεύμα.

Συνήθως οι ανώριμοι χριστιανοί δείχνουν ενδιαφέρον και ζήλο για τα εξωτερικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος –τέρατα, σημεία, δυνάμεις– που τα δίνει μεν ο Θεός κατά καιρούς για τις ανάγκες της Εκκλησίας του, αλλά ούτε τη σωτηρία μας εγγυώνται ούτε πάντοτε είναι σημεία αληθινής και κατά κατά Θεόν πνευματικότητας. Ο Ιούδας έκανε θαύματα (Ματθ. 10,1·8), ο Καϊάφας προφήτευσε (Ιω. 11,49) και πλήθος άλλοι χαρισματούχοι θαυματούργησαν ποικιλοτρόπως (Ματθ. 7,22-23), αλλά δεν απόλαυσαν την σωτηρία και την εν Χριστώ δικαίωση. Τι φοβερό αυτό! Έπειτα και ο διάβολος κάνει θαύματα, όπως και οι ακόλουθοί του. Ο διάβολος ανέβασε το Χριστό στο πτερύγιο του ναού. Του έδειξε όλες τις βασιλείες του κόσμου. Οι μάγοι του Φαραώ κάνανε θαύματα. Ο Σίμων στις Πράξεις και άλλοι πολλοί. Υπάρχουν και ψευδοπροφήτες που θα κάνουν θαύματα, ώστε να πλανήσουν ει δυνατόν και τους εκλεκτούς (Ματθ. 24,24).

Εκτός τούτου οι άγιοι, που είχαν και εξωτερικά σημεία και ιδιαίτερες αποκαλύψεις και οράματα, είχαν συγχρόνως πλήθος πειρασμών και ασθενειών και βασανισμών, για να μη υπερηφανευθούν και καταντήσουν σαν τον Εωσφόρο (Β´Κορ. 12, 7-9) και η καύχησή τους, εν Κυρίω βέβαια, ήταν για τις «ασθένειές» τους και όχι για τα χαρίσματά τους. Εμείς γογγύζουμε και μεμψιμοιρούμε για τις τυχόν «ασθένειές μας», επιζητούμε την άνεση και την ευφορία, ενώ συγχρόνως επιζητούμε χαρίσματα με προβολή και δημοσιότητα.

Ποιος από μας θεωρεί έσχατη πτώση και κατάντια το να μή έχει αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια; Ποιος από μας εξομολογείται την έλλειψη αυτών των χαρισμάτων σαν φοβερό αμάρτημα; Ποιος από μας ψάχνει να βρει Πνευματικό με αυτά τα χαρίσματα και όχι απλά με προορατικό, διορατικό και θαυματουργικό; Ποιος προσπαθεί με κάθε θυσία να σταυρώσει την «σάρκα του» δηλαδή τις πονηρές και εγωιστικές επιθυμίες, να μη προκαλεί τους άλλους, να μη τους φθονεί, να τους διορθώνει με πραότητα, να σηκώνει τα βάρη και τις αμαρτίες τους, να είναι «ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» και όχι απλά ο σχολιάζων και κατακρίνων αυτήν;

Για τους πιστούς υπάρχει ως αιώνιο θαύμα κυρίως ο λόγος του Θεού.«Εάν Μωυσέως και προφητών ουκ ακούσουσι, ουδέ και νεκρός εάν αναστή πεισθήσονται» (Λκ. 16,31. Δηλαδή οι λόγοι του Μωυσή και των προφητών, φυσικά και των αποστόλων αργότερα, έχουν μεγαλύτερη δύναμη από την ανάστασή των νεκρών. Αυτοί μας εξηγούν ποιος είναι «καρπός του Πνεύματος», αυτοί μας βοηθούν να το αποκτήσουμε. Αμήν, γένοιτο.

ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ