«Αραβία». Κέντρο ψυχικής αυτογνωσίας

«Οὐδέ ἀνῆλθον εἰς Ἰεροσόλυμα…

ἀλλά ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν»

(Γαλ.1,17)

Όλες οι μεγάλες μορφές του πνεύματος και τα αναστήματα της αγιοσύνης, πριν επιδοθούν στο έργο της μεταλαμπαδεύσεως του θεϊκού φωτός στα υπόλοιπα εδάφη της θεϊκής επικράτειας, επεδίωξαν να ασκηθούν πρώτα οι ίδιοι καλά, δοκιμαζόμενοι αναλόγως και δαμάζοντες τον ημιάγριο εαυτό τους, και στην πορεία να δώσουν χείρα βοηθείας στον λαό, τον ευρισκόμενο εν σκιά ψυχικού θανάτου. Προσπάθησαν εν πρώτοις να βρουν τον πραγματικό τους εαυτό, να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, τις αντοχές, να ανακαλύψουν τα ηγετικά τους προσόντα, ξεθάβοντας τα θεϊκά τάλαντα και μετά να προχωρήσουν στο έργο του γνήσιου διαφωτισμού. Υπέβαλαν τους εαυτούς τους σε ποικίλες ψυχοσωματικές καταπονήσεις, για να λάβουν το απόσταγμα της πραγματικής αξίας τους. Να λάβουν τα επάξια μετάλλια στο πεδίο της μάχης, για να διαπρέπουν επιτυχώς με το έμπρακτο κύρος τους, στο στερέωμα της άπραγης και νωχελούς, όμως απόλυτα απαιτητικής και σκληρά επικριτικής κοινωνίας.

Αυτό φυσικά συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα της αξιόμαχης ζωής. Δεν μπορεί επί παραδείγματι ένας στρατιωτικός ξάφνου να προαχθεί στρατάρχης, χωρίς να έχει περάσει από τα ανάλογα στάδια του απλού στρατιώτη. Το ανωτέρω υπερισχύει για όσους τελικά καταλάβουν θέσεις επιχειρησιακού σχεδιασμού και εκπονήσουν σχέδια, εκδώσουν διαταγές και ορίσουν αποστολές. Θα πρέπει όλα τα πρότερα, να είναι δομημένα πάνω σε ρεαλιστικό βάθρο και να εμφορούνται από απαιτήσεις λογικές, που κατέχουν και το δικαίωμα εφαρμογής.

Άλλωστε αυτό το αντικρίζουμε στην ίδια την θεϊκή φύση που μας διδάσκει αποκαλυπτικά. Ένα δέντρο δεν βγάζει ξαφνικά και απότομα καρπούς. Πρώτα φυτεύεται, αναπτύσσεται σταδιακά με την ανάλογη φροντίδα κλαδέματος, ποτίσματος και στη συνέχεια αρχίζει και αμείβει τον γεωργό με την καρποφορία του. Μικρή στην αρχή, πλούσια μετέπειτα. Θεϊκός κανόνας. Όσο δουλέψεις, τόσο θα φας. Αν δεν δουλέψεις, ψοφάς της πείνας.

Κάπως έτσι λοιπόν για να προσεγγίσουμε το θέμα μας και ο Παύλος σαν νεοφώτιστος Χριστιανός, παρ’ όλη την ειδική φροντίδα που έτυχε από τον ίδιο τον Χριστό με τις ποικίλες αποκαλύψεις, παρ’ όλη την θεϊκή ενίσχυση και πολλαπλή κατάρτιση–κατήχηση, επεδίωξε από μόνος του πριν εισέλθει στο πεδίο της μάχης, μια για πάντα, να λάβει μία επιπλέον ειδική άσκηση. Γι’ αυτό και αποφασιστικά, επεσκέφθη το κέντρο εκπαίδευσης των επιλέκτων του πνεύματος, προκειμένου να λάβει το βάπτισμα του πυρός. Γι’ αυτό και έφυγε στην Αραβία.

Η Αραβία χαρακτηρίζεται από την έρημο. Η άγονη έρημος παρέχει όμως μία μοναδική ευφορία πνεύματος. Αποτελεί έναν άγριο στίβο μάχης, αλλά είναι συγρόνως και λιμάνι πνευματικής ηρεμίας και αυτοσυγκέντρωσης. Αυτή την έρημο την επισκέφθηκαν όλοι οι επίδοξοι πνευματικοί μαχητές, δαμάζοντες τα πάθη τους, αλλά και αυτή την ίδια την έρημο. Δεν απουσίασε ούτε ο ίδιος ο Χριστός απ’ αυτήν. Πάμπολλοι δε επέλεξαν αυτήν σαν μόνιμη κατοικία τους. Σαν εφαλτήριο του πνεύματος, αλλά και σαν ησυχαστήριο. Γι’ αυτό τονίζει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Η ερημία και η ησυχία είναι καλό πράγμα. Και αυτό μας το διδάσκει ο Κάρμηλος του Ηλία, η έρημος του Ιωάννη και το όρος του Ιησού, στο οποίο φαίνεται ότι πήγαινε συχνά για να ησυχάσει και να συγκεντρωθεί στον εαυτό του».

Ο Παύλος, λοιπόν, ήταν πολέμαρχος γνήσιος, με πάμπολλες γνώσεις και εμπειρία, όμως σε ένα διαφορετικό πόλεμο. Αυτόν του διώκτου. Τώρα όμως ξαφνικά «αυτομολεί» ιερά στην αντίπερα όχθη, καταλήγοντας ο ίδιος διωκόμενος και βαθειά λαβωμένος από την αγάπη του Θεού. Παράλληλα όμως βιώνει και μία δίωξη και ένα αφόρητο μίσος, από τους άσπονδους εχθρούς του· τους πρώην φίλους του και συμμαχητές. Όμως η νέα μονάδα στην οποία ενετάχθη ο Παύλος, απαιτεί γνώσεις και εκπαίδευση τελείως διαφορετικές. Γιατί εδώ το σπαθί, η αιματοχυσία, η αγριότης και οι παντοειδείς απειλές, δεν έχουν θέση. Προπάντων η απόθεση των ιματίων των λιθοβολούντων, παρά τους πόδας… του άπραγου συνενόχου. Η νέα αυτή μονάδα που αποτελεί τον σύνδεσμο της ουράνιας στρατιάς με το επί γης μάχιμο απόσπασμα, σαν μόνα όπλα, έχει να παρουσιάσει τον αγώνα του πνεύματος, με απόληξη την αυτογνωσία, εγκαταλείποντας λογισμούς αλαζονικούς και βαθειά ψυχοκτόνους. Έτσι λοιπόν καταφθάνει ο Παύλος στο ιδιόρρυθμο αυτό κέντρο, για να ησυχάσει, να αυτοσυγκεντρωθεί, να προετοιμασθεί για την μεγάλη μάχη του ευαγγελισμού της κοινωνίας και τελικά αισθάνεται την ψυχική ανάγκη να καθίσει τρία ολόκληρα χρόνια. Πολλές φορές στη ζωή μας, αισθανόμαστε το ελλιπές και ανοχύρωτο της ψυχικής μας υπόστασης και επιδιώκουμε περαιτέρω εξάσκηση για να τελειωθούμε. Γι’ αυτό ο Παύλος παρέμεινε τρία χρόνια, επιλέγοντας την ησυχία ως αποταγή από τον πρότερο θορυβώδη βίο του και την ίδια στιγμή πάλεψε να μη ζει ο ίδιος, αλλά μέσα του να ζει ο Χριστός. Όταν λοιπόν οχυρώθηκε ψυχικά, ολοκληρώνοντας την κάθαρσή του, τότε με εμπιστοσύνη στον Θεό ξεχύθηκε στο πεδίο της μάχης, για να σώσει ψυχές ανθρώπων. Άρχισε να «αυτοκτονεί» παντοιοτρόπως, προσφέροντας τον θάνατό του για τη ζωή των συνανθρώπων του, την στιγμή που στην κοινωνία ίσχυε και ισχύει ο θάνατος του άλλου, εξασφαλίζει την δική μας ζωή. «Κινδυνεύομεν πάσαν ώραν· καθ' ημέραν αποθνήσκω» γράφει χαρακτηριστικά (Α´Κο. 15,30-31).

Ο Παύλος έμπρακτα, σαν βετεράνος πολεμιστής του πνεύματος, θέλει να ασκήσει και εμάς, διδάσκοντάς μας, ότι χρειαζόμαστε διαστήματα ησυχίας στην καθημερινή μας ζωή. Χρόνο στον οποίο θα βρεθούμε με τον εαυτό μας, με τα λάθη μας και τα πάθη μας. Χρόνο προσευχής, αυτογνωσίας και σιωπής. Χρόνο όχι απραξίας, μέσω των διακοπών και της φυγής από το πρόγραμμα της ζωής, που συνηθίζεται ευρέως στις μέρες μας, αλλά χρόνο πνευματικής ανανέωσης. Πρώτα απ’ όλα μας διδάσκει ότι πρέπει να παλέψουμε με τους λογισμούς μας. Να αντέξουμε «τα σουβλίσματα» από τους παντοειδείς σκόλοπες, που ενδέχεται να αποτελούν και ένα διαρκές φαινόμενο, που παράλληλα όμως δηλώνει και την μόνιμη παρουσία του Θεού δίπλα μας.

Αυτή την επίσκεψη στην Αραβία και την κατ’ ελάχιστον παραμονή μας, μπορούμε να την εξασφαλίσουμε και εμείς οι απλοί στρατιώτες του Χριστού, συμμετέχοντες στην θεία λειτουργία και στις ιερές ακολουθίες της εκκλησίας. Γιατί η γωνιά του ναού, αποτελεί μία παρηγοριά μέσα στην ακρόαση των ευφρόσυνων ύμνων και του ευαγγελίου. Ειδικά η εκκλησιαστική ζωή μας, πληρούμενη με την μετοχή στο θείο ποτήριο, επιφέρουν γαλήνη. Μας προσθέτουν δύναμη, ώστε να αντέξουμε στις εχθρικές απειλές, αλλά και να αντεπιτεθούμε επιφέροντας αλλαγές, όπου απαιτείται. Εκείνη η μοναδική ζωή της εκκλησίας, αποτυπωμένη στην αγιογραφία, χαράζει ενδόμυχά μας το θαύμα αιώνων, αλλά και τη δική μας υποχρέωση. Μας υποδεικνύει το βαθύ χρέος μας.

Έτσι λοιπόν, αποθέτοντες πάσα την βιοτική μέριμνα και στρέφοντες νουν και καρδιά στον Θεό, ξεφεύγουμε από τον ξέφρενο ρυθμό της ζωής, ησυχάζοντες, προκειμένου να υποδεχθούμε τον Κύριο μέσα στις καρδιές μας. Μακριά από τις βαρετές επαναλήψεις, τις ενοχλητικές τυποποιήσεις, την ματαιότητα και την υποδούλωση στην εκκοσμίκευση, που μας κλέβουν πονηρά και ύπουλα τον πολύτιμο χρόνο μας. Γιατί ο αντίθετος και απόλυτα αντίθεος τρόπος ζωής, μας οδήγησε στην ανησυχία και στο ένοχο άγχος. Η τηλεόραση, το κινητό, ο υπολογιστής, το πλάνεμα στην αγορά, τα ταξίδια αναψυχής και οι ποικίλες διακοπές, αποτελούν μία ψευδαίσθηση της ησυχίας και ηρεμίας. Αντιθέτως μας σύρουν όλο και πιο ξέμακρα από τον εαυτό μας και, αντί να ξεσκάσουμε, τελικά «σκάμε» παραπάνω.

Στα χρόνια μας, όμως υπάρχει μία παντελής απαξίωση ως προς την «Αραβική» προσέγγιση. Κάθε τι που προξενεί οδύνη και πόνο, κάθε τι που απαιτεί προσπάθεια, θυσία και αγώνα γενικώτερο, κάθε τι που μας θέτει σε εμπόλεμη κατάσταση με τον δεύτερο μας εαυτό, περιφρονείται και παραμερίζεται στην εξορία της συνείδησής μας.

Προτιμάμε μία άλλη παραμονή, ευχάριστη, ά-πονη, στην κοσμική ερημία, όπου τα πάντα προσκαλούν στην εγκοσμιότητα και την ξέφρενη ασυδοσία. Ειδικά με τον εαυτό μας, προτιμάμε να μην έχουμε καμία σχέση και επαφή, οπότε παραμένουμε δύο ξένοι. Άγνωστοι. Όμως όλοι αυτοί που διακόπτουν την επαφή με τον πραγματικό εαυτό τους, πλέον, βρίσκονται σε μία επίδειξη μωρολογίας και ακατάσχετης λογοδιάρροιας. Για να καλύψουν το δυσαναπλήρωτο εσωτερικό κενό τους. Τον άδειο πνευματικό εαυτό τους και την έντονη προστριβή με την υγιή συνείδησή τους. Έτσι όντες οι ίδιοι σχισματικοί μέσα στο ουσιαστικό σχίσμα της έρημης συνείδησής τους, μέμφονται τις ισορροπημένες και ήρεμες συνειδήσεις, ως ανισόρροπες και ανώμαλες. Οι ίδιοι τελούντες μέσα σε μία δύσοσμη πνευματική αναρχία, κατηγορούν τους νομοταγείς στο υγιές πνεύμα τους, ως αναρχικούς, και εξτρεμιστές. Οι εμφορούμενοι από πνεύμα αντιθέου δεσποτισμού, ενοχλούνται με την γαλήνη του Ιησού και των μαθητών του, χωρίς όμως να υπολογίζουν ότι η γαλήνη αυτή κάποια στιγμή διακόπτεται, για να συνεχίσει το έργο της κάθαρσης το φραγγέλιο. Για να ’ρθει ο Ηλίας και να κατασφάξει όλο το μίασμα των ψευδοπροφητών.

Μιλάνε στις μέρες μας για καταστολή ηλεκτρονικού εγκλήματος, οι καθ’ εαυτόν εγκληματίες. Αυτοί που έχουν στην διάθεσή τους την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τον έγγραφο τύπο, ποικίλα περιοδικά, σύροντας θελκτικά, ύπουλα, υποκριτικά τον κόσμο, στην απόκοσμη ψυχικά κοινωνία, μακράν της Αραβίας.

Όλοι οι καραγκιόζηδες και οι φτηνοί παλιάτσοι των κακόφημων συνοικιών, ποζάρουν προκλητικά στα τηλεοπτικά παράθυρα, προτάσσοντας την ψυχική κατερείπωσή τους. Η παράσταση δε που θυμίζει λαϊκή αγορά, κρατάει, όσο παίζει το ντέφι του γύφτου. Η επανάληψη σε νέα παράσταση, όταν βρεθεί νέο κοινό να την παρακολουθήσει και φυσικά όταν ξεκουραστεί η μαϊμού η ίδια.

Όμως η Σοφία Σειράχ (6,36) μας ανακαλεί στην τάξη, δίνοντας μας μία συμβουλή.

«Αν δεις συνετό και πιστό άνθρωπο, όρθριζε προς αυτόν και μένε ολημερίς στα σκαλοπάτια του σπιτιού του, για να μορφωθείς σωστά» και να γλυτώσεις –συμπληρώνουμε εμείς– από τη χολέρα των αθέων, των πληρωμένων κουλτουριάρηδων της εποχής μας. Τελικά μην ψάχνουμε την σωτηρία, ούτε στη μόρφωση, ούτε στα αξιώματα και στα γαλόνια, ούτε στους καλοπληρωμένους ντελάληδες. Όλοι είναι ψεύτες και απατεώνες. Ευτελείς ψευδοπροφήτες. Τους περιμένει όμως πιο κάτω ο Ηλίας…

Αρίσταρχος