«… κλίμακα ποιούμενος ἀνερριχᾶτο εἰς τόν οὐρανόν,

ἕως ξυνετρίβη τῆς κεφαλῆς καταρρυείς»

Αριστοφάνης, «Ειρήνη»

Ο άνθρωπος από την μέρα της δημιουργίας του, από την πρώτη ώρα της παρουσίας του επί γης, δεν κατόρθωσε ν’ αναρριχηθεί σε ύψη πνευματικά, αξιοποιώντας τις άπειρες ευλογίες με τις οποίες ο ίδιος ο Θεός τον πριμοδότησε, εξοπλίζοντάς τον πνευματικά. Το σπουδαιότερο, δεν μπόρεσε να εμβαθύνει στην θεϊκή τιμή· «ἔθετο αὐτόν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν».

Χρειαζόταν και από πλευράς του η ανάλογη συμπεριφορά και τιμή στον δημιουργό. Η ανταπόδοση στον δωρητή. Δια της εργασίας και της φυλάξεως θα απέρρεαν τα υπόλοιπα αγαθά που επιζητούσε.

Δεν μπόρεσε λοιπόν να πάρει τον επίγειο παράδεισο, τον δωρισμένο και τον απόλυτα εξοπλισμένο, να τον δουλέψει περαιτέρω, να τον αξιοποιήσει, να τον κατακτήσει πλήρως, αφού τον διαχειρισθεί ανάλογα, εξυψώνοντάς τον στην θεϊκή σφαίρα και φυλάγοντάς τον προπάντων από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτόν «τον εαυτό», που ήταν ο μεγαλύτερος επιβουλέας του ιδίου του ατόμου, αλλά και όλης της δημιουργίας.

Παρέμεινε στην χοϊκή σύσταση, παραμερίζοντας και περιφρονώντας την δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ακολουθώντας μόνο το πονηρό πνεύμα, που τον καθοδηγούσε στον δρόμο της αποστασίας. Ήταν άτολμος και οκνηρός στα ευγενή, όμως πρόθυμος προκλητικά στην επιτέλεση του πονηρού. Δεν ήταν ικανοποιημένος με το υπάρχον, ποθούσε διακαώς το απόλυτο. Την ολότητα. Ήταν αχάριστος και πλεονέκτης. Στόχος του; Η απόκτηση–κατάκτηση «τοῦ ξύλου τοῦ εἰδέναι». Αυτό που θα τον έκανε αυτόματα θεό.

Ήθελε να γίνει θεός οπωσδήποτε· τον δελέαζε αυτή η σκέψη. Θεός όμως όχι όπως του είχε υποδείξει ο δημιουργός του, αλλά όπως του είχε κρυφομιλήσει ο πονηρός. Θεός· όχι με κόπο, αλλά με ευκολία. Όχι με καταπολέμηση του κακού που απαιτεί θυσίες και αίμα, αλλά με προσεταιρισμό του αναξιοπίστου Διαβόλου, που τα χορηγεί όλα τ’ άνομα με μία απλή κίνηση που δρομολογείται από την σαθρή και υπεροπτική σκέψη. Έτοιμος λοιπόν ο Αδάμ να παραβγεί τον Θεό. Οι απαγορεύσεις δεν του άρεζαν. Είχε πλέον λόγο μέσα στον παράδεισο. Γι αυτό δούλευε στο σκέλος αυτό, αγνοώντας και περιφρονώντας τον πλούτο της δημιουργίας, που σαν βασιλιάς διορισμένος από τον δημιουργό διαφέντευε. ΟΛΑ δικά του! Όποιος όμως θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα. Και τα λίγα στην προκειμένη περίπτωση ήταν πάρα πολλά…

Ζητούσε επίμονα την θεοποίηση για να παραμερίσει τον Θεό και να πάρει αυτός την θέση του. Δεν ήθελε άλλον πάνω από το κεφάλι του. Ξέχασε ότι δεν ήταν αυτοδημιούργητος και συνεπώς δεν μπορούσε να είναι εντελώς άναρχος και αυτόνομος. Δεν δεχόταν ότι, για να γίνει Θεός. έπρεπε πρώτα να περάσει από το οδυνηρό στάδιο της θεϊκής δουλείας, υποτάσσοντας τον εαυτό του, μέσω του «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν» και μετά να κατακτήσει τα θεϊκά σκήπτρα.

Έτσι ως γνωστόν η νοητή κλίμαξ της υπερηφανείας, που ετοίμαζε για ν’ αναρριχηθεί πλάι στον Θεό και να τον εκτοπίσει, έσπασε και βρέθηκε τσακισμένος στο βάραθρο της εξορίας.

Εξόριστος από το πρώην βασίλειό του. Ένας ξεπεσμένος βασιλιάς ανάξιος του αξιώματος που είχε λάβει.

Τιμωρήθηκε από το αιώνιο δόγμα:

«Κάθε απόπειρα επιβουλής του θείου, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε παταγώδη αποτυχία με πλήθος ετέρων συνεπειών».

Οι σύγχρονοι επίβουλοι καλό είναι να μελετήσουν το ανωτέρω δόγμα προσεκτικά.

Μία μοναδική «επιβουλή», είναι θεία και πλήρως αποδεκτή από τον Θεό! Αυτή που διέρχεται από την σταύρωση και οδεύει στην ανάσταση. Αυτή που ακολουθεί τα χνάρια του ΠΡΩΤΟΥ. Αυτή συλλαμβάνει τον Θεό «ανοχύρωτο» και τον καταλαμβάνει. Είναι όμως μία κατάληψη οχυρού που την απολαμβάνει ο Θεός δωρίζοντας–παραχωρώντας την θεϊκή του ολότητα στον εκλεκτό επιβουλέα.

Η επιβολή του ουρανού που ξεκίνησε με τον πρώτο κάτοικο της γης,

βρήκε προκλητικούς μιμητές και πιστούς θιασώτες

στην μετέπειτα πορεία της ανθρωπότητας.

Έτσι λοιπόν κάποιοι απόγονοι του Νώε κατά την διασπορά τους σ’ άλλες περιοχές, ευρισκόμενοι στην πόλη Βαβέλ, θέλησαν προς δόξα τους να οικοδομήσουν τον ομώνυμο πύργο που η κορυφή του θα έφθανε στον ουρανό. Έτσι ξεκίνησαν την ύψωση ενός υλικού μέσου και σημείου ενότητος για να καυχώνται για το μεγαλείο τους. Η ενέργειά τους ήταν ο προθάλαμος της ειδωλολατρίας. Ο αληθινός Θεός για μια ακόμη φορά στο περιθώριο και στην περιφρόνηση. Τα άφρονα παιδιά του ποθούσαν τα υλικά ύψη, για να βγουν ψηλότερα απ’ αυτόν, ξεπερνώντας τον έτσι.

Αφού τους άφησε να κουραστούν αρκετά κτίζοντας, μετά, για να τους γιατρέψει από την νόσο της επάρσεως, κάνει την τομή του σαν ειδικευμένος χειρουργός ψυχών και σωμάτων, προκαλώντας σύγχυση γλωσσών, με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί το φιλόδοξο εγχείρημα της καθ’ ύψος προσεγγίσεως του Θεού, λόγω ασυνεννοησίας.

Έτσι ο πύργος της Βαβέλ έμεινε στην ιστορία ονομαστός με την ιδιότητα του προξένου της συγχύσεως των πνευμάτων και των εννοιών και η αφετηρία της διαφοροποιήσεως της γλώσσης.

Μετέπειτα στην ιστορία τον δρόμο που άνοιξε ο εν λόγω πύργος, ήλθαν να τον συνεχίσουν και να τον τελεσφορήσουν διάφοροι άλλοι πύργοι που είχαν χαρακτήρα αρχιτεκτονικής μεγαλοπρεπείας, αλλά δεν έκρυβαν στο πίσω μέρος της δημιουργίας την πρόκληση και την επιβουλή.

Το αίσθημα της κατωτερότητος ποτέ δεν έφυγε από τον άνθρωπο, που θεωρούσε τον Θεό δυνάστη. Με πολλά μηνύματα επικοινωνούσε μαζί του και του έλεγε: «Θεέ μπορεί να είσαι εκεί ψηλά, αλλά κι εγώ σε πολιορκώ με τον τρόπο μου. Με την σκέψη μου με την φαντασία μου. Οι πύργοι μου κάποια μέρα θα σε φτάσουν». Ποτέ όμως η πολιορκία δεν απέκτησε χαρακτήρα ευγενούς θεϊκής κατακτήσεως.

Ο Θεός φυσικά απαντούσε και απαντά στον ταλαίπωρο άνθρωπο και του λέγει: «Δεν είμαι μόνο εδώ ψηλά που προσπαθείς να με ανακαλύψεις, είμαι και κάτω στη γη δίπλα σου, κοντά σου, αλλά η όρασή σου η υλιστική και κοντόφθαλμη δεν σου επιτρέπει να με αντικρίσεις».

Έτσι η μικρότητα του ανθρώπου προσπαθεί να ανυψωθεί με την κτιριακή του μεγαλοσύνη και πρόκληση. Οι διάφοροι πύργοι ανά τον κόσμο, αυτό υποδηλώνουν. Πύργος του Άιφελ, της Πίζας, της Ουάσιγκτον. Μετέπειτα οι δίδυμοι πύργοι της Νέας Υόρκης, που πριν χρόνια δέχτηκαν το πλήγμα της καταστροφής τους, πλήθος άλλων ουρανοξυστών και τεράστια οικοδομικά συγκροτήματα ψηλά σηκωμένα.

Αυτήν την έννοια όμως είχε και ο πόθος εξερευνήσεως του διαστήματος. Με την πολυδιαφημιζόμενη ύπαρξη ζωής εκτός της γης σ’ άλλους πλανήτες, προσπαθούσαν οι υλιστές, τα ακάματα αυτά όντα του πονηρού, να μειώσουν το κύρος του Θεού και ιδία του χριστιανισμού. Δεν αναλογίζονταν όμως ότι όλο το σύμπαν είναι ιδιοκτησία του Θεού. Άρα ό,τι άλλο κι αν υπήρχε, υπήρχε προς δόξα Θεού και μεγαλοσύνη. Σε τί μειωνόταν ο Θεός και εξυψωνόταν η ύλη; Μήπως και η ύλη δεν είναι δική του ιδιοκτησία;

Ό,τι όμως και αν συνέβαινε ή συμβαίνει δεν μας απαντούν σ’ ένα θεμελιώδες ερώτημα. Κατά πόσο οι κατοικούντες την γη κατέστησαν ή θα καταστούν ευδαιμονέστεροι από την κατάκτηση του διαστήματος; Μήπως κατακτήσαμε το διάστημα και απωλέσαμε εαυτούς;

Πόσο ευαίσθητος όμως είναι κάποιος απ’ αυτούς να εννοήσει την έννοια «εαυτούς»; Μία έννοια που την συναντούμε μόνο στο λεξιλόγιο του Ναζωραίου;

Ας αφήσουμε όμως να μιλήσουν μεγάλα πνεύματα της ιστορίας

μήπως και συνετιστούν κάποιοι παθολογικά αγιάτρευτοι αστροκυνηγοί.

Ο Σωκράτης υπεστήριζε:

«Τά οὐράνια οὔτε νά γνωσθῶσι δύνανται καί γινωσκόμενα δέ κατ’ οὐδέν συμβάλλονται εἰς τήν  εὐδαιμονίαν τοῦ ἀνθρώπου».

Επίσης συνεχίζοντας έλεγε για τα χρόνια του. «Οι φιλόσοφοι δεν ενδιαφέρονται για τα εγκόσμια, αλλά πετούν εδώ και εκεί και ασχολούνται με την αστρονομία».

Όπως ακριβώς και ο Θαλής, ο οποίος ενώ έβλεπε προς τον ουρανό κάνοντας αστρονομικές παρατηρήσεις, έπεσε σ’ ένα πηγάδι. Τότε κάποια υπηρέτρια κομψή και χαριτωμένη από την Θράκη λέγουν ότι τον ενέπαιξε και είπε. «Ενώ δεν βλέπει τι γίνεται εμπρός του και κοντά στα πόδια του, θέλει να μάθει τι γίνεται στον ουρανό».

Καυτηριάζει επιπροσθέτως ο Σωκράτης τους αστρονομούντες γιατί παραμελούν την ηθική και την εν τω κόσμω έλλειψη αρετής.

Το ατελεσφόρητο της προσπαθείας του ανθρώπου «να γνωρίσει» και «να ερμηνεύσει» τα της δημιουργίας και της λειτουργίας του κόσμου θίγεται πολλές φορές στην Παλαιά Διαθήκη. Ενδεικτικά και ολιγόλογα αναφέρουμε την Σοφία Σολομώντος: «Τά δέ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τίς ἐξιχνιάσει»;

Όμως αφήσαμε τελευταίο το κεφάλαιο των νοητών επιβουλών «του ουρανού».

Των αμόρφων και αοράτων· των αφανών και κρυφών· των κεκαλυμμένων υπό ποικίλα - παραπλανητικά σχήματα.

Αυτές οι επιβουλές είναι οι καθ’ εαυτόν επικίνδυνες καθότι δρουν ύπουλα σύμφωνα με το σύνθημα «λάθε βιώσας». Της δράσεως ἐν ἀφανείᾳ. Στις μέρες μας της δράσεως εν υποκρισία και αποκρύψεως ἐν δουρείῳ ἵππῳ.

Κάτι ανάλογο διδάσκει η στρατιωτική δεοντολογία. Εχθρό που τον βλέπεις μην τον φοβάσαι. Απλά τον εκτιμάς και τον αντιμετωπίζεις. Αυτόν όμως που τον διαισθάνεσαι, τον οσφραίνεσαι, τον υποπτεύεσαι, τον περιμένεις, ΑΛΛΑ δεν τον βλέπεις, αυτός ο αόρατος είναι αμείλικτος εχθρός. Δεν γνωρίζεις την ώρα και την μέρα που «θα χτυπήσει». Είναι ο ανορθόδοξος μαχητής που έχει σύμμαχο τον αιφνιδιασμό και τις ιδιόρρυθμες μεθόδους διεισδύσεως και επιθέσεως.

Αυτές τις μεθόδους κάνουν χρήση στις μέρες μας οι αρχιτέκτονες των συγχρόνων τελειοποιημένων νοητών πύργων επιβουλής οσίων και ιερών.

Αρχιτέκτονες· ποικίλοι και ποικίλης προελεύσεως· από την αχανή στέπα της δυσώδους πολιτικής μέχρι την ανορθόδοξη φαρισαϊκή θρησκευτική έρημο.

Και οι δύο παρατάξεις επανδρωμένες με τ’ ανάλογα στρατεύματα. Εξοπλισμένες πλήρως σαν αστακοί.

Οι μεν πρώτοι με τους μισθοφόρους γραικύλους του ευρώ και του δολαρίου. Οι δε δεύτεροι με τους απογόνους της προδοσίας και της πλήρους εξαθλιώσεως. Τα τέκνα του Ιούδα. Αμφότερα τα στρατεύματα αποτελούν μέρος των πολυπληθών στρατιών της νέας τάξεως και θα βάλουν πραγματική τάξη στον πλανήτη, αφού δεν μπόρεσε «ο αδύναμος Ναζωραίος».

Έρχονται λοιπόν παντοδύναμοι με την ισχύ της εξουσίας, οι κατά τ’ άλλα δημοκράτες, με το γράμμα του νόμου, που θέσπισαν για τα βολέματά τους, να επιβληθούν «στην αδυναμία» του Ναζωραίου.

Να επιβληθούν εγείροντας μέγα ιδεολογικό πύργο ασεβείας και ολοκληρωτικής βλασφημίας ΔΙΠΛΑ στον θείο ουρανοξύστη, τον Εσταυρωμένο.

Οι νάνοι δίπλα στον γίγαντα, τα σπίρτα δίπλα στον πολύφωτο αστέρα, τα λύματα πλάι στον γάργαρο καταρράκτη.

Θρασύτατοι προσβάλλουν την θεία εντολή «μή ἐκπειράσῃς Κύριον τόν Θεό σου» και προχωρούν ακάθεκτοι πειράζοντες αυτόν ανερυθρίαστοι ψυχικώς.

ΕΡΧΟΝΤΑΙ:

οι έξω από τον Θεό, να προσβάλλουν τον καθ’ εξοχή Θεό·

«οι μυστήριοι» υλιστές, να προσβάλλουν το μυστήριο του σταυρού και του τάφου.

ΟΡΘΩΝΟΥΝ τον πύργο τους «δίπλα» στον σταυρωμένο:

γιατί ο παντοδύναμος δεν είναι κοσμικός Μεσσίας·

γιατί ανακαλύπτεται πάνω στον σταυρό «εν μορφή δούλου»·

γιατί κρεμάστηκε ανάμεσα σε δύο ληστές·

γιατί επιβάλλεται με την ταπεινή αγάπη του και έτσι υποτάσσει τον κόσμο όλο·

γιατί ο ζωοποιός σταυρός θανατώνει τον θάνατο, για να μεταμορφώσει το σύμπαν·

γιατί πάνω στον σταυρό κρεμάται «ὁ εἷς ἐκ τῶν τριῶν»·

γιατί χορηγεί Πνεύμα Άγιον.

ΟΡΘΩΝΟΝΤΑΙ οι πύργοι τους δίπλα σ’ αυτόν:

γιατί η πίστη σ’ αυτόν ανασταίνει·

γιατί χάρισε μεγάλη μετάνοια στους μεγάλους αμαρτωλούς·

γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος, οπότε μπορεί και ο άνθρωπος να γίνει Θεός·

γιατί το τρυπημένο πλευρό του αναβλύζει το νερό του βαπτίσματος και το αίμα της ευχαριστίας·

γιατί χάρισε αυτό το αίμα στους οπαδούς του, οι οποίοι πίνοντάς το, καθίστανται επικίνδυνοι για την νέα τάξη·

γιατί έγινε μ’ αυτό τον τρόπο μέγας αιμοδότης σ’ όλους αυτούς που είχαν ανάγκη αιμοληψίας. Δηλαδή όλη η ανθρώπινη κοινωνία. Απλά άλλοι το δέχτηκαν με ανείπωτη χαρά, ενώ άλλοι το απώθησαν λόγω ασυμβατότητος πνευματικής·

γιατί κάλεσε όλο το σύμπαν στο μέγα θεϊκό συμπόσιο. Στην βρώση του σώματός του και στην πόση του αίματός του.

Αυτό όμως ενοχλεί· είναι πέτρα σκανδάλου για τους επιβουλείς. Είναι ταγμένοι κατά της ανθρωποθυσίας και της ανθρωποφαγίας της συγκεκριμένης. Βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα. Κανιβαλικές συνήθειες απαγορεύονται. Πορευόμαστε μπροστά…

Επομένως αποφασίζουμε και διατάζουμε στα έννομα λαϊκά δικαστήριά μας με δημοκρατική ευαισθησία, αιρόμενοι εις το ύψος των περιστάσεων και σεβόμενοι τους αγώνες και το παρελθόν αυτού του «περηφάνου» λαού:

Πρώτον σφραγίζουμε τους ιερούς ναούς, για να παύσει η τέλεση του φρικτού τούτου μυστηρίου, πλήττοντας άμεσα την ακρόπολη αυτών των περιθωριακών και αναχρονιστικών στοιχείων που απαντούν στο όνομα Χριστιανοί.

Δεύτερον σφραγίζονται και οι ψηλοί αυτοί πύργοι που ονομάζονται καμπαναριά καθότι αποτελούν τα ψυχικά τους παρατηρητήρια. Καμπάνα δεν θα ηχήσει επ’ ουδενί καθότι αποτελεί το εγερτήριο σάλπισμά τους.

Εφιστούμε την προσοχή στα όργανα τάξεως για την πιστή τήρηση και εφαρμογή των ανωτέρω. Λήξη τελεσιγράφου…

Ξαφνικά βρεθήκαμε σε μία ιδιότυπη και ιδιόμορφη πολιορκία.

Οι σύγχρονοι πρόκριτοι και οπλαρχηγοί του άμβωνος, στο μείζον μέρος σιωπούν προδοτικά, συνηγορώντας και συνευδοκώντας με τον αντίχριστο καίσαρα. Ανησυχητική νωθρότης, απραξία και πλήρης αδιαφορία. Η πολιτικάντικη διγλωσσία κάποιων καλυμμένη από ιεροπρεπή εμφάνιση, διογκώνει το πρόβλημα αντί να το λύνει.

Ο πιστός λαός αγκομαχάει κάτω από τις πυραμίδες της πνευματικής πείνας. Λιμοκτονεί ψυχικά. Περιμένει φως μέσα στο τούνελ της ευγενούς τρομοκρατίας. Και πράγματι κάποιες φωτεινές ακτίνες που δυναμώνουν σταδιακά, διεισδύουν μέσα από την μαυρίλα και την κάπνα του νεοταξικού παραληρήματος και δίνουν κουράγιο στους πολιορκημένους.

ΕΡΧΟΝΤΑΙ:

Η πόρνη, η μοιχαλίδα, η Σαμαρείτιδα, ο Ζακχαίος, ο ληστής και από πίσω ακολουθεί πλήθος αμαρτωλών μεγάλων που ευεργετήθηκαν από τον αιώνιο πολιορκημένο. Τον γνωρίζουν καλά· είναι αυτός που συγχώρεσε τ’ αμαρτήματά τους καλώντας τους σε μετάνοια. Είναι αυτός που στάθηκε ασπίδα προστασίας φυλάγοντάς τους από τον βαλλόμενο λίθο «των αγίων και δικαίων», των αναμαρτήτων. Το σκηνικό το συμπληρώνουν κάποιοι κληρικοί και μνοναχοί, τραγουδιστές και ηθοποιοί, άνθρωποι του κόσμου, καθώς επίσης και γιατροί του σώματος που προασπίζουν όμως και την ψυχή.

Όλοι αυτοί αποτελούν την στρατιά των συγχρόνων ομολογητών,

προτάσσοντας τα στήθη τους στην άνανδρη επίθεση των επιβούλων του ουρανού.

Ας παρακολουθήσουμε την σκέψη ενός τοιούτου επιβούλου του παρελθόντος και ας βγάλουμε τα συμπεράσματα. Απαντά στο όνομα Κ. Σημίτης διατελέσας πρωθυπουργός και τωρινός ξεχασμένος από το πανελλήνιο. Αυτή είναι η τιμωρία όλων αυτών. Η λησμονιά και η περιφρόνηση.

Γράφει λοιπόν:

«Η πολιτική μας είναι να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο την αδιαφορία απέναντι σε εξελίξεις με ιδεολογικό προσανατολισμό, μία χωρίς απήχηση ελληνική χριστιανική παράδοση. Να εμποδίσουμε και να αποτρέψουμε με κάθε κόστος την προσήλωση στην ιδέα του έθνους και στην χριστιανική παράδοση που αποδυναμώνει και εγκυμονεί κινδύνους σε μία σύγχρονη παρουσία, που πρέπει να έχει η Ελλάδα».

Ο προφητάναξ Δαυείδ θα σχολιάσει και θα προειδοποιήσει:

«… Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καί οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπί τό αὐτό κατά τοῦ Κυρίου καί κατά τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ.

… Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς καί ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς…

…τότε λαλήσει πρός αὐτούς ἐν ὀργῇ … καί ἐν θυμῷ»…

Αρίσταρχος