Η «αποτομή» της αληθείας

«Τί ἐστιν ἀλήθεια;»

(Πιλάτος)

Στην ερώτηση του Πιλάτου, «τί ἐστιν ἀλήθεια;», απαντά ο λατίνος κωμικός ποιητής Τερέντιος (186-159 π. Χ.) στην κωμωδία του «Ανδριώτισσα»: «Είναι αυτό που προκαλεί έχθρα και γεννά μίσος», πολλάκις όμως θανατηφόρο.

Κατά άλλους αλήθεια είναι η αφιέρωση ολόκληρης της επί γης ζωής τους στην «άρνηση». Στην έκφραση ενός «ΟΧΙ», μπρος στο άδικο.

Αλήθεια, είναι ένα μεγάλο καράβι το οποίο κλυδωνίζεται λόγω των εχθρικών κυμάτων, αλλά ποτέ δεν βυθίζεται.

Η αλήθεια, είναι από τις πιο βάναυσα κακοποιημένες «γυναίκες», που όμως παρά τον θανατηφόρο τραυματισμό της, επιβιώνει θαυματουργικά και επιβάλλεται μετέπειτα εξουσιαστικά, αλλά και τιμωρητικά. Ακόμη και μετά την αποτομή της κεφαλής της από την λαιμητόμο του ψεύδους και της διαβολής, προπάντων της μοχθηρίας, παραμένει ζώσα και κυρίαρχη εν τη ολότητι, γιατί συγκαταλέγεται στην χορεία των άτρωτων, των αθάνατων και των αιώνιων αξιών.

Η αλήθεια αποτελεί ένα «λάθος» τραγικό σε εποχές διαφθοράς και εκφυλισμού, καθότι αντιστρατεύεται την «νομιμότητα» της αμαρτίας. Η αλήθεια όμως από την γέννησή της αποτελεί τον έλεγχο και την απαγόρευση της αμαρτίας. Το «οὐκ ἔξεστί σοι…» (Μαρ. 6,18) του Ιωάννου του Προδρόμου, του πρώτου αποκεφαλισθέντος ένεκα της αληθείας, αποτελεί τον ιερό και συμβολικό κώδικα που καθοδηγεί τους μετέπειτα «αρνητές». Τους δεδιωγμένους ένεκα της δικαιοσύνης. Αυτούς που συλλαμβάνονται «νύχτα» χωρίς άστρα και εγκαταλείπουν τα πτώματά τους στα ποτάμια, στα δυσπρόσιτα δάση, στα μπουντρούμια των υγρών φυλακών και των ποικίλων στρατοπέδων συγκεντρώσεως, με την ανάλογη πλύση εγκεφάλων. Στις μέρες μας η εν λόγω πλύση, πραγματοποιείται αποτελεσματικότερα και ανεμπόδιστα στο απέραντο στρατόπεδο «της ελεύθερης» κοινωνίας με πρωτότυπους τρόπους.

Μία παρόμοια νύχτα λοιπόν απλώνεται απειλητικά στα χρόνια μας μέσα στην παράξενη σιωπή κάποιων, που όμως δεν θα έπρεπε να σιωπούν, γιατί με την βουβή ανοχή τους συμπορεύονται στον κατήφορο και συνεργούν θετικά στο γενικό ξεθεμελίωμα, γενόμενοι συνένοχοι των αθλίων πρωτεργατών. Μήπως οι ίδιοι είναι οι πρωτεργάτες τελικά; Μήπως οι ίδιοι είναι «οι άθλιοι;» Αλλά την ίδια ώρα οι εν λόγω, δίνοντας αποτυχημένες εξετάσεις, δικάζονται από ένα σιωπηλό σώμα. Αυτών που παλεύουν μέσα στους κρυφούς στεναγμούς τους, την άμετρη αγωνία τους και τα δακρυσμένα μάτια τους προσβλέπουν ικετευτικά στον αείποτε ονειδιζόμενο Χριστό. Ένας πόλεμος παράξενος έχει κηρυχθεί και πάλι… «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία».

Αυτή όμως η νύχτα κάποιες στιγμές, φωτίζεται εξ’ ανάγκης μέσα στις παντοειδείς αρένες της κοινωνίας, αποκαλύπτοντας δύο διαφορετικούς κόσμους. Από το ένα μέρος, ένας κόσμος δοσμένος παράφορα στην κοσμική και μόνο επιτυχία, αραγμένος κτηνωδώς πάνω στις κερκίδες των ποικίλων αμφιθεάτρων, αναμένει ανυπόμονα το θέαμα της αιματοχυσίας των συνανθρώπων του –μέχρις εσχάτων, για τα έσχατα– και από την άλλη ένας άλλος κόσμος, ο βουτηγμένος στο αίμα, στο δικό του αίμα, μιας άδικης θυσίας, μέσα στα κολοσσαία της στοχοποίησης, της απομόνωσης, παραγκωνισμού, της σκληρής δοκιμασίας, της λοιδορίας και της τελικής καταδίκης, ένας κόσμος όμως που λαχταρά την πνευματική ανύψωση, άσχετα με την θλιβερή κατάπτωση των αντίπερα ψυχρών… θεατών. Γιατί αυτός ο κόσμος αποτελεί την βάση της γνησιότητος, της ευσυνειδησίας και της συνεπείας. Γιατί αυτός ο κόσμος είναι ο θεϊκός. Κάπως έτσι τα πιο ισχυρά θέλγητρα, χαράζουν τους σύγχρονους δρόμους της αρετής και της κακίας. Από την μια μεριά υπάρχει ο αισθητός κόσμος που τον βλέπουμε, τον εγγίζουμε και απωθούμε τους περιορισμούς του. Από την άλλη μεριά ο αόρατος κόσμος, που κανείς, ούτε τον βλέπει, ούτε τον εγγίζει και που υπόσχεται όμως το άπειρο. Που απαιτεί παράλληλα μία πίστη γεμάτη από θάρρος. Πολύ πιο δύσκολη η απόφαση και επιλογή του συγχρόνου Ηρακλή. Δύσκολη, γιατί ορθώνονται μπροστά του πανύψηλες αντιστάσεις. Δύο κόσμοι πάλι. Από τη μια ο αισθητός κόσμος που έχει τη «δύναμη» να εκφοβίσει τα ανθρώπινα πνεύματα και τις καρδιές. Από την άλλη ο πνευματικός κόσμος που απαιτεί μια ύψιστη αντίσταση. Μία αντίσταση που θα σου χαρίσει την ελευθερία γενόμενος Μάρτυρας ή την φαινομενική και πρόσκαιρη ευζωία, γενόμενος όμως κατ’ ουσίαν σκλάβος, που «χαρίζει» το πρώτο στρατόπεδο.

Αυτό ακριβώς μας διδάσκει το τέλος της ζωής του Προδρόμου. Του Μάρτυρος! Ένα βίαιο και κατά κόσμο άδοξο τέλος που άφησε να φανεί ότι ηττήθηκε η αλήθεια και η αγιότης, ενώ εθριάμβευσε η φαυλότης και το ψέμα. Κι όμως έτσι φάνηκε· γιατί στην πραγματικότητα η φωνή που δονούσε τα θεμέλια της φυλακής του φρουρίου της Μαχαιρούντος, αυτή η φωνή μέσα από τα βάθη του του ποικίλου εγκλεισμού και της ψυχικής φίμωσης, συνεχίζει και πάλλεται ισχυρά είκοσι αιώνες τώρα, μπροστά απ’ όλα τα φωταγωγημένα ανάκτορα της κραιπάλης και της ανωμαλίας, των ιδιορρύθμων οίκων ανοχής. Αυτών που υποκρύπτονται κάτω από καλαίσθητα ονόματα, για λόγους δεινής παραπλάνησης και τελικής παράσυρσης. Αυτή η φωνή κεντρίζει τα βάθη των συνειδήσεων όλων των αξιωματούχων, που τέρπονται ποικίλως μέσα στις ιδιόρρυθμες διασκεδάσεις τους, αποχαυνούμενοι εμετικά, στην θέα έκφυλων θεαμάτων, αντικρίζοντας προκλητικές, περίεργες Σαλώμες, αμφιβόλων ταυτοτήτων πλέον. Γιατί ο εκφυλισμός στα χρόνια μας, έριξε την ανθρωπότητα στη νωθρότητα πολικών θερμοκρασιών.

Κι όμως έτσι φάνηκε… γιατί υπάρχουν σύγχρονοι άνθρωποι του Θεού κατά κύριο λόγο άσημοι, χαμηλόβαθμοι, σαλοί, που στέκουν μπρος στις ποικίλες θύρες ανακτόρων και προκαλούν σεισμό με τα λόγια τους. Με τις αλήθειές τους. Με την μάχαιρα του Θεού, τον Λόγον του, χαράζουν τα πυώδη πνευματικά αποστήματα, ώστε μέσω του καθαρισμού να σωθεί η ψυχική υπόσταση. Φωνάζουν δεκαετίες για την ψήφιση και θεσμοθέτηση νόμων ανόμων. Νόμων που καταργούν την νομιμότητα. Νόμων που επικροτούν την φαυλότητα και την εν γένει ανωμαλία. Νόμων εγκληματικών που αφανίζουν την ζωή πριν καν ξεπροβάλλει στον θολό ορίζοντα μιας εγωκεντρικής και άκρως ειδωλολατρικής ακοινώνητης κοινωνίας. Σύγχρονοι Πρόδρομοι που στηλιτεύουν το κακό, ελέγχουν τις παντοειδείς εξουσίες Ηρωδικής χροιάς και στοχεύουν το κακό, το ψέμα και την απάτη, την αμαρτία, με το όπλο του Θεού: την αλήθεια και την δικαιοσύνη. Λαλούν έστω και αν τα ώτα των αρμοδίων είναι φραγμένα. Κραυγάζουν στις μέρες μας προς άρχοντες και λαό, σείοντας κώδωνα κινδύνου και επαναλαμβάνοντας άγια λόγια: «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω». Τα αυτιά, λένε, αποτελούν όργανα του Θεού χαρισμένα στον άνθρωπο για να ακούει προτροπές και νουθεσίες. Όποιος έχει αντίθετη γνώμη, ας αποχαυνωθεί στην νάρκη των ήχων των σειρήνων της σοδομικής ακολασίας και προπάντων της ιδιόμορφης σατανολατρίας. Ο Οδυσσέας είχε το σθένος και την θέληση να δεθεί στο κατάρτι της σωτηρίας. Οι σύγχρονοι απολωλότες βαδίζουν ολοταχώς στον όλεθρο, θαλασσοδαρμένοι αλύπητα από τα κύματα της διαστροφής.

Μιλούν λοιπόν «οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ», γιατί δεν έχουν να κρύψουν τίποτα· ούτε να φοβηθούν κάτι. Βγάζουν το ενδότερο είναι τους, την ψυχή τους όλη προς τα έξω. Είναι οι σύγχρονοι ασκητές εν τῷ κόσμῳ, οι λαλούντες, οι ενδεδυμένοι με την τρίχινη κάπα της περιφρόνησης και της εγκατάλειψης. Οι διωκόμενοι και καταδικαζόμενοι τελικά μέσα στα σύγχρονα γυφτόσπιτα, όπως κατονόμαζε ο Παπουλάκος τους ναούς της Θέμιδος. Αλλά· «Οὕτω γάρ ἐδίωξαν τούς προφήτας τούς πρό ὑμῶν» (Μα. 5,12). Όμως «Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Το πρόβλημα όμως απασχολεί κατά βάση τους σύγχρονους Ηρώδες, προπάντων τις Ηρωδιάδες οι οποίες «μαίνονται», γιατί ξεσκεπάζεται η απόκρυφη πλευρά της ελεεινής υπάρξεώς τους, ειδικά αυτές τις μέρες τις κρίσιμες που περνάει η πατρίδα μας. Η πατρίδα μας η μία και μοναδική. Όπως μοναδικός και ξεχωριστός ήταν και είναι ο Πρόδρομος. «οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ» (Ματ. 11,11). Εμφαίνεται λοιπόν ολονέν και περαιτέρω η προκλητική γύμνια τους –καθότι στερούνται ενδύματος γάμου– μέσα στην βία τους, την αλαζονεία τους, την φιλαργυρία τους και την εωσφορική τάση – επιθυμία και πρόθεση να πατάξουν κάθε αντιφρονούντα, αιχμαλωτίζοντάς τον, συντρίβοντάς τον εγκληματικά, παραμορφώνοντας παράλληλα και διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Αλλά λησμονούν ότι «οὐδεμιᾶς δεῖται βοηθείας ἡ τῆς ἀληθείας ἰσχύς» (Χρυσόστομος). Γιατί το φως όσο και να καλυφθεί, διέρχεται και μέσα από τις σχισμές του δεσμωτηρίου και φωτίζει ακόμη και τους έγκλειστους βαρυποινίτες μέσα στην σκληρή απομόνωσή τους. Μέσα στα μπουντρούμια της κοινωνικής εξόντωσης. Έτσι αναδύεται μέσα από τα τρίσβαθα της ιδιόρρυθμης φυλακής η αλήθεια θριαμβεύουσα, ενώ οι έτεροι, οι αλλότριοι, οι μάταιοι, οι οιηματίες, όπως ανέβηκαν στο προσκήνιο, έτσι και θα γκρεμοτσακισθούν εκρηγνυόμενοι σαν οίδημα. Γιατί ήγγικεν η ώρα που θα αποκαλυφθούν οι διαλογισμοί των καρδιών τους. Ήγγικεν… θα φανούν τα έργα τους και θα βασιλεύσει η αλήθεια που θα εξηγήσει τα πάντα. «…ὅπως ἄν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί» (Λουκ. 2,35).

Όμως η «αποτομή» της αληθείας, παραμένει ένα μόνιμο, θλιβερό γεγονός. Αποτελεί μία δυσάρεστη πραγματικότητα. Στοιχειοθετεί ένα φρικιαστικό έγκλημα. Ένα έγκλημα κατά του ιδίου του Θεού. Έτσι δεν είναι μόνο το προδρομικό «οὐκ ἔξεστι» του Ιωάννου, το οποίο ανετάραξε τα ελώδη και απόλυτα δύσοσμα ύδατα και ήλεγξε την γλίτσα της τότε κοινωνίας, ειδικά της υψηλής, επεκτείνοντας τον έλεγχο μέχρι των ημερών μας. Πολύ παραπάνω διαλαλήθηκε και διαλαλείται ένα ξέχωρο «οὐκ ἔξεστι» από την ίδια την αλήθεια. Τον Χριστό. Είναι τα λόγια που εκφωνήθηκαν από τον άμβωνα της κοινωνίας κατά την διάρκεια των επί γης κηρυγμάτων του στην κατά μέτωπον αντιπαράθεση της νομιμότητος με την ανομία. Είναι το «ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τόν λίθον βαλέτω» μέχρι την εξαγγελία των τρομερών «οὐαί…» κόντρα στο φαρισαϊκό κατεστημένο της εποχής εκείνης, αλλά και την εκδίωξη διά φραγγελίου «των εμπόρων των εθνών» από την θερμοκοιτίδα της ιερότητος και του σεβασμού, τον οίκο του Πατρός του.

Πολύ παραπάνω όμως, αυτή η εκδίωξη και το δριμύ κατηγορώ απευθύνεται στον σύγχρονο άνθρωπο και τον πολιτισμό του, που ανέπτυξε σταδιακά το τέλος του, διότι είναι ο πιο ανισόρροπος κόσμος που υπήρξε ποτέ. Είναι ο κόσμος που ζει στο απόγειο της απελπισίας του, καθότι επιχείρησε βλάσφημα την απαγκίστρωσή του από την Ηθική. Από τον Χριστό.

Πιο πολύ όμως απ’ όλα τα λόγια του Χριστού έχουν δυσαρεστήσει και δυσαρεστούν μέχρι τις μέρες μας, οι λόγοι των μακαρισμών του. Γιατί ανακρίνουν την κοινωνία και την θέτουν προ των ευθυνών της. Αυτό που ενοχλεί παραπάνω και δένει χέρια κλεφτών και βουλώνει στόματα βλάσφημα, είναι ότι δεν απευθύνουν λόγο οικονομικό, φιλοσοφικό, πολιτικό ή κοινωνικό, που θα έθελγε την υλοφροσύνη της χαμερπούς κοινωνίας ή θα εξήγειρε κάποιους αντεξουσιαστές.

Δεν καλούν στην περιπόθητη ανατροπή εξουσίας, ούτε σε εθνική, πολιτιστική επανάσταση, ούτε εν πάσει πτώσει σε κάτι απ’ αυτά που έχουν διακηρύξει ανά τις εποχές οι τσαρλατάνοι λαοπλάνοι, μέσα στο μονότονο και φλύαρο ποίημά τους. Παρ’ όλα αυτά ενοχλεί η αλήθεια των μακαρισμών, γιατί αποτελούν βασικές αξίες της βασιλείας του Θεού –της μόνης έγκριτης βασιλείας– που επηρεάζουν την ζωή και συμπεριφορά αυτών που θα τις αποδεχθούν. Ενοχλούν γιατί βάζουν θεμέλια άσειστα και ακλόνητα. Στιβαρά, παρεμποδίζοντας το έργο των ισοπεδωτών του πνεύματος. Ενοχλούν, γιατί λόγω διαχρονικότητος, στέκουν πάντα επίκαιροι και ελέγχουν κάθε εποχή. Ενοχλούν, γιατί λαμβάνουν συγκεκριμένη θέση και απαντούν στην πράξη, σε αντίθεση με όλες τις γενικευμένες αοριστολογίες, στείρες διακηρύξεις πολιτικών και κομμάτων –ηθοποιών και θεάτρων– που αποτελούν μία ευάκουστη θεωρία που απλά διευκολύνει αφάνταστα στην κατάληψη της εξουσίας προς εκπόρνευση των λαών, μέσω της λεκτικής απάτης και των ασυστόλων ψευδών, αλλά προπάντων μέσω της διάπραξης ποικίλων ανοσιουργημάτων όπως στις μέρες μας. Μέσω του συγχρόνου εγκλήματος που καθοδηγεί αποφασιστικά την ανθρωπότητα μακριά από την αλήθεια. Τον Θεό. Να ποιος είναι ο κύριος λόγος της αποτομής της αληθείας. Γιατί· «Οὐκ ἔγνωσαν τόν πατέρα οὐδέ ἐμέ» (Ιω.16,3).

Αρίσταρχος