Α´. Δια να αντικαταστήσει τους ιερείς των Ιουδαίων.
Στον ευαγγελιστή Ματθαίο (9,36) παρουσιάζεται ο Χριστός να βλέπει τους όχλους των Ιουδαίων να είναι αποκαμωμένοι και εγκαταλελειμμένοι σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα. Γιατί ο Κύριος το λέγει αυτό; Οι Ισραηλίτες είχαν τη φυλή των Λευιτών από την οποία έπαιρναν τους ιερείς τους και τους αρχιερείς, είχαν του Φαρισαίους, τους γραμματείς και τους αρχισυναγώγους οι οποίοι τους δίδασκαν και ερμήνευαν τον νόμο. Γιατί λοιπόν λέγει ο Χριστός ότι αυτοί ήταν σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα; Διότι οι ιερείς είχαν γίνει επαγγελματίες και ψυχροί. Ασχολούνταν με τον τύπο και όχι με την ουσία. Ήταν άπιστοι και διεφθαρμένοι.
Είναι φοβερό το ότι μόνο ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, είναι ο μόνος ιερεύς που ο Θεός τον ενημερώνει για τα σχέδια του. Ενημερώνονται, οι ποιμένες, οι μάγοι, ο Συμεών ο Θεοδόχος, που δεν ήταν ιερέας κατά τη Γραφή και τους πατέρες, και η Άννα η προφήτις και κανείς από τους αρχιερείς και τους αρχιερείς.
Και είναι φοβερό το ότι ο Πρόδρομος ο οποίος ήταν υιός ιερέως και κανονικά έπρεπε να μείνει κοντά στον ναό του Σολομώντος και να υπηρετεί όπως όριζε ο Θεός τους Ισραηλίτες στις λατρευτικές τους ανάγκες, αποτειχίζεται από το ιερατείο του ναού και φεύγει στην έρημο του Ιορδάνου, όπου δεν εξασκεί τα καθήκοντα του αλλά προφητεύει για τον ερχομού του Χριστού. Η φυγή αυτή του Ιωάννου έχει και την έννοια της προφητείας ότι τερματίζεται πλέον η ιερωσύνη του νόμου, η ιερωσύνη του Ααρών, και έρχεται η ιερωσύνη κατά την τάξη Μελχισεδέκ (Γεν 14, 18-20). Ο Χριστός είναι ιερέας «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Ψαλ. 9,4).
Αλλά υπάρχει και ένα άλλο σημείο από τη ζωή του Προδρόμου που δείχνει την διαφθορά του ιερατείου και την προδοσία του νόμου του Θεού. Αυτοί που προσπαθούσαν να βρουν ότι ο Χριστός παραβαίνει σε κάτι το νόμο, ενώ βλέπανε τον Ηρώδη να έχει ως σύζυγο την γυναίκα του αδελφού του, δεν τον έκαναν έλεγχο για το φοβερό ατόπημά του. Κι όταν ο Πρόδρομος τον ήλεγξε με αποτέλεσμα να σφαγεί κατά τον χειρότερο τρόπο, εκείνοι δεν αντέδρασαν καθόλου για την άγρια, ανίερη και αναίτια δολοφονία του. Να λοιπόν η κατάντια του ιερατείου και του τότε θεολογικού κόσμου.
Οι ερμηνευτές δε και διδάσκαλοι του νόμου κι αυτοί είχαν τυφλωθεί και δεν μπορούσαν να δουν το βάθος των Γραφών. Επιπλέον η περηφάνια τους και ο εγωισμός τους ότι είναι η αφρόκρεμα και η αυθεντία της Εκκλησίας της Παλαιάς Διαθήκης τους είχαν κάνει να μη δέχονται άλλον εκτός από αυτούς και να φθονούν και να συκοφαντούν ανθρώπους που δεν ήταν υπό την επιρροή τους και την κηδεμονία τους. Έτσι αντί να βοηθήσουν τους Ισραηλίτες να ανακαλύψουν τον Μεσσία στο πρόσωπο του Χριστού, τους εμπόδιζαν και τους παραπλανούσαν και τους απομάκρυναν από Εκείνον, λέγοντάς τους ότι με τη δύναμη του Σατανά κάνει τα θαύματα. Δηλαδή όχι μόνο δεν δεχόταν την θεότητα του Χριστού αλλά και θεωρούσαν τον Χριστό υποχείριο του Σατανά. Δηλαδή βλασφημούσαν τον άγιο Τριαδικό Θεό. Γι’ αυτό Χριστός είπε τα όσα αναφέραμε.
Επιπλέον ο Χριστός διαπίστωσε ότι ο μεν θερισμός είναι πολύς, οι δε εργάτες που θα τον συλλέξουν πολύ ολίγοι. Οι προφήτες είχαν σπείρει και ο σπόρος φύτρωσε, αλλά δεν υπήρχαν οι θεριστές, για τους λόγους που προαναφέραμε. Γι’ αυτό ο Χριστός συνιστά στους μαθητές του να προσευχηθούν στον Κύριο του θερισμού να αναδείξει εργάτες για να θερίσουν τον καρπό του. Ο «Κύριος του θερισμού» είναι ο Χριστός και με τη φράση αυτή ο Χριστός αποκαλύπτει για άλλη μια φορά την θεότητά του. Κι ενώ τους συνιστά να προσευχηθούν, αμέσως προχωρεί και δίδει εξουσία στους μαθητές του να αρχίσουν να εκτελούν το έργο τους και να προπονούνται για την μετά την Πεντηκοστή περίοδο της ζωής τους.
Β´. Για να δείξει ότι ο κάθε άνθρωπος, ακόμη και ο θεοπρόβλητος και χαρισματούχος ποιμένας, χρειάζεται συνεργάτες.
Ο Χριστός πολλά πράγματα στη ζωή του τα κάνει, όχι γιατί τα έχει ανάγκη, αλλά για να διδάξει εμάς τους ανθρώπους. Έτσι, αν και παντοδύναμος και δημιουργός και εξουσιαστής των πάντων, δημιουργεί βοηθούς και συνεργάτες, για να δείξει και στους διαδόχους του τους αποστόλους, αλλά και στους μετέπειτα διαδόχους τους, ότι δεν μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους αλλά χρειάζονται βοηθούς. Ο Θεός δεν θέλει μόνο εργασία αλλά και συνεργασία. Ήδη από την Παλαιά Διαθήκη ο Θεός αναφέρει το πρόβλημά του· «τίνα αποστείλω, και τις πορεύσεται προς τον λαόν τούτον» (Ησ. 6,8); Θέλει δηλαδή συνεργάτες και δεν θέλει να ενεργεί μόνος του.
Την ανάγκη συνεργατών αποκαλύπτει και, ο μεγάλος άγιος και μεγάλος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μωυσής. Στο 11ο κεφάλαιο των Αριθμών παραπονείται στο Θεό ότι δεν μπορεί μόνος του να δαμάζει την ορμή του λαού και τα ανθρωποκεντρικά και αμαρτωλά καπρίτσια του. Δεν μπορεί συνεχώς να ακούει τα παράπονα και τις μεμψιμοιρίες τους εναντίον του Θεού. Ο Θεός άκουσε το παράπονο του Μωυσή και τον πρόσταξε να συγκεντρώσει 70 άνδρες, από τους πιο πρεσβύτερους και πιο μορφωμένους των Ισραηλιτών, μπροστά στη σκηνή του μαρτυρίου και θα τους μεταδώσει το χάρισμα της διοικήσεως και της πνευματικής επιστασίας των Ισραηλιτών. Έτσι ο Μωυσής δεν θα αντιμετώπιζε πλέον την ορμή του λαού εναντίον του Θεού μόνος του και θα μπορούσε να διοικεί πιο άνετα.
Γ´. Για να είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού», όταν εκείνος αναληφθεί.
Ο Χριστός γνωρίζει ότι το επίγειο έργο του έχει ημερομηνία λήξεως. Γνωρίζει ότι θα συλληφθεί, θα βασανιστεί, θα σταυρωθεί, θα αναστηθεί και θα αναληφθεί στους ουρανούς. Βεβαίως θα είναι «ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών». Βεβαίως θα είναι μαζί μας όλες τις ημέρες της ζωής μας έως της συντελείας του αιώνος (Ματθ. 28,20). Βεβαίως παρευρίσκεται κατά ιδιαίτερο τρόπο στις λειτουργικές και εκκλησιαστικές μας συνάξεις. Βεβαίως παρευρίσκεται, και σωματικώς, στα είδη του άρτου και οίνου στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας. Αλλά όλα αυτά γίνονται αοράτως. Μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις ο Χριστός εμφανίζεται όπου εκείνος θέλει και κατά ορατό τρόπο, όπως στον απόστολο Παύλο. Οι άνθρωποι όμως διψούν για ορατή παρουσία. Θέλουν να τον βλέπουν, να τον ακούν, να τον αγγίζουν... Λοιπόν ο Χριστός αφήνει τους αποστόλους του και μετά από αυτούς τους διαδόχους τους, επισκόπους και κληρικούς, για να είναι η ορατή παρουσία του «εις τόπον και τύπον Χριστού» όπως λένε οι πατέρες. Έτσι οι κληρικοί διδάσκουν τον λαό, τον ποιμαίνουν, τον ενισχύουν και του συμπαραστέκονται, εκτελούν τα μυστήρια, μεταδίδουν τη θεία κοινωνία και γενικά είναι η ορατή επέκταση του Χριστού «εις τους αιώνας των αιώνων».
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ