Εάν ανοίξουμε το 3ο βιβλίο των Βασιλειών της Παλαιάς Διαθήκης, στο 17ο κεφάλαιο και εξής, θα δούμε να ιστορείται μία σύγκρουση. Η σύγκρουση μεταξύ του βασιλιά του Ισραήλ Αχαάβ και του προφήτου Ηλία. Ο πρώτος, επηρεαζόμενος από την ειδωλολάτρισσα γυναίκα του Ιεζάβελ, εισήγαγε τη λατρεία του Βάαλ και υποστήριξε την είσοδο ειδωλολατρικών ηθών και εθίμων, με αποτέλεσμα να αμβλυνθεί η ορθή πίστη και ζωή των Ισραηλιτών. Αντιμέτωπος σ’ αυτή την πολιτική του Αχαάβ ήρθε ο προφήτης Ηλίας, ο οποίος δια να φέρει σε συναίσθηση τον ισραηλιτικό λαό και για να δείξει ότι μόνο ο Γιαχβέ –έτσι ονομάζεται στα εβραϊκά ο Θεός- είναι ο αληθινός Θεός, σταμάτησε τη βροχή για τρισήμισυ χρόνια, ετοίμασε θυσιαστήριο για να προσφέρει θυσία και άναψε φωτιά διά της προσευχής, ενώ οι ιερείς του Βάαλ δεν μπόρεσαν να το κάνουν αυτό, και μετά, για να εξαλείψει οριστικά το κακό και να δώσει ένα τέλος στο συγκρητισμό που επικρατούσε, προέτρεψε το λαό και συνέλαβαν τους ιερείς της αισχύνης και τους έσφαξαν κοντά στο χείμαρρο Κισσών. Την τελευταία ενέργεια του Ηλία, όταν την έμαθε η Ιεζάβελ, εξοργίσθηκε σφόδρα και του διεμήνυσε ότι δεν θα ησυχάσει αν δεν τον σκοτώσει.

  Και τότε ο Ηλίας που δεν φοβήθηκε την ανομβρία και την πείνα που επικράτησε λόγω της ξηρασίας ούτε λυπήθηκε το λαό που ταλαιπωρούνταν και κινδύνευε να πεθάνει· ο Ηλίας που είχε φθάσει σε τέτοιο ύψος αγιότητας, που άνοιγε και έκλεινε τον ουρανό, που θαυματουργικά ανανέωνε το λάδι και το αλεύρι της χήρας που τον φιλοξενούσε στα Σαρεπτά της Σιδωνίας και που μπόρεσε να αναστήσει το νεκρό γιό της φυσώντας τρεις φορές στο πρόσωπό του· ο Ηλίας που κατέβασε φωτιά και κατέκαψε τα στρατιωτικά αποσπάσματα που πήγαν να τον συλλάβουν και έσφαξε εκατοντάδες ιερέων· ο Ηλίας που χτύπησε τον Ιορδάνη με τη μηλωτή του και τον έκοψε στα δύο για να περάσει αυτός και ο Ελισαίος απέναντι, όπως ο Μωυσής είχε χτυπήσει με το ραβδί του παλαιά την Ερυθρά θάλασσα και την έσχισε στα δύο, για να περάσει ο Ισραηλιτικός λαός· ο Ηλίας που δεν γνώρισε θάνατο αλλά ανελήφθη ζωντανός στο ουρανό και που εμφανίσθηκε αργότερα κατά τη μεταμόρφωση του Χριστού μαζί με το Μωυσή και συνομιλούσε μαζί του για την έξοδο του Χριστού· αυτός ο εκπληκτικός και ανεπανάληπτος άγιος λυγίζει, φοβάται, ανησυχεί για τη ζωή του, όπως και ο Πέτρος κατά την είσοδο του Χριστού στο πάθος του, και τρέμει την απειλή μιας γυναίκας. Τον γύμνωσε ο Θεός από τη χάρη του και φάνηκε η ασθένεια της φύσεως.

  Και όχι μόνο φοβήθηκε ο Ηλίας, αλλά και συντρίφτηκε ψυχικά, απελπίστηκε, απογοητεύτηκε, αποθαρρύνθηκε σε τέτοιο σημείο, που σκέτο ψυχικό ράκος, φεύγει μακριά από τη γη του Ισραήλ στην έρημο του Σινά και παρακαλεί το Θεό να πεθάνει πλέον, γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει τον αγώνα μόνος του, εγκαταλειμμένος από όλους και κυνηγημένος από τους εχθρούς του.

* * *    

  Βλέπουμε λοιπόν ότι οι άγιοι δε ζουν σε κατάσταση συνεχούς ηρεμίας, ανέσεως, χαράς, αγαλλιάσεως. Ακόμη και τα χαρίσματα τους και ο ενθουσιασμός τους και ο ζήλος τους δεν είναι μόνιμα και σταθερά. Τις Αποκριές της ζωής τους τις διαδέχεται συνεχώς η Σαρακοστή. Το Θαβώρ ο Γολγοθάς, τον ενθουσιασμό η απογοήτευση, τον ζήλο η ακηδία και η ψυχική νωθρότητα. Αφού λοιπόν αυτά συμβαίνουν στους αγίους, πρέπει να τα περιμένουμε και στη δική μας τη ζωή. Δεν πρέπει να ξαφνιαζόμαστε ή να πέφτουμε από τα σύννεφα, εάν τύχει και πέσουμε σε κάποιο πειρασμό και λιποψυχήσουμε. Δεν μπορεί να θεωρούμε φυσικό το ότι ένας Ηλίας ολιγοψύχησε, ένας Μωυσής δυσπίστησε, ένας Δαυΐδ διέπραξε μοιχεία και φόνο μαζί, ένας Πέτρος αρνήθηκε το Χριστό, ο ίδιος δε ο Χριστός ταράχθηκε, πόνεσε, αισθάνθηκε αγωνία πριν το Γολγοθά και εμείς να θεωρούμε τον εαυτό μας άτρωτο, σιδερένιο, βράχο, ακατάβλητο, ανίκητο. Η ζωή των αγίων μας ελέγχει κάποιες φορές με τα κατορθώματά και τους αγώνες που περιέχει, αλλά και μας παρηγορεί με τις πτώσεις και τις αδυναμίες που παρουσιάζει. Έτσι τα προνόησε ο Θεός, ώστε να μη ραθυμούμε και αδρανούμε πεσμένοι μέσα στην ακηδία και τον ωχαδερφισμό μας, αλλά ούτε και να απελπιζόμαστε και να τα χάνουμε με τις πτώσεις μας. Πόσο ενισχυτικός ο έλεγχος των αγίων και πόσο παρηγορητικά τα σφάλματα και οι πτώσεις τους!

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ