Στις 12 Ιουλίου 1994 κοιμήθηκε εν Κυρίω ο π. Παΐσιος Εζνεπίδης, ο γνωστός πλέον σε όλους τους ορθοδόξους Αγιορείτης μοναχός. Η περίπτωση του π. Παϊσίου κάνει φανερό σε όλους μας πως για να εργαστεί κανείς για την Εκκλησία και για να γίνει μεγάλος εν Κυρίω, δεν απαιτείται να καταλάβει μεγάλο αξίωμα, μεγάλη θέση, ή μεγάλο διακόνημα. Απλώς πρέπει να επιδιώκει να είναι αξία και να αγωνίζεται συνεχώς με πάθος, υπομονή και επιμονή για να βιώσει τις εντολές του ευαγγελίου.

Η περίπτωση του π. Παϊσίου μας αποκαλύπτει ακόμη ποια είναι η προσφορά του μοναχισμού ως θεσμού αλλά και των μοναχών ως άτομα, ακόμη κι όταν είναι αγράμματοι, ασήμαντοι, αφανείς, χωρίς να επιδιώκουν να διδάξουν τον κόσμο και να γίνουν ποδηγέτες του λαού.

Πόσοι οφφικιούχοι κληρικοί και μοναχοί πέρασαν από αυτόν τον κόσμο μορφωμένοι, ικανοί, με σπουδαία προσόντα, τάλαντα και ταλέντα κι όμως δεν τιμήθηκαν από τη συνείδηση της Εκκλησίας, γιατί ανελίχθηκαν και προόδευσαν με κοσμικές μεθόδους και προγράμματα. Ήταν σπουδαίοι κατά κόσμο αλλά όχι κατά Θεώ.

Ας θυμηθούμε μερικά από τα χαριτωμένα αποφθέγματα και λόγια του.

Τον πλησιάζουν μαθητές από την Ριζάρειο (2-5-1990) και του συστήνονται ως Ριζαρίτες. Εκείνος τους ρωτά χαμογελώντας· «Πνευματικές ρίζες έχετε»; Και αρχίζει την διδαχή όπως μας την διασώζει σε φύλλο του «Ορθοδόξου Τύπου» την εποχή εκείνη ο ιεροσπουδαστής Δημ. Ν. Αντωνίου.

–Γέροντα πόσα χρόνια ζείτε μόνος;

–Τι μόνος βρε παιδί μου! Γελάει και αφήνει να εννοηθεί ότι ζει με τον Θεό και τους αγγέλους.

–Τις αφορμές να αποφεύγετε. Όταν κάποιος έχει ζάχαρο και δεν πρέπει να τρώει γλυκά, μπορεί να τα σταματήσει, όταν γυροφέρνει στα ζαχαροπλαστεία; Προσέξτε τους πειρασμούς όλα ξεκινούν από τη σκέψη που καλλιεργούμε μέσα μας.

–Όσο πιο πνευματικός άνθρωπος είσαι, τόσα πιο λίγα δικαιώματα έχεις στη ζωή.

–Η μεγαλύτερη χαρά είναι η διακονία και να συγχωρούμε το σφάλμα του άλλου.

–Αυτός που δέχεται κάποια ευεργεσία νιώθει την ανθρώπινη χαρά· αυτός όμως που την προσφέρει νιώθει την θεϊκή χαρά.

–Οι παπάδες  δεν κοιτάζουν πως να γεμίσουν τις μικρές εκκλησίες με κόσμο, αλλά θέλουν να φτιάξουν μεγάλες, για να φανούν ότι κάνουν έργο.

–Παλιά οι άνθρωποι μπολιάζαν άγρια δένδρα στο μονοπάτι ή φυτεύαν καινούργια, για να τρων οι ερχόμενες γενεές και να συγχωρούν τα πεθαμένα τους. Σήμερα όλοι κοιτάζουν να βολευτούν προσωπικά και τελικά δεν βολεύεται κανείς.

– Μόνο κόβοντας τα δικά μας πάθη μπορούμε να βοηθήσουμε τον άλλον να τα κόψει και κείνος.

–Η προσευχή πρέπει να γίνεται με την καρδιά και όχι μόνο με το στόμα.

–Προσέξτε να γεμίσει η κασέτα τώρα που είστε νέοι, γιατί όταν γεράσετε ανάμεσα από τη βυζαντινή μουσική θα ακούγονται και μπουζούκια.

Ο π. Παΐσιος είχε το χάρισμα να σε νουθετεί μ’ ένα πλάγιο τρόπο, που και σε δίδασκε, και σε έλεγχε και σε σατίριζε κατά τρόπο όμως που δεν σε νευρίαζε ούτε σε δυσαρεστούσε. Κάποιος κληρικός, που είχε το πάθος να καπνίζει συχνά και ασταμάτητα, πήγε σένα πανηγύρι της μονής Κουτλουμουσίου και ενώ περίμενε καπνίζοντας έξω στην αυλή να αρχίσει ο εσπερινός να ξαφνικά μέσα από τα δένδρα εμφανίζεται ο π. Παΐσιος. Περίμενε να ξεσπάσει άγρια εναντίον του, που σε επίσημο πανηγύρι δεν είχε το σθένος να κουμαντάρει το πάθος του και καθόταν ανάμεσα στους προσκυνητές καπνίζοντας. Ο π. Παΐσιος, όταν τον αντιλήφθηκε, του είπε χαμογελαστά· «ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται» (Ψαλ. 103, 32) και τον προσπέρασε χωρίς άλλη κουβέντα.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ