Ο απόστολος Παύλος στην περικοπή από την προς Εβραίους επιστολή (7,26-8,2) μας μιλά για την μοναδική και μεγαλειώδη αρχιερωσύνη του Χριστού.

Μας λέγει ότι χρειαζόμασταν ένα αρχιερέα όσιο, ευσεβή (ως προς τον Θεό), άκακο (ως προς τους ανθρώπους), αμίαντο,  αμόλυντο (ως προς τον εαυτό του), διαφορετικό από τους αμαρτωλούς (αναμάρτητο), που δεν παρέμεινε στη γη, αλλά υψώθηκε πάνω από τους ουρανούς.

Ένα αρχιερέα που δεν είχε ανάγκη να προσφέρει καθημερινά θυσίες όπως οι άλλοι αρχιερείς, που προσφέρουν θυσία πρώτα για τις δικές τους αμαρτίες και έπειτα για τις αμαρτίες του λαού.

Ένα αρχιερέα που πρόσφερε τη θυσία του μια για πάντα, προσφέροντας όχι ζώα αλλά τον ίδιο τον εαυτό του.

Ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης έκανε αρχιερείς ανθρώπους που μειονεκτούσαν ηθικά, λόγω των αμαρτιών τους, και φυσικά, αφού δεν ήταν αθάνατοι. Ο λόγος όμως του Θεού, με όρκο εκφερόμενος (Ώμοσε Κύριος, και ου μεταμεληθήσεται· συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ. Εβρ. 7,20-21), καθιστά στην Καινή Διαθήκη αρχιερέα τον Υιόν του Θεού αλλά και Υιόν του ανθρώπου, που είναι αναμάρτητος και αθάνατος, καθιερωμένο για πάντα.

Το πιο σπουδαίο από όσα αναφέρει ο Παύλος είναι ότι έχουμε αρχιερέα τέτοιας αξίας, που κάθισε δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης του Θεού στους ουρανούς. Είναι λειτουργός στα (επουράνια) άγια και στη σκηνή την αληθινή, την οποία κατασκεύασε ο Κύριος και όχι άνθρωπος, όπως συνέβη με τη σκηνή των Εβραίων.

Πολύ ωραίο ερμηνευτικό υπόμνημα στην ανωτέρω περικοπή είναι η ευχή που λέγει μυστικά ο ιερεύς στην θεία λειτουργία, όταν οι ψάλτες ψάλλουν «Οι τα Χερουβίμ μυστικώς εικονίζοντες...».

«Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταις σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδονές προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν ή λειτουργείν σοι, βασιλεύ της δόξης· το γαρ διακονείν σοι μέγα και φοβερόν και αυταίς ταις επουρανίαις δυνάμεσιν.

»Αλλ’ όμως, δια την άφατον και αμέτρητόν σου φιλανθρωπίαν, ατρέπτως και αναλλοιώτως γέγονας άνθρωπος και αρχιερεύς ημών εχρημάτισας και της λειτουργικής ταύτης και αναιμάκτου θυσίας την ιερουργίαν παρέδωκας ημίν, ως Δεσπότης των απάντων...

»Συ γαρ ει ο προσφέρων και προσφερόμενος και προσδεχόμενος και διαδιδόμενος Χριστέ ο Θεός ημών...». Τα μυστήρια τα τελεί ο ίδιος ο Χριστός. Ο κληρικός απλώς δανείζει τη γλώσσα του και το χέρι του.

Κι όμως αυτόν τον τέλειο αρχιερέα, τον αναμάρτητο καθόλα και ανεπανάληπτο στην ανθρώπινη ιστορία στον καιρό της επί γης παρουσίας του τον συκοφάντησαν κατά τον χειρότερο τρόπο.

Τον κατηγορήσανε σαν «φάγο και οινοπότη, φίλο των τελωνών και των αμαρτωλών» (Ματθ. 11,19).

Σαν τρελλό· «και ακούσαντες οι παρ’ αυτού (οι δικοί του, τα αδέλφια του!) εξήλθον κρατήσαι αυτόν· έλεγον γαρ ότι εξέστη» (Μαρκ. 3,20-21).

Σαν ενεργούμενο του σατανά, ότι δηλαδή κάνει τα θαύματά του με τη δύναμη του σατανά (Ματθ. 9,34), αυτή είναι η βλασφημία του αγίου Πνεύματος που δεν συγχωρείται ποτέ (Μαρκ. 3,28-30).

Σαν απατεώνα· «κύριε, εμνήσθημεν ότι ούτος ο πλάνος είπεν έτι ζων, μετά τρεις ημέρας εγείρομαι» (Ματθ. 27,63).

Σαν βλάσφημο και αντίθεο τον κατηγόρησε ο αρχιερέας, όταν ο Χριστός δέχθηκε ότι είναι ο Μεσσίας και ο Υιός του Θεού (Ματθ. 26,65).

Τις κατηγορίες των συγχρόνων του τις συνέχισαν κατά καιρούς διάφοροι λέγοντας «άλλα αντ’ άλλων». Λόγια που δεν μπορούν να λεχθούν ούτε να ακουστούν.

Την περικοπή που παραθέσαμε η Εκκλησία την αναγιγνώσκει στις μνήμες μερικών αγίων αρχιερέων. Απόλυτα η περικοπή είναι γραμμένη μόνο για τον Χριστό. Σχετικά όμως και παραβολικά αρμόζει και σε αγίους αρχιερείς. Κι αν όλα που αναγνώσαμε δεν ταιριάζουν για τους ανθρώπους αρχιερείς, πάντως η κακία και η κακοήθεια που τους αντιμετώπισαν κάποιοι άνθρωποι, που ήταν υποχείρια και ανδράποδα του Σατανά, ταιριάζει απόλυτα και σ’ αυτούς. Είναι το αναίμακτο τους μαρτύριο που τους καθιστά μεγαλομάρτυρες μετά τους διωγμούς και τους ανεβάζει σε δυσθεώρητα ύψη τελειότητας.

Κατηγόρησαν τον αγνό, άκακο, ταπεινό και ευγνώμονα άγιο Νεκτάριο, που γιορτάζουμε σήμερα, ότι υποσκάπτει τη θέση του πατριάρχη Αλεξανδρείας, για να την καταλάβει εκείνος· ότι υπήρξε αντιπειθαρχικός στην συμπεριφορά του· ότι η ηθική του δεν ήταν αυτή που έπρεπε· ότι συνέστησε μοναστήρι στην Αίγινα, χωρίς να πάρει άδεια από τον τότε αρχιεπίσκοπο Αθηνών· ότι κατέστησε το μοναστήρι άντρο ακολασίας· ότι έκανε παιδιά με τις μοναχές και τα πετούσε στο πηγάδι! Την τελευταία κατηγορία του την απηύθυναν ενώ ήταν 72 ετών και κοιμήθηκε μετά δύο χρόνια 74 ετών, ενώ ήταν υπόδικος στα εκκλησιαστικά δικαστήρια. Τι ομοιότητα με τις συκοφαντίες κατά του Χριστού! «Εμνήσθημεν ότι ούτος ο πλάνος...».

Κατά τη δεκαετία του 1970 ο άγιος Νεκτάριος καταγγέλθηκε ως μέγας διαβλητής της ευαγγελικής θεοπνευστίας, εικονομάχος, αγιομάχος, λατινόφρων και άλλα πολλά και φαιδρά από την ηγουμένη Μαγδαληνή, του γνωστού ησυχαστηρίου της Αναλήψεως Κοζάνης, που βρισκόταν τότε στη δικαιοδοσία του αρχιεπισκόπου Αυξεντίου, της Φλωρινικής Παλαιοημερολογητικής Παρατάξεως. Η συκοφαντία τον ακολούθησε και μετά το θάνατό του.

Τα επακολουθούντα τον θάνατο του Χριστού σημεία ανάγκασαν τον εκατόνταρχο να πει «Αληθώς Θεού Υιός ην ούτος» (Ματθ. 27,54). Και τα επακολουθήσαντα τον θάνατο του αγίου Νεκταρίου σημεία υπέδειξαν στην Εκκλησία να τον ανακηρύξει άγιο και το πατριαρχείο Αλεξανδρείας, έστω και καθυστερημένα, να ζητήσει συγγνώμη από τον άγιο. Η αλήθεια ποτέ δεν μπορεί να αποκρυβεί. Όσο κι αν θαφτεί θα λάμψει. Ο άγιος Νεκτάριος παύθηκε από τη θέση του επισκόπου Πενταπόλεως, αλλά ανήλθε στη θέση αγίου επισκόπου ολοκλήρου της χριστιανικής οικουμένης. Οι εχθροί του «ουδέν εποίησαν» παρά μόνο να ξευτελίσουν τον εαυτό τους κι αν δεν μετανόησαν γι’ αυτή τους την πράξη να κερδίσουν την αιώνια κόλαση. Πόσο δίκαιος και φιλάνθρωπος ο Θεός! Πόσο άδικος και απάνθρωπος ο Διάβολος!

ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ