“Θέλω ἵνα μοι δῶς ἐξαυτῆς ἐπί πίνακι

τήν κεφαλήν Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ”

Μαρκ. 6,25

Αν μελετήσουμε επισταμένως την ζωή των προφητών, των αποστόλων, των αγίων και ομολογητών, γενικώς των ανθρώπων του Θεού, άπαντες “κατά πίστιν απέθανον”, αφού πρότερον μαστιγώθηκαν αγρίως, εμπαίχτηκαν αισχρώς, λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, υπέστησαν πολλές δοκιμασίες περιπλανώμενοι σε ερήμους και βουνά και κατοικούντες σε σπήλαια και τρύπες της γης. Οι πλείστοι, “ἐν φόνω μαχαίρας ἀπέθανον”.

Ποιοί όμως ήταν αυτοί οι προφήτες; Ήταν οι άνθρωποι που μιλούσαν εξ' ονόματος του Θεού, εξαγγέλλοντας αυθεντικά το θέλημά του. Και όποιος δεν υπάκουε στα λόγια του προφήτου, ο Θεός τον τιμωρούσε (Δευτ. 18,19). Ειδικά κατά την περίοδο των βασιλέων, φωτισμένες από τον Θεό προσωπικότητες, όπως ο Νάθαν, ο Ηλίας, ο Ελισαίος, ο Μιχαίας και άλλοι, αγωνίσθηκαν με ζήλο κατά της διείσδυσης ξένων στοιχείων στην Ισραηλιτική θρησκεία. Προπάντων από τον 8ο π.Χ. αιώνα, εμφανίζονται προφήτες, των οποίων η δράση και το κήρυγμα, καταγράφονται στα προφητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Οι προφήτες αυτοί καλούνται σε κάποια φάση της ζωής τους από τον Θεό και έχοντας απόλυτη βεβαιότητα ότι αποτελούν όργανα και φορείς της θείας αποκάλυψης, εξαγγέλλουν το μήνυμά τους προς κάθε κατεύθυνση

Κάπως έτσι απευθυνόμενος ο Θεός στον Μωυσή, του λέγει‧ “σύ δέ ἐρεῖς τῶ Φαραώ‧ τάδε λέγει Κύριος” (Εξ. 4,22). Ενημερώνει τον Ιερεμία‧ “Ἰδού ἔθεσα τούς λόγους μου εἰς τό στόμα σου” (Ιερ. 1,9). Και στον Ησαΐα προστάζει‧ “Πήγαινε νά εἴπης τόν λαόν τοὺτον” (Ησ. 8,9).

Βάσει των προτέρων, το έργο αυτών των προφητών ήταν να ελέγχουν άρχοντες και λαό για αθέτηση της διαθήκης. Της συμφωνίας δηλαδή Θεού πατέρα και λαού. Ήλεγχαν οι εν λόγω για την ηθική και πνευματική κατάπτωση και προέτρεπαν σε μετάνοια, προειδοποιώντας για επερχόμενη καταστροφή, ως συνέπεια της απομάκρυνσης από τον Θεό.

Ας εντάξουμε όμως την ζωή και δράση των προφητών μέσα στην ζωή του μεγίστου όλων των προφητών, του Ιωάννου του Βαπτιστού και ας διερευνήσουμε μέσα σε αυτήν την έννοια του προφήτου, όπως την καθιέρωσε ο ίδιος ο Θεός, αλλά και όπως την ενσάρκωσε “ο άνθρωπός του”, που σαν και αυτόν, δεν γεννήθηκε άλλος από καταβολής κόσμου (Ματ. 11,11).

Ο Ιωάννης, λοιπόν, καθότι Πρόδρομος του Κυρίου, προετοίμαζε την ψυχική οδό των ανθρώπων, ώστε να υποδεχθούν οι τελευταίοι τον Κύριο με ανοιχτές και καθαρές τις θύρες των καρδιών τους. Το ασκητικότατο ένδυμά του από τρίχες καμήλου και η λιτότατη τροφή απλής επιβίωσης από ακρίδες και άγριο μέλι, ενέτεινε το μέγεθος της αληθείας και την γνησιότητα του κηρύγματός του. Γιατί, τι άλλο έκανε ο Ιωάννης από το να διακηρύττει την αλήθεια;

Όμως σύμφωνα με τον Τερέντιο “η αλήθεια προκαλεί έχθρα και γεννά μίσος”, ο δε Οράτιος προσθέτει, ότι “η αλήθεια είναι γυμνή”. Αφού όμως είναι γυμνή, είναι φυσικό να προκαλεί! Έτσι σε εποχές εκφυλισμού και πλήρους διαφθοράς, έρχεται η πρόκληση η πρότερη, της γυμνής αληθείας, και συγκρούεται με την ετέρα πρόκληση της ηθικής κατάπτωσης και της παντοειδούς ακολασίας, του γυμνισμού σώματος και προπάντων ψυχής. Εκείνη την στιγμή της σύγκρουσης, φαίνεται ότι η αλήθεια και η αγιότης ηττάται, θριαμβεύει δε η φαυλότης και το ψέμα. Η απάτη και το έγκλημα. Με ποιό τρόπο; Είτε κόβοντας την γλώσσα του λαλούντος την αλήθεια, είτε κόβοντας ολόκληρο το κεφάλι για ασφάλεια. Ποιοί όμως αποφασίζουν και ποιοί απαιτούν “τήν κεφαλήν ἐπί πίνακι”; Σίγουρα οι υψηλά ιστάμενοι, “οι άρχοντες των εθνών”, όπως τους ονομάζει ο Κύριος, καθότι αυτοί έχουν το “γενικό πρόσταγμα” και γιατί αυτοί κατά κύριο λόγο ενοχλούνται, λόγω της παρακώλυσης της διεστραμμένης ζωής τους. Ας θυμηθούμε όμως τι είπε ο Πιλάτος στον Χριστό και ποια απάντηση έλαβε. “Δεν γνωρίζεις ότι έχω εξουσία να σε σταυρώσω και έχω εξουσία να σε αφήσω ελεύθερο;” (Ιω. 19,10). Και ο Χριστός του απήντησε‧ “Δεν θα είχες καμμία εξουσία εναντίον μου, αν δεν σου δινόταν (κατά παραχώρηση) άνωθεν”. Άρα δεν είσαι τίποτα και δεν κατέχεις τίποτα! Πόσο ανίσχυροι τελικά είναι οι “εξουσιαστές”. Οι ισχυροί της γης!

Για να συνεχίσουμε όμως στο θέμα μας, “αυτοί”, οι τιποτένιοι, οι ουτιδανοί υπερόπτες, έχουν την “δύναμη” και προβαίνουν στο εν λόγω έγκλημα, γιατί ελέγχονται. Όσο κι αν είναι “απολιθωμένοι” παντελώς, η καταισχύνη, το όνειδος, η μομφή, ο δριμύς έλεγχος του “γεννήματα ἐχιδνῶν” (Ματ. 2,7) τους ξευτελίζει, δημιουργώντας τους σοβαρό πρόβλημα στην πορεία της διαδικασίας που χαρακτηρίζεται ως “εκφύλιση”. Εν προκειμένω με τον όρο αυτό, προσδιορίζεται η αλλοίωση των κυττάρων του ψυχικού κόσμου τους, που εμποδίζουν την φυσιολογική λειτουργία του πνεύματός τους, οδηγώντας τους στον εμφανέστατο σύγχρονο εκφυλισμό και την παντελή ανωμαλία. Κτηνωδία. Δυστυχώς όμως οι πρότεροι, ζώντες ασκόπως μέσα στην χλιδή των ποικίλων παλατίων της ανομίας και βεβαρημένοι από την οχληρή απραξία τους, κάποια στιγμή, επιδίδονται προς “διασκέδαση”, σε ό,τι ειδεχθέστερο μπορεί να επινοήσει ένας ψυχοπαθής “Νέρων”.

Κάπως έτσι ο Ηρώδης ο “Μέγας”, λόγω εκφύλου και αιμοβόρου ποιού, διατάζει σφαγή νηπίων και ο επίσης έκφυλος λόγω κληρονομικότητος αλλά και θελήσεως γιός του, Ηρώδης Αντύπας, προστάζει αποτομή κεφαλής.

Το πιο σημαντικό είναι ότι οι εν λόγω έκφυλοι σμίγουν με συντρόφους μοιχαλίδες και αιμομείκτριες, με τιποτένιες ανδροχωρίστρες, βρωμερά γύναια, τύπου Ηρωδιάδος, οπότε ολοκληρώνεται η αυλαία της αισχύνης.

Μάλλον κάτι λησμονήσαμε. Μαζί με όλους αυτούς στις βασιλικές αυλές, σταβλίζονται και έτεροι πολλοί αυλοκόλακες, κοινοί σταβλάρχες, με την ιδιότητα των ραββίνων, των γραμματέων και φαρισαίων, λοιπών αρχιερέων, καρδιναλίων και ποικίλων αξιωματούχων, προσκαρτερούντων πρωτοκαθεδρίες και οικονομικά οφέλη. Μία γλοιώδης συμπεριφορά σε πλήρη ανέλιξη, και μια άνευ προηγουμένου οσφυοκαμψία με στόχο το βόλεμα. Όλοι φυσικά οι τελευταίοι, ως ιδιόρρυθμοι ηδονοβλεψίες, απολαμβάνουν την ανήθικη ζωή των εξοχοτάτων κυρίων τους, χωρίς να αντιδρούν για κάτι, καθότι τους εκφράζει και τους ιδίους η εν λόγω ζωή. Αλλά επιπλέον, γιατί έχουν καταστεί ευνούχοι στην σκέψη, λόγω συνεχούς συνεύρεσής τους με τους πρότερους σχιζοφρενείς έκφυλους και παθιασμένους επιβήτορες της “καρέκλας”.

Κάποια στιγμή όμως απροσδόκητα, πλησιάζει από την έρημο κάποιος ασκητής τυλιγμένος σε μία κάππα από τρίχες καμήλου και κτυπώντας την θύρα του παλατιού απαιτεί δικαιωματικά ακρόαση, βοώντας‧ “οὐκ ἔξεστι σοι”. Εκείνη την ώρα φυσικά μιλάει ο ίδιος ο Θεός! Αυτός που έχει χορηγήσει την εξουσία στους οικοδεσπότες των παλατίων, χαρίζοντας και τους εν λόγω πύργους. Έτσι εν μέσω αλλοφροσύνης και ιδιάζοντος πανικού, εγείρονται οι ένοχοι από την ανεμελιά τους, προπάντων δε τα μαινόμενα γύναια, οι εταίρες του Διαβόλου. Εν μέσω γενικού παροξυσμού, αρχίζουν και “τρίζουν καρέκλες”, χαλούν διαθέσεις, διακόπτεται κάθε όρχηση παλατιακή (γράφε διαβολική), λόγω σπάνιας “ηχορύπανσης” που κατεγράφη από την ιδιάζουσα και ολότελα αιφνιδιαστική επίσκεψη ενός πασίγνωστου ασκητού της ερήμου. Του Ιωάννου του ελεγκτού!

Η λύση ανάγκης, από πλευράς ανδρεικέλων, για να δαμασθούν και οι διαμαρτυρίες (στριγγλιές) των γυναίων που θίχτηκαν, είναι η φυλάκιση στο βαθύ μπουντρούμι του φρουρίου της Μαχαιρούντος του εν λόγω “ψεκασμένου”. Όμως μία καθαρόαιμη προφητική φωνή, δεν ανακόπτεται ούτε και αν βυθισθεί στα κατώτατα της γης.

Η ''φωνή βοώντος εν τη ερήμω'', για χρόνια αντηχούσε και ζωντάνευε όλη την έρημο, καθιστώντας την εύφορη ψυχική κοιλάδα με το κήρυγμα της μετανοίας. Τώρα, πολύ περισσότερο, αντηχεί μέσα στους τοίχους της φυλακής, δονώντας τους ισχυρά, και ο σεισμικός αντίλαλος μεταφέρεται βασανιστικά στα αυτιά των ενόχων. Οπότε τι απομένει; Το σατανικό αίτημα των μοιχαλίδων, της αποτομής της κεφαλής του ελεγκτού. Αυτό και έγινε· αποκεφαλίσθηκε ο Πρόδρομος, αλλά η αλήθεια του εκφυλισμού παρέμεινε γυμνή. Επειδή όμως με την αποτομή της κεφαλής του προφήτου, κατεφάνη η επιθυμία της ανθρωπότητος να ανακοπεί κατ' ουσίαν ο λόγος του Θεού και η υπ' αυτού καθοδήγηση των ανθρώπων, έκτοτε οι εξουσίες των εθνών παρέμειναν ακέφαλες και ολόγυμνες. Τοιουτοτρόπως αναρριχώνται σε ηγετικές θέσεις φτηνά ανδρείκελα, έρμαια των παθών, οπότε η τυφλή κοινωνία βολεύεται με μονόφθαλμους και σημαδιακούς “ηγέτες” υποχείρια ιδιορρύθμων γυναίων.

Το “αντικρύσαμε” εσχάτως και αυτό, όταν διέρρευσε στην δημοσιότητα η είδηση ότι στο Νταβός, οι άρχοντες των εθνών παλεύουν, ποιός θα αποσπάσει την ωραιότερη και ακριβοπληρωμένη πόρνη για την νυχτερινή διέλευση, προκειμένου την πρωίαν να εφαρμόσουν σχέδια εκμαυλισμού της κοινωνίας μετά την προηγηθείσα έμπνευση. Μέσα στην ζοφώδη και ασέληνο νύχτα ο οίστρος της ακολασίας καθοδηγεί τα μεγάλα αναστήματα των εθνών προς διεύρυνση του έκλυτου βίου της κοινωνίας.

Πού καταντήσαμε; Να κυβερνάται ο πλανήτης από τις ιερόδουλες του Νταβός και τους ιδιόρρυθμους νταβατζήδες και να εξωθείται ολόκληρη η κοινωνία στον δρόμο της κραιπάλης και της γενικευμένης αμαρτίας.

Η αμαρτία όμως είναι η πιο απελπιστική μοναξιά, οπότε οι μοναχικοί καβαλάρηδες της εξουσίας παλεύουν να συνάψουν σχέσεις με τον απλό λαό “διά τό μή εἶναι ὅμοιον αυτοῖς” σύμφωνα με τον Μ. Αντώνιο. Ποθούν τον λαό να τον κάνουν σαν την αφεντιά τους. Να μην υπάρχει διαφορετικότης και επομένως σύγκριση. Να γίνουν άπαντες στεγνές ψυχές από τις βαθυστόχαστες θεωρίες του εκφυλισμού.

Οι ανύστακτοι υπερασπιστές της νεοταξικής λύμης και δυσωδίας, κατοικοεδρεύοντες στα έδρανα της ελεεινής εξουσίας προστάζουν‧ “έκφυλοι όλου του κόσμου ενωθείτε”.

Οι “450 προφήτες” του Βάαλ, τον παρακαλούν να ανάψει την φωτιά του μαζικού εκφυλισμού.

Ο αρχηγός των προφητών Χριστός θα το επιτρέψει; Ή θα κυριαρχήσει το “καί οὐκ ἦν φωνή καί οὐκ ἦν ἀκρόασις”; (Γ. Βασ. 18,26) .

Αρίσταρχος