«Ἰδού οἱ τά μαλακά φοροῦντες
ἐν τοῖς οἴκοις τῶν βασιλέων εἰσίν»
(Ματ. 11,8)
Ένα μοναδικό βρέφος ετοιμάζεται να γεννηθεί. Μοναδικό, καθότι τυγχάνει προφήτης από την ώρα που βρίσκεται στην κοιλιά της μητέρας του. Ενώ λοιπόν κυοφορείται και τελεί σε ατελή διαμόρφωση του σώματός του, καθότι έμβρυο, μετρώντας τον έκτο μήνα της κυήσεως, σκιρτάει παράξενα σε μία συγκεκριμένη στιγμή. Αυτήν, της συνάντησης της μητέρας του Ελισάβετ με την Μαρία. Την Θεοτόκο! Την μητέρα του Θεού!
Το σκίρτημα αυτό του Ιωάννου, υπό την ώθηση του Αγίου Πνεύματος, ερμηνεύεται από τους πατέρες, αλλά και από τους υμνογράφους, ως είδος προφητείας. Γιατί διά μέσου του σκιρτήματος εκείνου της αγαλλιάσεως, το παιδί Ιωάννης προφήτευσε σιωπηρά, διακηρύσσοντας την παρουσία του Χριστού στην κοιλιά της Παρθένου.
Άλλωστε, προφήτη τον απεκάλεσε και ο ίδιος ο Χριστός και περισσότερο από προφήτη. Μοναδικός δε προφήτης, που ενώ προφήτευσε τον Χριστό όπως και πολλοί πρότεροί του, είναι ο μόνος που είδε τον προφητευόμενο. Όχι μόνο τον είδε, αλλά τον βάπτισε κιόλας. Έθεσε το χέρι του στην κορυφή του Δεσπότου, φτάνοντας από πλευράς του στο αποκορύφωμα της αποστολής και της δόξης του μεγίστου των προφητών.
Ήταν σκόπιμο να ξεκινήσουμε την παρούσα πνευματική ιχνηλασία μας, έχοντας ως πολύτιμο συνοδοιπόρο την πρότερη ιδιάζουσα σκιαγράφηση του προσώπου του Ιωάννου, του κατέχοντος εκ γεννήσεως το αξίωμα του προφήτου.
Με τον τρόπο αυτό καθίσταται πιο ελκυστική η προσέγγιση στο άτομο, που ο ίδιος ο Θεός εμπιστεύθηκε την αναγνώριση και εν γένει προπαρασκευή, όπως και καλλιέργεια του εδάφους των ανθρωπίνων ψυχών, πριν την έλευσή του στη γη.
Όμως ο Ιωάννης κοσμήθηκε και με ετέρους τίτλους και χαρακτηρισμούς· αυτούς του Βαπτιστού και του Προδρόμου.
Αν θέλουμε τώρα να επεκταθούμε στην παρουσίαση του συνόλου της προσωπικότητός του, δεν απαιτείται να μοχθήσουμε καθόλου προς άντληση πληροφοριών και εν γένει στοιχείων. Γιατί όλα αυτά παρέχονται άφθονα και προπάντων αξιόπιστα, από την ανιδιοτελή ξέχωρη μορφή του ιδίου του Χριστού. Του υιού του Θεού.
Εκφραζόμενος λοιπόν ο Ιησούς για την φυσιογνωμία του Ιωάννου, δεν κατορθώνει να υποκρύψει τον μέγα θαυμασμό του για τον δούλο του! Ο ίδιος ο Θεός θαυμάζει το πλάσμα του. Τις Θεός μέγας;
Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν την μεστή και άκρως περιεκτική φρασεολογία του Χριστού, που χαρακτηρίζεται από ένα συγκινητικό μεγαλείο, για το πρόσωπο, μάλλον για την προσωπικότητα του μοναδικού Ιωάννου. Του Προφήτου και Προδρόμου!
«Τί ἐξήλθετε εἰς τήν ἔρημον θεάσασθαι; Κάλαμον ὑπό ἀνέμου σαλευόμενον; Ἀλλά τί ἐξήλθετε ἰδεῖν; Ἄνθρωπον ἐν μαλακοῖς ἱματίοις ἀμφιεσμένον; Ἰδού οἱ τά μαλακά φοροῦντες ἐν τοῖς οἴκοις τῶν βασιλέων εἰσιν. Ἀλλά τί ἐξήλθετε ἰδεῖν; Προφήτην; Ναί λέγω ὑμῖν, καί περισσότερον προφήτου… Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ» (Ματ. 11,7).
Δεν ήταν λοιπόν ο Ιωάννης καλάμι που κουνιέται ακανόνιστα από το παραμικρό φύσημα του ανέμου, όπως οι υπόλοιποι μετέωροι άνθρωποι. Τουναντίον ήταν βράχος ασάλευτος. Δεν ήταν ακόμη άτομο ανέσεων και χλιδής. Ήταν ενσαρκωτής της τραχύτητος και της κακοπαθείας. Μέγας ασκητής της ερήμου. Επίσης δεν ήταν απλά προφήτης· ήταν κάτι περισσότερο από προφήτης. Αν και γεννήθηκε όπως όλοι μας από το ασθενές πλάσμα της γυναικός, παρ’ όλα αυτά ανεδείχθη ο μεγαλύτερος σε αγιότητα και αποστολή μετά τον Χριστό. Για όλα λοιπόν τα πρότερα και πολλά άλλα που γνώριζε ο ίδιος ο Ιησούς, θαύμαζε τον δούλο του. Ένα πρωτοφανές και πρωτάκουστο γεγονός, μέσα στην τυφλή και βαρήκοη πνευματικά ανθρώπινη κοινωνία.
Όμως η όλη δυσκολία του έργου που ανέλαβε ο Ιωάννης, επικεντρώνεται στην υψίστη αποστολή του Προδρόμου. Δηλαδή του προαγγέλου, του πρωτοπόρου, του ανιχνευτού. Αυτού που θα έτρεχε μπροστά για να προετοιμάσει καταλλήλως το έδαφος. Αυτού που θα έπρεπε να καθαρίσει τον περιβάλλοντα χώρο, για να εισέλθει ο άμωμος και αμόλυντος Κύριος. Ο αναμάρτητος!
Πάντοτε, σε σημαίνουσες αποστολές και κρίσιμες επιχειρήσεις, ο εν λόγω ανιχνευτής επιλέγεται με αυστηρότατα κριτήρια. Αυτό επιτάσσει η στρατιωτική δεοντολογία.
Αυτό και έγινε επί του παρόντος. Για να το επιτύχει όμως αυτό ο Ιωάννης, θα έπρεπε να ξεκινήσει από τον ίδιο του τον εαυτό. Θα έπρεπε να ετοιμάσει ανάλογα το βαθύτερο είναι του, ώστε με κύρος να καθοδηγήσει και τους υπολοίπους ανθρώπους. Έτσι λοιπόν· «Αὐτός δέ ὁ Ἰωάννης εἶχε τό ἔνδυμα αὐτοῦ ἀπό τριχῶν καμήλου καί ζώνην δερματίνην περί τήν ὀσφύν αὐτοῦ, ἡ δέ τροφή αὐτοῦ ἦν ἀκρίδες καί μέλι ἄγριον» (Ματ. 3,4).
Αυτός δε ο Ιωάννης, ήταν εχθρός της αναπαύσεως και εξαιρετικά λιτοδίαιτος. Η μορφή του συνέθετε το μοναδικό πορτραίτο, του σκληροτράχηλου μαχητού. Με αυτά τα δεδομένα ο Ιωάννης ξεκινά το έργο του. Την αποστολή του. Στόχος η μετάνοια των ανθρώπων, καθότι πλησιάζει η βασιλεία των ουρανών. Γιατί χωρίς μετάνοια, δεν μπορεί κανείς να δει πρόσωπο Θεού.
Τι είναι μετάνοια δε; Είναι η αλλαγή νου, η αλλαγή νοοτροπίας και φρονήματος. Είναι η αναγνώριση της αμαρτωλότητός μας, η λύπη γι’ αυτήν, ο στεναγμός και η απόφαση ν’ αλλάξουμε διαγωγή. Πορεία…
Πέρα όμως από το κήρυγμα της μετανοίας ο Ιωάννης, ασκούσε και δριμύ έλεγχο σε όλους τους υποκριτές. Τους Φαρισαίους και Σαδδουκαίους, που πλησίαζαν κοντά του ειρωνικά, άκρως προκλητικά και προπάντων σαρκαστικά. Αυτούς που υποτιμούσαν και λοιδορούσαν τα τύπτοντα στήθη του τελώνη. Τους εν λόγω λοιπόν ο Πρόδρομος, τους αποκαλούσε γεννήματα εχιδνών, οχιές, φίδια φαρμακερά και τους προειδοποιούσε, ότι δεν πρόκειται να ξεφύγουν της μελλοντικής οργής του Θεού. (Ματ. 3,7).
Κάπως ανάλογα ήλεγχε και τον Ηρώδη τον Αντίπα, διότι συνεζεύχθη την γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου. Γάμος παράνομος και συζυγία που ήταν απόλυτη μοιχεία. Αλλά ο έλεγχος δυσαρεστεί τους ελεγχομένους, γιατί αποκαλύπτει και καταδεικνύει την ενοχή τους. Την αμαρτία τους.
Όπως άλλοτε η Ιεζάβελ δεν υπέφερε τον έλεγχο του Ηλία και τον κατεδίωκε, ζητώντας αφορμή να τον φονεύσει, έτσι και τώρα η Ηρωδιάς. Μισεί τον Ιωάννη παράφορα, γιατί έριξε φως, αποκαλύπτοντας το πυκνό σκοτάδι της αμαρτίας της και διέκοψε απότομα τον οίστρο της ακολασίας της. Έτσι επιδιώκει παντοιοτρόπως να τον εξοντώσει και ζητεί να του φράξει το στόμα. Το πετυχαίνει δε αυτό με τον αποκεφαλισμό. Τελικά απεδείχθη ότι την τρόμαζε, όχι τόσο το στόμα του αγίου με τα ελεγκτικά λόγια του, όσο η σεμνή και άγια μορφή του. Γι’ αυτό και τον έριξε πρώτα στο μπουντρούμι του φρουρίου της Μαχαιρούντος. Για να μην τον αντικρίζει προ των θυρών του παλατιού της. Του πολυτελούς οίκου ανοχής. Κατόπιν δε, τον «εξαφάνισε». Έτσι νόμιζε…
Τελικά, όταν ο ρυπαρός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον έντιμο και καθαρό, τον κρυστάλλινο και διαυγή, μέσα στα πλαίσια ενός φωτεινού διαλόγου, τότε επιλέγει την «εύκολη» λύση της αιμόρρυσης. Του εγκλήματος, όσο και αποτρόπαιο και αν χαρακτηρίζεται. Στην προκειμένη δε περίπτωση ρυπαροί είναι, «οι μαλακά φορούντες».
Αυτός λοιπόν ήταν εν ολίγοις και εξακολουθεί να είναι, ο Ιωάννης. Ο επίλεκτος Πρόδρομος του Θεού και ο μέγας ελεγκτής της αμαρτίας. Ο αθάνατος!
Το μέγα ερώτημα όμως που αναφύεται επί του παρόντος είναι το εξής. Αν ο Ιωάννης βρισκόταν στα υλιστικά χρόνια μας και ασκούσε έλεγχο εις τους διαβιούντας εκτός των ποικίλων παλατιών, διαταράσσοντας το «πολυσχιδές» του ανωμάλου βίου τους, αλλά και σε εμάς τους κοινούς βροτούς, το έτερο ρυπαρό σινάφι, που συνθέτει τον εγκληματικό όχλο, τι θα συνέβαινε;
Εμείς μεν οι τελευταίοι, θα εγείραμε πολλαπλά «άρον» κατά του Προδρόμου, συνεχίζοντας το απεχθές γεγονός της σταύρωσης, ώστε να απαλλαγούμε από την ιερή ενόχληση και μετά θα συνεχίζαμε ακάθεκτοι τις «απίθανες» αμαρτίες μας, για τις οποίες «προβληματίζεται» και ο ίδιος ο Διάβολος. Δυστυχώς ο σεισμός που δημιουργεί ένας ιερός έλεγχος στις ψυχές μας, αντί να τις συνεγείρει και να τις οδηγεί στην μετάνοια, αντιθέτως εξαγριώνει τα πονηρά πνεύματα τα ενοικούντα μέσα στις άθλιες υπάρξεις μας, με αποτέλεσμα να αφρίζουμε και να σχίζουμε τα ιμάτιά μας. Όμως έτσι τα άκαρπα δέντρα είναι έτοιμα να κοπούν με το τσεκούρι της θείας οργής και να ριχτούν στην φωτιά. Όπως επίσης το άχυρο, που αποτελούν οι σύγχρονοι αχυράνθρωποι, προορίζεται να κατακαεί με φωτιά αιώνια.
Όμως τι μέλλει γενέσθαι με τους ενδεδυμένους μαλακή περιβολή; Με τους ενδημούντες στα σύγχρονα πολυτελή δεσμωτήρια; Τα κυβερνητικά μέγαρα και τα προδοτικά υπουργικά γραφεία;
Αυτοί διακρίνονται από μία υπερμεγέθη νωχέλεια, ψυχής και σώματος. Από μία αποχαύνωση μέσα στον οίστρο της διανοητικής τους ακολασίας. Απευθυνόμενοι στον ελέγχοντα, προτάσσουν· «φτύσε μας να δροσιστούμε». Στην φράση αυτή συνοψίζεται η συγκινητική ευθιξία τους. Αλλά ο άμετρος σαρκασμός προς τον θεϊκό ελεγκτή υποδηλώνει το απύθμενο βάθος της ψυχικής καταβύθισής τους. Άπαντες οι παροικούντες εν τοις παλατίοις, αγνοούν επιδεικτικά «τα γενόμενα». Η σταύρωση του Κυρίου, αποτελεί γι’ αυτούς μία ευτυχή συγκυρία κατάπαυσης του ελέγχου, που τους κατέτρυχε δεινά. «Ελεύθεροι» πλέον και παντελώς αδέσμευτοι, αντιτείνουν το «οὐκ ἔξεστί σοι ἐλέγχειν ἡμᾶς Ἰησοῦ Ναζαρηνέ».
Νομίζουν ότι με την αποτομή της κεφαλής του Ιωάννη και την σταύρωση του πλάνου, ηττήθηκε η αλήθεια και η αγιότης και κατίσχυσε η φαυλότης και το ψέμα. Όμως τα φαινόμενα απατούν. Η αλήθεια τελικά πάντοτε νικά. Άσχετα αν κάποιοι νομίζουν ότι σε εποχές διαφθοράς και εκφυλισμού –όπως σήμερα– το να πει κάποιος την αλήθεια είναι λάθος τραγικό, κίνδυνος, θάνατος. Όμως ας μη παρασυρόμαστε μονόπλευρα από τα φαινόμενα, όσο «ακραία» και αν θεωρούνται. Το μυστικό της όλης καλοσχεδιασμένης επιχείρησης, είναι επιμελώς κρυμμένο στα ενδότερα ενός νέου δουρείου ίππου. Η εξιχνίαση δε του εν λόγω μυστικού, από ειδήμονες ελεγκτές, αποκαλύπτει ότι οι σύγχρονοι, οι τα μαλακά φορούντες, εντάσσονται στην 5η φάλαγγα των προδρόμων του Αντιχρίστου. Ως εκ τούτου αντιστρατεύονται ανορθόδοξα τον ένα και μοναδικό αληθινό ΠΡΟΔΡΟΜΟ και το ανεπανάληπτο έργο του. Οι πρότεροι ετοιμάζουν την οδό του Αντιχρίστου και είναι και «Δαναοί»…
Αρίσταρχος