«Ἐνεδρεύσωμεν τόν δίκαιον,

ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι».

(Σοφ. Σολ.2,12)

Τι σημαίνει η λέξη δίκαιος; Δίκαιος είναι ο ορθός, ο ίσος, ο ομαλός, ο ισορροπημένος, ο αυστηρός, ο ακριβής, ο καλός, ο πρέπων, ο κόσμιος, ο νομιμόφρων, ο νομοταγής, ο νόμιμος, ο τηρών και φυλάσσων τους νόμους του Θεού. Για το δίκαιον του λόγου, δίκαιος κυρίως είναι ο ίδιος ο Θεός. Αποκαλείται έτσι από τον ίδιο τον υιό του. «Πάτερ δίκαιε…» (Ιω. 17,25). Αλλά και ο ίδιος ο υιός, αφού τηρεί πιστά το θέλημα του πατρός, είναι δίκαιος. «Καθώς ἐνετείλατό μοι ὁ πατήρ, οὕτω ποιῶ» (Ιω. 14,31). Εκ τούτου απορρέει φυσικώς και η ρήση· «ἡ κρίσις ἡ ἐμή δικαία ἐστίν» (Ιω. 5,30).

Στο παρόν πόνημά μας, θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε αυτόν τον Ήλιο της δικαιοσύνης που «ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους» (Ματ. 5,45). Επιδίωξή μας είναι να αναζωπυρώσουμε την σβησμένη καρδιά μας, επιτρέποντας έτσι να κυκλοφορήσει μέσα στις ισχνές φλέβες μας αίμα ζωηφόρο, αίμα δικαίου, οπότε ας ευχηθούμε κάποια στιγμή να αναστηθούμε και πάλι ψυχικά. Ας προστρέξουμε με σπουδή να γίνουμε επίμονοι αναζητητές του δικαίου, έως ότου καταστούμε και οι ίδιοι δίκαιοι. Μη λησμονούμε την διακήρυξη του εκατοντάρχου πάνω στον Γολγοθά ότι «ὄντως ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος ἦν» (Λουκ. 23,48).

Λέγει λοιπόν ο Χριστός στους μαθητές του. «Μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγώ εἶπον ὑμῖν» (Ιω. 15,20). Να θυμάσθε τον λόγο τον οποίο εγώ σας είπα. Και σε ποιόν συγκεκριμένο λόγο αναφέρεται ο Χριστός; Ότι θα διωχθούν οι μαθητές του και θα μισηθούν, όπως ακριβώς συνέβη και με τον ίδιο. Γιατί όμως θα γινόταν αυτό; Την απάντηση μας την δίδει ο Μ. Αντώνιος από το πνευματικό παρατηρητήριο της ερήμου, με ένα τρόπο «βατό» στη σύγχρονη σκέψη των αλλοφρόνων ανθρώπων. «διά τό μή εἶναι ὅμοιος αὐτοῖς».

Επειδή δηλαδή ο μαθητής του Κυρίου, ο άνθρωπος του Θεού, κατά συνέπειαν ο δίκαιος, δεν είναι όμοιος με το κατακάθι και το ηθικό απόβλητο της λοιπής κοινωνίας, μισείται θανάσιμα και διώκεται ανηλεώς. Ο Διάβολος δεν ανέχεται ανακοπή της επέλασής του από καμία αντίσταση υπεροχής, εξαίρεσης και ποικίλης διαφοροποίησης από μέρους της μειοψηφίας των δικαίων. Πολύ περαιτέρω, επιχειρεί άμεσα την καταστολή κάθε ανταρσίας, που υποκινείται από τα πνευματικά μπαϊράκια των αγωνιστών της αληθείας.

Απαιτεί απόλυτη υποταγή στην άδικη εξουσία του και προς τούτο, προς υλοποίηση των ανόμων σχεδίων του, έχει ως εκτελεστικά όργανα της επιτήρησης και ανίερης νομοθέτησης, όλα τα γλοιώδη ερπετά του εθνομηδενισμού και της εκκλησιομαχίας. Όλα τα φίδια τα φαρμακερά της κοινωνίας, που ξετρυπώνουν στις μέρες μας, ολονέν και συχνότερα και εμφανέστερα, μέσα από τα ληστρικά τους κρησφύγετα και ξερνούν τον εμετό τους, ένεκα πεπτικής διαταραχής, προερχομένης από το υπερβολικό σκοταδιστικό φαγοπότι τους. Όλοι οι τελούντες εν ψυχική συγχύσει και ταραχή, όλοι οι ψυχανώμαλοι, οι άνυδροι και μονίμως ακαλλιέργητοι «αγροί», όλοι οι παλιάνθρωποι της ελληνικής κοινωνίας, οι ευεργετηθέντες υπό του Θεού πλουσίως, μαίνονται παντοιοτρόπως κατά του φωτός του Χριστού, του ηλίου της δικαιοσύνης, αλλά και κατά του μικρού κεριού, της ελαχίστης φλογός, ενός εκάστου των εναπομεινάντων πιστών μαθητών του. Αυτών των ισορροπημένων, ησύχων και ασκητικών υπάρξεων, που δεν ενοχλούν κανένα. Όλη η κόπρος της αδιανόητης και ανώμαλης «διανόησης», οι κούφιοι εθνοαποδημητές, όρθιοι κατά του δικαίου ανθρώπου με την ετυμηγορία «ἔνοχος θανάτου ἐστί».

Αλλά «πολλαί αἱ θλίψεις τῶν δικαίων καί ἐκ πασῶν αὐτῶν ρύσεται αὐτούς ὁ Κύριος» (Ψαλ. 33,20). Μάλλον ζούμε στις μέρες που είχε προαναγγείλει ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, κατά τις οποίες θα βλέπουν οι άνθρωποι, οι άδικοι, τον σταυρό και ακαριαία θα δαιμονίζονται. Όμως στο θέμα μας. Οι δίκαιοι! «Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τήν πόλιν…» (Πραξ. 16,20).

Ας κάνουμε όμως μία ιστορική αναδρομή προκειμένου να ανακαλύψουμε την επεισοδιακή ανάμιξή τους στην ανθρώπινη κοινωνία. Μία κοινωνία που ποσώς άλλαξε, όσον αφορά τον χαρακτήρα της αδικίας. Η μόνη αλλαγή σημειούται στην εναλλαγή προσώπων και στην μετάλλαξη της αδικίας, η οποία τίθεται σαν κανόνας και πρότυπο ζωής πλέον της παρούσης ανυπότακτης κοινωνίας στο θεϊκό θέλημα.

Έτσι λοιπόν από την ώρα εκείνη που εισήλθε η αμαρτία στην ζωή του ανθρώπου, παρεισέφρησε και το μίσος στην κοινωνία, που αγόταν και φερόταν έκτοτε από το αμαρτωλό φρόνημά της. Το κοσμικό των ημερών μας, το άθεο και άκρως υλιστικό. Προπάντων το απόλυτα κτηνώδες.

Ας προσέξουμε… Γιατί μισεί θανάσιμα ο Κάιν, τον Άβελ, και καταλήγει στον φόνο του; Διότι ο Άβελ ήταν άνθρωπος του Θεού, δίκαιος ενώ ο Κάιν ήταν ασεβής, κακός, φθονερός, άδικος, εγκληματίας. Γιατί πάλι ο Ιωσήφ καταδιώκεται από τους αδελφούς του και κινδυνεύει να θανατωθεί; Ο ίδιος το βεβαίωσε τη στιγμή της δραματικής συνάντησής τους στην Αίγυπτο. Μη φοβηθείτε, τους είπε, ότι θα σας κάνω κάποιο κακό. «Τοῦ γάρ Θεοῦ εἰμί ἐγώ» (Γεν. 60,19). Ήταν άνθρωπος δίκαιος, του Θεού, ενώ εκείνοι ήταν του φθόνου, του μίσους και της κακίας. Στην πορεία της ιστορίας, γιατί μισούνται και καταδιώκονται οι προφήτες του Θεού από τους βασιλείς και τους άρχοντες του Ισραήλ; Διότι αυτοί κήρυτταν λόγον Θεού στον λαό. Ενώ οι λοιποί ήταν ξένοι προς τον Θεό. Να θυμηθούμε τον βασιλιά Αχαάβ, τον ασεβέστερο βασιλιά του Ισραήλ, και την δίωξη που άσκησε κατά του προφήτου Ηλία με σκοπό να τον φονεύσει. Ακόμη! Τι είπε στους φαρισαίους ο Χριστός; Είσθε απόγονοι αυτών που φόνευσαν τους προφήτες, αλλά θα ζητηθεί από την γενεά σας ευθύνη και θα επιβληθεί τιμωρία για το αίμα όλων αυτών. Από το αίμα του αθώου Άβελ, έως το αίμα του Ζαχαρία, που φονεύθηκε μεταξύ του θυσιαστηρίου και του ναού. (Λουκ. 11,51).

Αλλά τι συμβαίνει σήμερα, καθώς προαναφέραμε στις προλογικές μας επισημάνσεις; Οι ευσεβείς, οι δίκαιοι, όσοι έχουν μορφώσει χαρακτήρα χριστιανικό και ζουν κατά Θεόν, αυτοί γίνονται αντικείμενο δυσμενών σχολίων και πικρών ειρωνειών, παραμερισμών, αδίκων επιθέσεων και μίσους και πλήθους λοιπών εξωφρενικών και ανηκούστων διαβολών, εκ μέρους του κόσμου. Αυτός ο κόσμος δε ποιους εκτιμά; Τους ανθρώπους χωρίς χαρακτήρα, τους ανισόρροπους, τους εκσυγχρονιστές, τους κουλτουριάρηδες, τους είρωνες των πνευματικών αξιών, τους σοδομιστές, τους διεστραμμένους στην ψυχή και στο σώμα.

Να διεισδύσουμε πιο βαθειά στην πληγή καθαρίζοντάς την, αλλά και προξενώντας πόνο στην κλινήρη κοινωνία. Γιατί διώκονται οι δίκαιοι; Διότι είναι ένας διαρκής και καθημερινός έλεγχος της ζωής και της αμαρτίας των κακών ανθρώπων. Χωρίς να μιλούν, χωρίς να προκαλούν, μόνο με την ζωή τους ενοχλούν. Αλλά πώς είναι δυνατόν ο αμαρτωλός και ξένος προς την ηθική και την καθαρότητα, να ανεχθεί τον σώφρονα και ηθικό; Αν αντίκριζαν οι σύγχρονοι πόρνοι και ποικίλοι μαστροποί την φυγή του Ιωσήφ από την αγκαλιά της Αιγυπτίας, θα τον λοιδορούσαν με τα χειρότερα λόγια. Γιατί η δική τους η σκέψη, είναι μονίμως προσηλωμένη στον ενδοτισμό σε κάθε προσφερόμενη σαρκική αμαρτία, προπάντων δε της ελεύθερης πορνείας με την άδεια της φεμινίστριας γυναίκας.

Ο καταχραστής και άδικος, πώς μπορεί να ανεχθεί τον δίκαιο και υπακούοντα στους νόμους; Αυτόν που χαλάει την πιάτσα; Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος του μίσους και της εκδίκησης να ανεχθεί τον άνθρωπο της ανεξικακίας; Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Απλό το θέμα… Να φύγει από το μέσον και να εξαφανισθεί για να παύσει να ελέγχει. Για να μην είναι η ζωή του ένας διαρκής έλεγχος στους άλλους. Πώς θα γίνει αυτό, ειδικά στις μέρες μας; Με ένα «τυχαίο» αυτοκινητιστικό δυστύχημα, με μία νοσηλεία σε κάποιο κέντρο, όπου θα καταλήξει στο ατυχές συμβάν του θανάτου, με έκπτωση του αξιώματος και αντίστοιχου υποβιβασμού στον βαθμό, με αργία τιμωρητική, με την επιβολή της πείνας, ακόμη και με «αποκεφαλισμό». Ηρώδης–Ηρωδιάς–Σαλώμη, τριάς σατανική που αποκεφαλίζει και σήμερα τους ασυμβίβαστους, με τον πέλεκυ του χαρτιού και του μολυβιού και της μετέπειτα υπογραφόμενης φασιστικής προσταγής από τους σατανικούς προϊσταμένους. Τι λέει ο κόσμος πάνω σε όλα αυτά; Ένας κόσμος αναθρεμμένος στο «άρτος και θεάματα»; Η απάντηση κλασική και προπάντων ανώδυνη «σταυρωθήτω!»

Ο κόσμος αγαπά και εκτιμά εκείνον που προσαρμόζεται με τα δικά του φρονήματα. Εκείνον που οι χαρές και οι ηδονές του, οι αναπαύσεις και οι τέρψεις του, συγκεντρώνονται στα μάταια και φθαρτά του κόσμου. Στα μυσαρά είδωλα. Αυτή όμως η προσαρμογή στα του κόσμου, οδηγεί σε μία διαταραχή με τα υπερκόσμια, με τα ουράνια. Τα ψεύτικα είδωλα συγκρούονται με τον ένα και αληθινό Θεό. Όμως «Οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν» (Ματ. 6,24).

Αλλά ο ακολουθών τον Κύριο, ο δίκαιος, περιμένει να εξελιχθούν όλα, όπως τα προμήνυσε ο Κύριος και δεν αιφνιδιάζεται επ’ ουδενί. Περιμένει παραγκωνισμούς και διωγμούς, αδικίες και θλίψεις, ακόμη και αυτόν τον θάνατο χάριν του Χριστού. «Εἰ ἐμέ ἐδίωξον καί ὑμᾶς διώξουσι». Πόσα πλήθη παρακολούθησαν τον Χριστό στην τριετή δράση του; Ευρείες μάζες και πυκνά ακροατήρια με ενθουσιασμό τον άκουγαν. Στο τέλος όμως ο Κύριος απόμεινε μόνος με μετρημένους ακολούθους. Όλοι, οι πολλοί, τάχθηκαν στο στρατόπεδο των εχθρών, των αδίκων.

Με τους αποστόλους τι έγινε; Πόσους διωγμούς αντιμετώπισαν κατά την διεξαγωγή του αποστολικού τους έργου; Φυλακίσεις, απειλές, δαρμοί, μαρτύρια και λοιπά. «Καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω» (Α΄Κορ. 15,31) γράφει ο Παύλος. Γιατί όλα αυτά; Γιατί ακολούθησε τον Χριστό και δίδασκε την αλήθειάν του. «Διά τό μή εἶναι ὅμοιος αὐτοῖς». Καθώς όμως απεδοκίμαζαν οι άδικοι τον θεμέλιο και ακρογωνιαίο λίθο, τον Χριστό και τους πολυπληθείς μαθητές του, κατ’ ουσίαν μισούσαν και τον Θεό πατέρα. «Ὁ ἐμέ μισῶν καί τόν πατέρα μου μισεῖ» (Ιω. 15,23). Την ίδια ώρα όμως οι υποκριτές διεκήρυτταν ότι αυτοί αναγνωρίζουν μόνο τον Θεό (τον πατέρα), που λάλησε στον Μωυσή και τους προφήτες. Δικαιολογίες και προφάσεις άνευ έρματος.

Οι άμωμοι, οι άγιοι, οι αλτρουιστές, οι αγαπώντες και σεβόμενοι την ζωή του λαού και ενδιαφερόμενοι για την υγεία του, σκοτώνοντας όμως την ίδια ώρα ύπουλα το πνεύμα του. Οι σφραγίζοντες τους ναούς μετά κουστωδιών προς προστασία των πιστών και ανοίγοντες διάπλατα τις υπεραγορές. Οι θανατώνοντες το πνεύμα και αναζωογονούντες και εξυψώνοντες την ύλη, το χρήμα, το κεφάλαιο. Οι απαγορεύοντες αυστηρά τις ψυχοσωτήριες και ιαματικές λιτανείες και την ίδια ώρα «ευλογούντες» συνάξεις ομοφυλοφίλων και τραμπούκων και επιβλητικές παρελάσεις σοδομιστών έμπροσθεν του ιερού θυσιαστηρίου.

Άφησαν την Παναγιά μόνη της με άδεια στασίδια να περιμένει… Άδειασαν τις εκκλησίες και γέμισαν τα νοσοκομεία. Άφησαν τον λαό πνευματικά απροστάτευτο ένεκα της ύλης. Ποιοι; Οι διώκτες, οι βλάσφημοι, οι υβριστές των θείων, των ιερών και των οσίων, οι δαίμονες, οι άθεοι, οι δαιμονισμένοι… «Οὐαί, ὑμῖν τοῖς νομικοῖς, ὅτι φορτίζετε τούς ἀνθρώπους φορτία δυσβάστακτα, καί αὐτοί ἑνί τῶν δακτύλων ὑμῶν οὐ προσψαύετε τοῖς φορτίοις» (Λουκ.11,48).

Αλίμονό σας κύριοι «νομικοί» που έχετε επινοήσει βαριές εντολές για τους άλλους, που δεν τις λέγει ο νόμος του Θεού και σεις βρίσκετε τρόπους να μην τις τηρείτε. Εσείς ζείτε μέσα στην χλιδή και στην κραιπάλη… Αλλά γι’ αυτό σκοτώσατε τον Πρόδρομο. Γιατί δεν αντέχατε τον έλεγχό του. Όμως· «οὐκ ἔξεστί σοι».

Αρίσταρχος