Ὁ Χριστός, μετὰ τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πέντε χιλιάδων μὲ πέντε ἄρτους καὶ δυὸ ψάρια, φεύγει σὲ ἔρημο ὄρος, γιατί δὲν θέλει νὰ ὑποκύψει στὴν πίεση τοῦ κόσμου νὰ γίνει βασιλιάς τους. Γνωρίζει ὅτι τὸν θέλουν νὰ τοὺς τρέφει καὶ γενικὰ νὰ ἱκανοποιεῖ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες τους, χωρὶς νὰ ἐμβαθύνουν περὶ τῆς κυρίας καὶ οὐσιαστικῆς ἀποστολῆς Του.

  Ἀργότερα ὁ ὄχλος ξανασυναντᾷ τὸν Χριστὸ στὴν Καπερναοὺμ σὲ μία συναγωγή. Ὁ Χριστὸς τοὺς ἐφιστᾷ τὴν προσοχὴ νὰ μὴν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν «βρῶσιν τὴν ἀπολλυμένην, ἀλλὰ τὴν βρῶσιν τὴν μένουσα εἰς ζωὴν αἰώνιον»(Ἰω.6,27). Οἱ ἀκροατὲς τοῦ Χριστοῦ τότε θυμήθηκαν τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, τὸ περίφημο μάννα, ποὺ τοὺς ἔδινε ὁ Μωϋσῆς στὴν ἔρημο, καὶ ζήτησαν κι ἀπὸ τὸν Χριστὸ κάτι παρόμοιο μία καὶ τοὺς μιλοῦσε γιὰ «βρῶσιν αἰώνιον». Ὁ Χριστὸς τότε παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὸ αἴτημά τους, ἀρχίζει νὰ τοὺς διαφωτίζει περὶ τοῦ προσώπου Τοῦ λέγοντας μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς'

  «Ὁ ἄρτος ἐξ’ οὐρανοῦ δὲν εἶναι τὸ μάννα ποὺ ἔτρωγαν οἱ πατέρες σας στὴν ἔρημο. Ἄρτος ἐξ οὐρανοῦ, ὁ ἀληθινός, εἶμαι ἐγώ. Εἶμαι ὁ ἄρτος τοῦ Θεοῦ.Εἶμαι ὁ ἄρτος ποὺ δίνει ζωή, ὄχι μόνο ὑλικὴ ἀλλὰ καὶ πνευματική, ψυχική. Καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα εἶμαι ὁ ἄρτος ποὺ δίνει αἰώνια ζωή. Αὐτὸς ποὺ ἔρχεται κοντά μου δὲν θὰ πεινάσει ποτὲ καὶ ἀπὸ τίποτα' καὶ αὐτὸς ποὺ πιστεύει σ’ ἐμένα δὲν θὰ διψάσει ποτέ. Τὸ μάννα τὸ φάγανε οἱ πατέρες σας στὴν ἔρημο καὶ πέθαναν. Ὅποιος τρώγει ἐμένα τὸν ἄρτον τὸν ζῶντα, αὐτὸς θὰ ζήση αἰωνίως. Ὁ ἄρτος αὐτὸς εἶναι ἡ σάρκα μου… Αὐτὸς ποὺ τρώγει τὴν σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου ἔχει ζωὴ αἰώνιο, καὶ ἐγὼ θὰ τὴν ἀναστήσω κατὰ τὴν ἔσχατη ἡμέρα τῆς κρίσεως»(Πρβλ. Ἰω.6,32-59).

  Ὁ Χριστὸς στὰ προαναφερθέντα λόγια του, προσπαθεῖ νὰ διορθώσει τὶς λανθασμένες μεσσιανικὲς ἀντιλήψεις τῶν ἰουδαίων, ποὺ περιμένουν τὸν Χριστὸ ἁπλὰ γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς ἐπίγειες ὑλικὲς ἀνάγκες τους καὶ νὰ ζήσουν-ἐδῶ καὶ τώρα- μία ὑλιστικὴ καὶ κοσμικὴ εὐτυχία. Ὁ Χριστὸς μιλᾷ ἐδῶ ξεκάθαραὅτι θὰ βρίσκεται συνεχῶς πάνω στὴ γῆ, ἀκόμη καὶ ὅταν ἀναληφθεῖ στοὺς οὐρανούς, στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στὰ εἴδη τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου ποὺ μετατρέπονται μέσα στὴ Θεία Λειτουργία σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ.

  Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι λίγο πρὶν τὸ καθαγιασμὸ τῶν τιμίων δώρων, στὰ «σὰ ἐκ τῶν σῶν», οἱ ψάλτες ψάλλουν' Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανός, καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου. Ὡσαννὰ ἐν τοὶς ὑψίστοις, Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Ὡσαννὰ ἐν τοὶς ὑψίστοις.Δηλαδὴ μὲ τὰ λόγια ποὺ ὑποδέχθηκαν τὸν Κύριο οἱ Ἰουδαῖοι ὅταν εἰσῆλθε στὰ Ἱεροσόλυμα λίγες μέρες πρὶν τὸ πάθος Του, μὲ τὰ ἴδιαλόγια τὸν ὑποδέχεται ἡ Ἐκκλησία στὸ μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας. Καὶ οἱ μὲν Ἰουδαῖοι τὸν προϋπάντησαν σὰν κοσμικὸ ἐπίγειο Μεσσία παροδικῆς βασιλείας, ἡ δὲ Ἐκκλησία τὸν ὑποδέχεται σὰν αἰώνιο Βασιλιὰ καὶ Σωτῆρα της καὶ Θεό της. «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦΠατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν». Ὁ χῶρος ὑποδοχῆς καὶ συναντήσεως καὶ κοινωνίας μὲ τὸν Χριστό μας εἶναι ἡ θεία λειτουργία.

* * * * * * *

  Ὁ Χριστός, λοιπόν, εἶναι ὁ ἄρτος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄρτος ὁοὐράνιος, ὁ ἄρτος ποὺ δίνει ζωή. Τὸ σπουδαῖο ὅμως καὶ ἀξιοπρόσεκτο καὶ ἐκπληκτικὸ εἶναι ὅτι στὴ σκέψη τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ μάρτυρες λέγονται «ἄρτος Θεοῦ». Οἱ μάρτυρες, λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, μετατρέπονται διὰ τοῦ μαρτυρίου σὲ «ἄρτοΘεοῦ».

  Ἃς δοῦμε πιὸ ἀναλυτικὰ τὴ διδασκαλία αὐτή
 

  Α. Ὃ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, ἐπειδὴ προσπαθοῦσαν οἱ χριστιανοὶ τῆς Ρώμης νὰ τὸν ἀπελευθερώσουν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ τὸν εἶχαν συλλάβει στὴν Ἀντιόχεια καὶ τὸν προωθοῦσαν στὴ Ρώμη γιὰ νὰ τὸν φάνε τὰ θηρία στὸ Κολοσσαῖο, γράφει τὰ ἑξῆς'

«Φοβᾶμαι τὴν ἀγάπη σας. Μή μου κάνετε καμιὰ ζημιά. Καμιὰ ἄκαιρη εὔνοια. Ἂν δὲν μ’ ἀφήσετε νὰ μαρτυρήσω θὰ εἶμαι ἀνθρώπινη φωνή. Ἂν μ’ ἀφήσετε θὰ εἶμαιλόγος Θεοῦ».
Λέγει τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη' «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμίν, ἐὰν ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσῶν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνη αὐτὸς μόνος μένει. ἐὰν δὲ ἀποθάνη πολὺν καρπὸν φέρει»(Ἰω.12,24-25). «Εἶμαι λοιπὸν σῖτος» λέγει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος. «Ἀφῆστε τὰ δόντια τῶν λιονταριῶν νὰ μὲ ἀλέσουν γιὰ νὰ γίνωἄρτος Θεοῦ.

  Β. Στὸ ἀπολυτίκιο τοῦ μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Τύρωνος(17 Φεβρουαρίου) λέγει τὰ ἑξῆς' «Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα! Ἐν τὴ πηγὴ τῆς φλογός, ὡς ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ὁ ἅγιος μάρτυς Θεόδωρος ἠγάλλετο. πυρὶ γὰρ ὁλοκαυτωθεῖς ὡςἄρτος ἠδύς, τὴ Τριάδι προσήνεκται. Ταὶς αὐτοῦ ἰκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν».

  Γ. Ο άγιος Ανδρέας -ο κατά Χριστόν σαλός- λέγει, ότι διά των θλίψεων ο άνθρωπος γίνεται καθαρός άρτος Θεού. «Εάν μη εψηθώμεν δια των πειρασμών, Θεώ ηδύτατος άρτος γενέσθαι ου δυνάμεθα».

  Σὲ ἄρτο Θεοῦ λοιπὸν μετατρέπεται ὁ χριστιανὸς ὁ ὁποῖος ἔχει ὡς τρόποζωῆς τὸ μαρτύριο.Σὲ ποιὸν ἄρτο Θεοῦ; Στὸν ἴδιο τὸν Κύριο. Καὶ ἔτσι ἐνῷ ὁ Χριστὸς εἶναι πρωτίστως καὶ κυρίως καὶ ἐκ φύσεως ἄρτος Θεοῦ, ἄρτος ζωῆς, ἄρτος οὐράνιος, κατὰ χάρη καὶ σχετικῶς ἄρτος Θεοῦ γίνεται καὶ ὁ μάρτυς ὅπως προαναφέραμε. Τί μεγάλη τιμὴ καὶδόξα! Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ σὰν μάρτυρας νὰ γίνεται ἄρτος Θεοῦ, ἄρτος ζωῆς, ἄρτος οὐράνιος. Νὰ βοηθάει κατὰ χάρη, νὰ ζεῖ πνευματικὰ ὁ συνάνθρωπός του καὶ νὰ κοινωνεῖ μὲ τὸν Θεό. Νὰ μελίζεται καὶ νὰ διαμερίζεται ὅπως ὁ Κύριος «μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος ἀλλὰ τοὺς μετέχοντας ἁγιάζων». Ποιοὶ εἶναι οἱ μετέχοντες;Αὐτοὶ ποὺ μετέχουν στὴν ἀκολουθία τοῦ μάρτυρος, στὴν τιμὴ τῶν λειψάνων τοῦ μάρτυρος, στὴ μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ μάρτυρος. Τί θησαυρούς μας ἀποκαλύπτει ἡ θεολογία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ πόσοεὐλογημένοι καὶ χαριτωμένοι θὰ γίνουμε ὅταν τοὺς ἀξιοποιήσουμε.