«Ἒσχατον δέ πάντων ὢφθη κἀμοί» (Α΄ Κορ. 15,10)

Ο Σαύλος, ένας νεαρός Εβραίος, γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας, φημισμένη πανεπιστημιούπολη με μεγάλη διάδοση της στωικής φιλοσοφίας και με πολύ υψηλό πολιτιστικό επίπεδο. Εκεί μεγάλωσε ο ταλαντούχος νέος μαθαίνοντας σε βάθος την ελληνική γλώσσα, σκέψη και σοφία. Είχε ασύλληπτη διαλεκτική ικανότητα και χειριζόταν την ελληνική γλώσσα με μοναδική ευχέρεια. Παράλληλα είχε και εξαίρετη εβραϊκή μόρφωση ως γιος πλουσίου φαρισαίου, ζηλωτού Εβραίου και ως εκ τούτο έγινε και ο ίδιος ο Σαύλος φαρισαίος.

Πιστά αφοσιωμένος στον Νόμο του Μωυσέως, δεν δεχόταν τίποτε άλλο στην συνείδησή του. Βάσει των αρχών αυτών εστράφη με άγριο φανατισμό εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Τον φανατισμό του αυτόν τον ενέτεινε η πεποίθησή του, ότι τον Χριστό τον έκλεψαν νεκρό από τον τάφο οι μαθητές του και ότι το κήρυγμα της Αναστάσεως του Χριστού είναι μία μεθοδευμένη απάτη βασισμένη σε ιδιοτελείς σκοπούς, με στόχο την διάλυση της ενότητος του λαού του Θεού. Αν και οξύνους ο Σαύλος, είχε πέσει και αυτός θύμα του εβραϊκού παραμυθιού, περί κλοπής του νεκρού σώματος του Χριστού. Σύνθημά του λοιπόν η εξόντωση των Χριστιανών, που την θεωρούσε θεάρεστο έργο. Προσφορά στον Θεό. Γι’ αυτό καμάρωνε για τον λιθοβολισμό του αγίου Στεφάνου, αλλά και τον αποδεκατισμό τόσων Χριστιανών.

Όμως ο Σαύλος, ο φανατικός εχθρός του Χριστού που «ἐλυμαίνετο την Ἐκκλησία», που στόχος του επίμονος ήταν να γκρεμιστεί στην λήθη του παρελθόντος το όνομα του Ιησού του Ναζωραίου –του μεγαλύτερου απατεώνα κατ' αυτόν– που τόσο μισούσε και ειδικά την «σκευωρία» της αναστάσεως, ξαφνικά… αλλάζει προσανατολισμό στην ζωή του και πέφτει άθελά του στην αγκαλιά του «εχθρού» του.

Ο διώκτης στα χέρια του διωκωμένου!

Τι ειρωνεία; Και η αιτία; Το υπερβολικό μίσος του για τον Χριστό. Το παράφορο πάθος του για εκδίκηση. Η ακόρεστη δίψα του για αίμα Χριστιανών. Έτσι λοιπόν ζητώντας εξουσιοδότηση και συστατικές επιστολές από τον Αρχιερέα προς τις συναγωγές της Δαμασκού, ώστε να τεθούν υπό τις διαταγές του, για να είναι ελεύθερος να συνεχίζει τις βιαιοπραγίες του κατά των Χριστιανών, σπρώχνεται στην «παγίδα» του Χριστού. Πλησιάζει στο κρησφύγετό του.

Ο «ισχυρός» στα χέρια του «αδυνάτου».

Ο δρόμος για την Δαμασκό ήταν το τέλος του διωκτικού του έργου και η αρχή του αποστολικού–λυτρωτικού του έργου.

Κάθε πράγμα στην ανθρώπινη ζωή έχει την αρχή και το τέλος του. Ελπιδοφόρο και ποθητό είναι, τέλος να έχουν οι αμαρτωλές συνήθειες και πράξεις και αρχή ο δρόμος προς την Δαμασκό. Ο δρόμος της συνάντησης με το Σωτήρα. Ο δρόμος της μεταστροφής και της μετανοίας.

Έτσι λοιπόν πλησιάζοντας στην Δαμασκό έφιππος, δέχεται ένα αόρατο ευεργετικό κτύπημα, πέφτει στη γη «προσκυνώντας» αυτόν που μισούσε, τυφλούμενος ταυτοχρόνως από το εκθαμβωτικό ουράνιο φως.

Η εκ Θεού προκληθείσα ταπείνωση, αρχή μετανοίας. Ανατριχιαστική η φωνή από τους ουρανούς, όπως και τότε στον παράδεισο προς τους πρωτόπλαστους.

–«Σαούλ, Σαούλ γιατί με καταδιώκεις»;

Απάντηση. –«Ποιος είσαι, Κύριε»;

Η πρώτη ομολογία του Σαούλ. Προφέρει την λέξη «Κύριε». Και φυσικά τι άλλο μπορεί να είναι αυτός που παρουσιάζεται με υπερφυσικό τρόπο; Ο Κύριος των πάντων…

Τυφλός λοιπόν «ὄμμασι» ο Σαύλος, οξυδερκής όμως στο βλέμμα της ψυχής, οδηγείται στην Δαμασκό κατ’ εντολή «του Κυρίου» και μετά από αυστηρά νηστεία τριών ημερών μέσα «στο σκότος», περιμένει την ετυμηγορία του πρώην «διωκωμένου».

Τρεις μέρες ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους και μετά εξέρχεται ζωντανός και υγιέστατος.

Τρεις μέρες ο Υιός του ανθρώπου στην κοιλιά της γης (στον τάφο) και μετά εξέρχεται Αναστημένος.

Τρεις μέρες λοιπόν στο μαύρο σκοτάδι του αυτοελέγχου ο Σαύλος και στην απόλυτη νηστεία και εξέρχεται νικητής του παλαιού του εαυτού, καθιστάμενος διαπρύσιος κήρυκας, ομολογητής και μάρτυρας του Χριστού.

Τρέμει η Δαμασκός με τα άσχημα νέα της αφίξεως του σκληρού διώκτου. Έστω και λαβωμένο τον φοβούνται. Ο Ανανίας ο πρώτος που φοβάται. Πρέπει να πάει κατ’ εντολήν του Κυρίου να προσφέρει ίαση ψυχής και σώματος και να τον βαπτίσει. Δειλιάζει… Αλλά υπακούοντας στο θέλημα του Θεού, κάνει το χρέος του.

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ποτέ δεν πρέπει να υποτάσσεται σε γήινους, τιποτένιους, ανθρώπινους φόβους.

ΤΟ ΧΡΕΟΣ είναι θεϊκή προτροπή­–αποστολή.

Το αίσθημα του ΧΡΕΟΥΣ είναι γνώρισμα μεγάλων πνευματικών αναστημάτων.

ΤΟ ΧΡΕΟΣ είναι ξέμακρο από οσφυοκάμψεις, κλίνοντα γόνατα και συμβιβαστικές συνειδήσεις.

Τέλος το ΧΡΕΟΣ έχει απόλυτη σχέση και είναι συνώνυμο με την ΦΥΛΑΞΗ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ!

Έτσι λοιπόν ο Σαύλος, βαπτισμένος Χριστιανός τώρα, δημιουργεί υποψίες σχεδόν σ’ όλους. Πολλοί φοβούνται ότι αποτελεί έναν δούρειο ίππο που αποκρύπτει επιμελημένα νέο πογκρόμ διώξεων κατά των Χριστιανών.

Οι απορίες, υποψίες και οι παράλληλες ανησυχίες όλων θα λυθούν και απαντηθούν σύντομα.

Βράδυ στην συναγωγή των Εβραίων θα δοθεί «το καίριο πλήγμα». Ασφυκτικά γεμάτη η συναγωγή και όλοι αναμένουν με αγωνία…

Εμφανίζεται λοιπόν ένας Σαύλος που κηρύττει για τον Χριστό. Όχι φυσικά εναντίον του αυτήν την φορά. Αλλά υπέρ του.

Αποδεικνύει από τις Άγιες Γραφές, ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας και ότι ο Μεσσίας δεν είναι απλούς άνθρωπος, αλλά ο ΥΙΟΣ του Θεού και ΘΕΟΣ!

Απορρίπτοντας το πρότερο πιστεύω του, υποστηρίζει τώρα και λέγει.

Ο άνθρωπος σώζεται «ἐκ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ καί οὐκ ἐξ ἔργων Νόμου».

Ο Χριστός δεν είναι κατάρα, επειδή είναι γραμμένο στον Νόμο «ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου».

Ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό δεν ήταν ήττα, αλλά νίκη περιφανής καθότι με τον θάνατό του κατήργησε τον Διάβολο, τον μέχρι τότε εξουσιαστή στον χώρο του θανάτου.

Ο Σταυρός λοιπόν από κατάρα και λίθο προσκόμματος έγινε σύμβολο νίκης.

Οι προσεισμικές δονήσεις κατά την διάρκεια της ομιλίας του, που είχαν αρχίσει να ταρακουνούν και την τελευταία ανθρώπινη ύπαρξη μέσα στην συναγωγή, έρχονται με το τέλος αυτής και εντείνονται προκαλώντας τον κύριο σεισμό. Μέγας ψυχικός σεισμός. Ανατροπή των πάντων. Γι’ αυτήν την ανατροπή μας μίλησε πολλές φορές στην επί γης πορεία του ο Χριστός μας. Την ονόμασε απλούστατα με διάφορες συνώνυμες λέξεις. Πυρ, φωτιά, μάχαιρα, χωρισμός, έχθρα ένεκεν του ονόματος του Κυρίου.

Μετά τον λόγο καταπέλτη του Σαύλου, Εβραίοι και Χριστιανοί προβληματίζονται. Αλληλοκοιτάζονται αμήχανα. Οι απλοί Χριστιανοί διατηρούν υποψίες. Οι Εβραίοι όμως είναι σίγουροι για αυτό που αντικρίζουν. Κατάλαβαν την μεταστροφή του Σαύλου και τον μίσησαν. Ήταν μεγάλη απώλεια για το στρατόπεδό τους η απρόσμενη «λιποταξία» του. Τον μίσησαν περισσότερο και από τον Χριστό. Γιατί… τους ξεσκέπασε.

Ο Παύλος «οὐκ ἀπειθής ἐγένετο τῇ οὐρανίῳ ὀπτασία». Υπάκουσε και ξεκίνησε το κήρυγμα, για να βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεχωρίσουν το σκοτάδι από το φως. Να έλθουν στο φως! Η ριζική αλλαγή του Σαύλου σήμανε και την ριζική αλλαγή της κοινωνίας, γιατί ο πρώην σκληρός και αμείλικτος διώκτης, αποδεικνυόταν ο μεγαλύτερος κήρυκας και προασπιστής του Χριστιανισμού. Τέτοιες ιερές αντιφάσεις, έχει να μας παρουσιάσει πολλές η πίστη μας. Άρα οι καλόπιστοι δύσπιστοι, δεν χρειάζονταν άλλο επιχείρημα.

Αναφέρει ο μεγάλος ιστορικός Φίλιπ Σιάφ.

«Η μεταστροφή του Παύλου υπήρξε σταθμός! Όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά για ολόκληρη την εποχή του. Την πιο σοβαρή εποχή, όχι μόνο της Αποστολικής Εκκλησίας, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας! Ήταν ένα θαύμα που επέσπευσε την νίκη και τον θρίαμβο του Χριστιανισμού στον κόσμο».

Την όλη αλήθεια του θέματος την θεμελιώνει βαθύτερα το γεγονός, ότι οι διανοούμενοι με τέλεια επιστημονική συγκρότηση που έβαλαν στόχο να κλονίσουν την Χριστιανική πίστη, οι περισσότεροι κατέληξαν στο αντίθετο.

Ανεδείχθησαν συνειδητοί Χριστιανοί.

Γράφει ο Λίτλετον.

«Η μεταστροφή του Παύλου για τον ειλικρινή ερευνητή, αποτελεί αρκετή απόδειξη ότι ο Χριστιανισμός είναι εξ ολοκλήρου Θεία Αποκάλυψη. Η μεταστροφή του φαρισαίου, είναι η πιο πειστική απόδειξη, ότι η Χριστιανική Θρησκεία είναι αληθινός καρπός της θέλησης και της δύναμης του Θεού».

Και συμπληρώνει ο ιερός Αυγουστίνος.

«Όλο το κήρυγμα του Παύλου είναι μία φανέρωση του άπειρου εκείνου πλούτου, που κρυβόταν στην πνευματική εμπειρία της οπτασίας στο δρόμο της Δαμασκού».

Έτσι ο μοναδικός Παύλος, αφού αγωνίστηκε τον καλόν αγώνα· αφού τήρησε την πίστη στο έπακρο· αφού τελείωσε περπατώντας τον μαρτυρικό δρόμο της ομολογίας· γεμάτος παρρησία έφτασε στο κατώφλι του Χριστού και ζητούσε τον στέφανο της δικαιοσύνης. Όπως ο αθλητής, ο καλώς αθλήσας, διεκδικεί το έπαθλό του.

Έτσι υφίσταται μαρτυρικό θάνατο δι’ αποκεφαλισμού στην Ρώμη, στεφανούμενος υπό του Κυρίου.

Μη λησμονούμε, ο Κύριος με στέφανον εξ’ ακανθών «στεφανώθηκε» από εμάς τους ανθρώπους.

Οι επί γης στέφανοι της πίστεώς μας, γι’ αυτούς που αξίζουν, είναι πικροί και αιματοπότιστοι. Είναι η αντίφαση της πίστεώς μας που προαναφέραμε, που έρχεται μόνιμα σε ρήξη με την γλώσσα της υλιστικής κοινωνίας.

Ο πρώην διώκτης, πρόσωπο που κυνήγησε η χάρη του Χριστού αλλά και θήραμα της προσευχής του αγίου Στεφάνου (Πραξ. 7,60), ανυψώθη στο ανώτερο πνευματικό ύψος και εισήχθη στα άδυτα της πίστεώς μας, εν ζωή ευρισκόμενος ακόμη, γευόμενος της δόξης του σταυρωμένου Ναζωραίου, καθώς ανήλθε μέχρι τρίτου ουρανού. Του Ναζωραίου που «σκανδάλισε» πολλούς με την επί γης πορεία του και με την διδασκαλία του και συνεχίζει να «σκανδαλίζει».

Απ’ αυτήν την γλυκειά επήρεια δεν γλυτώνει κανείς καλοπροαίρετος διώκτης του Χριστού όσα χρόνια και αν περάσουν. Γιατί είναι ο μοναδικός Θεός. Θεός αληθινός και ως Θεός επισκέπτεται τη θύρα της ψυχής του κάθε ανθρώπου και κρούει περιμένοντας υπομονετικά ν’ ανοίξει. Το έλεός του μας καταδιώκει όλες τις ημέρες της ζωής μας.

Επιλογή μας είναι να αφεθούμε στα ευγενή χέρια του ιδιόμορφου διώκτου.

Ο Παύλος το τόλμησε.

Ας το τολμήσουμε και εμείς.

Αρίσταρχος