Ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των αποστόλων (20,7-10) μας διηγείται ένα πολύ σημαντικό και ενδιαφέρον συμβάν από την ιεραποστολική δράση του αποστόλου Παύλου. Ο Παύλος βρίσκεται στην Τρωάδα για μια εβδομάδα και ασκεί το ιεραποστολικό του έργο. Αν και μικρή πόλη η Τρωάδα έμεινε εκεί μία εβδομάδα, κατά την γνώμη του αγίου Χρυσοστόμου, γιατί είχε πολλούς και θερμούς πιστούς. Έπειτα μεγάλη πόλη είναι, κατά τον άγιο Χρυσόστομο, η πόλη που οι κάτοικοι της έχουν αρετή, ευσέβεια, πόθο για κήρυγμα και για εκκλησιασμό και όχι απλώς η πόλη που έχει πολύ πληθυσμό, μεγάλα κτίρια, εκπαιδευτικά ιδρύματα, θέατρα, γυμναστήρια, γήπεδα και άλλα συναφή.
Κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, την Κυριακή, κατά την οποία θα ολοκληρωνόταν η παραμονή του εκεί, συγκεντρώθηκαν όλοι οι χριστιανοί για να τελέσουν την κλάση του άρτου, δηλαδή την θεία Ευχαριστία. Ο Παύλος, επειδή θα αναχωρούσε την άλλη μέρα και δεν θα τους έβλεπε ξανά, παρέτεινε τον λόγο μέχρι τα μεσάνυχτα! Αν και είχε μείνει μία εβδομάδα και είχε κηρύξει ευκαίρως-ακαίρως, κατ' άτομα και καθ' ομάδες, όπως συνήθιζε, εν τούτοις συνεχίζει το κήρυγμα μέχρι τα μεσάνυχτα.
Στο ανώγειο του σπιτιού, λόγω του σκότους, ήταν αρκετές λαμπάδες για να φωτίζουν την σύναξη. Ένας νεαρός που ονομαζόταν Εύτυχος καθόταν πάνω σ' ένα παράθυρο της οικίας, στον τρίτο όροφο, και παρακολουθούσε το κήρυγμα. Από την κούραση όμως και την εξάντληση, κάποια στιγμή κοιμήθηκε βαθιά και έτσι έγειρε στην εξωτερική πλευρά του παράθυρου και έπεσε κάτω. Όταν έτρεξαν για να του συμπαρασταθούν, είδαν ότι είχε φονευθεί και τον σήκωσαν νεκρό.
Αναταραχή, θόρυβος και αναστάτωση επικράτησε. Ο Διάβολος, λέγει ο άγιος Χρυσόστομος, εκμεταλλεύτηκε το γεγονός, για να αποσυντονίσει την σύναξη και να σταματήσει το κήρυγμα του Παύλου. Ο Παύλος όμως δεν έχασε την ψυχραιμία του και δεν αποσυντονίστηκε ψυχικά. Δεν τους επέπληξε για τον θόρυβο και την αναταραχή που δημιουργήθηκε, γιατί δεν θα ωφελούσε σε τίποτε αυτό. Ούτε αδιαφόρησε για το γεγονός, λέγοντας «ο γέγονε, γέγονε» και συνεχίζοντας το κήρυγμα και την διδαχή. Θα ήταν σκάνδαλο αυτό και θα προδιέθετε αρνητικά το πλήθος των χριστιανών. Κατέβηκε κάτω και αγκάλιασε τον νεκρό Εύτυχο, όπως είχαν κάνει ο προφήτης Ηλίας και ο Ελισαίος σε ανάλογες περιπτώσεις και αφού κατόρθωσε να τον αναστήσει με την προσευχή του προς τον Θεό, δεν θριαμβολόγησε, ούτε το έκανε βούκινο και σημαία το γεγονός, αλλά πολύ ταπεινά και φυσικά, αποκρύπτοντας το θαύμα, είπε να μην ανησυχούν, διότι η ψυχή του είναι μέσα του και εξακολουθεί να ζει.
Συγκλονίζεται κανείς με την προσωπικότητα του Παύλου. Δεν τον ταράζει τίποτα ούτε τον ξαφνιάζει, ώστε να τον αποσυντονίσει και να τον ρίξει στην απελπιστική αδράνεια και νάρκωση, που επιφέρει η ξαφνική και μεγάλη στενοχώρια. Ούτε όμως και η μεγάλη επιτυχία και το ανέλπιστο κατόρθωμα τον ρίχνει στη μέθη της νίκης και της ικανοποιήσεως, που κι αυτή σε χαλαρώνει και σε κάνει να παραμελείς το κύριο έργο σου και την αποστολή σου. Ο Παύλος έχει ως κύριο και μεγάλο και πρωταρχικό σκοπό το κήρυγμα και όλα τα άλλα, αρνητικά ή θετικά, λυπηρά ή χαρούμενα, τα θεωρεί πάρεργα και δευτερεύουσας σημασίας. Ο Παύλος δρα και κινείται «δια δόξης και ατιμίας, διά δυσφημίας και ευφημίας» (Β´ Κορ. 6,8) αποβλέποντας μόνο στην πρόοδο του κηρύγματος.
Ο Παύλος μετά την ανάσταση του Εύτυχου επιστρέφει στην θεία Ευχαριστία, την ολοκληρώνει, τρώει και μετά συνεχίζει το κήρυγμα μέχρι την αυγή, οπότε και συνέχισε την πορεία του προς τις άλλες μικρασιατικές πόλεις. Για ένα είκοσι τετράωρο δεν ξεκουράστηκε καθόλου, δεν κοιμήθηκε καθόλου, υπέστη πολλές συγκινήσεις και τα νεύρα του δοκιμάστηκαν ποικιλοτρόπως. Θα έπρεπε οπωσδήποτε να καθίσει, να ξεκουραστεί και να κοιμηθεί. Κι όμως συνέχισε το μαρτύριο της περιοδείας και του κηρύγματος, χωρίς να καθυστερήσει ούτε λεπτό. Ο Παύλος σε άλλη περίπτωση, που τον λιθοβόλησαν στα Λύστρα –κατά την δεύτερη ιεραποστολική του περιοδεία– και, επειδή τον νόμισαν νεκρό, τον έσυραν σαν ψόφιο σκυλί και τον πέταξαν έξω από την πόλη, μόλις συνήλθε με την βοήθεια του Θεού βέβαια, σηκώθηκε και συνέχισε την περιοδεία του προς την Δέρβη, χωρίς να σταματήσει και να περιποιηθεί τις πληγές του.
Μαζί με τον Παύλο και οι χριστιανοί τον ακολουθούν και τον παρακολουθούν στον ίδιο ρυθμό και με τον ίδιο ζήλο. Θαυμάζουμε τον Παύλο για την αντοχή του και την υπομονή του, αλλά θαυμάζουμε και αυτούς. Είχαν προσέλθει για θεία Λειτουργία και παρέμειναν εκεί ένα ημερονύχτιο, χωρίς να είναι προετοιμασμένοι και ειδοποιημένοι, το πόσο θα καθυστερούσε ο απόστολος Παύλος το κήρυγμα. Ο Εύτυχος έπεσε και σκοτώθηκε, γιατί ακριβώς, αν και κατάκοπος, δεν έφυγε για να ακούσει τον Παύλο! Θαυμαστοί και υπέροχοι πιστοί. Είχαν την ίδια φύση με εμάς αλλά προαίρεση αγγέλων.
Αλλά έχουμε και άλλα παραδείγματα στη Γραφή εκπληκτικού ζήλου πιστών. Μιά μέρα άκουγαν τον Χριστό στην έρημο οι Ισραηλίτες, όταν χόρτασε τους πεντακισχιλίους (Ματθ. 14,13-21) και τρεις μέρες, όταν χόρτασε τους τετρακισχιλίους (Ματθ. 15,32), αν και είχαν γυναίκες και παιδιά μαζί τους. Όποιος διαβάζει προσεκτικά την αγία Γραφή εκπλήττεται με τον θαυμαστό ζήλο των πιστών και κατανοεί γιατί τότε γινόταν πολλά και εκπληκτικά θαύματα, μέχρι και αναστάσεις νεκρών, ενώ τώρα δεν γίνονται στο βαθμό και την συχνότητα που γινόταν τότε. Ας εμπνευσθούμε με το παράδειγμά τους κι ας φροντίσουμε κάπως και εμείς να τους μιμηθούμε. Αλλιώς είμαστε αδικαιολόγητοι ενώπιον του Θεού.
ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ