Ὀφειλόμενον σχόλιον εἰς ἄρθρον τῆς κ. Μαρίας Ἀντωνιάδου

Γράφει ὁ Νεμέσιος

  Βρίσκεται μπροστά μας ἄρθρο τῆς δημοσιογράφου κ. Μαρίας Ἀντωνιάδου, μέ τόν τίτλο «Τάγματα νεοσυντηρητικῶν πολιορκοῦν τήν Ὀρθοδοξία», ἀπό τό Βῆμα Online, τῆς 07-02-2010.

  Τό κείμενο τοῦτο ἀποτελεῖ πράγματι πολύ χαρακτηριστικό κείμενο τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰδησεογραφίας καί θά ἐξηγήσουμε τήν ἄποψή μας αὐτή, ἡ ὁποία καταλήγει στίς ἑξῆς ἐναλλακτικές ἤ συμπληρωματικές μεταξύ τους διαπιστώσεις:

  (α) εἴτε ἡ κ. Ἀντωνιάδου δέν εἶναι πράγματι μέ ἐπίγνωση Ὀρθόδοξη Χριστιανή οὔτε ἔχει ἴσως θεολογική κατάρτιση, ὁπότε εἶναι ἀξιοσημείωτο τό πῶς ἀποφαίνεται μέ ὑπερβολική βεβαιότητα (χωρίς σοβαρές πηγές), γιά πράγματα πού δέν γνωρίζει καί ἴσως δέν πιστεύει, καί μέ σαφῆ ἰδεολογική κατεύθυνση ἐναντίον συ-γκεκριμένης μερίδας, αὐτῆς τῶν λεγομένων «νεο-συντηρητικῶν»·

  (β) εἴτε ἡ κ. Ἀντωνιάδου εἶναι παραπληροφορημένη, ἀλλ᾽ ὡστόσο προσπαθεῖ νά γίνει δίαυλος εἰδήσεων γιά τούς ἀναγνῶστες της· στήν περίπτωση αὐτή, πρέπει μᾶλλον νά γίνει μαθήτρια τῆς Ὀρθοδόξης Συνέχειας καί ἀκόμη, ξεκινώντας ἀπό τήν ἐγγενῆ στή δημοσιογραφία ρηχότητα, νά ἐμβαθύνει πρός τήν πολύμο-χθη ἐκκλησιολογική κατάρτιση·

  (γ) εἴτε ἡ κ. Ἀντωνιάδου εἶναι στρατευμένη σέ νεοταξικές μεθοδεύσεις, παρά τό ὅτι κάθε στρατευμένη δημοσιογράφος εἶναι καί προδότις τῆς ἀντικειμενικότητας τῶν προϊόντων της καί συνεπῶς καί τοῦ λειτουργήματός της. Ὁπότε καί τό παρόν κείμενο τῆς κ. Ἀντωνιάδου ἀποτελεῖ κείμενο «νεο-γκαιμπελικῆς» παραπληροφόρησης.

Α´. Τά «τάγματα τῶν νεοσυντηρητικῶν» καί οἱ ἀνακρίβειες τῶν «προοδευτικῶν».

  Ἀνεξάρτητα πάντως ἀπό τήν πρόθεση τῆς γράφουσας κ. Μαρίας Ἀντωνιάδου, προσέξτε πάντως τίς παρακάτω ἀνακρίβειες (ἤ ἀναλήθειες) τοῦ κειμένου της:

  1. Σύγκριση τοῦ «νεοσυντηρητισμοῦ» μέ τούς φονταμενταλισμοὐς τοῦ προτεσταντισμοῦ, τοῦ ἰσλάμ καί τοῦ ἰουδαϊσμοῦ. Ἀλλά ὁ φονταμενταλισμός στίς πί-στεις αὐτές εἶναι μόνο ἕνα ρεῦμα αὐτῶν τῶν πίστεων, μάλιστα συνήθως μεταγενέ-στερο. Ἡ κ. Ἀντωνιάδου, ὅμως, δέν μᾶς περιγράφει τί εἶναι ἡ κατ᾽ αὐτήν «κανονική» («mainstream») Ὀρθοδοξία, ὥστε νά προσδιορίσει θεολογικά ἤ ἐκκλησιολογικά ἤ χρονικά τήν ἀπόκλιση τῶν «νεοσυντηρητικῶν» ἀπό αὐτήν, μέ ΒΑΣΗ ΤΗ ΔΙΑΧΡΟΝΙ-ΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ· εἶναι αὐτό ἀπό ἄγνοια ἤ πρός παραπλάνηση;

  2. «Οἱ ὑπερορθόδοξες ὁμάδες ἀντιτάσσονται στόν διάλογο μέ τή Ρ/καθολική Ἐκκλησία ... κ.λπ.». Λάθος! Ἀντιτάσσονται στίς (τεκμηριωμένες, ἀποδειγμένες) ὑποχωρήσεις καί παραβιάσεις –στά πλαίσια τῶν διαλόγων– πληθύος ἱερῶν Κανόνων, στή σχετικοποίηση καί ὑποβάθμιση τῶν δογματικῶν Ὅρων, στήν ἀλλοίωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς Πίστης, τῆς Ὑμνογραφίας, τῆς προσευχῆς καί τοῦ τρόπου ζωῆς, πού μᾶς παρέδωσαν οἱ (... «νεοσυντηρητικοί») Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας· πού ὑποθέτουμε, ὅτι κάποια δική τους ἱερή Εἰκόνα ἤ ἱερό Λείψανο καί ἡ κ. Ἀντωνιάδου ὡς Ὀρθόδοξη Χριστιανή ἔχει προσκυνήσει κάποτε. Ἄγνοια ἤ χει-ραγώγηση τῶν ἀγνοούντων ἀναγνωστῶν ἀπό τήν κ. Ἀντωνιάδου;

  3. Οἱ «νεοσυντηρητικοί» ... «κατακεραυνώνουν ὅλους ὅσοι ἔχουν διαφορετικές ἀπό αὐτούς ἀπόψεις καί θέσεις»· τί σημαίνει ἡ ἀσάφεια τούτη; Δηλαδή κατακεραυνώ-νουν καί τούς γκουρού, τούς ἰνδιάνους Ἀπάτσι, «τά πνεύματα τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», τόν Δαλάι Λάμα, τόν ὁποιονδήποτε ἄθεο ἤ νεοεποχίτη γείτονά τους, κι ἀκόμη τήν κ. Ἀλέκα Παπαρρήγα ἤ τόν κ. Ἀλαβάνο, τούς Κουάκερους ἤ τόν U.C.K. κ.λπ.; Ὄχι, βέβαια! Εἶναι δικαίωμα καθενός οἱ θρησκευτικές ἐπιλογές του! Θέλουν ὅμως νά ξεσκεπάσουν τήν πορεία ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν μέ διαστρεβλώσεις τῶν πραγμάτων νά παρουσιάσουν ὡς ἀληθινή Ὀρθοδοξία τά ὁποιαδήποτε θρησκευτικά μορφώματα τῆς διάνοιας καί τῆς καρδιᾶς τους (δη-λαδή τῶν παθῶν τους), καί ὄχι αὐτό πού τούς παραδόθηκε ἀπό τούς Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ. Ὡς πρός τή γενική ἐναντίον τῶν ἄλλων πίστεων ἀπολογητική καί πολεμική συγγραφή, αὐτό εἶναι ἕνα διαρκές καί αἰώνιο γνώρισμα τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἀκόμη καί «ἐπίσημων» Ἐκκλησιῶν καί τῶν ἀντιαιρετικῶν τους ὑπηρεσιῶν. Ἄγνοια ἤ παραπλάνηση ἀπό μέρους τῆς κ. Ἀντωνιάδου;

  4. «Θεωροῦν ὅτι κάθε προσπάθεια συνεύρεσης ἤ ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν ἐκπροσώπων τῶν θρησκειῶν ἀποτελεῖ μέρος ἑνός εὐρυτέρου σχεδίου, πού στόχο ἔχει τήν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ μοναδικοῦ ἀληθινοῦ χριστιανικοῦ δόγματος». Λάθος! Θεωροῦν οἱ «νεοσυντηρητικοί», ὅτι αὐτό συμβαίνει μόνο μέ ὅσες πρακτικές βλά-πτουν τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Ἐκκλησίας ὡς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁμολογεῖ κάθε μέρα ἡ Ἐκκλησία μας στό «Πιστεύω», γι᾽ αὐτό καί λ.χ. δέν ὑπῆρχαν ἀντιδράσεις μέχρι τή Συνάθροιση τοῦ Π.Σ.Ε. στό Νέο Δελχί (1961), ἐνόσῳ αὐτό δηλωνόταν σαφῶς καί γραπτῶς. Ἀστοχία καί ἐδῶ ἐκ μέρους τῆς κ. Ἀντωνιάδου!

  5. Οἱ «“νεοσυντηρητικοί” ἔχουν σκοπό νά σταματήσουν τούς διαύλους ἐπικοινωνίας στό πλαίσιο τῆς παγκοσμιότητας καί τῶν πολυπολιτισμικῶν κοινωνιῶν»· ἀσάφεια, μισή ἀλήθεια καί συναισθηματικός ἐντυπωσιασμός! Δηλαδή, κατά τήν κ. Ἀντωνιάδου, ἀπαγορεύουν οἱ «νεοσυντηρητικοί» ... «Κού Κλούξ Κλάν» τήν ἔμπρακτη μέ χαμόγελο καρδιᾶς ἀγάπη πρός ὅλους, τήν ἀπό κοινοῦ ἐργασία μέ ἀλλόθρησκους, τήν προσευχή γιά ὅλο τόν κόσμο, τήν αἱμοδοσία, τήν ἀπόδοση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τήν φωνή τῶν μειοψηφιῶν κ.λπ. κ.λπ.; Ἤ μήπως ἐμποδίζουν -ὅπως καί εἶναι ἀλήθεια- τήν παροχή σφαλερῆς εἰκόνας στούς μή Ὀρθόδοξους γιά τό τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία; Ποιά ἀποδεικτικά γεγονότα παραθέτει ἡ κ. Ἀντωνιάδου; Κανένα! Ἄγνοια ἤ χειραγώγηση τῆς πληροφόρησης ἀπό τήν κ. Ἀντωνιάδου;

  6. Καί πῶς λοιπόν, ἡ κ. Ἀντωνιάδου κατέληξε στή συσχέτιση τοῦ ξένου φονταμενταλισμοῦ καί τοῦ ὀρθόδοξου «νεοσυντηρητισμοῦ»; Ἀποκαλύπτεται αὐτό στήν παράγραφο μέ τόν τίτλο «Ἡ ἐσωστρέφεια τῆς Ἐκκλησίας»: ἐκεῖ φέρεται νά στη-λιτεύει τό φαινόμενο ὁ ἴδιος ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ἐφ’ ὅσον «αὐτός ἔφα» («τό εἶπε ὁ ἴδιος», ὅπως ἔλεγαν οἱ μαθηταί τοῦ Πυθαγόρα γιά τό δάσκαλό τους), ἄρα ἔτσι εἶναι! Ὁ «αὐτός ἔφα» τῆς κ. Ἀντωνιάδου, ὁ κ. Βαρθολομαῖος, (στόν ὁποῖον ἀνήκει ἡ μοναδική ἐκτενής παραπομπή της), ἔριξε γιά μιά ἀκόμη φορά στάχτη στά μάτια καί μίλησε γιά τόν πόλεμο τῶν «φονταμενταλιστικῶν κύκλων» κατά τῆς «συνεργασίας καί καταλλαγῆς ... καί τοῦ ἀνοίγματος τῶν χειρῶν πρός συνεργασίαν μετά τῶν ἄλλων». Ψεῦδος τοῦ κ. Βαρθολομαίου! Διότι ἡ ἀπό μέρους τῶν χαμογελαστῶν καί ἁπλόχερων ἡγετῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀναγνώριση ἀλήθειας καί ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτήρα καί παρουσίας Θεοῦ σέ πίστεις καί δόγματα καί κοινότη-τες, πού οἱ προκάτοχοι τοῦ κ. Βαρθολομαίου, οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, ὀνόμασαν καί κα-ταδίκασαν ὡς αἱρέσεις καί θρησκεῖες, πού ἀπομακρύνουν ἀπό τό Χριστό μας καί Θεό, δέν συνιστᾶ ἁπλή συνεργασία τῆς Ἐκκλησίας μέ αὐτές. Συνιστᾶ ἀθέτηση τοῦ εὐαγγελισμοῦ τους, τῆς σωτηρίας τους, ἀθέτηση τῆς ἀγάπης τῶν μακράν τοῦ Χριστοῦ συνανθρώπων μας καί πρίν ἀπό ὅλα ἀθέτηση τῶν ἴδιων τῶν ἐπισκοπικῶν ὑποσχέσεων τῆς χειροτονίας τοῦ κ. Βαρθολομαίου, καί ἄλλων ὁμοφρόνων του ἐπισκόπων, «στρεβλοτομούντων τόν λόγον τῆς ἀληθείας καί ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς ἀσεβείας»!

  Ἡ κ. Ἀντωνιάδου, ἴσως δέν γνωρίζει ὅτι στήν Ὀρθοδοξία δέν ἔχουμε ἀλάθητους Πάπες, πού νά κατευθύνουν τή διαχρονική συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας· ἐν προκειμένῳ οἱ ἱεροί Κανόνες προβλέπουν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν θρόνο τους ὅσων Ἐπισκόπων δέν μεριμνοῦν γιά τήν ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν στήν Ἐκκλησία. Προφανής καί πάλι ἡ ἄγνοια τῆς κ. Ἀντωνιάδου!

  7. Δεῖγμα τῆς «κρυφοδαγκανιάρας» (κατά τόν μακαριστό Κόντογλου) πολεμικῆς τῆς κ. Ἀντωνιάδου κατά τῆς Παράδοσης, εἶναι καί οἱ «μπηχτές» κατά τοῦ Μητρ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ· ἀφίνοντας τά ἀπορρέοντα ἐκ τοῦ ἐπισκοπικοῦ θεσμοῦ δικαιώματα ἕκαστου Μητροπολίτη, θά ἀναφερθοῦμε στή «μπηχτή» τῆς δημοσιογρά-φου: «ξεσπάθωμα τοῦ ἑλκυστικοῦ στά μέσα ἐνημέρωσης ἀρχιερέα... κ.λπ.». Πράγματι, κ. Ἀντωνιάδου, ἑλκυστικός στά Μ.Μ.Ε. ὁ κ. Σεραφείμ, ἀλλ’ ὄχι ὅσο ὁ κ. Βαρθολομαῖος· βλέπετε, ὁ κ. Σεραφείμ, εὐθυγραμμισμένος μέ τήν χριστιανική του συνείδηση, δέν προέβη σέ «ποιμαντικές ἐνέργειες» ἀνάλογες τοῦ κ. Βαρθολομαίου, λ.χ. «εὐλογώντας» τήν «αἰσθησιακά» (ἠπίως εἰπεῖν) λικνιζόμενη τραγουδίστρια τῆς Ἑλλάδας στή eurovision ἤ τόν κ. Σάκη Ρουβᾶ, οὔτε πάλι ὁ κ. Σεραφείμ φωτογραφίστηκε χαμογελώντας μέ τήν ὁμάδα τῆς Α.Ε.Κ. κρατώντας τή φανέλλα της. Βλέπετε, κ. Ἀντωνιάδου, πόσο démodé καί «ἀπρόσιτοι» εἶναι αὐτοί οἱ “neo-conservatives” ...

  8. Ἡ δημοσιογραφική ἀκρίβεια τῆς κ. Ἀντωνιάδου διαλάμπει τέλος καί στήν παράγραφο ὑπό τόν τίτλο « “Προδότες” ... καί ξύλο!». Καί περιμένει ὁ ἀναγνώστης νά διαπιστώσει «ἐπί τοῦ χάρτου» τή βάναυση συμπεριφορά αὐτῶν τῶν φανατικῶν «φονταμενταλιστῶν-νεοσυντηρητικῶν», οἱ ὁποῖοι φτάνουν μέχρι τό... «ξύλο» γιά τήν ἐπιβολή τῶν ἀπόψεών τους στούς ἄλλους, ἐναντίον τῶν πάντοτε πράων καί «ἀγαπητικῶν» οἰκουμενιστῶν, καί ἔτσι ἀποδεικνύουν ἔμπρακτα τήν ἔλλειψη ἀγάπης τους· καί τελικά ὁ ἀναγνώστης ἀνακαλύπτει, ὅτι οἱ νεοσυντηρητικοί τό ξύλο δέν τό... δίνουν, ἀλλά τό... τρώγουν. Φοβερή σκηνοθέτις ἡ κ. Ἀντωνιάδου! Μά εἶναι τό-σο... ἀποτρόπαιον! Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί τολμοῦν νά τρώγουν ἀκόμη καί ξύλο γιά τήν ἀλήθεια! Κι ὅμως ναί, μολονότι γιά τήν ἐσφαλμένη ἀντίληψη τοῦ χριστιανισμοῦ, πού διακατέχει τήν κ. Ἀντωνιάδου, προφανῶς ἀκόμη καί τό νά «φάει κανείς ξύλο» γιά τήν ἀλήθεια καί τήν τήρηση ἱερῶν Κανόνων καί θεσμῶν - ὅπως συνέβη λ.χ. στήν Κύπρο καί τώρα στό Κοσσυφοπέδιο – εἶναι... φονταμενταλιστικό! Γιατί νά μή ἀπολαμβάνουν κι αὐτοί οἱ «neo-cons», ὅπως καί οἱ Λατῖνοι στή Δύση, τήν «ἀσφαλῆ συμπόρευση» μέ τόν ἐπί γῆς «ἀλάθητο» καί… «ἐπικυρωμένο» ἀντιπρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἐπί γῆς κ. Βαρθολομαῖον, ὅπως κάνει καί ἡ κ. Ἀντωνιάδου; Γιατί νά δημιουργεῖ ὁ κάθε στενοκέφαλος «νεοσυντηρητικός» στόν ἑαυτό του καί τούς ἄλλους πρόβλημα συνείδησης ἐξ αἰτίας βαθύτερης ἐνασχόλησης μέ θεολογικά θέματα; Ἀφοῦ ὁ Πάπας τῆς Ὀρθοδοξίας κ. Βαρθολομαῖος ἀνακάλυψε καί διακήρυξε τό 1998 ὅτι οἱ Ἅγ.Πατέρες (οἱ πρῶτοι διδάξαντες φονταμενταλιστές «νεοσυντηρητικοί») ὑπῆρξαν «ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» καί βρίσκονται στήν κόλαση περιμένοντας τίς προσευχές τοῦ κ. Βαρθολομαίου καί τῶν ὁμοφρόνων του γιά νά σωθοῦν, ὅλα εἶναι ἐν τάξει (κι ὅμως, τό εἶπε... )· ἔτσι κι ὁ γλυκύς Ἅγ. Νεκτάριος, πού κατηγόρησε βαριά τίς παπικές αἱρέσεις, καί εἶναι λοιπόν «ἀτυχές θῦμα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως», μπορεῖ τώρα (ἀπό τοῦ σωτηρίου ἔτους 1998 καί ἑξῆς) νά... ἐλπίζει στίς θεοπειθεῖς προσευχές τοῦ κ. Βαρθολομαίου! «Οὐδέν ἀνίατον διά τόν ἅγιον... Βαρθολομαῖον!». Βλέπετε μεγαλεῖον ἀγάπης καί ἀλήθειας τῆς «μή νεοσυντηρητικῆς» Ὀρθοδοξίας τοῦ ὑψηλοῦ Οἰκ. Μέντορος τῆς κ. Ἀντωνιάδου; ( Ὄντως, εἶναι ἀλήθεια,... «Αὐτός ἔφα ... »!).

  Προσέξτε ἀκόμα καί τή μαεστρία τῆς γραφίδας τῆς δημοσιογράφου· γιά νά ται-ριάξει στό ὑποσυνείδητο τοῦ ἀναγνώστη τό ὑπονοούμενο μήνυμα «δίνουν οἱ νεοσυντηρητικοί ξύλο» μέ τήν ἀλήθεια τοῦ ὅτι τό «τρώγουν τό ξύλο», ἡ ἀκρίβεια τῶν γεγονότων χάθηκε μεταξύ τῆς φιλολογικῆς εἰκόνας «“διασταύρωσαν” τίς ρομφαῖες τους» καί τῶν ἐντελῶς ἀσαφῶν «ξέσπασαν ἐπεισόδια», «κατάληψη ναοῦ», «ὅταν πλέον ἡ κατάσταση κινδύνευε νά ξεφύγει ἀπό κάθε ἔλεγχο»... Ἀλλά ποῦ εἶναι λοι-πόν οἱ φωτογραφίες τῶν αἱματοβαμμένων θυμάτων τοῦ «νεοσυντηρητικοῦ φονταμενταλισμοῦ», κ. Ἀντωνιάδου;

  Εὐχαριστοῦμε, πάντως, τή δημοσιογράφο, γιά τό χαρακτηριστικό αὐτό δεῖγμα στρατευμένης ἐκκλησιαστικῆς δημοσιογραφίας καί ἐπιλεκτικῆς περιγραφῆς τῆς ἀλήθειας.

  Πάντως, οἱ «νεοσυντηρητικοί», καί ὅλοι οἱ ἀναζητητές τῆς ἀλήθειας, κι ἄν τρώ-γουν ξύλο, πάντως κουτόχορτο οἰκουμενιστικῶν προδιαγραφῶν ἀπό δημοσιογραφι-κές καλλιέργειες δέν τρώγουν.

Β´. Μέ ποιές προϋποθέσεις ἡ κ. Ἀντωνιάδου κρίνει τά τῆς Πίστεως;

  Ἐπειδή ἡ κ. Ἀντωνιάδου μέ τόν τίτλο της «Τάγματα νεοσυντηρητικῶν πολιορκοῦν τήν Ὀρθοδοξία», προσπάθησε νά δώσει τήν ἐντύπωση, ὅτι οἱ «νεοσυντηρητικοί», πού ὑπογράφουν τήν «Ὁμολογία Πίστεως» καί ὅσοι ἄλλοι ἀντιτίθενται στό θρησκευτικό συγκρητισμό εἶναι ἔξω ἀπό τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν πολιορκοῦν ἐξωτερικά, τήν παρακαλοῦμε νά ἐνδιατρίψει περισσότερο στήν ἐκκλησιαστική Πίστη, τήν ὁποία -ἀποδειγμένα μέ βάση τό ἄρθρο της- ἀγνοεῖ· καί γιά νά μή γινόμαστε φορτικοί μέ λόγια Πατέρων, ἱερῶν Κανόνων, Ὅρων κ.λπ. ζητοῦμε ἀπό τήν κ. Ἀντωνιάδου νά μᾶς διευκρινίσει πῶς κρίνει σύμφωνα μέ τόν «μή νεοσυντηρητισμό της» τήν ... «πολιορκούμενη Ὀρθοδοξία» τῶν ἑξῆς (ἀντιπροσωπευτικῶν) λόγων κάποιων “mainstream” Ὀρθοδόξων καί πρώτιστα τοῦ Ἴδιου τοῦ Χριστοῦ:

  «Ὅλοι ὅσοι ἦρθαν πρίν ἀπό Ἐμένα εἶναι κλέφτες καί ληστές, ἀλλά δέν τούς ἄκουσαν τά πρόβατα» (Ἰω. 10, 8) ●«Ὅποιος δέν εἶναι μαζί Μου εἶναι ἐναντίον Μου καί ὅποιος δέν συνάγει μαζί Μου σκορπίζει» (Ματθ. 12,30) ●«Κάθε φυτεία πού δέν τή φύ-τεψε ὁ Πατέρας Μου ὁ οὐράνιος θά ξεριζωθεῖ. Ἀφῆστε τους· εἶναι τυφλοί ὁδηγοί τυφλῶν» (Ματθ. 15, 13 καί 14) ●«Ὅποιος ἔχει τόν Υἱόν, ἔχει τή ζωή· ὅποιος δέν ἔχει τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει τή ζωή» (Α´ Ἰω. 5, 12) ●«Ὅποιος πιστεύει στόν Υἱόν ἔχει αἰώνια ζωή· ὅποιος εἶναι ἀπειθής στόν Υἱό δέν θά δεῖ τή ζωή, ἀλλά ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ μένει πάνω του» (Ἰω. 3, 36) ●«Ὅποιος πιστέψει καί βαπτιστεῖ, θά σωθεῖ, ὅποιος ὅμως ἀπιστήσει θά κατακριθεῖ» (Μάρκ. 16, 16) ●«Αἱρετικό ἄνθρωπο μετά ἀπό πρώτη καί δεύτερη νουθεσία παράτησέ τον, γνωρίζοντας ὅτι ἕνας τέτοιος ἔχει ἐκτραπεῖ καί ἁμαρτάνει ὄντας αὐτοκατάκριτος» (Τῖτον 3, 10.11) ●«Ὅποιος δέν ἀγαπάει τόν Κύριο, ἄς εἶναι ἀνάθεμα. Μαράν ἀθά» (Α΄ Κορ. 16, 22) ●«Ἀλλά κι ἄν ἀκόμη ἐμεῖς ἤ ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό σᾶς εὐαγγελίζεται διαφορετικά ἀπ’ ὅ,τι σᾶς εὐαγγελιστήκαμε, νά εἶναι ἀνάθεμα» (Γαλ. 1,9).

  Αὐτά ἰσχύουν ὅσον ἀφορᾶ στή μοναδικότητα τῆς ἀλήθειας καί ἔπειτα προχωροῦμε ἀναλόγως καί στό «πῶς» τῆς βοήθειας, μέ ἀγάπη, γιά ὅσους εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας.

  Ὅμως οἱ θεολογικές καί θρησκειολογικές ἐκπτώσεις τοῦ κ. Βαρθολομαίου μέ λόγια καί ἔργα, τί διασώζουν ἀπό τήν παραπάνω αἴσθηση τῆς μοναδικότητας τῆς Ὀρθοδοξίας; Τίποτε· μόνο τήν καταλύουν.

  Ποιά εἶναι ἡ ἀντίληψη τοῦ κ.κ. Βαρθολομαίου γιά τή σωτηρία τῶν ἑτερόθρησκων καί ἑτερόδοξων καί τί κάνει γιά νά τούς σώσει, αὐτός πού ἀφειδῶς πα-ρέχει σέ ὅλους αὐτούς διαβεβαιώσεις κοινῆς προσευχητικῆς παρρησίας πρός τόν Θεό καί κοινῆς ἀποστολῆς γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου (βλέπε τίς διαθρησκειακές τῆς Ἀσσίζης κ. ἀλλοῦ);

   Θά ἔπρεπε νά γνωρίζει ἡ κ. Ἀντωνιάδου, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι τετραετές ἐκπαιδευτικό πρόγραμμα τῶν Κυβερνήσεων Ν.Δ. καί ΠΑ.ΣΟ.Κ ἐπιδεχόμενο ἐτήσιες τροποποιήσεις (“upgrades”), οὔτε τριετές ἐπενδυτικό πρόγραμμα τοῦ συγκροτήματος «Λαμπράκη», μέ Manager τόν κ. Βαρθολομαῖο ἤ τόν κ. Εἰρηναῖο Βελιγραδίου, ἀλλά εἶναι ἡ «Πίστη πού παραδόθηκε μία καί μόνο φορά στούς Ἁγίους» (Ἰούδα 3, 3),· πιστεύει ἆραγε ἡ κ. Ἀντωνιάδου, ὡς ἐρευνήτρια, ὅτι αὐτή ἡ Ὀρθοδοξία, εἶναι ἡ αἰώνια διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐπί πάντων Θεοῦ, τηρούμενη ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἤ νομίζει ὅτι Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἑλισσόμενη πολιτική τῆς φαναριώτικης διπλωματίας;

  Νά ὅμως ποιά εἶναι ἡ συνεχής «συντηρητικότητα» τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι βέ-βαια μιᾶς μερίδας «νεοσυντηρητικῶν», κατά τόν πολύ π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ·

  «Ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ τό παρελθόν ὄχι ὡς κάτι τό ἀνύπαρκτο, ἀλλ’ ὡς κάτι πού συντελέστηκε καί ὑπάρχει στήν καθολική πληρότητα τοῦ ἑνός Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Παράδοση κατοπτρίζει αὐτή τή νίκη ἐπί τοῦ χρόνου. Τό νά μαθαίνεις ἀπό τήν Πα-ράδοση ἤ ἀκόμη καλλίτερα ἐντός τῆς Παράδοσης, σημαίνει τό νά μαθαίνεις ἀπό τήν πληρότητα τῆς ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας, πού κυριαρχεῖ ἐπί τοῦ χρόνου, ἐμπειρίας πού κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ νά μάθει νά τή γνωρίζει καί νά τήν κατέχει ἀνάλογα μέ τό μέτρο τῆς πνευματικῆς του ὡριμότητας καί μέ τό μέτρο τῆς καθολικῆς του ἀνάπτυξης... Πιστότητα πρός τήν Παράδοση δέν σημαίνει πιστότητα πρός τό παρελθόν καί τήν ἐξωτερική ἐξουσία, ἀλλά ζωντανό δεσμό μέ τήν πληρότητα τῆς ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας ... “Συμφωνία μέ τό παρελθόν” εἶναι μόνον ἡ συνέπεια τῆς πιστότητας πρός τό σύνολο, εἶναι ἁπλῶς ἡ ἔκφραση τῆς σταθερότητας τῆς καθολικῆς ἐμπειρίας μέσα στό ρέοντα χρόνο ... Ἀκόμη καί τώρα ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας παραμένει ἀνεξάντλητη, ἀλλά προστατεύεται καί ἀποκρυσταλλώνεται σέ δόγμα». (Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία, Παράδοση, σσ. 63. 64. 69).

  Ἀλλά περί πιστότητας στήν πληρότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας διά μέ-σου τῶν αἰώνων, οἱ οἰκουμενιστές («μή νεοσυντηρητικοί») Κληρικοί -πρότυπα τῆς κ. Ἀντωνιάδου ἔχουν προφανῶς «μαῦρα μεσάνυχτα». Καί ἔτσι κατηγοροῦν τήν «στασι-μότητα» τῶν παραδοσιακῶν στήν Παράδοση καί τόν «συντηρητισμό», αὐτοί πού ἔχοντας χάσει τό «συντηρητικόν» ἅλας τοῦ Πνεύματος, ἀποδεικνύονται – κατά τόν π. Φλωρόφσκυ – χαμηλόβαθμοι στήν πνευματική τους ὡριμότητα καί τήν καθολική τους ἀνάπτυξη ἐν Χριστῷ.

  Ὄχι λοιπόν, πιστότητα στήν ἐξωτερική ἐξουσία, ὅπως κάνει ἐξ ἀγνοίας ἡ κ. Ἀντωνιάδου, ἀλλά πιστότητα στήν καθολική ἐμπειρία· ἄν θέλει ἄς κρατήσει ἡ κ. Ἀντωνιάδου τήν «ἐξουσία» (τόν «Αὐτός ἔφα!» κ. Βαρθολομαῖον) κι ἐμεῖς ... κρατᾶμε τήν οὐσία!

Γ´. Τά τάγματατῶν «νεο-Μασόνων» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

  Ποιοί εἶναι ὅμως αὐτοί πού ἄλλαξαν τήν «ἐπίσημη Ὀρθοδοξία» τοῦ Φαναρίου, πού τά φερέφωνα τοῦ Πατριαρχείου ΚΠόλεως τήν ἔμαθαν μόνο δημοσιογραφικά καί τή διδάσκουν ἀνάλογα, ὥστε σήμερα ἀφ’ ἑνός νά ἐμφανίζεται μιά τέλεια «διαφορετι-κότητα» μεταξύ τῶν Οἰκουμενιστῶν καί τῶν Ὀρθοδόξων, ἀφ’ ἑτέρου νά φαίνεται ὅτι δῆθεν ἡ Παράδοση «πολιορκεῖ τήν Ὀρθοδοξία ἀπ’ ἔξω»;

  Δέν θά δώσουμε ἀπ’εὐθείας ἀπάντηση· ἄς ἀπαντήσει κάποιος δημοσιογράφος μέ ἐνδελεχῆ ἔρευνα τῶν στοιχείων. Ἐμεῖς προτείνουμε τίς ἑξῆς κατευθυντήριες γραμμές – ἐρωτήσεις πάνω σέ «περίεργες συμπτώσεις»·

  (α) Γιατί ἀρχίζει ὁ ὀρθόδοξος οἰκουμενισμός γιά πρώτη φορά μετά ἀπό 2.000 χρόνια, μόνο στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰ. (ἐπιστολές Πατριάρχη Ἰωακείμ Γ΄), ταυτόχρονα μέ τήν ἐξάπλωση τῆς Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας στή Δύση (γκουρουϊσμός, δυϊσμός, δια-λογισμός) καί τήν ἔναρξη διαθρησκειακῶν συναντήσεων, ὅπως τό Κογκρέσσο τῶν Θρησκειῶν στίς Η.Π.Α.;

  (β) Ἡ Θεοσοφική Ἑταιρεία ἱδρυμένη ἀπό τήν ἀποκρυφίστρια – μέντιουμ Ἕλενα Μπλαβάτσκυ, ἔχει σκοπό τή δημιουργία ἑνός παγκόσμιου πυρήνα τῆς ἀνθρωπότητας χωρίς καμμία θρησκευτική διάκριση, τήν μέσῳ τῆς θρησκειολογίας κατάδειξη τοῦ ὅτι δῆθεν ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν κοινή προέλευση, καί τήν προετοιμασία τῆς ἔλευσης ἑνός παγκόσμιου θρησκευτικοῦ ἡγέτη· ποιά ἐπίπτωση μπορεῖ νά ἔχει ἡ τεκμηριωμένη σχέση Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας καί Μασονίας ἐπάνω στά ἐκκλησιαστικά πράγματα, ὑπό τό φῶς τοῦ γεγονότος ὅτι

  (γ) Πολλοί Κληρικοί καί ἔξοχα οἱ Οἰκουμενικοί Πατριάρχες Μελέτιος Μεταξά-κης (πολλαπλά καινοτόμος μεταρρυθμιστής καί ἐπιταχυντής τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) καί Ἀθηναγόρας (πού κατάργησε τά «ἀναθέματα» κατά τοῦ αἱρετικοῦ παπισμοῦ καί ἄλλαξε τήν αὐστηρή γραμμή τῶν Ὀρθοδόξων στό Π.Σ.Ε.) ἦταν ἐπιφανεῖς Μασόνοι ὁλκῆς, ἀναγραμμένοι σέ ἐπίσημα Μασονικά περιοδικά καί βιβλία;

  (δ) Γιατί τό διαθρησκειακό «ἄνοιγμα» τοῦ Π.Σ.Ε. (δηλαδή καί σέ μή Χριστια-νούς) ἀρχίζει σχεδόν ἀπό τήν 6η Συνδιάσκεψη τοῦ Π.Σ.Ε. στό Βανκοῦβερ (1983), δηλα-δή λίγο μετά τό 1974, ὁπότε, κατά τίς ὁδηγίες τῆς Ἀλίκης Μπέηλυ, ἡγέτιδας τοῦ New Age, ἔπρεπε οἱ προοπτικές τῆς Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας νά ἀρχίσουν νά δημοσιοποιοῦνται στό εὐρύ κοινό;

  (ε) Γιατί ἡ συμπαρουσία θρησκευτικῶν ἀντιπροσώπων στίς διαθρησκειακές συναντήσεις καί συμπροσευχές τύπου Ἀσσίζης μέ Πρόεδρο τόν Πάπα, (Ἀσσίζη 1986, Ρώ-μη 1987 καί 1988, Βαρσοβία 1989, Μπάρι 1990, Μάλτα 1991, Βρυξέλλες 1992, Μιλάνο 1993, Ἀσσίζη 1994 καί 2002, Βατικανό 1999) ταιριάζει ἀπόλυτα μέ τήν παρέλαση τῶν «μυστῶν» στίς μασονικές τελετές, ὅπου ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, τίθεται στήν ἴδια θέση μέ ἄλλους ἱδρυτές θρησκειῶν, ὡς ἕνας ἁπλός μεγάλος «μύστης»;

  (στ) Γιατί στή φρασεολογία καί τά γραπτά ἐπιφανῶν οἰκουμενιστῶν, ὅπως τῶν Πατριαρχῶν Ἀθηναγόρα καί Βαρθολομαίου, βρίσκουμε τόσο προφανῆ ὑποτίμηση τῶν δογματικῶν θεολογικῶν διαφορῶν καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων, σάν αἰτίας μίσους, καί τήν ὑπερτίμηση μιᾶς ἀπροϋπόθετης «ἀγάπης», δηλαδή ἕνα μοτίβο ἀντίθεσης μεταξύ ἀλήθειας καί ἀγάπης, πού ἀπαντᾶμε συχνά στά ἔργα τῆς Ἀλίκης Μπέηλυ καί ἄλλων μορφῶν τῆς Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας καί τῆς μετεξέλιξής της, τοῦ New Age (γιά τήν «κακή θεολογία» καί τήν «καλή ἀγάπη»); Μήπως κάποιοι ἱεράρχες μας ἔχουν μορφωθεῖ σέ εἰδικούς «Συλλόγους» μέ μαθήματα τῆς κοσμοθεωρίας τῶν Θεοσοφιστῶν, ἀφοῦ τελευταῖα ἀποδείχθηκε ὅτι Ἕλενα Μπλαβάτσκυ διάβαζε μέχρι καί... ὁ Elvis Presley;

  Πάνω στή γραμμή αὐτή ἡ κ. Ἀντωνιάδου, ἄν ἐργαστεῖ εὐσυνείδητα, θά βρεῖ στοιχεῖα συσχετισμοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν Ταγμάτων τῆς Μασονίας, πολύ περισσότερα ἀπ’ ὅσα δῆθεν συνδέουν τόν φονταμενταλισμό τῆς Ἀμερικῆς μέ τά «τάγματα» τοῦ σύγχρονου «νεο-συντηρητισμοῦ». Καί δέν ἐννοοῦμε βέβαια ὅτι οἱ οἰκουμενιστές εἶναι Μασόνοι, ἀλλ᾽ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ρίχνει νερό στό «νερόμυλο» τοῦ συγκρητισμοῦ τῆς Μασονίας, γιά τή θρησκευτική ὁμογενοποίηση τῶν λαῶν τῆς γῆς.

  Ἐνῷ τελείωνε ἡ ἑτοιμασία αὐτοῦ τοῦ κειμένου μαθεύτηκε ἡ ἐπίθεση (ὀρθοδόξων «κλασσικῶν» μή «νεο-συντηρητικῶν») ρασοφόρων μπράβων ὑπό τόν Ἐπίσκοπο πρώην Ἐρζεγοβίνης κ. Ἀθανάσιο Γιέφτιτς ἐναντίον τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἐπισκόπου Κοσσυφοπεδίου, κ. Ἀρτεμίου Ραντοσλιάβλεβιτς, μέ ταυτόχρονη κατάληψη τόσο τῆς Ἐπισκοπῆς τοῦ κ. Ἀρτεμίου ὅσο καί τοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Ντέτσανι, μέ ἄμεση διακοπή λειτουργίας τῆς κύριας ἱστοσελίδας του καί τῆς ἐφεδρικῆς, τόν περιορισμό του σέ Μοναστήρι καί τόν ὑποχρεωτικό περιορισμό τῶν Μοναζουσῶν τῆς Γκρατσάνιτσα ἐντός τῆς Μονῆς τους.

  Ὁ κ. Ἀρτέμιος εἶχε μεταφράσει καί διανείμει στά σερβικά τήν «Ὁμολογία Πί-στεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», παλιότερα εἶχε σχεδόν πείσει τήν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας νά ἀποχωρήσει ἀπό τό Π.Σ.Ε. καί εἶχε ἐπικρίνει γραπτά θεολογικές καινοτο-μίες (τῆς γραμμῆς τοῦ λατινόφρονα Μητρ. Περγάμου κ. Ἰω. Ζηζιούλα) στή Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου.

  Θά εὑρεθεῖ δημοσιογράφος, «πολλαπλασιαστής γνώμης», νά περιγράψει εἰδησεογραφικά καί νά κρίνει ἐκκλησιολογικά τά τεκμηριωμένα κατορθώματα τῶν «Ταγμάτων τῶν προοδευτικῶν νεο-Οὐστάσι» τοῦ κ. Ἀθανασίου Γιέφτιτς ἤ ἡ «εὐθυγράμμιση» τῶν Media μέ τήν ἐπιβολή σιωπῆς ἀπό τό οἰκουμενιστικό Φανάρι πάνω στίς μειοψηφίες εἶναι βαθιά χαραγμένη «μέ τρίγωνο καί μέ διαβήτη»; Ἀναμένουμε τήν ἀλήθεια, κ. Ἀντωνιάδου...

Δ´. ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ
«Περίεργες συμπτώσεις», ἁπλῶς γιὰ νὰ προβληματιστοῦμε...

Α΄. Ἡ σχέση Μασονίας καὶ Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας.

  «Ἐκ τῶν ὑφισταμένων σήμερον γνωστῶν μυσταγωγικῶν ὀργανώσεων ἐκτός τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀξία προσοχῆς εἶναι ἡ παγκόσμιος ἐπίσης τοιαύτη, ἡ λεγομένη Θεο-σοφική Ἑταιρεία ἐργαζομένη ἐπωφελῶς ὑπέρ τῆς ἀνθρωπότητος, τῆς ὁποίας τά πολυπληθῆ ἀνά πᾶσαν τήν ὑφήλιον μέλη καλοῦνται Θεόσοφοι ἤ Θεοσοφισταί καί ἀσχολοῦνται μέ τήν Θεοσοφίαν, ἀπόκρυφον ἐπιστήμην ἐν πολλοῖς, ὡς θά ἴδωμεν, ἔχουσαν σχέσιν μέ τόν Τεκτονισμόν». (Τεκτονικόν Δελτίον «ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ», ἔτος 1924, σ. 373, στό τοῦ Ν. Στ. Ψαρουδάκη, Στά ἄδυτα τῆς Μασονίας, «Ὀρθόδοξο Μέτωπο», Μαροῦσι 1995, σ. 739).

Β΄. Ἡ Μασονία καὶ ὁ ἀναμενόμενος «διδάσκαλος».

  Τό Μασονικό «Τάγμα τοῦ Ἀστέρος τῆς Ἀνατολῆς» τῆς Ἀθήνας, ἐκδίδει τό 1926 τό βιβλίο τῶν ἡγετῶν τῆς Θεοσοφίας, ἑνός Ληντμπῆτερ καί τῆς Ἄννας Μπεζάντ, περί τῆς ἔλευσης ἑνός παγκόσμιου διδάσκαλου καί ἀρχηγοῦ ὅλων τῶν θρησκειῶν· Ἡ ἔλευσις τοῦ Μεγάλου Ἐκπαιδευτοῦ· Ἀποσπάσματα Ἔργων τοῦ C.W. Leadbeater καί τῆς Annie Besant, συλλεγέντων ὑπό M.E. Rocke, Ἀθῆναι 1926 (στό τοῦ Ν. Στ. Ψαρου-δάκη, Στά ἄδυτα τῆς Μασονίας, «Ὀρθόδοξο Μέτωπο», Μαροῦσι 1995, σ. 740-746).

Γ΄. Ἡ θρησκευτικὴ ἀνεκτικότητα καὶ ἰσοπέδωση μέσα στὴ λατρεία τῆς Μασονίας.

  Στό τυπικό μύησης ἑνός Μασόνου στόν 32ο Βαθμό τοῦ ἀρχαίου καί ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τυπικοῦ (§2, Μύησις), ὁ μυούμενος λαβαίνει συμβουλές ἀπό προϊσταμένους του Μασόνους, πού ὑποδύονται θρησκευτικές μορφές, κατά σειρά τόν Κομφούκιο, τόν Ζωροάστρη, τόν Γκοτάμα Βούδδα, τόν Μωϋσῆ, τόν Ἑρμῆ τόν Τρισμέγιστο, τόν Πλάτωνα, τόν Ἰησοῦ τόν Ναζωραῖο, τόν Μωάμεθ καί «Ἐκεῖνον τῆς Αὔριον» (... τόν Ἀντίχριστο;). Μία ἀπό τίς συμβουλές στόν μυούμενο Μασόνο τοῦ 32ου εἶναι: «Ἐστέ ἀνεκτικοί· καμμία [θρησκεία] δέν μπορεῖ νά καθορίσῃ τόν Μέγα Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος [Μ.Α.Τ.Σ.]». Βλ. ὅπ. παρ., σσ. 509-512. Ἡ τελευταία συμβουλή πόσο μοιάζει μέ τή διαπίστωση τῶν κειμένων τοῦ Π.Σ.Ε. στό Πόρτο Ἀλέγκρε (2006), ὅτι: «Ὅλες οἱ θεολογικές μας ἀντιλήψεις σέ τελική ἀνάλυση δέν ξεπερνοῦν τά ὅρια τῆς δικῆς μας ἐμπειρίας καί δέν μποροῦν νά παρακολουθήσουν τό εὖρος τοῦ ἔργου τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἀποκατάσταση τοῦ κόσμου».

Δ΄. Τὸ μασονικὸ σύνθημα τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης στὴν ὑπηρεσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

  Στήν ἀπάντησή του σέ ἐμπιστευτικό μήνυμα τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα τό 1959, ὁ Πάπας Ἰωάννης ΚΓ΄ ἀποκαλύπτει τίς προθέσεις τοῦ Βατικανοῦ ἐν ὄψει τῆς Β ' Βατικανῆς Συνόδου πού ἐπρόκειτο νά ξεκινήσει τίς ἐργασίες της. «Σκοπός τῆς νέας Συνόδου εἶναι ἡ ἐπανένωσις τῆς Ἐκκλησίας» δηλώνει στόν Ἀρχιεπίσκοπο καί συμφωνοῦν ἀπό κοινοῦ ὅτι ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» πρέπει νά στηριχθεῖ στίς ἀρχές τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως (βλ.σχ. Γ. Μαλούχου, Ἐγώ ὁ Ἰάκωβος). «Ἐάν δέν ἐπικρατήση τό σύνθημα τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως: ἐλευθερία, ἰσότης, ἀδελφότης, οὔτε εἰρήνη θά ὑπάρξη μεταξύ τῶν ἐθνῶν, οὔτε ἕνωσις μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν» (Καθηγητοῦ Δ. Τσάκωνα, Ἀθηναγόρας ὁ Οἰκουμενικός τῶν Νέων Ἰδεῶν, σελ. 95).

Ε΄. Ἡ μομφὴ κατὰ τῶν δογμάτων καὶ τῆς θεολογίας καὶ ὁ τονισμὸς τῆς «ἀγάπης».

  Γιά τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα «... ὑπάρχουν δύο δρόμοι: Ὁ Θεολογικός Διάλο-γος. Καί ἔχομεν τούς θεολόγους ἑκατέρωθεν, οἱ ὁποῖοι μελετοῦν τό ζήτημα τῆς ἐπανόδου εἰς τά παλαιά. Καί ἐπειδή δέν ἔχω πολλές ἐλπίδες ἀπό τόν θεολογικόν διά-λογον... δι’ αὐτό ἐγώ προτιμῶ τόν διάλογον τῆς ἀγάπης. Νά ἀγαπηθοῦμε ... Γι’ αὐτό λοιπόν προσπαθοῦμε νά ἔχωμεν καί θεολόγους μαζί, διά νά ἔλθη αὐτό τό μεγάλο γε-γονός, τοῦ Παγχριστιανισμοῦ. Καί μαζί μέ αὐτό τό μεγάλο γεγονός, θά ἔλθη μίαν ἡμέραν τό ὄνειρόν μας τῆς Πανανθρωπότητος» (Ἡ προσλαλιά τοῦ Ἀθηναγόρου, Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Οἱ διάλογοι χωρίς προσωπεῖον, σ. 5.).

  Πέραν τοῦ καθαρά θεοσοφικοῦ ὅρου «πανανθρωπότητα» στά λόγια τοῦ Μασό-νου Ἀθηναγόρα, πόσο μοιάζει αὐτό μέ τή διαπίστωση τῆς ἀποκρυφίστριας καί θεοσο-φίστριας Ἀλίκης Μπέηλυ, ὅτι: «Ἡ ἱστορία τῶν χριστιανικῶν ἐθνῶν καί τῆς χριστιανικῆς ἐκκλησίας εἶναι ἱστορία μιᾶς ἐπιθετικῆς στρατεύσεως – τό τελευταῖο ἐπιθυμητό ἀπό τόν Χριστό πρᾶγμα, ὅταν ἐπεδίωκε νά ἱδρύσῃ τήν ἐκκλησία ἐπί γῆς... Ἡ ἐκκλησία σήμερα εἶναι ὁ τάφος τοῦ Χριστοῦ καί ὁ λίθος τῆς θεολογίας ἔχει κυλισθεῖ ἔμπροσθεν τῆς θύρας τοῦ μνημείου... Ὁ θεός ἐργάζεται μέ πολλούς τρό-πους, μέσῳ πολλῶν πίστεων καί θρησκευτικῶν φορέων· αὐτός εἶναι ἕνας λόγος γιά τήν ἐξάλειψη τῶν μή ἀπαραιτήτων διδασκαλιῶν. Μέ τόν τονισμό τῶν οὐσιαστικῶν καί μέ τήν ἕνωσή τους, θά ἀποκαλυφθεῖ ἡ πληρότης τῆς ἀληθείας. Αὐτό θά τό κάνει ἡ θρησκεία τοῦ νέου κόσμου καί ἡ ἐφαρμογή της θά προχωρήσει τάχιστα, μετά τήν ἐπανεμφάνιση τοῦ Χριστοῦ» (Ἀλίκη Μπέηλυ, Ἡ ἐπανεμφάνιση τοῦ Χριστοῦ, κεφ. 5ο: Οἱ διδασκαλίες τοῦ Χριστοῦ καί κεφ. 6ο: Ἡ θρησκεία τοῦ Νέου Κόσμου).

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» αρ. φυλ. 1823-1826  

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ