Η Αγία Γραφή, το θεόπνευστο κείμενο και όχι ανθρώπινο κατασκεύασμα, περιέχει ευχάριστους λόγους, γλυκείς σαν το μέλι και την κηρήθρα, περισσότερο από το μέλι και την κηρήθρα. Πολλά πράγματα, αλλά και πρόσωπα, πικραίνουν την ψυχή του ανθρώπου. Κα πάντοτε μεν, αλλά περισσότερο σε τέτοιες περιπτώσεις, περιπτώσεις ψυχικής πικρίας, πρέπει ν’ ανοίγομε την Αγία Γραφή και να διαβάζομε τα λόγια της, για να γλυκαίνεται η ψυχή μας.

  Αλλ’ η Αγία Γραφή δεν περιέχει μόνον ευχάριστους λόγους. Περιέχει και φοβερούς λόγους, οι οποίοι εμβάλλουν στην ψυχή φόβο, άγιο φόβο, για να την προφυλάσσουν από το κακό, ή, αν ευρίσκεται στο κακό, να μετανοήσει,. Ένας δε φοβερός λόγος, φοβερώτατος, περιέχεται στην Β΄ Επιστολή του αποστόλου Ιωάννου, στο στίχο 9. Ο αγαπημένος μαθητής και μαθητής της αγάπης δεν έλεγε και δεν έγραψε γλυκύτατους μόνο λόγους, αλλά και φοβερώτατους. Βεβαίως δε, και οι φοβερώτεροι αποστολικοί λόγοι προέρχονταν από αγάπη και είχαν σωτήριο σκοπό. Είναι ευχάριστο και προκαλεί χαρά στον άνθρωπο, όταν ιατρός τον βεβαιώνει, ότι χαίρει άκρας υγείας, ενώ είναι δυσάρεστο και του προκαλεί ταραχή, όταν τον βεβαιώνει, ότι έχει κτυπηθεί από τη φοβερή μάστιγα του καρκίνου. Αλλά και στις δυο περιπτώσεις ο ιατρός πράττει το καθήκον του, λέγει την αλήθεια, στη δεύτερη δε περίπτωση, τη δυσάρεστη, ομιλεί για τη φοβερή μάστιγα του καρκίνου, για να φοβίσει τον ασθενή και να φροντίσει για τη θεραπεία του.

  Ο φοβερώτατος λόγος στο Β΄ Ιωάν. 9 είναι αυτός: “Πας ο παραβαίνων και μή μένων εν τη διδαχή του Χριστού, Θεόν ουκ έχει”. Όποιος “παραβαίνει” και δεν μένει στη διδασκαλία του Χριστού, αυτός Θεό δεν έχει. Και ερωτούμε. Υπάρχει τίποτε φοβερώτερο από το να μη έχει ο άνθρωπος Θεό; Κακό το να μη έχει ο άνθρωπος τα απαραίτητα για τη ζωή, κακό το να μη  έχει υγεία, κακό το να είναι ορφανός από πατέρα και μητέρα, κακό το να αποτυγχάνει στο γάμο του, κακό το να τον περιφρονούν οι συνάνθρωποι, κακό το να τον μισούν και να τον συκοφαντούν και να τον αδικούν, πολλά τα κακά, που δοκιμάζει ο άνθρωπος στη δοκιμαστική αυτή ζωή. Αλλ’ ασυγκρίτως μεγαλύτερο και φοβερώτερο κακό είναι τούτο, το να μη έχει ο άνθρωπος Θεό. Και αν έχει όλα τα αγαθά του κόσμου, αλλά δεν έχει, Θεό, δεν έχει τίποτε, είναι δυστυχής, δυστυχέστατος. Αντιθέτως, αν στερείται πολλών πραγμάτων και αν υφίσταται πλήθος δοκιμασίες, αλλ’ έχει Θεό, έχει το παν, είναι πάμπλουτος και πανευτυχής.

  Ποιόν  εννοεί ο Απόστολος, όταν λέγει, ότι, όποιος “παραβαίνει” τη, διδασκαλία του Χριστού και δεν μένει σ’ αυτή, αυτός Θεό δεν έχει; Με το “παραβαίνει” εννοεί τον παραβάτη της διδασκαλίας του Χριστού με ηθική έννοια; Όχι. Ο Δαβίδ παρέβει δυο μεγάλες εντολές του Θεού, το “ου μοιχεύσεις” και το “ου φονεύσεις”. Φοβερό το αμάρτημα του Δαβίδ. Αλλ’ υπάρχει άλλο κακό πολύ φοβερώτερο. Τον Δαβίδ καίτοι διέπραξε διπλό σοβαρό αμάρτημα, ο Θεός δεν εγκατέλειψε. Ο Θεός παρέμεινε στον αμαρτωλό Δαβίδ. αναμένοντας τη μετάνοιά του. Ότι δε ο Θεός παρέμεινε στον Δαβίδ, τούτο φαίνεται από το λόγο του στον Ψαλμό της μετανοίας “και το Πνεύμά σου το άγιον μη αντανέλης (μη αφαιρέσεις) απ’ εμού”. Ο Θεός τότε εγκαταλείπει τους παραβάτες των εντολών του, όταν αυτοί κάνουν την ανηθικότητα τρόπο ζωής, καθεστώς ζωής. Για ανθρώπους, οι οποίοι είχαν κάνει την ανηθικότητα τρόπο και καθεστώς ζωής, ο Θεός είπεν “ου μη καταμείνη το Πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις εις τον αιώνα δια το είναι αυτούς σάρκας” (Γεν. στ 3).

  Όταν ο Απόστολος λέγει, ότι, όποιος “παραβαίνει” τη διδασκαλία του Χριστού και δεν μένει σ’ αυτή, αυτός Θεό δεν έχει, εννοεί εκείνον ο οποίος εκτρέπεται από τη διδασκαλία του Χριστού με δογματική έννοια. Με άλλες λέξεις εννοεί εκείνον, ο οποίος παρεκκλίνει από την αλήθεια του Θεού, από την ορθή Πίστη. Εννοεί δηλαδή τον αιρετικό. Τούτο σαφώς φαίνεται από τον προηγούμενο στίχο 7, όπου ο λόγος για “πολλούς πλάνους”, πολλούς αιρετικούς, οι οποίοι είχαν την αίρεση, να μη παραδέχονται “Ιησούν Χριστόν  ερχόμενον εν σαρκί”. Το να γίνει κανείς αιρετικός, αυτό είναι το φοβερώτερο από όλα τα κακά μέσα στο θρησκευτικό χώρο, αφού ο αιρετικός “Θεόν ουκ έχει”, Θεό δεν έχει. Και όταν κανείς δεν έχει Θεό, τότε έχει τον Διάβολο. Το διαμέρισμα της ψυχής δεν μένει αδειανό. Όταν απ αυτό φεύγη ο Θεός, έρχεται και κατοικεί σ’ αυτό ο Διάβολος.

  Οι ημέτεροι οικουμενισταί, οι κατά κόρον ομιλούντες περί αγάπης, και προβαίνοντες σε τιμητικές εκδηλώσεις υπέρ των αιρετικών, αν πραγματικώς αγαπούν τους αιρετικούς, οφείλουν να μη τους τιμούν και να μη λέγουν σ’ αυτούς, ότι δεν είναι αιρετικοί και αποτελούν Εκκλησία, αλλά να ομιλούν τη γλώσσα του αποστόλου Ιωάννου και να λέγουν στους αιρετικούς, ότι Θεό δεν έχουν. Να λέγουν στους αιρετικούς τον φοβερώτατο αυτό λόγο, μήπως μετανοήσουν κάποιοι απ’ αυτούς και σωθούν.

  Νικόλαος Σωτηρόπουλος

   Θεολόγος

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2010

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ