Είχαμε γράψει σε πρόσφατο άρθρο ότι το όνειρο του Νεοέλληνα υπήρξε κατ’ εξοχήν βραχύβιο. Τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα, για την οποία οι κατά καιρούς κυβερνώντες δεν μας είχαν προετοιμάσει, αλλά ούτε και εμείς θελήσαμε να προετοιμαστούμε προς αντιμετώπισή της, όπως ακριβώς δεν θέλαμε να αναρωτηθούμε πώς προέκυπταν εκείνα τα εντυπωσιακά κέρδη κατά την αρχική φάση του μεγάλου στημένου παιχνιδιού του χρηματιστηρίου. Τώρα καλούμαστε να κατανοήσουμε την κρισιμότητα των περιστάσεων και να αποδεχθούμε αδιαμαρτύρητα τις θυσίες που πρέπει να υποστούμε προς αποφυγή καταρρεύσεως της οικονομίας της χώρας.

  Εκείνο το οποίο καθιστά δυσχερή την αποδοχή των θυσιών είναι η πλήρης αναξιοπιστία των πολιτικών (όχι αποκλειστικά των σήμερα κυβερνώντων). Ούτε ευθύνες για την ως τώρα κακοδιαχείριση έχουν αναλάβει (αποδεικτική η πρόσφατη εκπομπή τηλεοπτικού σταθμού για το θέμα της οικονομίας) ούτε διάθεση να ελαφρύνουν τους πλουτίσαντες κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχουν ούτε τη δύναμη να κατοχυρώσουν ότι απόμεινε διαθέτουν. Εκείνο όμως που δεν αναφέρεται διόλου είναι ότι όχι μόνον οι καλλιεργήσαντες τη διαπλοκή αλλά και μεγάλο μέρος του λαού ωφελήθηκε από την κατασπατάληση πόρων κατά τις τελευταίες δεκαετίες, μηδέ και των γεωργοκτηνοτρόφων εξαιρουμένων, αυτών που τώρα βρίσκονται σε κατάσταση απόγνωσης. Αφού η Πολιτεία εμφύσησε σ’ αυτούς το πνεύμα του ατομισμού, κυρίαρχη αντίληψη του καπιταλισμού, τους εξώθησε στη διάλυση των συνεταιρισμών και στη σπατάλη για την αγορά πλεονάζοντος μηχανικού εξοπλισμού, προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους οι βιομηχανίες της Δύσης.

  Το ίδιο πνεύμα με την Πολιτεία καλλιέργησε και η τοπική Αυτοδιοίκηση.

  Έχοντας να αντιμετωπίσει πλείστα όσα προβλήματα, την επίλυση των οποίων μετέφερε σ’ αυτήν η κεντρική Εξουσία, χωρίς να μετακινήσει και ανάλογους πόρους, αναλώθηκε στη διάθεση σημαντικών κατ’ έτος ποσών για τις λεγόμενες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ο όροι παράδοση και πολιτισμός στις ημέρες μας είναι τραγικά παρεξηγημένοι. Σχετίζονται με τη σπατάλη προς στήριξη τόσο των διονυσιακών εκδηλώσεων της Αποκριάς, της μόνης ίσως κληρονομιάς των αρχαίων προγόνων μας που αναγνωρίζουν αρκετοί από τους πρωταγωνιστές του εθίμου, και προς στήριξη της πληθώρας των θερινών εκδηλώσεων, κατά τις οποίες ακριβοπληρωμένοι εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού κόσμου απομυζούν τα ισχνά κονδύλια της τοπικής Αυτοδιοίκησης προς δωρεάν τέρψη του λαού του άρτου και του θεάματος.

  Βέβαια δεν πρέπει να παραλείψουμε ότι πλείστες όσες τοπικές αρχές έχουν καταστεί δέσμιες των πρωταγωνιστών και “υπευθύνων” των εκδηλώσεων αυτών αλλά και μερίδας επαγγελματιών, οι οποίοι επωφελούνται από την αυξημένη κίνηση, και παρά την καλή τους θέληση να περικόψουν τα ποσά που σπαταλούνται, δεν τολμούν να αποφασίσουν αναλογιζόμενοι το πολιτικό κόστος, καθώς αντιγράφουν τη συλλογιστική της κεντρικής Εξουσίας. Και για να είμαστε πλέον ακριβείς δεν είναι μικρό το τμήμα εκείνο του λαού που επιθυμεί να συνεχιστεί η σπατάλη, έστω και αν αντιμετωπίζει οξυμμένα οικονομικά προβλήματα.

  Το κατ’ εξοχήν γνώρισμα της κεντρικής Εξουσίας, υπό το καθεστώς της λεγόμενης οικονομίας της αγοράς, είναι η αναλγησία προς αντιμετώπιση προβλημάτων κοινωνικής πρόνοιας. Στον τομέα αυτό καλείται η τοπική Αυτοδιοίκηση να αποστασιοποιηθεί και να επωμισθεί το χρέος έναντι των αποκλήρων της κοινωνίας που καθίστανται ημέρα με την ημέρα και περισσότεροι. Πρέπει όμως προς την κατεύθυνση αυτή να υποστηριχθεί από όλους εκείνους που αποτελούν τη σιωπηλή πλειονοψηφία, από εκείνους που περιφέρονται από γραφείο σε γραφείο για να εξασφαλίσουν μια δίμηνη σύμβαση εργασίας για τον άνεργο γιό τους και δεν επιθυμούν να ξεσαλώνουν ένα βράδυ με δωρεάν κρασί! Αυτοί μπορούν να δείξουν τη θέλησή τους με την παρουσία τους ή μη στα δρώμενα. Αν ο λαός δεν εκδηλώσει τη θέλησή του, η τοπική Εξουσία θα συνεχίσει την σπατάλη και των τελευταίων ποσών που διαθέτει. Βέβαια πολύ θα βοηθούσε η δημοσιοποίηση, μετά το τέλος των εορταστικών εκδηλώσεων, ενός απολογισμού της δαπάνης. Τότε ο λαός θα αντιδρούσε διαφορετικά. Προς το παρόν ας αναλογισθεί ο καθένας, τί μπορεί να πράξει προσωπικά. Μια πρώτη κίνηση είναι η μείωση της φλυαρίας μας μέσω των κινητών τηλεφώνων. Αναλογιζόμαστε πόσο μας κοστίζει (σε χρήμα και σε υγεία);

  Ίσως είναι αργά για αλλαγή αποφάσεων εν όψει της προσεχούς Αποκριάς. Καλό είναι να ληφθούν τα γραφόμενα υπ’ όψη πριν από τις εκδηλώσεις του θέρους και του χρόνου. Η κρίση θα διαρκέσει και θα επιδεινωθεί. Κανείς δεν τολμά να μας διαβεβαιώσει περί του αντιθέτου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ