Πολύς λόγος τις τελευταίες ημέρες για την οικονομική κατάσταση της χώρας μας/ η φήμη βέβαια για επικείμενη πτώχευση διαψεύσθηκε κατηγορηματικά τόσο από κυβερνητικούς παράγοντες, όσο και από αρμοδίους της ΕΕ. Πόσο όμως ανακουφιστική πρέπει να είναι για όλους μας η διαβεβαίωση ότι δεν κινδυνεύουμε με οικονομική κατάρρευση;
Συρρίκνωση της παραγωγής
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι το δημόσιο χρέος διογκώθηκε υπέρμετρα σε περίοδο τριακονταετίας (1980-2009). Από το ύψος του 30% περίπου του ΑΕΠ αυτό εξακοντίσθηκε στο δυσθεώρητο 110% και πλέον του ΑΕΠ.
Υπήρξε αυτή η περίοδος, κατά την οποία έρρευσε άφθονο χρήμα στην αγορά και καλλιεργήθηκε στον μέσο Έλληνα η εντύπωση ότι αυτό ήταν προϊόν του κόπου του. Ο εθισμός στον καταναλωτισμό (κάθε εθισμός είναι επικίνδυνος) δεν του επέτρεψε να συνειδητοποιήσει τη διαρκή συρρίκνωση της παραγωγής, λόγω του αγρίου ανταγωνισμού στην ενοποιημένη παγκόσμια αγορά, στην οποία απαγορεύεται κάθε προστατευτική υπέρ της εγχώριας παραγωγής παρέμβαση.
Κατά το διάστημα αυτό, τα κοινοτικά κονδύλια διετέθησαν, ως επί το πλείστον, σε μη παραγωγικές επενδύσεις και η διαπλοκή εισήχθη ως οικονομικός όρος στην καθομιλουμένη γλώσσα. Οι ελπίδες στράφηκαν στο ακέραιο προς τον τομέα του τουρισμού, με την «αισιόδοξη» προοπτική να καταστούμε οι Νεοέλληνες αυτό για το οποίο μας προόριζαν οι μεγάλοι της Ευρώπης· θεραπαινίδες των ευκατάστατων Ευρωπαίων, που επιλέγουν τη χώρα μας για τουρισμό, συνέδρια ή γηροκόμηση!
Η μικρομεσαία επιχείρηση, οικογενειακής υφής ως επί το πλείστον, καθ’ όλο αυτό το διάστημα παλεύει εναγωνίως για την επιβίωσή της και πολλές φορές καταφεύγει στο εσωτερικό δανεισμό, με την ελπίδα να ξημερώσουν γι’ αυτήν κάπως καλύτερες ημέρες.
Αύξηση της ανεργίας
Αλλά πώς να ξημερώσουν αυτές όταν τα πάμφθηνα προϊόντα της Ασίας, τα παραγόμενα από απόκληρους εργαζομένους και διατιθέμενα στις αγορές του κόσμου από το αδηφάγο κεφάλαιο, κατακλύζουν τον τόπο και απωθούν τα εγχώρια;
Η αύξηση της ανεργίας ως απόρροια της συρρίκνωσης της βιομηχανικής παραγωγής ελάχιστες επιπτώσεις είχε στα οικονομικά της Πολιτείας, καθώς σε κάθε οικογένεια συστάθηκε το οικογενειακό ταμείο ανεργίας για την κάλυψη των οικονομικών αναγκών των ανέργων τέκνων ως την ηλικία των 30 ετών και πέραν αυτής. Η νέα γενιά, η εθισμένη κυρίως από εμάς (και ας μη κατηγορούμε για όλα την Πολιτεία) στην κατανάλωση αντιλαμβάνεται το κατρακύλισμα της κοινωνίας, όταν είναι υποχρεωμένη να αναζητήσει εργασία δίχως οικογενειακό στήριγμα.
Εκποίηση του δημόσιου πλούτου
Καθώς ο δημόσιος πλούτος έχει εκποιηθεί σε μεγάλο ποσοστό προς κάλυψη επιτακτικών υποχρεώσεων του παραπαίοντος Κράτους και ο εγχώριος ιδιωτικός τομέας δίνει μάχες οπισθοφυλακής προς επιβίωσή του έναντι της επελάσεως του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, οι θέσεις εργασίας σπανίζουν πλέον. Βέβαια, υπάρχουν ακόμη κάποιες στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, ο οποίος ελέγχεται σχεδόν πλήρως από το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο. Το δημόσιο οδεύει προς οριστική εκτόπιση από την αγορά, ο μικροεπιχειρηματίας αδυνατεί να αμείψει κατά τρόπο στοιχειωδώς ικανοποιητικό και το διεθνές κεφάλαιο ως στόχο έχει την αύξηση της κερδοφορίας και μόνο.
Υπό τις συνθήκες αυτές, πως θα καταφέρουμε, ως χώρα, να μειώσουμε τον εξωτερικό δανεισμό, μέσω του οποίου κάθε κυβέρνηση παρατείνει τον επιθανάτιο ρόγχο της οικονομίας της χώρας ως το τέλος της τετραετίας της.
Γιατί αλίμονο, αν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι απειλούμαστε με πτώχευση, αν δεν καταφέρουμε να ανατρέψουμε την παρούσα οικονομική κατάσταση. Ας θυμίσουμε τον λόγο του Ανδρέα Παπανδρέου σε στιγμή περισυλλογής (ίσως και αυτοκριτικής). «Αν η χώρα δεν κατορθώσει να αφανίσει το χρέος, το χρέος θα αφανίσει την χώρα».
Όμως, το αγωνιώδες ερώτημα είναι· Πώς;
Απόστολος Παπαδημητρίου
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2009
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ