Ένα δέντρο παραπονιέται

«Ένα δέντρο παραπονιέται·
Εγώ είμαι η κούνια που σε φιλοξενώ όταν είσαι μωρό.
Εγώ είμαι η στέγη του σπιτιού σου.
Εγώ είμαι η καρέκλα που κάθεσαι.
Εγώ είμαι το κρεβάτι που αναπαύεσαι.
Εγώ σου προσφέρω τη ζεστασιά τις χειμωνιάτικες μέρες.
Εγώ σου προσφέρω τη σκιά μου στην κάψα του καλοκαιριού.
Εγώ σου προσφέρω το οξυγόνο που αναπνέεις και ζεις.
Εγώ τέλος θα σε δεχτώ και θα αναπαύσω το κορμί σου, όταν έλθει το τέλος σου.
Γιατί λοιπόν με παραδίδεις στο πυρ;
Γιατί;»

ΡΕΑ ΣΥΛΒΙΑ
«ΤΟ ΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ»