Δημοσιεύουμε απόσπασμα ημερολογίου του κ. Χρήστου Γκολομπία, συνταξιούχου συμβολαιογράφου στην Καστορία, που άγει σήμερα το 97ο έτος της ηλικίας του. Το απόσπασμα αυτό μας το είχε παραδώσει τον Οκτώβριο του 1984 αλλά δυστυχώς δεν κατορθώσαμε να το δημοσιεύσουμε. Το δημοσιεύουμε τώρα με αφορμή την κοίμηση του π. Αυγουστίνου.
Αρχιμ. Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης
«Εις αυτά τα ολίγα που γράφω ίσως δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω την ανακούφισιν την ενθάρρυνσιν, την υπομονή και την ελπίδα που μας έδιδεν όλους τους κρατουμένους στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως Κοζάνης η καθημερινή επίσκεψι του τότε ιεροκήρυκα Αυγουστίνου Καντιώτη.
»Νοέμβριος 1943. Καιρός παγερός και κατάστασις εν γένει όχι καλή. Το καμουφλαρισμένο ΕΑΜ κυνηγάει και επιδιώκει να εξαφανίση κάθε ελληνοπρεπώς σκεπτόμενον, που είναι εμπόδιον εις τους επιδιωκόμενους σκοπούς του. Στον κατάλογο των εξαφανιστέων συμπεριελήφθην και εγώ και συλληφθείς ωδηγήθην εις τον Σταθμόν Πολιτοφυλακής Βογατσικού. Εκεί με υπεδέχθη γνωστός πολιτοφύλακας, ο οποίος Τουρκιστί με είπε «Μπιζίν Χρήστο κόρκμα = δικιέ μου Χρήστο μη φοβάσαι. Με έσπρωξαν σ’ ένα δωμάτιο που το χρησιμοποιούσαν για κρατητήριο και εις κάθε παράθυρό του καθόταν και ένας φρουρός. Εκεί συνάντησα, τους μακαρίτες ήδη, φίλους μου Νικόλαον Βαδραχάνην και Ιωάννη Ζάχο δια δευτέραν φοράν συλληφθέντας. Η αδυναμία μας να επικοινωνήσουμε με οποιονδήποτε ως και μεταξύ μας και οι συνεχείς κινήσεις και ανησυχία των πολιτοφυλάκων εβάρυναν τον φόβον την αγωνίαν και την ταραχήν μας. Η νύχτα ατελείωτη. Ο φόβος, η ταραχή και η αγωνία μας δυνάμωναν.
»Κατά το μεσημέρι της ημέρας που ξημέρωσε έφτασαν με αυστηράν συνοδείαν και ομάς κρατουμένων από την Καστοριά και το Άργος Ορεστικό. Μαζί με αυτούς μας ξεκίνησαν δια το Στρατόπεδον Συγκεντρώσεως Κρατουμένων Κοζάνης που δημιούργησαν οι Εαμοκομμουνισταί. Μετά δραματικήν διανυκτέρευσιν εις Εράτυραν, εφθάσαμε την επομένην εις Κοζάνην, και κει μας έκλεισαν εις ένα τσιμεντοστρωμένον στρατιωτικόν κτίριον που εχρησιμοποιείτο παρά του Στρατού ως αποθήκη υλικών. Κατά την είσοδό μας στο κτίριο αυτό μας υπεδέχετο φορών την στολήν αξιωματικού Λοχαγού ένα ανθρωπόμορφο τέρα ακούον εις το επώνυμο Βαλεργάκης ή Βαλεδάκης.
»Η ζωή και κατάστασις στο στρατόπεδο οικτρά και απερίγραπτος. Επικοινωνία με τους δικούς μας καμμία. Ούτε και με άλλα πρόσωπα. Κατά την έξοδόν μας από το κτίριο για να αναπνεύσουμε καθαρόν αέρα, διότι πολλάκις όλα εγίνοντο εντός του θαλάμου που μέναμε, το θάρρος των γυναικών της Κοζάνης και ανηλίκων παιδιών που παρά την απαγόρευσιν μας επισκέπτονταν, για να μας προσφέρουν ό,τι μπορούσαν, μας παρηγορούσε και μας έδιδε ελπίδες ζωής.
»Στην τόση αθλιότητα και απελπισία μας, παρηγοριά, θάρρος, υπομονή και ελπίδα σωτηρίας μας, μας έδιδε η καθημερινή επίσκεψη πότε μεσημέρι και πότε απόγευμα του τότε προαναφερθέντος ιεροκήρυκα Κοζάνης και ήδη Μητροπολίτου Φλωρίνης Σεβαστού Ιεράρχου Αυγουστίνου Καντιώτη. Ηνιούχος ημιόνου σύροντος κάρρον επί του οποίου έφερε καζάνι με φαγητον, ό,τι μπορούσε να εύρη, επισκέπτετο κάθε κρατούμενον και προσέφερεν φαγητόν που ήτο τόσο απαραίτητο. Η μόνη εκ του μακρόθεν εμφάνισίς του ήλλαζε την σκέψιν μας ανεπτέρωνε το ηθικόν και τις ελπίδες μας και μας εγέμιζε με καρτερίαν.
Ευσεβάστως τον πλησίασα πολλάκις, όλους μας μάς παρηγορούσε, μας παραινούσε και μας έδιδε θάρρος, προσευχόμενος και δια την σωτηρίαν μας.
Πώς είναι δυνατόν να ξεχαστή τοιούτος Ιεραπόστολος Ιεράρχης;»
Καστοριά 1 Οκτωβρίου 1984
Χρ. Γ. Γκολομπίας, συμβολαιογράφος
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ