Με τη δημοσίευση του άρθρου μας τούτου συμπληρώνουμε ένα χρόνο δημοσιογραφικής παρουσίας στον «Πολίτη», καθημερινή εφημερίδα της Κύπρου. Από σήμερα εισερχόμαστε στον δεύτερο χρόνο της μάχιμης εκκλησιαστικής δημοσιογραφίας, η οποία δυστυχώς απουσιάζει παντελώς από την Κύπρο, λόγω των ειδικών συνθηκών που διαμορφώθηκαν στη Νήσο μας, καθώς και του «ωχαδερφισμού», που διακρίνει σήμερα τους περισσοτέρους στον χώρο της Εκκλησίας, οι οποίοι αποφεύγουν την ανάληψη των επιβεβλημένων ευθυνών τους, για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους! Και η ευθύνη, συνήθως πέφτει στους ώμους των ολίγων, οι οποίοι τολμούν να διατυπώσουν ελεύθερα τις απόψεις τους, αδιαφορώντας για το οποιοδήποτε τίμημα.

 Όταν ένας δεν κατατρύχεται από τα θέματα της επικαιρότητας, όπως είναι η επαγγελματική ανέλιξη, το οικονομικό όφελος και η φιλόδοξη διείσδυση στα «υψηλά δώματα», και η ιδιοσυγκρασία του δεν αποτελεί γι’ αυτόν αποτρεπτικό παράγοντα, τότε αυτός, στην κατάλληλη ώρα θα πει τα πράγματα με το όνομά τους. Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουμε κι εμείς. Θα καταθέτουμε, λοιπόν, όπως πάντοτε κάνουμε, τις τεκμηριωμένες απόψεις μας, χωρίς φόβο, αλλά και με το πάθος εκείνο που μας χαρακτηρίζει, από το οποίο όμως θα απουσιάζει η δυσμενής προδιάθεση και η προσωπική εμπάθεια. Αυτός, άλλωστε, είναι κι ένας τρόπος για να κερδίσει κανείς την εμπιστοσύνη του αναγνώστη και να επιτύχει την καταξίωση στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.

* * *

 Μετά τα αναγκαία αυτά εισαγωγικά, συνεχίζουμε με τη σχετική αρθρογραφία μας, από εκεί που περατώσαμε το προηγούμενο μας κείμενο, όπου παραθέσαμε συνοπτικό χρονοδιάγραμμα των ταξιδιών του Πρωθιεράρχη Χρυσοστόμου Β΄ στο εξωτερικό, κατά την διαρρεύσασα διετία της αρχιεπισκοπίας του. Στο τέλος του κειμένου μας τούτου αναφέραμε, ότι θα σχολιάσουμε εκκλησιολογικά αυτά τα ταξίδια, για να δούμε, πόσο αυτά εναρμονίζονται με την πρώτη δήλωση του Αρχιεπισκόπου για ανάληψη από μέρους του «σκληρής δουλειάς», όπως και πόσο, σε τελευταία ανάλυση, ωφέλησαν αυτά την Εκκλησία μας.

 Το πρώτο του, λοιπόν, ταξίδι στο εξωτερικό ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος πραγματοποίησε στις Βρυξέλλες, ύστερα από πρόσκληση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (14-16 Μαΐου 2007), για να λάβει μέρος σε Συνάντηση, που είχε ως θέμα της, « Μία Ευρώπη οικοδομημένη στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Μιλώντας κατά τη Συνάντηση αυτή, ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄ είπε τα ακόλουθα, τα οποία και δεν είναι δυνατόν να μη σχολιάσουμε·

  Από το έδαφος της Κύπρου πέρασαν πολλοί λαοί ως κατακτητές. Ο Κυπριακός λαός συνεβιβάζετο με την εκάστοτε διαμορφούμενη πολιτική κατάσταση στη χώρα του. Ως λόγο δε της στάσης αυτής των προγόνων μας απέναντι στους κατακτητές, ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε την επιθυμία τους να αποφεύγουν τη δημιουργία θρησκευτικών διαμαχών μεταξύ τους. Έτσι είχαμε πάντοτε μια «ειρηνική συμβίωση» μαζί τους.

 Αυτά είναι τα διαπιστευτήρια που ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε στον Πρόεδρο και τους άλλους Ηγέτες της Ε.Ε. για το υπερήφανο λαό της Κύπρου, ο οποίος πάντοτε εκαυχάτο για τη καταγωγή του, όπως και για την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία μέσα από θυσίες υπεραμυνόταν της «Πίστεως και της Πατρίδος». Ενδεικτικά αναφέρουμε το Μαρτύριο των 13 μοναχών της Καντάρας και την αυτοθυσία της Μαρίας Συγκλητικής. Και όμως ο Αρχιεπίσκοπος, προκειμένου να χαϊδεύσει τα αυτιά των Ευρωπαίων και των άλλων Θρησκευτικών Ηγετών, παρουσίασε τους Κυπρίους, ως ανθρώπους οι οποίοι, «ως επί το πλείστον», συμβιβάζονται με τους εκάστοτε κατακτητές τους, για να μη προκαλούν και να κάνουν έτσι δυσάρεστη την παρουσία τους. Αν είναι ποτέ δυνατόν να λέγονται και να γράφονται τέτοιες προσβλητικές για τον Κυπριακό λαό ανακρίβειες, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με τη Ιστορική Αλήθεια, υπέρ της οποίας κατά τα άλλα «προμαχούμε»! Έτσι προάγεται η εθνική μας υπόθεση;

 Δεν μπορεί ο Αρχιεπίσκοπος, (ασφαλώς δεν είναι ο μόνος που έχει τέτοιες εμπειρίες), επειδή «όταν ήταν μικρός έπαιζε ανέμελα με συνομήλικα του παιδιά Τουρκοκυπρίων, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα, γι’ αυτό και πολλές φορές νοσταλγεί τις ωραίες εκείνες ημέρες», να παραποιεί την ταυτότητα των Κυπρίων. Η επιθυμία για «ειρηνική συμβίωση» δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ταυτίζεται με τον ενδοτισμό και τον συμβιβασμό του υπόδουλου με τους κατακτητές του.

3-3-2009

Του κ. Ανδρέου Ν. Παπαβασιλείου, Διδάκτορος Θεολογίας.

Ορθόδοξος τύπος 27-03-2009