Όσοι τρέφουν ελπίδες ότι η Τουρκία θα συμβιβαστεί στο Κυπριακό ή στο Αιγαίο, χωρίς προηγουμένως να τα έχει πάρει όλα, ας ρίξουν μια ματιά στα όσα έγιναν τις προηγούμενες ημέρες, κατά την υπογραφή της συμφωνίας Τουρκίας-Αρμενίας. Οι δυο χώρες προσήλθαν στη Ζυρίχη το Σάββατο 10 Οκτωβρίου (2009), μέσω των υπουργών εξωτερικών Έντβαρντ Ναλμπατιάν και Αχμέτ Νταβούτογλου, για να υπογράψουν τη συμφωνία επανέναρξης των διπλωματικών τους σχέσεων.

   Κάτω από την πίεση των ΗΠΑ και κυρίως της Ρωσίας -πετρελαϊκοί αγωγοί γάρ- η Αρμενία, η οποία έμεινε χωρίς συμμάχους, συμφώνησε σε όλα με την Άγκυρα, ή μάλλον τα παρέδωσε όλα. Ούτε λέξη για την γενοκτονία των Αρμενίων. Η δε υπογραφή καθυστέρησε τρεις ώρες, γιατί ο κ. Νταβούτογλου πρόβαλε βέτο για μια απλή αναφορά στα «γεγονότα του 1915». Αντιστοίχως, ο Αρμένιος υπουργός εξωτερικών ζήτησε να μη γίνει αναφορά του Τούρκου ομολόγου του στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.

   Και ενώ, κάτω από την αφόρητη πίεση της Χίλαρι Κλίντον, οι δυο άνδρες προσήλθαν και υπέγραψαν μια κατ’ ουσία εξευτελιστική για τους Αρμενίους συμφωνία, το μελάνι δεν πρόλαβε να στεγνώσει, πριν οι Τούρκοι αρνηθούν την υπογραφή τους· από την Άγκυρα ο Ταγίπ Ερντογάν διεμήνυσε ότι η συμφωνία δεν θα επικυρωθεί από την Τουρκική βουλή, προτού η Αρμενία αποχωρήσει από το Ναγκόρνο Καραμπάχ!

   Η γνωστή Τουρκική τακτική του «όλα ή τίποτα». Δηλαδή· «ή τα δίνετε όλα ή δεν σας δίνουμε τίποτα», θριάμβευσε σε πείσμα, όπως σημειώσαμε στη αρχή, όσων πιστεύουν ότι η Άγκυρα θα έρθει σε κάποιας μορφής συμβιβασμό στη Κύπρο ή στο Αιγαίο. Ή όπως είχε το 1433 απαντήσει ο Σουλτάνος Μουράτ ο Β΄ στον απεσταλμένο του Δούκα του Μιλάνου, όταν εκείνος ζήτησε την επιστροφή στον αυτοκράτορα Σιγισμούνδο κατεχομένων εδαφών της Ουγγαρίας και της Βλαχίας· «Δεν μπορείς να περιμένεις από το Σουλτάνο να παραδώσει όσα κέρδισε με το σπαθί του».

   Ειρήσθω εν παρόδω ότι εκεί που η ελληνική διπλωματία χρησιμοποίησε το «ζεϊμπέκικο», για να εξευμενίσει τους σημερινούς «σουλτάνους», η αρμενική διπλωματία στήριξε τις ελπίδες της στο ποδόσφαιρο και στη επίσκεψη Γκιούλ σε αγώνα παγκόσμιου κυπέλλου στο Ερεβάν, τον περασμένο Σεπτέμβριο, μεταξύ των εθνικών ομάδων των δυο χωρών. Οι μόνοι όμως που εξακολουθούν «να παίζουν μπάλα» είναι οι Τούρκοι.

   Δυστυχώς, είναι πικρή η αλήθεια για τη διπλωματία του κατευνασμού, που έχει αναπτύξει κατά κόρον η Ελλάδα και η οποία είναι της μόδας στους ανανεωμένους Αριστερούς και Δεξιούς· όποιο μέρος πάτησε ο Τούρκος με το σπαθί, μόνο με το σπαθί μπορεί να απελευθερωθεί. Εάν δεν το έχουμε καταλάβει μετά από τόσες πικρές ήττες, τουλάχιστον ας προβληματιστούμε από το μάθημα της Αρμενίας.

Κωνσταντίνος Μπλάθρας

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» 15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009

   ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ν’ αγαπάμε όλους ακόμη και τους εχθρούς μας, όπως μας λέγει το ευαγγέλιο. Να μη υποχωρούμε όμως σ’ όλα και πάντοτε, όπως μας διδάσκει διαχρονικά η ιερή και κοσμική ιστορία.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ