“Διαίρει και βασίλευε”

Παραπονούμενος ο προφήτης Ιερεμίας προς τον Θεό, τον ρωτάει‧ “Γιατί η ζωή των ασεβών ευοδούται; Γιατί ευτυχούν όλοι εκείνοι που παραβαίνουν το θέλημά σου; Γιατί ακούς τα αιτήματά τους και ικανοποιείς τις επιθυμίες τους, ενώ αυτοί σε έχουν βγάλει κατ' ουσίαν από τις καρδιές τους;” (Ιερ. 12,1).

῾῾Άκουσέ με επί τέλους, εμένα, που με έχεις δοκιμάσει χρόνια τώρα και “ἅγνισον αὐτούς εἰς ἡμέραν σφαγῆς αὐτῶν” (Ιερ.12,3).

Το ρήμα αγνίζω, σημαίνει καθαρίζω. Απολυμαίνω μεν, αλλά και φονεύω. Ζητάει λοιπόν ο προφήτης από τον Θεό, να “καθαρίσει” αυτούς μέσω της σφαγής των, γιατί έτσι αποδίδεται δικαιοσύνη, σύμφωνα με το δίκαιο της εποχής εκείνης και διασώζεται το γόητρο του Θεού, ώστε να μη θεωρηθεί αυτός αδύνατος.

Ο Θεός όμως απαντώντας στον προφήτη, αντί να του υποσχεθεί κατά πρώτον την τιμωρία των ασεβών, αναγγέλει και περαιτέρω κινδύνους και θλίψεις για τον ίδιο, καλώντας τον να γίνει πιο υπομονετικός, αλλά και να προβεί σε επιπλέον θυσίες για χάρη της πίστης του. Έπονται γαρ σκληρότερες δοκιμασίες.

Παράλληλα όμως, για να τον δικαιώσει τρόπον τινά και να του δώσει μία απάντηση στην πρότερη ερώτησή του, του ανακοινώνει τα κάτωθι. Ο λαός μου, ο περιούσιος, μετεστράφη ως λιοντάρι άγριο κατ' εμού. Το Ιουδαϊκό έθνος κατήντησε σπήλαιο υαίνης. Τουτέστιν οι πολίτες του, αιμοβόρα ζώα. Εγώ όμως δεν πρόκειται να προστατέψω ένα σπήλαιο ληστών, και ένα καταφύγιο αγρίων θηρίων. Θα τους εγκαταλείψω σε χέρια εχθρικά, για να τιμωρηθούν. Πιο κάτω δε, προσθέτει και κάτι άλλο σημαντικό ο Θεός. Στην εν γένει παρεκτροπή του λαού, συνέτειναν και οι κακοί ποιμένες, που διέφθειραν περαιτέρω την εκλεκτή μερίδα αυτού, μετατρέποντάς την σε άβατη έρημο από πλευράς ανθρωπιάς και λοιπού ήθους.

Δύο πολύτιμες για την εποχή μας πληροφορίες,

διηθούνται από την μυστική σύσκεψη του προφήτου με τον Θεό.

Η πρώτη και βασική είναι, ότι οι θλίψεις και οι δοκιμασίες των δικαίων, έρχονται μέρες, εν μέσω των οποίων, θα εντείνονται και θα κορυφώνονται, εκτονούμενες στο όρος της θυσίας. Σύμφωνα πάλι με τα λόγια του Θεού, θα πρέπει όσοι λογίζονται δίκαιοι, τρέχοντας πεζοί, να συναγωνισθούν τους έφιππους ανόμους. Θα πρέπει σύμφωνα με τον Θεοδώρητο, να περάσουν τον Ιορδάνη, την ώρα που αυτός είναι “πλημμυρισμένος”. Βάσει τούτων, όταν βλέπουμε κάποια ψυχική αναστάτωση στη ζωή μας, κατ' ουσίαν αυτή καθ' εαυτή, δεν δηλοί κάτι αφύσικο, όμως προαναγγέλλει παράδοξα τον ερχομό πραγματικών δοκιμασιών και ετέρων δεινών.

Τώρα επιλαμβανόμενοι της δευτέρας πληροφορίας, ενημερωνόμαστε ότι ο αποστάτης λαός, θα παραδοθεί σε εχθρικά χέρια. Ως τοιαύτα δε, λογίζονται οι αλλότριοι λαοί, αλλά και κάποιοι “ποιμένες”, θεωρούμενοι ως αυτόχθονες. Κυρίως αυτοί!

Ποιμήν για την ακρίβεια, είναι ο βοσκός, ο βουκόλος, ο τσοπάνος. Ποιμήν δε λαών, είναι ο ηγεμόνας του λαού, ο αρχηγός ανθρώπων. Κατ' επέκταση ο ποιμήν ποιμαίνει, βόσκει, τρέφει και περιποιείται τα ποίμνια. Σε διευρυμένη έννοια και έκφραση, το ποιμαίνω, τίθεται αντί του φροντίζω, επιμελούμαι, περιθάλπω, οδηγώ, καθοδηγώ, διοικώ, κυβερνώ, οπότε και καταπραΰνω, μαλακώνω, καθησυχάζω, αλλά και εξαπατώ, παραπλανώ, απατώ, διαιρώ και διαλύω, γκρεμίζοντας τα πάντα.

Γι' αυτό ο ίδιος ο Χριστός, διαχωρίζει την έννοια του ποιμένος διευκρινίζοντας, ότι αυτός είναι ο καλός ο ποιμήν. Αυτός που θυσιάζεται για το ποίμνιό του. Ο καλός ποιμήν αποτελεί ενωτικό κρίκο και σύμβολο αναδημιουργίας και ευγενούς προόδου. Αν ανατρέξουμε στις σελίδες της ιστορίας, εύκολα θα διαγνώσουμε τους καθαρόαιμους ποιμένες των λαών, καθότι κατά γενική ομολογία οι πλείστοι ετέθησαν από μόνοι τους ως σφάγια, στον βωμό της θυσίας υπέρ των πολιτών τους. Του ποιμνίου τους.

Αναφερόμενοι ενδεικτικά στο τραγικό γεγονός της δολοφονίας του Ι. Καποδίστρια, τονίζουμε, ότι εδολοφονήθη από τους άθλιους διαιρέτες, γιατί επεδίωκε την συνένωση και προκοπή του έθνους. Αποσκοπούσε στην προσαύξηση των αρετών και όχι στην αναζωπύρωση των ελαττωμάτων και λοιπών αδυναμιών. Αυτούς τους διαιρέτες ο Θεός, μιλώντας στον Ιερεμία, τους προσωνυμεί ως κακούς ποιμένες. Σε αυτούς τους κακούς ποιμένες κατατάσσονται και ο σύγχρονος ηγεμόνας του λαού και η πομπή των λοιπών πολιτικών “ανδρών”. Κάπως ανάλογα τους χαρακτηρίζει και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, αποκαλώντας τους τέκνα του τέρατος της πολιτικής. Ας παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον την αλληλουχία των σκέψεών του, με την πρότερη κατάληξη.

“Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκε την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου”.

Τάδε έφη ο καλός ποιμήν της υγιούς γραφίδος, Αλέξανδρος, και βάσει τούτων καλούμαστε και εμείς να αναρωτηθούμε ως έχοντες κοινόν νου. Πώς είναι δυνατόν οι πενόμενοι ένεκα αργίας, οι πεινώντες ένεκα πενίας, οι ορεγόμενοι ένεκα πείνας, οι αυθαιρετούντες ένεκα ορέξεως, οι καταληστεύοντες ένεκα αυθαιρεσίας, και οι πολιτευόμενοι ένεκα ληστείας, να καταστούν ποιμένες καλοί;

Αλλά και έτερος μεγάλος άνδρας και καλός ποιμήν των προτέρων ημερών, αναφερόμενος στο στέγαστρο των πολιτικών, την βουλή, ρωτούσε –“Ποιό είναι το όνομά σας, εκεί στη βουλή;” –“Λεγεών”, αποκρινόταν ο ίδιος, καθότι εκεί, εμφωλεύει και χορεύει μία πλήρης λεγεώνα από δαιμόνια. Δεν πρόκειται για ιερό της δημοκρατίας, αλλά άντρο σκοτεινού σατανισμού!” (Αυγουστίνος Καντιώτης).

Έτσι λοιπόν, εδώ και αρκετά χρόνια, αυτοί οι κακοί ποιμένες, οι άθλιοι διαιρέτες, πολιόρκησαν με ιδιότυπες πολιορκητικές μηχανές το κάστρο του πιστού λαού.

Επειδή όμως δεν κατόρθωσαν και πολλά πράγματα, καθότι ο λαός τελούσε ακόμη εκλεκτή μερίδα του Θεού και προπάντων ποιμαινόταν από ευσεβείς ποιμένες, επεδίωξαν οι κατοπινοί, να τον αλώσουν, μέσω του άρτου και του θεάματος. Προσπάθησαν τον προσωπικό έκλυτο βίο τους και την αχαρακτήριστη ασυδοσία τους, να τα καλύψουν, “δωροδοκώντας” τον λαό με πακτωλό χρημάτων, που τώρα τα παίρνουν πίσω ανατοκισμένα–κατασχεμένα και ψυχαγωγώντας τον με θεάματα χαμερπή, κλέβοντας τοιουτοτρόπως εντέχνως την τιμή και υπόληψή του. Την μοναδική ιδιοκτησία του. Έτσι ο πρότερος πιστός λαός και έμπλεως στα βαθειά πελάγη των μοναδικών ιδεωδών της φυλής του κατήντησε κάποια στιγμή ένας επαίτης διαιρετέος, που τον διασπούν κατά βούληση οι μειοψηφικοί διαιρέτες. Αυτοί που αλληθωρίζουν προς τις γλυκύτατες ψήφους του, άπαξ της τετραετίας και μετά τσαλαπατούν την εικόνα του προκλητικά. Οι ιδιόρρυθμοι Κοπρώνυμοι! Πιο εκλαϊκευμένα οι κοπριές από τα χοιροστάσια της νέας τάξης πραγμάτων.

Κάπως έτσι επί των ημερών μας, προβάλλει ένας όχλος, όχι πάνω στις κερκίδες των αμφιθεάτρων, αλλά κάτω και μέσα στις αρένες, παλεύοντας μέσα στην λάσπη της αμαρτίας και προσφέροντας ένα άγριο θέαμα στους ανώμαλους φαρισαίους των ημερών μας. Όποτε ποθούν οι περιώνυμοι ποιμένες, τον ανασύρουν από την νάρκωση του εκχυδαϊσμού στον οποίο τον ενέβαλαν και τον τοποθετούν μπροστάρη κατά της Αληθείας. Πότε με τα αργύρια μισθώνοντας υιούς της απωλείας προς επιτέλεση της προδοσίας και κατόπιν “επιβραβεύοντάς” τους με κάποια αγχόνη‧ πότε προτάσσοντας ελεεινά γύναια μέσω των οποίων απαιτούν την κεφαλή επί πίνακι αγίων, που παρενοχλούν την ανωμαλία του παλατίου‧ πότε στήνοντας άσωτα γλεντοκόπια κάτω από το “ιερό όρος” του Θεού, καταθρυμματίζοντας τις ιερές εντολές του. Αλλά οι ίδιοι ενωρίτερον, μέσα στο άντρο τους, κοινό άντρο ακολασίας, κατεπάτησαν τον θεϊκό κώδικα, γκρέμισαν την εικόνα του Χριστού βλασφημούντες και άνοιξαν ένα μοναδικό λαγούμι να κρύπτονται μέσα σε αυτό, οι λαγουμιτζήδες του βοθρώδους κυνοβουλίου. Αυτό όμως είναι το ορθόν. Και τα λύματα χρειάζονται τον οχετό τους, για να μην εκχύνονται ατάκτως, ρυπαίνοντας τον υπαίθριο χώρο του Θεού.

Κι όμως, αυτός ο όχλος, συμφεροντολογικά, όποτε παραστεί ανάγκη, ίασης σώματος, προστρέχει στον προδομένο ιατρό. Τότε τον θυμάται... Όποτε χάσει την περιουσία του, αναζητά την ενίσχυση στην μάνα Εκκλησία. Τότε γνωρίζει που να αποτανθεί.... Όποτε απολέσει την εν γένει αξία του, πανικόβλητος, καταφεύγει για ψυχικό δάνειο στην τράπεζα του Θεού. Τότε αναζητά απεγνωσμένα την σωτηρία του. Αλλά μόνο εκεί τελικώς, ανευρίσκει την σύνθεση της ολότητός του. Γιατί όμως στην καλοσύνη του μέσα, καταδέχεται και γίνεται διαιρετέος, με αποτέλεσμα ένα πηλίκο δεκαδικό, άνευ ουσιαστικής αξίας; Τόσο πολύ συγκινείται από την αριθμοποίηση της ζωής του; Ήδη τα πρώτα δείγματα της κατάξερης αλγεβρικής διαδικασίας του εκχυδαϊσμού, από πλευράς των κακών ποιμένων, είναι εμφανέστατα. Οι ίδιοι οι πρωτεργάτες της ατελούς διαίρεσης, ψάχνουν να βρουν τον γονέα 1, τον γονέα 2, την γιαγιά τους την 3 και την 4, ώσπου δε, να αναζητήσουν τον παππού 5 και αυτόν του 6, χάνουν την αρίθμηση και ξανά από την αρχή.

Εμώρανε ο Θεός τους σοφούς; Ήταν όμως ποτέ σοφοί; Δεν συνηγορεί προς τούτο η γενική κατάπτωσή τους και ο ατομικός εκχυδαϊσμός ενός εκάστου ξέχωρα και όλων μαζί από κοινού. Αλλά τους έπιασε ναυτία πάνω στο σαπιοκάραβο της επηρμένης εξουσίας τους και άρχισαν να ξερνούν αποτρόπαιο δηλητήριο απιστίας και δυσωδία βδελυροτήτων. Άρχισε ειδικά ο αρχιτσέλιγγας, να υπερασπίζεται ανοήτως την “ομοφυλοφιλία, την αδελφή του θανάτου” κατά τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ, φλερτάροντας ο ίδιος με τον... θάνατο.

Τι όμως να πει κανείς και για τα έτερα στοιχεία του διαιρέτη, τα ταλαίπωρα γιουσουφάκια και λοιπά χανουμάκια, που ξέμειναν έξω από τα χαρέμια των πασάδων κατά την άτακτη φυγή τους πάλαι ποτέ; Μέσα στην απόγνωση της ορφάνιας τους, ξεπούλησαν τα πάντα για μια θέση, για ένα μισθό, για μια δημοσιότητα, για ένα σαπισμένο θώκο, προσκυνώντας δουλοπρεπέστατα τον ασεβέστατο ποιμένα που καταστρέφει ολόκληρο γένος. Αυτή και αν είναι γενοκτονία! Αλλά τους αρκεί απλά, να είναι δεκαδικό μέρος του διαιρέτη.

Εσύ δε λαέ τι κάνεις; Θέλεις να ακούσεις τι λέει ο Θεός στον Ιερεμία;

“Εσύ Ιερεμία, μη προσεύχεσαι πια για τον διεφθαρμένο αυτό λαό. Μη φωνάζεις και μη με παρακαλείς, μη με πιέζεις, γιατί δε θα σε ακούσω. Δεν βλέπεις τι κάνουν αυτοί;” (Ιερ. 7,16). “Πάντες ἀνήκοοι, πορευόμενοι σκολιῶς, χαλκός καί σίδηρος, πάντες διεφθαρμένοι εἰσίν” (Ιερ. 6,28).

Τι κάνουν όμως και οι έτεροι ποιμένες, που χειρότεροι από τους πρώτους, λούφαξαν κάτω από το ράσο πιστεύοντας ότι επιτελούν ιερή αποστολή; Δυστυχώς οι εν λόγω αποτελούν ληγμένα προϊόντα. Ο δρόμος ανήκει μόνο στο ακατάβλητο και αδούλωτο ιερατείο. Μεγάλη η δύναμη των ευλογημένων πιστών ανθρώπων, ιερέων, ιερομονάχων και λοιπών πιστών. Χάρη σε αυτούς συνεχίζεται η ιστορία του κόσμου και δεν μας έχει αποτεφρώσει ακόμη ο Ουρανός.

Φτάνουν λοιπόν οι ύπουλες εικονομαχίες. Ως εδώ οι ειδωλοθυτικές διεισδύσεις. Τις πορείες προς τον Γολγοθά θα τις συνεχίσουμε, γιατί το επέταξε ο Χριστός μας. Γιατί αποτελούν, την δόξα μας. Πλάνοι όμως δεν είμαστε! Άλλοι είναι τοιούτοι και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, καθότι η θεά Κίρκη, της νέας εποχής, τους χοιροποίησε και δεν το κατάλαβαν. Οι “άνδρες” που ασελγούν με “άνδρες”, απολαμβάνοντες έτσι ο ένας από τον άλλο, την ανταμοιβή της πλάνης των, αυτής που τους άξιζε‧ αυτοί είναι οι πλάνοι (Ρωμ.1,27).

Άκουσε Κύριε την φωνή των δικαίων λοιπόν και “άγνισον αυτούς εις ημέραν σφαγής αυτών”.

Αρίσταρχος