Παρ’ όλου ότι πέρασε το Πάσχα, αξίζει να υπενθυμίσουμε ωραιότατο κείμενο του χρονογραφήματος της Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου στην «Εστία» δια το «κατάντημα» της πασχαλινής λαμπάδας των παιδιών. Γράφει μεταξύ άλλων·

  «Σε κάθε μεγάλη εορτή τα παιδιά περιμένουν και κάποιο δωράκι… Το κερί της Αναστάσεως δεν είναι παιχνίδι. Είναι ένα στοιχείο των θρησκευτικών εκδηλώσεων. Δεν πηγαίνει κανείς ποτέ στην Ανάσταση χωρίς το κερί με το οποίο θα παραλάβει το άγιο φως, που ξεκινάει κάθε χρόνο από τον Πανάγιο Τάφο στην Ιερουσαλήμ. Για τα παιδιά το κερί αυτό της Αναστάσεως στολιζόταν πάντα με μια κορδέλα, που έδινε τη νότα της χαράς και της γιορτής… Σήμερα κατάντησε να εξαφανισθεί το κερί και να αναδεικνύονται πρωταγωνιστές της πασχαλιάτικης λαμπάδας οι απειλητικοί δεινόσαυροι, τα εξωγήινα τέρατα και οι ελαφρόμυαλοι Μπαρπ που συνοδεύονται με όλα τα αξεσουάρ των κομμωτηρίων… Και ο Χριστούλης; Ούτε μια λαμπάδα δεν είναι αφιερωμένη στον Χριστούλη και τα πάθη του, λες και η δική του πραγματική ιστορία της διδασκαλίας και της αγάπης, των θαυμάτων και του Γολγοθά δεν παρουσιάζει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, όσο οι ιστορίες των δεινοσαύρων».

  Συγχαίρουμε την χρονογράφο της «Εστίας» κ. Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου, για τα επιτυχή και διδακτικά της κείμενα. Αυτό το θέμα, που θα μπορούσε και θα έπρεπε να το θίξει ένας ιεροκήρυκας, το διαπραγματεύθηκε η ανωτέρω λογοτέχνης με το δικό της τρόπο και μάλιστα θαυμάσια.
  Εναπομένει σε μας τώρα να διαφωτίζουμε «εαυτούς και αλλήλους», διότι τέτοιες λαμπάδες και τέτοιος εορτασμός του Πάσχα είναι μάλλον εμπαιγμός!

«Ορθόδοξος Τύπος» 22-5-09