«ΕΝ ΣΩΜΑ ΕΣΜΕΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΩΝ ΜΕΛΗ»

(Ρωμ. 12, 6-14)

Τα χαρίσματα τα έδωσε ο Θεός για την οικοδομή της Εκκλησίας και προς καταρτισμό των αγίων. Η ανθρώπινη όμως αδυναμία τα χρησιμοποιεί για να τρέφει την αλαζονία και να δημιουργούν προβλήματα στην Εκκλησία. Γι’ αυτό ο Παύλος εδώ, όπως και σε άλλες επιστολές, προσπαθεί να τονίσει την θετική και σωστή άποψη περί της αξίας των χαρισμάτων. «Αδελφοί, έχοντες χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν διάφορα, είτε προφητείαν, κατά την αναλογίαν της πίστεως, είτε διακονίαν, εν τη διακονία, είτε ο διδάσκων, εν τη διδασκαλία, είτε ο παρακαλών, εν τη παρακλήσει, ο μεταδιδούς εν απλότητι, ο προιστάμενος, εν σπουδή, ο ελεών, εν ιλαρότητι».

Είναι σαν να τους λέγει· Γιατί υπερηφανεύεσαι εσύ ή γιατί ο άλλος ταπεινώνεται και νιώθει μειονεκτικά; Δεν είμαστε εν Χριστώ ένα σώμα όλοι, μεγάλοι και μικροί; Δεν είμαστε αλλήλων μέλη (Ρωμ. 12,4); Αφού λοιπόν είμαστε ένα και αλληλοπεριχωρούμαστε, γιατί μας πιάνει η υπερηφάνεια ή το συναίσθημα της κατωτερότητας; Έχουμε ποικίλα χαρίσματα για τις ανάγκες του σώματος της Εκκλησίας, όλα πολύτιμα και όλα αναγκαία. Δεν υπάρχουν μεγάλα ή μικρά αλλά όλα είναι ζωτικά και απαραίτητα. Το μεγάλο χάρισμα είναι αυτό που γίνεται με μεράκι, ζήλο και με ευχαρίστηση. Ας θυμηθούμε την παραβολή των ταλάντων στην οποία παίρνουν την ίδια αμοιβή αν και έφεραν διαφορετικά ποσά στον Κύριο τους κάποιοι δούλοι, γιατί και οι δύο διπλασιάσαν το αρχικό ποσό που τους δόθηκε. Αυτός που πήρε πέντε τάλαντα από τον κύριό του, έφερε δέκα και αυτός που πήρε δύο, έφερε τέσσερα.

Λοιπόν τα χαρίσματα δεν είναι μεγάλα ή μικρά αλλά «διάφορα», δηλαδή ποικίλα. Τι σημασία έχει αν δεν κάνεις το ίδιο με τους άλλους, αφού το σώμα στο οποίο ανήκεις είναι το ίδιο. Στο αποστολικό κείμενο που εξετάζουμε ο Παύλος αναφέρει τα διάφορα χαρίσματα εική και ως έτυχεν, χωρίς να κάνει καμμία διάκριση και χωρίς να δίνει καμμία προτεραιότητα. Η προφητεία, η διδασκαλία, η παράκληση, η διοίκηση είναι μαζί με την οποιαδήποτε διακονία, την μετάδοση και την ελεημοσύνη, που μάλιστα γίνονται με χαρά και ευχαρίστηση. Στο δε υπόλοιπο τμήμα του αποστολικού αναγνώσματος τονίζεται η σημασία των εσωτερικών χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος όπως η ελεημοσύνη, η αγάπη, η φιλαδελφία, η προτεραίοτητα στο να τιμούμε τους άλλους πρώτα, η εργατικότητα και η εγρήγορση, η θέρμη και ο ζήλος, η υπομονή στις θλίψεις, η επιδίωξη της φιλοξενίας, η ευλογία σ’ αυτούς που μας διώκουν και μας βασανίζουν.

Πολλοί επιδιώκουμε πάση θυσία να αποκτήσουμε τα εξωτερικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Να κάνουμε θαύματα, να διώκουμε δαιμόνια, να θεραπεύουμε αρρώστους, να έχουμε το προορατικό και το διορατικό. Και αν τα πετύχουμε τα ασούμε με μεγάλη χαρά και αγαλλίαση. Εδώ όμως ο απόστολος Παύλος τονίζει να ασκούμε με χαρά και ευφροσύνη την ελεημοσύνη και την οποιαδήποτε προσφορά προς τους συνανθρώπους μας. Να το απολαμβάνουμε και να το χαιρόμαστε αυτό σαν θείο χάρισμα. Ποιός λαμβάνει βασιλεία και είναι σκυθρωπός. Ποιός στενοχωριέται όταν κάνει κατάθεση στην τράπεζα; Ποιός δυσφορεί όταν σπέρνει και τσιγγουνεύται στο να ρίξει άφθονο σπόρο; Το ίδιο πρέπει να νιώθουμε όταν κάνουμε κατάθεση στην τράπεζα του ουρανού. Διότι αυτός που ελεεί τον πτωχό δανείζει τον Θεό (Παρ. 19, 17). Και μη πεις ότι είσαι πτωχός, διότι η χήρα έδωσε από το υστέρημα και ενώ δεν είχε τίποτα. Μπορείς να είσαι και στη φτώχεια μεγαλόδωρος όπως και στον πλούτο τσιγγούνης και μίζερος.

Ειδικό λόγο κάνει για το χάρισμα της αγάπης ο απόστολος. «Η αγάπη ανυπόκριτος». Την θέλει ανυπόκριτη και ανιδιοτελή. Να μη ασκούμε αγάπη για το συμφέρον μας και μάλιστα το υλικό. «Όποιος δεν ταΐζει κότα δεν τρώει βόδι» λέγει η παροιμία. Και «χέρι που δεν μπορείς να δαγκάσεις, φίλα το». Να μη ενεργούμε λοιπόν κάτω από αυτή την προοπτική και σκέψη. Και επειδή υπάρχει αγάπη και για αμαρτωλά και αντίθεα πράγματα (πορνεία, μοιχεία, αρπαγή, κλοπή, εκμετάλλευση, εκδίκηση, εξόντωση) διευκρινίζει ότι πρέπει να μισούμε μετά πάθους το πονηρό και να επιζητούμε πάση θυσία το καλό. «Αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ». Και λέγοντας αυτά υπονοεί και την επιθυμία. Διότι πολλές φορές δεν κάνουμε την αμαρτωλή πράξη, αλλά μας διακατέχει η αμαρτωλή επιθυμία. «Κολλώμενοι τω αγαθώ»· δηλαδή όχι ευκαιριακά να επιζητούμε την αρετή, αλλά συνεχώς και αδιαλείπτως.

«Τη φιλαδελφία εις αλλήλους φιλόστοργοι». Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι είμαστε αδελφοί, προερχόμαστε από τον ίδιο πατέρα, το Θεό, έχουμε το σώμα και το αίμα Του μέσα στις φλέβες μας. Να αγαπάμε λοιπόν και μάλιστα με φιλοστοργία. Με ιδιαίτερη τρυφερότητα και ενδιαφέρον.

«Τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι». Έτσι διασφαλίζετε και αυξάνετε την αγάπη. Αποκτάτε την κατά Χριστόν ευγένεια, η οποία διασφαλίζει την ενότητα της Εκκλησίας και της κοινωνίας. Μη περιμένετε τους άλλους να σας τιμήσουν.

«Τη σπουδή μη οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες». Παντού ζητά το τέλειο, παρατηρεί ο άγιος Χρυσόστομος, το υπερβολικό. Η προθυμία σας να μη έχει ίχνος τεμπελιάς, η διάθεσή σας ολόθερμη και ζέουσα. Έτσι μόνο μπορείτε να υπηρετήσετε τον κύριο αλλά και να τον ευαρεστήσετε, ώστε να σας δώσει πλούσια τη χάρη του.

«Τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες». Τους συμβουλεύει πως θα διατηρηθούν στην σωστή πνευματική φόρμα. Πως δεν θα πέσουν στην απελπισία, την ακηδία, την απογοήτευση, αντιμετωπίζοντας ένα άχαρο και αχάριστο κόσμο.

«Ταις χρείαις των αγίων κοινωνούντες». Να συμμετέχουμε συνεχώς και όχι ευκαιριακά και παρεπιπτόντως στα προβλήματα των άλλων μελών του σώματος της Εκκλησίας.

«Την φιλοξενίαν διώκοντες». Θα την επιδιώκετε όπως ο Αβραάμ και ο Λωτ, που τη θεωρούσαν σαν αδήριτο καθήκον και σαν απόλυτη ανάγκη. Υπηρετούσαν οι ίδιοι τους ξένους τους και μάλιστα με κίνδυνο της οικογενείας τους. Γι’ αυτό και αξιώθηκαν να φιλοξενήσουν αγγέλους. Να φιλοξενήσουν τον ίδιο τον Τριαδικό Θεό

«Ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε». Δεν λέγει μη μνησικακείτε, ή μη τους πολεμείτε, η ανεχθείτε τους, αλλά ζητά κάτι πολύ περισσότερο. Πάντα οι απόστολοι και οι πατέρες ζητούν τα άριστα και όχι τα ελάχιστα. Γνωρίζουν ότι, αν ζητήσουν τα τριάντα, οι άνθρωποι δεν θα κάνουν τίποτα. Αν όμως ζητήσουν τα εκατό, θα κάνουν τουλάχιστον τα τριάντα. Αλλά κι αν δεν κάνουν τίποτα τουλάχιστον θα ταπεινωθούν και δεν θα κομπάζουν ότι φθάσαν στο ύψος του χριστιανισμού.

ΑΡΧΙΜ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ